บทที่ 333 ผมอยากนอนกับคุณ
“จริงสิ โม่อวี่คุณทำงานที่ไหน” หลงเสี้ยวตี้เอ่ยถามช้าๆ
ไม่ดีแล้ว ลี่โม่อวี่แอบพูดอยู่ในใจ แต่เขาไม่ได้แสดงออกมา เขามองว่ามันคือการทดสอบของหลงเสี้ยวตี้ หากฐานะที่ตอบออกไปมันไม่เพียงพอ คงไม่สามารถดึงดูดความสนใจจากตระกูลหลงได้
ลี่โม่อวี่คิดหน้าคิดหลัง จากนั้นตอบออกไปอย่างมั่นคงท่ามกลางการจับจ้องของหลงเสี้ยวตี้และซ่งชือยุ่น “ตอนนี้ รับตำแหน่งในบริษัทระหว่างประเทศขนาดใหญ่ กำลังขยับขึ้นสู่ 500 อันดับต้นๆของโลกครับ”
ลี่โม่อวี่ตอบออกไปอย่างเป็นธรรมชาติ หลงเซี่ยวเทียนและฉินอีหลินที่รู้สถานการณ์นั่งเลิกคิ้วอยู่ข้างๆ
มองหลงเสี้ยวตี้และซ่งชือยุ่นที่แสดงออกว่าเชื่อ ลี่โม่อวี่ถอนหายใจออกมาเงียบๆ
ดูเหมือนว่าตระกูลหลงจะตั้งมาตรฐานของลูกเขยไว้ค่อนข้างสูงทีเดียว หากตัวเองไม่เฉลียวฉลาด คงจะเสียหน้าแล้วจริงๆ
ฉินอีหลินที่นั่งอยู่ข้างๆทำไมจะดูไม่ออกว่าลี่โม่อวี่กำลังคิดอะไรอยู่ เธอคีบอาหารให้ลี่โม่อวี่ ส่งสายตาให้กำลังใจไปให้ ทำให้ลี่โม่อวี่รู้สึกขอบคุณอยู่ในใจ
“จริงสิ โม่อวี่ พ่อแม่คุณทำอะไรหรอคะ” ซ่งชือยุ่นเอ่ย เธอถามออกมาแล้วหันไปมองลี่โม่อวี่ ไม่คิดว่าลี่โม่อวี่จะไม่ตื่นตระหนกเลยแม้แต่น้อย
ความจริงสิ่งที่จะทำให้ลี่โม่อวี่รู้สึกภาคภูมิใจที่สุดคงจะเป็นพ่อแม่ของเขาเอง เขามองสบตาซ่งชือยุ่น เอ่ยยิ้มๆ “คุณป้าสอง แม่ผมท่านก็เป็นแม่บ้านธรรมดาครับ แต่ว่าพ่อเพราะทำงานในกองทัพจึงไม่สะดวกที่จะเปิดเผยฐานะได้ครับ”
“อ้อ” หลงเสี้ยวเทียนที่นั่งนิ่งอยู่ด้านข้าง รู้สึกสนใจในอาชีพที่ไม่เคยเจอของพ่อลี่โม่อวี่ ในมุมมองของเขา ไม่สะดวกเปิดเผยแสดงว่าต้องเป็นตำแหน่งสูงในกองทัพอย่างแน่นอน แต่เมื่อไม่สามารถเปิดเผยได้ เขาก็ไม่ได้ถามอะไรมากมาย
สรุปแล้ว หลงเสี้ยวตี้และซ่งชือยุ่นรู้สึกพอใจกับเขยในอนาคตที่ยังไม่ได้แต่งงานกับฉินอีหลินมากทีเดียว มื้อเย็นได้จบลงไปด้วยความสงบ
……
“โม่อวี่ ร่างกายของอีหลินไม่ได้ดีมากนัก คุณช่วยดูแลเธอด้วยนะ” หลังจากทานอาหารเสร็จ หลงเซี่ยวเทียนมองลึกไปยังลี่โม่อวี่ จากนั้นจึงบอก
“ครับ คุณพ่อ”
“อืม……..” หลงเซี่ยวเทียนพูดจบก็เดินออกไป มุ่งหน้าไปยังห้องหนังสือของตน แม้จะดึกมากแล้ว แต่หลงเซี่ยวเทียนที่เป็นผู้นำตระกูลหลงก็ยังไม่ยอมรีบเข้านอน เขาอยากวางแผนขั้นต่อไปเพื่อจัดการคนเชื้อสายรอง
หลังส่งหลงเซี่ยวเทียนแล้ว ลี่โม่อวี่และฉินอีหลินต่างจูงมือเด็กเดินเล่นในคฤหาสน์ตระกูลหลง ไม่พูดไม่ได้เลยว่า คฤหาสน์ตระกูลหลงในตอนกลางคืนนั้นเงียบสงบ แต่ในความเงียบสงบก็ยังคงความงดงาม
“อีหลิน หลายวันมานี้คุณต้องลำบากแล้ว” ดวงตาของลี่โม่อวี่เต็มไม่ด้วยความห่วงใย
“คนโง่ ฉันไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย ฉันแค่คิดถึงคุณกับลูกๆแค่นั้นเอง” ฉินอีหลินนึกถึงสิ่งที่พบเจอตั้งแต่มาอยู่ที่บ้านตระกูลหลง จะบอกว่าไม่ลำบากก็คงโกหก มีเพียงอยู่ต่อหน้าผู้ชายของเธอคนนี้เท่านั้น เธอถึงสามารถแสดงด้านที่เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆออกมาได้
หลงหมิงเจ๋อและหลงจิ่นเซวียน เด็กทั้งสองมองสบตากันอยู่ชั่วครู่ ยื่นมือน้อยๆสองข้างของตัวเองออกไปเช็ดน้ำตาให้ฉินอีหลิน
“แม่ครับ ไม่ร้องนะ”
“แม่คะ ไม่ร้องนะคะ”
เด็กทั้งสองพูดออกมาอย่างพร้อมเพรียง ท่าทางห่วงใยทำให้หัวใจของฉินอีหลินนั้นซาบซึ้ง มองหลงหมิงเจ๋อและหลงจิ่นเซวียนด้วยความชื่นชม ลี่โม่อวี่รู้สึกว่าตอนนี้เขามีความสุขอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
เพื่อระวังว่าคนเชื้อสายรองจะมีการเคลื่อนไหวอะไร ฉินอีหลินจึงพาลี่โม่อวี่และเด็กๆกลับไปที่ห้องหนังสือที่หลงเซี่ยวเทียนจัดไว้ให้เธอ
แม้จะเป็นห้องหนังสือ แต่หลงเซี่ยวเทียนรู้ว่าลี่โม่อวี่ต้องพาเด็กทั้งสองมาด้วย แน่นอนว่าไม่ได้จัดเตรียมห้องหนังสือธรรมดา ใช้กุญแจไขประตูห้องหนังสือเข้าไป พลันได้กลิ่นหนังสือที่เด่นชัด
เมื่อมองไปรอบๆจะเจอกับชั้นหนังสือขนาดใหญ่ห้าชั้นตั้งเรียงกันอยู่ในห้องโถง บนชั้นมีหนังสือหลากหลายประเภทวางเรียงอยู่บนนั้น ด้านซ้ายของเป็นห้องนอนเล็กๆ พอดีกับให้เด็กทั้งสองได้พักผ่อน และด้านขวาที่ใหญ่ขึ้นมาหน่อยแน่นอนว่าเป็นห้องที่มีไว้ให้ฉินอีหลินและลี่โม่อวี่
“หมิงเจ๋อ จิ่นเซวียน แม่จะเล่านิทานให้ฟังก่อนนอนดีไหมคะ” ฉินอีหลินคิดว่าเด็กทั้งสองเหนื่อยมาทั้งวันแล้วควรพักผ่อนได้แล้ว จึงปลอบ
“แต่แม่คะหนูอยากนอนกับแม่…..” หลงจิ่นเซวียนบอกด้วยท่าทางน่าสงสาร ฉินอีหลินห่างจากบ้านตั้งหลายวัน หลงจิ่นเซวียนจึงฝันอยากจะนอนกับแม่บ้าง
หลงหมิงเจ๋อแสดงท่าทางออกมาว่าอย่างไรก็ได้ แต่ลี่โม่อวี่นั้นไม่เหมือนกัน เขารีบเอ่ยบอกกับหลงจิ่นเซวียน “เด็กดี ช่วงนี้ร่างกายของแม่ไม่แข็งแรง รอให้แม่หายดีแล้วค่อยนอนกับหนูดีไหม”
“แล้วทำไมพ่อนอนกับแม่ได้ละคะ” หลงจิ่นเซวียนใช้น้ำเสียงงอแงไม่พอใจ
“อ่า…..เพราะพ่อต้องดูแลแม่ไงครับ” ใบหน้าลี่โม่อวี่ทะมึน กับลูกสาวน่ารักคนนี้เขาก็ไม่ใจดี
ดีที่หลงจิ่นเซวียนพยักหน้าให้ความร่วมมือ จากนั้นฉินอีหลินจึงพาเด็กๆเข้าไปในห้องที่สามของห้องโถง ให้เด็กทั้งสองล้างหน้าล้างตาแล้วขึ้นไปนอนบนเตียง
เตียงสองชั้นลายการ์ตูนถูกวางชิดผนัง เมื่อหลงหมิงเจ๋อมองเห็น จึงค่อยๆปืนขึ้นไปบนเตียงชั้นบน ให้หลงจิ่นเซวียนนอนอยู่เตียงด้านล่าง
ฉินอีหลินและลี่โม่อวี่มองเห็นดังนั้นแล้วจึงยกนิ้วหัวแม่มือให้กับหลงหมิงเจ๋อ สมแล้วที่เป็นพี่ชาย
ลี่โม่อวี่เห็นว่าเด็กทั้งสองนอนลงไปแล้ว จากนั้นจึงเดินกลับห้องตัวเองมาเปิดน้ำร้อนอาบน้ำอยู่ในห้องอาบน้ำ
ฉินอีหลินนั่งอยู่บนเก้าอี้ อยู่กับเด็กๆทั้งสอง เล่านิทานให้พวกเขาฟัง รอจนเด็กทั้งสองหลับไปแล้วจึงค่อยๆเดินออกไปจากห้อง
พึ่งจะเปิดประตูเข้ามา ลี่โม่อวี่ที่พึ่งอาบน้ำเสร็จคว้าตัวฉินอีหลินที่พึ่งเปิดประตูเข้ามาไว้ในอ้อมกอด จากนั้นอุ้มฉินอีหลินขึ้น วางเธอลงบนเตียงใหญ่เบาๆ ฉินอีหลินไม่ได้รู้สึกตกใจ เพียงแต่ใบหน้าลังเล
ลี่โม่อวี่ที่ใส่ใจรายละเอียดมองเห็นใบหน้าลังเลของฉินอีหลิน จึงเอ่ยถามอย่างห่วงใยอยู่บนเตียง “เป็นอะไร ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า”
ฉินอีหลินไม่ได้พูดอะไร ทำเพียงส่ายหน้า นั่นทำให้ลี่โม่อวี่ไม่เข้าใจ ไม่รู้เพราะอะไร หรือว่าเป็นวันนั้นของเดือน
ตามวันที่ก็ไม่ใช่นี่นา…..
“โม่อวี่ ฉันอยากถามอะไรคุณหน่อย” ฉินอีหลินพลันเอ่ยปากออกมา
“อืม ถามมาสิ”
ลุกขึ้นนั่ง ฉินอีหลินจัดการกับเสื้อผ้าที่ยับย่น “ช่วงที่ฉันไม่อยู่ ลี่จิ่งกับตระกูลหลี่มีความเคลื่อนไหวอะไรบ้างไหม”
ได้ยินฉินอีหลินที่ไม่ลืมห่วงใยตนเอง ลี่โม่อวี่รู้สึกซาบซึ้งขึ้นมา “คุณภรรยา คุณวางใจเถอะ ช่วงนี้พวกเขาสงบนิ่งมาก”
“และก่อนจะมา ผมได้ให้ซือเซี่ยจับตาพวกเขาไว้แล้ว ไม่มีอะไรหรอก” ลี่โม่อวี่เอ่ยเสริม
เมื่อได้ฟังดังนั้นแล้ว ฉินอีหลินจึงคิดเล็กน้อย จากนั้นพยักหน้าเบาๆ เนื่องจากมีซือเซี่ยผู้ที่จะรับตำแหน่งในตระกูลคอยเฝ้าระวังแล้ว งั้นเมื่อลี่จิ่งและตระกูลหลี่มีความเคลื่อนไหวอะไร พวกเขาต้องรับรู้ได้อย่างรวดเร็วแน่นอน
