บทที่ 272 คืนความรุ่งเรืองให้ตระกูลลี่
“ตระกูลหลี่เหรอ”
ฉินอีหลินได้ยินก็ตกใจ จึงอุทานขึ้นมา
ลี่โม่อวี่ที่ไม่คิดว่าภรรยาตัวเองจะตกใจขนาดนั้น จึงถามเธอขึ้นว่า “คุณรู้อะไรมา”
“อืม” เธอพยักหน้ายืนยัน “เมื่อก่อนซือเซี่ยพาฉันไปร่วมงานเลี้ยงงานหนึ่ง ฉันเคยได้เห็นนายท่านของตระกูลจากที่ไกลๆ แล้วซือเซี่ยบอกฉันว่าเป็นผู้นำของตระกูลเก่าแก่ที่ลึกลับ ซึ่งหนึ่งในนั้นมีตระกูลหลี่ด้วย”
“ลี่ไคชาน”
ลี่อานโก๋พูดต่อเหมือนกับได้ยืนยันคำพูดของฉินอีหลิน
“ใช่ค่ะ ชื่อนี้แหละ อายุเกือบห้าสิบ รูปร่างค่อนข้างอ้วน โดยเฉพาะท้องที่ใหญ่เป็นพิเศษ และมีรอยยิ้มเหมือนเสือ”
ในขณะที่ฉินอีหลินกำลังขมวดคิ้วและนึกถึงชายคนที่ถูกเธอและซือเซี่ยเรียกว่า “ลุงหลี่” ในเวลาเดียวกันก็ไม่ลืมพูดกับลี่อานโก๋ต่อ
“งั้นก็ไม่ผิดแน่ เขาคือทายาทรุ่นต่อไปที่ดีที่สุดของตระกูลหลี่ ที่กำลังรุ่งเรืองในตอนนี้”
ลี่โม่อวี่ได้ยินแบบนั้นก็อดที่พูดจะเยาะเย้ยไม่ได้ “ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่ได้วางแผนเรื่องนี้มาแค่วันสองวัน ผมหมายถึงองค์กร K และลี่จิ้งที่หายไป ไม่อย่างนั้นจะเกิดปัญหาใหญ่ขนาดนี้ในเมืองกั่งซื่อได้ยังไง”
ไม่ใช่ว่าลี่โม่อวี่อวดดี กับองค์กรที่พังทลายซึ่งกองบัญชาการใหญ่ถูกยึดครอง และเสียผู้นำรุ่นที่สองไป ที่จริงเขาก็ไม่ได้สนใจ แต่ถ้าหากเบื้องหลังของพวกเขาคือตระกูลหลี่ งั้นเขาก็เข้าใจถูกแล้ว
“โทษพ่อเถอะที่สอนลูกไม่ดี”
ลี่อานโก๋พูดอย่างขมขื่น
ไม่มีใครเข้าใจความเจ็บปวดของเขา
หยางผิงเห็นลูกชายทั้งสองคนฆ่ากันเอง เธอยังสามารถเข้ามาร้องไห้ในอ้อมแขนของเขาได้ แต่ความเจ็บปวดของเขา เขาจะไประบายกับใคร
ใช่ เขาคือผู้ชายคนหนึ่ง ผู้ชายหลั่งเลือดแต่จะไม่หลั่งน้ำตา โดยเฉพาะเขาที่เป็นทหาร
แต่ลี่อานโก๋ก็เป็นพ่อคนหนึ่ง
พ่อที่เป็นกังวลเกี่ยวกับลูกของตัวเองแบบพ่อทั่วๆไป
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพ่อครับ เกรงว่าตระกูลหลี่ก็อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์นี้และให้ช่วยเหลือลี่จิ่งอยู่ไม่น้อย ไม่อย่างนั้นเขาก็คงไม่ทรยศครอบครัวตัวเอง”
ฉินอีหลินรู้ว่าลี่อานโก๋มีความทุกข์ในใจ แต่กลับไม่แสดงความรู้สึกออกมาเลย ตอนนี้จึงทำได้แค่ปลอบ “แต่ในเมื่อมีตระกูลหลี่เข้ามาเกี่ยวข้อง ต่อไปก็คงไม่ง่ายแล้ว ยังไงฐานกำลังเขาก็ใหญ่มาก เรายังไม่มีวิธีต่อสู้กับพวกเขาเลย”
ลี่อานโก๋ก็ไม่พูดอะไร ความสำเร็จอำนาจความยิ่งใหญ่มากมายที่บรรพบุรุษของเขาได้ทำไว้ จะให้อธิบายด้วยคำว่า “รุ่งเรือง”แค่สองคำได้ยังไง
ถ้าเมืองหลวงในกลุ่มคนเจ้าเล่ห์พวกนั้นได้เห็นเขา ใครๆก็ต้องก้มหัวโค้งคำนับให้เขา โดยเฉพาะลูกชายตัวเองที่อยู่ในแวดวงการเมือง เขาพูดแค่หนึ่งคำ “ใครกล้าขัดขวางลูกชายฉัน” มันจะทำให้เมืองหลวงสั่นสะเทือน
ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาชาวจีนทั้งประเทศได้พูดกันปากต่อปากว่า เป็นพ่อให้เหมือนลี่หยินหู
น่าเสียดายที่ลูกไม่ได้เป็นเหมือนพ่อ
ลี่อานโก๋ถามตัวเองว่าเขาทำงานหนักเพื่อดูแลตระกูลลี่ แต่เขาไม่เพียงแต่ไม่ได้รับการยอมรับจากท่านลี่ เมื่อท้ายที่สุด ท่านลี่แค่หลับตาลง และพูดว่า “แกเสียดายไปเถอะ ฉันตายเมื่อไหร่ ฉันก็ไม่รู้ไม่เห็นเมื่อนั้น”
เขาไม่มั่นใจ แต่ในสายตาก็ไม่เห็นความรุ่งเรืองของตระกูลลี่อีกต่อไป
ในตอนนี้ แม้แต่ลูกชายตัวเองเขาก็ปกป้องไม่ได้
เมื่อคิดอย่างนี้ ในใจลี่อานโก๋จึงรู้สึกขมขื่น
ฉินอีหลินรู้สถานการณ์ เธอจึงรีบเปลี่ยนเรื่อง “ทำไมคุณน้าหยางยังไม่ออกมาคะ”
“มาแล้วๆ”
ตอนนี้หยางผิงดึงสติกลับมาให้ใจเย็นได้แล้ว จึงยกผลไม้เข้ามาในห้องรับแขก
“กระหายน้ำพอดีเลยค่ะ”
ฉินอีหลินหยิบแตงโมขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม พร้อมพูด
“พ่อครับ แม่ครับ ผมรู้สึกเหนื่อยแล้ว ขอตัวไปพักก่อน”
แต่ตอนนี้ลี่โม่อวี่กลับยืนขึ้นกะทันหัน เขาก็พยุงฉินอีหลินที่กำลังกินแตงโมอยู่ ไปพร้อมกับพูดกับอีกสองคน
“งั้นพวกลูกไปพักผ่อนเถอะ ถึงเวลากินข้าวแล้วแม่จะเรียก”
เดิมทีหยางผิงก็อยากนั่งคุยกับลูกทั้งสองคนอีกหน่อย แต่เมื่อมองสีหน้าของลี่โม่อวี่แล้ว จึงรีบตอบรับทันที
“งั้นพวกเราขึ้นไปก่อนนะคะ”
ฉินอีหลินก็บอกลาทั้งสองคน
“ไปเถอะ”
ลี่อานโก๋พยักหน้ารับ
เมื่อเข้ามาในห้อง จู่ๆลี่โม่อวี่ก็กอดฉินอีหลิน ทำให้เธอต้องถามอย่างแปลกใจ “เป็นอะไรไป”
“ผมจะคืนความรุ่งเรืองให้ตระกูลลี่”
ฉินอีหลินได้ยินแล้วก็พูดปลอบอย่างอ่อนโยน “ค่ะ ฉันเชื่อคุณ”
“ผมจะคืนความรุ่งเรืองให้ตระกูลลี่”
ลี่โม่อวี่พูดเน้นย้ำอีกครั้ง เหมือนเป็นการสัญญา
เธอไม่พูดอะไรอีก เพียงแต่กอดเขาแน่นขึ้นเหมือนกับจะให้ความรักของเธอได้ซึมผ่านเข้าไปในตัวของเขา
เธอเชื่อเขา
“ฉันเชื่อว่าลี่จิ่งจะต้องไม่ยอมหยุดแค่นี้แน่ คุณต้องระวังตัว”
เมื่อลี่โม่อวี่คลายอ้อมแขน เธอก็ดึงเขาไปนั่งที่โซฟา ในเวลาเดียวกันก็พูดกำชับเขาอย่างไม่วางใจ
“คุณวางใจเถอะ”
ฉินอีหลินโผเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดเขา ทำให้ลี่โม่อวี่รู้สึกอิ่มเอมใจเป็นอย่างมาก
“หรือไม่คุณก็วางมือจากบาร์เสน่ห์หาเถอะและที่อื่นๆก็วางมือด้วย หยุดทุกที่ให้หมด”
ลี่โม่อวี่เห็นภรรยาตัวเองแสดงความรู้สึกเป็นกังวล หัวใจก็พองโตขึ้นมา จะมีอะไรทำให้เขาพอใจไปกว่าความเป็นห่วงของคนข้างกายอีกล่ะ ริมฝีปากบางยกขึ้น เขายิ้มและลูบผมของฉินอีหลิน “ แล้วคุณจะให้เห้อห้าวกินอะไร อยู่ยังไง พรรคพวกพี่น้องของผมจะอยู่ยังไง”
“เห้อห้าวไปช่วยงานที่บริษัทก็ได้นิ คนอื่นๆถ้าหากเขายอมก็ไปเป็นพนักงานรักษาความปลอดภัยที่บริษัทได้ ถ้าพวกเขาไม่ยอม ก็ให้เงินชดเชยพวกเขา ให้พวกเขาไปตามทางของเขา ไม่ดีเหรอ”
ฉินอีหลินเห็นลี่โม่อวี่กำลังล้อเล่นเหมือนเด็กๆ จึงขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ
“ให้เห้อห้าวมาทำงานถูกกฎหมาย เขาจะต้องเป็นบ้าแน่นอน”ลี่โม่อวี่ยิ้มบางๆ “นอกจากนี้ผมก็ทำงานใต้ดินเพื่อให้ได้มาซึ่งอำนาจและความสำเร็จ หลังจากนั้นผมก็ทำงานในนามของผม สมมุติว่าธุรกิจใต้ดินของผมยุติลง อย่าว่าแต่พรรคพวกพี่น้องของผมจะตกเป็นเป้าหมายของศัตรูที่เคยกลัวผมมาก่อนเลย เร้าองก็จะปวดหัวกับการแก้แค้นอย่างบ้าคลั่งของลี่จิ่งด้วย”
“แต่คุณต้องรู้ว่าที่เมื่อก่อนคุณโดนจับก็เพราะเรื่องนี้”
ฉินอีหลินกลัวว่าลี่โม่อวี่จะให้ความสำคัญกับพรรคพวกพี่น้องอย่างสุ่มสี่สุ่มห้า แล้วละเลยความปลอดภัยของตัวเอง เธอจึงรีบขุดเรื่องในอดีตของเขามาพูด
“แม้จะไม่มีเรื่องนี้ พวกเขาก็หาข้ออ้างอื่นมาอีกจนได้”
ลี่โม่อวี่หรี่ตามอง และลูบผมฉินอีหลินอย่างนุ่มนวล
แม้ว่าเขาจะไม่สนใจชีวิตความเป็นอยู่ของพรรคพวกพี่น้องเหล่านั้นก็ตาม เขาก็อาจไม่สามารถรอดพ้นจากข้อกล่าวหาของพวกเขาได้ ยิ่งไปกว่านั้นถ้าเขาและพรรคพวกพี่น้องของเขาต้องฝ่าอันตราย เขาจะวางมือได้ยังไง “วางใจเถอะ ผมมีลิมิตของตัวเอง”
“ลี่โม่อวี่ รับปากฉัน ไม่ว่ายังไง ก็อย่าได้เอาชีวิตตัวเองไปอยู่ในอันตราย” ในวันนี้ฉินอีหลินดื้อรั้นเป็นพิเศษ
“ผมรับปากคุณ”ลี่โม่อวี่แสดงแววตาที่นุ่มนวล“ผมบอกแล้วว่าจะคืนความรุ่งเรืองให้ตระกูลลี่ แล้วจะเอาตัวเองไปอยู่ในอันตรายได้ยังไง”
“ค่ะ”
ฉินอีหลินสูดลมหายใจเข้าจมูก หลังจากนั้นก็กอดผู้ชายที่เธอรักไว้แน่นขึ้น และยิ้มอย่างพอใจ
เธอเชื่อว่า ชาวจีนเมื่อหลายสิบปีก่อนบอกว่า “มีพ่อให้เป็นเหมือนลี่หยินหู”
แต่อนาคตของชาวจีน ทุกคนต่างพูดกันอีกอย่างว่า
มีลูกจะให้เหมือนลี่โม่อวี่
