บทที่ 305 บทสรุปที่เป็นศัตรูกับฉัน
ลี่หยินหูแม้จะเกษียณไปแล้ว แต่เส้นสายของเขาก็ยังอยู่ ท่านปู่หยิบสมุดโทรศัพท์ที่เหลืองไปแล้วออกมา ต่อสายหาบุคคลที่คุ้นเคย ให้พวกเขาช่วยสืบเรื่องราวที่เกิดในวันนี้ อีกฝ่ายเมื่อรู้ว่าเหลนของท่านลี่เกิดเรื่อง ไม่ต้องพูดอะไรมาก ต้องสืบให้ถึงที่สุดอย่างแน่นอน
วางสายแล้ว ลี่หยินหูมองลี่อานโก๋และลี่โม่อวี่ “พวกแกก็อย่ามาขวางหูขวางตาฉันอยู่นี่ รีบไปสืบเรื่องนี้ได้แล้ว”
ครั้งนี้ท่านปู่โกรธมากจริงๆ ลี่หยินหูแก่แล้ว ไม่มีอะไรที่เขาต้องห่วงอีกแล้ว ตอนนี้สิ่งเดียวที่เขามีคือครอบครัว เหลนที่เขารักและเอ็นดูเกิดเรื่อง ผู้เฒ่าจึงโมโหเป็นอย่างยิ่ง
ลี่อานโก๋ปลอบลี่หยินหูเล็กน้อย จึงพาลี่โม่อวี่ออกมา
“โม่อวี่ การสืบเรื่องราวครั้งนี้ให้นายรับผิดชอบ ฉันจะส่งคนไปช่วย” แม้ลี่อานโก๋จะโกรธ แต่เขายังมีสติ เขารู้ว่าควรทำยังไง
“ครับ” ลี่โม่อวี่พยักหน้า ได้รับความมั่นคงจากเหล่าทัพ ลี่โม่อวี่จึงกล้าหาญในการสืบเรื่องครั้งนี้อย่างเต็มที่
เขาโทรถามสถานที่ของผู้ร้ายสองคนนั้นก่อน หลังจากที่เขาไปถึงที่นั่น เขาก็เห็นผู้ร้ายทั้งสองถูกมัดแน่นหนา มองสำรวจอย่างละเอียดอีกครั้ง พบว่าพวกเขาเป็นเพียงนักเลงข้างถนน อาจจะได้รับการชักนำจากใครถึงได้กล้าทำขนาดนี้
ไม่รอให้ลี่โม่อวี่ใช้วิธีการใดๆ นักเลงทั้งสองก็ผลัดกันเล่าเรื่องทุกอย่างให้ลี่โม่อวี่ฟังจนหมด
เป็นอย่างที่ลี่โม่อวี่คาดเดา นักเลงสองคนนี้ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนว่าจ้างเป็นใคร เพียงรับเงินแล้วให้พวกเขาลงมือ เพียงให้รูปของเด็กทั้งสอง พวกเขาก็ไม่คิดว่าเด็กทั้งสองจะเป็นลูกหลานของตระกูลหลง ถ้าหากรู้ถึงพวกเขาจะกล้าขนาดไหน พวกเขาก็ไม่กล้าลงมือครั้งนี้แน่นอน
“ขังพวกเขาเอาไว้ จับตาเอาไว้ให้ดี อย่าให้ใครมีโอกาสเข้าใกล้”
ลี่โม่อวี่โบกมืออย่างระอา ให้คนพานักเลงทั้งสองออกไป ต้องจับตาเอาไว้ หากไม่ระวังอาจจะถูกปิดปากได้
……
โรงพยาบาลตระกูลหลง ห้องพักผู้ป่วยของฉินอีหลิน คนอเมริกันผิวดำคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าฉินอีหลิน
“สวัสดีครับ ผมคืออาโน่มีหน้าที่ปกป้องคุ้มกันคุณครับ” อาโน่ที่ได้รับโทรศัพท์จากหลงเซี่ยวเทียนก็รีบมาทันที
เมื่อฉินอีหลินได้เจออาโน่ จึงเอ่ยยิ้มๆ “อาโน่ สวัสดีค่ะ หรือว่าคุณจำฉันไม่ได้แล้ว”
ฉินอีหลินแปลกใจ หรืออาโน่จะลืมกระทั่งเรื่องที่เคยช่วยเธอเอาไว้แล้ว
ความจริงอาโน่ช่วยคนมาเยอะมาก และคุ้มกันคนมาเยอะ สำหรับคนเหล่านี้ เขาแค่รับเงินมาคุ้มกัน ไม่ได้มีความรู้สึกใดๆทั้งสิ้นสำหรับพวกเขา แน่นอนว่าจำพวกเขาไม่ได้
“เราเคยเจอกันด้วยหรอครับ”
อาโน่พูดกับฉินอีหลินด้วยภาษาจีนที่ไม่คล่องแคล่วของเขา ความจริงอาโน่สนใจวัฒนธรรมตะวันออกมาตั้งแต่เด็ก โดยเฉพาะกังฟูของจีน ดังนั้นจึงมักจะเรียนภาษาจีนอยู่บ่อยๆ สามารถสื่อสารกับชาวตะวันออกได้เป็นอย่างดี
ฉินอีหลินยิ้ม ส่ายหัว แค่อาโน่สามารถปกป้องคุ้มกันเธอได้แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว แบบนี้ก็ไม่ต้องให้เหล่าหลงเซี่ยวเทียนต้องคอยเป็นห่วงเธอแล้ว เธอจะเป็นตัวถ่วงให้พวกเขาไม่ได้
วันนี้ฉินอีหลินรู้สึกไม่สบาย เธอรู้สึกแน่นหน้าอกอย่างขึ้นมากะทันหัน และเป็นเวลาพอดีที่เด็กทั้งสองโดนลอบทำร้าย ดูเหมือนว่าแม่ทุกคนบนโลกใบนี้จะผูกพันกับลูกเป็นอย่างมาก ฉินอีหลินก็ไม่ยกเว้น
ให้อาโน่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูคอยคุ้มกัน ฉินอีหลินนั้นนอนเงียบๆสงบสติอารมณ์ตัวเองอยู่บนเตียง
เมื่อคนเชื้อสายรองที่อยู่ที่นี่ รับรู้เรื่องการระเบิดของห้องพักผู้ป่วยของฉินอีหลิน หลงว่านชิงก็มีความสุขราวกับกินยากระตุ้น
เธอพร่ำอยู่ในใจไม่หยุด :คนชั้นต่ำ เป็นยังไง นี่เห็นผลที่แกมาเป็นศัตรูฉัน น่าเสียดายเธอไม่ได้เห็นมันแล้ว
หลงว่านชิงนึกว่าหลินอีหลินตายไปแล้ว เพียงน่าเสียดายที่เรื่องราวไม่ได้เป็นเช่นนั้น
และในตอนนั้นเอง สายลับที่ส่งไปสืบกลับมารายงาน บอกว่าฉินอีหลินนอนอยู่ห้องพักผู้ป่วยอีกห้องอย่างปลอดภัย
ได้รับข่าว ความโกรธของ หลงเจี้ยนจึงโกรธแทบหัวใจวาย ชักปืนขึ้นยิงหลงเจ๋อทันที
หลงเจ๋อตายด้วยดวงตายังเบิกโพลงอย่างไม่สงบ
ฉินอีหลินผู้หญิงคนนี้ไม่ง่ายเลย ชั่วระยะหลงเจี้ยนไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี พวกเขาไม่แน่จะโดนไปครอกแล้วก็ได้….
“คุณลุงเจี้ยน……..”
ชายอีกคนวิ่งมากระซิบข้างหูเขา
คนสองคนที่ถูกส่งไปจัดการเด็กทั้งสองที่จีนก็ล้มเหลว
นี่ทำให้หลงเจี้ยนยิ่งโมโหทวีคูณขึ้นไปอีก เขาไม่รู้จะใช้วิธีไหนมาข่มขู่หลงเซี่ยวเทียน ทำได้เพียงนั่งกัดฟันนิ่งๆอยู่กับที่ ไม่รู้จะทำอะไรได้อีก
……
บ้านตระกูลลี่ ณ เมืองตี้ตู
หลังจากลี่อานโก๋ได้รับข่าวจากลี่โม่อวี่ เมื่อรู้ว่าสืบถึงตัวคนบงการไม่ได้ก็ไร้หนทาง คงต้องกลับบ้านมาถามท่านปู่อีกรอบ ไม่คิดว่าท่านปู่จะบอกเพียง “ไสหัวไป สืบต่อไป”
ในขณะที่ลี่โม่อวี่และคนอื่นๆกำลังหน้านิ่วคิ้วขมวด เขาก็ได้รับโทรศัพท์จากซือเซี่ย
“โม่อวี่ คุณอยู่ที่ไหน มีข้อมูลบางอย่างที่คุณอาจต้องการ” ซือเซี่ยเอ่ยออกมาตรงๆ
ลี่โม่อวี่ไม่คิดว่าซือเซี่ยจะโทรมาในเวลานี้ จึงส่งตำแหน่งที่ตนเองอยู่ให้เขาไป ไม่นานซือเซี่ยก็ขับรถโดยมีซือเอ๋อนั่งอยู่ข้างๆ ทั้งสองจูงมือกันลงมาจากบนรถ
“มีอะไร”
ลี่โม่อวี่ไม่คิดว่าซือเซี่ยจะรู้ข่าวหลงหมิงเจ๋อและหลงจิ่นเซวียนถูกลอบทำร้าย จึงไม่ได้ถามข้อมูลกับซือเซี่ย
ซือเซี่ยได้ยินคำพูดของเขา ก็โยนเอกสารออกมาพร้อมบอก “คนบงการการลอบทำร้ายเด็กทั้งสองสืบได้แล้ว ให้คุณ”
ลี่โม่อวี่ไม่คิดว่าซือเซี่ยจะรับรู้ข้อมูล แล้วยังสืบเรื่องราวได้แล้วด้วย สักพักลี่โม่อวี่จึงมองไปที่ซือเซี่ย ไม่รู้จะขอบคุณยังไงดี
“ไม่ต้องขอบคุณผมหรอก เพราะซือเอ๋อได้ข่าวว่าลูกทูนหัวของเธอถูกทำร้ายจึงให้ผมสืบหาให้”
ซือเซี่ยลูบศีรษะ ถ้าไม่ใช่เพราะผู้หญิงของเขา เขาคงไม่ยื่นมือเข้ามายุ่ง
ซือเอ๋อเอ่ยเสริม “เด็กทั้งสองไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ”
“ไม่เป็นไรครับ แค่ตกใจนิดหน่อย”
เมื่อได้ฟังว่าเด็กทั้งสองคนไม่เป็นอะไร ซือเอ๋อค่อยพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ
ลี่โม่อวี่เปิดเอกสารที่ซือเซี่ยยื่นมาให้เขา อ่านดูสักพัก พลันกำหมัดแน่น สีหน้านิ่งเรียบ “ตระกูลหลง ตระกูลหลงอีกแล้ว”
สำหรับลี่โม่อวี่ เขาไม่ได้แบ่งครอบครัวเล็กและครอบครัวใหญ่ของตระกูลหลง เขารู้เพียงว่าตั้งแต่ฉินอีหลินไปถึงตระกูลหลงแล้ว เขาทำอะไรก็ไม่ราบรื่น และอีหลินยังปิดปังเขาเรื่องที่ตัวเองได้รับบาดเจ็บอีก
เขาพลันนึกถึงวันนั้นที่คุยโทรศัพท์กับฉินอีหลิน เขาได้ยินเสียงระเบิดดังเข้ามาในสาย ลี่โม่อวี่รู้ว่าระเบิดนั่นมุ่งมายังฉินอีหลิน โชคดีที่เธอหลบได้ก่อน
ใบหน้าของลี่โม่อวี่เรียบนิ่ง แต่มือกลับกำแน่น เพราะออกแรงมากทำให้แขนสั่นไหว
ตระกูลหลง ฉันลี่โม่อวี่ต้องให้พวกแกได้ชดใช้
