บทที่ 334 ยังอยากขอคุณแต่งงาน
ในห้อง แสงนวลจากโคมไฟสาดส่องทอดลงมา ลี่โม่อวี่คิดว่าวันนี้ฉินอีหลินงดงามจนใจเต้น เขาคว้ามือของฉินอีหลินเอาไว้แน่น แต่ยังไม่ได้ทำอะไรต่อ
ตอนนี้หัวใจลี่โม่อวี่เต็มไปความรักที่มีต่อฉินอีหลิน เขานึกย้อนถึงวันเวลาที่ผ่านมาหลายปีกับฉินอีหลิน พลันคิดว่าตอนนี้ได้มีโอกาสอยู่กับครอบครัวนั้นเป็นความสุดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแล้ว
ฉินอีหลินเองก็สัมผัสถึงแววตาร้อนแรงที่จับจ้องมาของลี่โม่อวี่ เข้าใจในความรู้สึกของกันและกัน ฉินอีหลินซุกหน้าเข้าในอ้อมแขนของลี่โม่อวี่ รู้สึกถึงความสุขสงบ ไม่รู้สึกไม่เป็นธรรมชาติแม้แต่น้อย
มองสังเกตฉินอีหลินที่นอนอยู่ในอ้อมแขนของตน ความวุ่นวายสับสนในใจของลี่โม่อวี่พลันสงบนิ่งลง
ภายใต้แสงไฟที่สาดส่อง ใบหน้าของฉินอีหลินซีดขาวอย่างเห็นได้ชัด
ใบหน้าของลี่โม่อวี่แสดงออกถึงความรักและสงสาร เขารู้ว่าหลายวันมานี้ฉินอีหลินต้องแบกรับความลำบากมามาก ถึงแม้ฉินอีหลินจะไม่พูด แต่คนที่เป็นสามีอย่างเขาทำไมจะสัมผัสมันไม่ได้
มือขวาสัมผัสเบาๆไปที่แก้มของฉินอีหลิน ลี่โม่อวี่มองฉินอีหลินด้วยใบหน้าห่วงใย
“หลายวันมานี้ ลำบากแล้ว ต่อไปนี้ให้ผมจัดการเถอะ” น้ำเสียงของลี่โม่อวี่นอกจากความห่วงใย ยังมีความแข็งแกร่งอย่างเห็นได้ชัด
เป็นทั้งความห่วงใยและคำสั่ง เขาเป็นผู้ชายมองเห็นภรรยาตนเองไปลำบากลำบนข้างนอกแล้วไม่ทำอะไรนั่นถือเป็นความพ่ายแพ้ที่ใหญ่ที่สุด
สัมผัสถึงความรักที่อยู่ในคำพูดของลี่โม่อวี่ ฉินอีหลินพยักหน้าอย่างว่าง่าย เธอมีความสุขที่ได้รับความใส่ใจจากลี่โม่อวี่ เป็นความรู้สึกที่ห่างหายไปนานแล้ว
เธอตอบรับให้ความร่วมมือเบาๆ ฉินอีหลินกำลังจะออกจากอ้อมกอดของลี่โม่อวี่ ลุกขึ้นมาเหมือนกัน สบประสานสายตากับลี่โม่อวี่ ความรู้สึกที่ไม่สามารถพูดออกมาได้ในระยะเวลาสั้นๆนั้นพรั่งพรูกระจายออกมาระหว่างสองคน
……
เนิ่นนานลี่โม่อวี่หยิบกล่องสวยหรูออกมาจากกระเป๋า เขาจับจ้องไปที่ฉินอีหลิน “อีหลิน แม้ว่าในตอนนี้เรายังจัดงานแต่งกันไม่ได้ แต่ผมก็ยังอยากขอคุณแต่งงาน”
ครั้งก่อนจัดงานเลี้ยงที่ตระกูลลี่ ลี่โม่อวี่รู้ว่าฉินอีหลินตอบรับคำขอแต่งงานของตนเองแล้ว แต่เพราะหลงเซี่ยวเทียนและเด็กทั้งสองที่มาถึง ทำให้พวกเขายังไม่ได้ดั่งที่ต้องการ
จากนั้นฉินอีหลินต้องจากมาไกลถึงประเทศM นี่ทำให้งานแต่งของพวกเขาต้องล่าช้าออกไป
แม้ว่าพวกเขาอยู่ด้วยกันนั้นไม่ต้องพูดก็รู้กันอยู่แล้ว แต่ว่าลี่โม่อวี่ที่ใฝ่หาความสมบูรณ์แบบอยากจัดงานแต่งให้ฉินอีหลินอย่างสมบูรณ์
หยิบแหวนเพชรแวววาวออกมาจากกล่องสวยหรู ลี่โม่อวี่หยิบมันออกมาด้วยความระมัดระวังมาถือไว้ในมือ จากนั้นหันมองฉินอีหลินด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้ง
“อีหลิน ผมอยากให้ทุกคนบนโลกใบนี้รู้ว่าคุณเป็นผู้หญิงของผม หลายปีมานี้คุณไม่ได้มีเครื่องประดับที่ดีเลย”
ลี่โม่อวี่สวมแหวนไปที่นิ้วนางข้างซ้ายของฉินอีหลิน มองแหวนบนนิ้วของฉินอีหลินอย่างพึงพอใจ ลี่โม่อวี่เงยหน้ามองไปยังฉินอีหลิน
ดวงตาสองที่เอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตาของฉินอีหลินกำลังจ้องมองไปยังชายหนุ่มที่เธอเฝ้าคิดถึง
สำหรับการกระทำของลี่โม่อวี่ ทำไมเธอจะไม่รู้สึกซึ้งใจ ผู้ชายที่ตนเองรักทำเพื่อประกาศว่าตนเองเป็นของเขา นั่นเป็นความรู้สึกที่ผู้หญิงทุกคนต้องการที่สุด
“โม่อวี่ ฉันรักคุณ……” มองมือซ้ายของตนที่มีแหวนสวมอยู่ ฉินอีหลินโถมเข้าหาอ้อมกอดของลี่โม่อวี่ กอดเขาเอาไว้แน่น ใบหน้าแนบไปกับแผ่นอกกว้างของลี่โม่อวี่ สัมผัสกลิ่นอายความเป็นความเป็นผู้ชายของลี่โม่อวี่
รู้สึกพึงพอใจต่อผลงานที่ตัวเองได้สร้างขึ้น ความร้อนรุ่มในร่างกายที่ถูกตนเองกดเอาไว้ได้แล้วกลับต้องปะทุขึ้นมาอีกครั้งเมื่อฉินอีหลินโถมกายเข้าหาตน
เขาประคองแก้มของฉินอีหลินขึ้นมา กดจูบลงไปยังริมฝีปากแดงระเรื่อ
“อืม……..”ลี่โม่อวี่ทำให้ฉินอีหลินแทบหลอมละลาย หลุดเสียงออกมา จากนั้นตอบรับลิ้นร้อนของลี่โม่อวี่ ทั้งสองพัวพันเข้าด้วยกัน
ลี่โม่อวี่รับรู้ถึงความร่วมมือของฉินอีหลิน ความอดทนที่เก็บมาตลอดหลายวัน ไม่มีที่ปลดปล่อย จึงถอดเสื้อเชิ้ตของฉินอีหลินออกอย่างรวดเร็ว เผยให้ร่างงดงามปรากฏออกมา รวมทั้งความอ่อนโยนที่ลี่โม่อวี่ไม่ยอมปล่อยมือ
ค่อยๆวางฉินอีหลินลงบนเตียงนอนนุ่มอย่างแผ่วเบา ลี่โม่อวี่จึงรีบถอดเสื้อผ้าของตนเองออก เผยให้เห็นร่างกำยำงดงามของชายหนุ่ม
เขาทาบทับลงไปบนตัวฉินอีหลินด้วยความอ่อนโยน สายตาลุ่มลึกมองฉินอีหลิน จากนั้นเขามองเห็นความเจ็บปวดในสายตาของฉินอีหลิน แม้ฉินอีหลินจะอดทนไว้ แต่คนที่ถูกครอบงำด้วยอารมณ์อย่างลี่โม่อวี่ก็ยังสังเกตเห็นได้
นึกย้อนกลับไปถึงสิ่งที่หลงเซี่ยวเทียนบอกว่าร่างกายของฉินอีหลินยังไม่กลับมาปกติ ลี่โม่อวี่พลันสงบนิ่งลง ก่นด่าตนเองอยู่ในใจ
ให้ตายสิ อีหลินยังบาดเจ็บอยู่ ทำไมเขาถึงได้ใจร้อนแบบนี้
เขากดความต้องการของตนเองไว้ กวาดตามองสำรวจร่างกายของคนรัก เขาเลือกที่จะหยุด นี่เป็นศักดิ์ศรีของลูกผู้ชายคนหนึ่ง
นำผ้าห่มคลุมร่างยั่วยวนเอาไว้ ลี่โม่อวี่พูดกับฉินอีหลินด้วยน้ำเสียงตำหนิ “เด็กโง่ ร่างกายบาดเจ็บยังไม่เตือนผมอีก” น้ำเสียงอ่อนโยน เต็มไปด้วยความห่วงใย
ฉินอีหลินมองลี่โม่อวี่ด้วยความซึ้งใจ แต่ไม่ได้อธิบายอะไร เธอไม่อยากให้ผู้ชายของเธอไม่พอใจ ถึงแม้เธอจะมีบาดแผล นี่เป็นความรักที่หญิงสาวมีต่อชายหนุ่ม
“คุณ….ไม่เป็นไรจริงๆใช่ไหม” ฉินอีหลินสังเกตความเปลี่ยนแปลงของลี่โม่อวี่ เธอทำอะไรไม่ถูกจึงซุกหน้าเข้าไปในผ้าห่ม
ได้ยินคำพูดของฉินอีหลิน ลี่โม่อวี่พบว่าตนเองยังเปลือยเปล่าอยู่ ตบศีรษะตนเองไปหนึ่งครั้ง ลี่โม่อวี่บอกอย่างเป็นสุภาพบุรุษ “ไม่มีปัญหา เรื่องเล็กแค่นี้ยังจัดการไม่ได้ จะเป็นสามีคุณได้ยังไง”
จากนั้นเขาที่พึ่งออกมาจากห้องน้ำ ก็ต้องพาตนเองเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง ทำให้ความร้อนรุ่มนี้สงบลง
มองตามลี่โม่อวี่ที่เดินเข้าไปด้วยท่าไม่ค่อยดี ฉินอีหลินจึงแอบยิ้มขำ ยิ้มด้วยความดีใจและมีความสุข มีสามีที่รักเธอขนาดนี้ เธอรู้สึกอิ่มเอมใจ
……
รุ่งสาง ลี่โม่อวี่ตื่นขึ้นมาจากความฝัน เปิดเปลือกตาทั้งสองข้าง มองเห็นฉินอีหลินที่นอนอยู่บนอกของตนเองใช้มือเล็กค้ำศีรษะเอาไว้ เบิกตาโพลงมองมายังตนเอง
ลี่โม่อวี่ไม่ได้ทำลายความอบอุ่นนี้ จ้องมองฉินอีหลินกลับไปเช่นกัน ผ่านไปประมาณสองนาที ฉินอีหลินค้ำศีรษะตนเองต่อไปไม่ไหวแล้ว สะบัดแขนที่เริ่มชายิบของตนเอง กลอกตาให้ลี่โม่อวี่ที่กำลังได้ใจ
นึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน ใบหน้าของฉินอีหลินในตอนนี้ได้ขึ้นสีแดงระเรื่อทันที แต่ในสายตาของลี่โม่อวี่ใบหน้าสดที่ยังไม่แต่งหน้าของฉินอีหลินนั้นช่างงดงาม เขาอดไม่ได้กดจูบลงไปยังริมฝีปากของฉินอีหลินอีกครั้ง
ฉินอีหลินไม่ทันตั้งตัวกับการกระทำที่กะทันหันของเขาจึงเผลอปล่อยเสียงครางออกมา ร่างกายอ่อนระทวย
