บทที่ 374 อย่าให้ฉันผิดหวัง
ร่างที่น่าสยดสยองนี้คือไอผีแดงที่จับฉินอีหลินมา ผีแดงครุ่นคิดถึงการต่อสู้ในวันนั้นตั้งแต่เขากลับมา เพราะว่าลูกน้องยี่สิบคนไม่มีใครรอดกลับมา
แม้จะไม่มีความรู้สึกกับลูกน้องของตัวเอง แต่ตัวเองก็ใช้พลังงานและความพยายามอย่างมากเพื่อฝึกฝนพวกเขา ดังนั้นไอผีแดงจึงค่อนข้างโกรธแค้นลี่โม่อวี่
ตอนนี้ได้ยินมาว่าลี่โม่อวี่พาคนมาโจมตีที่นี่ ไอผีแดงอยากไปสั่งสอนหมอนั่นอีก และครั้งสุดท้ายที่ลี่โม่อวี่ได้เปรียบ ไอผีแดงไม่พูดอะไร เหมือนกับว่าไม่เคยเกิดขึ้น
นายพลไม่ได้หันกลับมา เพียงแค่พูดช้าๆ “ตอนนี้นายห้ามไป วางใจได้ไม่ช้าก็เร็วพวกนายจะได้ปะทะกัน” เขาไม่อยากส่งไอผีแดงไปเร็วขนาดนี้
ไอผีแดงฟังแล้ว เชื่อฟังและพยักหน้า แล้วหายไปในความมืด
ลี่โม่อวี่ได้ล้อมรอบศูนย์วิจัยทั้งหมดแล้ว กระจกกันกระสุนสูงขัดขวางการก้าวหน้าของพวกเขา
ลี่โม่อวี่มองไป๋หลาง เขารู้ว่าในสถานการณ์แบบนี้ เป็นไปได้ที่ไป๋หลางจะมีวิธีการ
รับรู้ถึงสายตาของลี่โม่อวี่ ไป๋หลางยิ้มให้เขา แล้วคายหมากฝรั่งในปากตัวเองที่เคี้ยวไปครึ่งวันออกมา จากนั้นหยิบ C4 ชิ้นเล็กๆ ซึ่งงมีความสำคัญออกมาใส่เข้าไป
ใช้ความเหนียวของหมากฝรั่ง C4ถูกติดไว้บนหน้าต่างกระจก ไป๋หลางให้ทุกคนถอยไป แล้วเขาก็หลบไปอีกฝั่งแล้วหยิบเครื่องระเบิดออกมา ให้C4ระเบิด
นี่คือวิธีโฟกัสการระเบิด ปล่อยให้พลังของการระเบิดพุ่งเป้าไปที่จุดหนึ่ง สิ่งนี้จะทำให้เกิดความเสียหายมากขึ้น
กระจกกันกระสุนแตกสลายภายใต้อำนาจของC4 ไป๋หลางผู้นำและรีบพุ่งเข้าไปพร้อมปืน ไม่คิดว่าเพิ่งเข้ามา ระเบิดมือห้าลูกที่มีควันสีขาวถูกโยนมาหาเขา ไป๋หลางไม่พูดอย่างอื่น ตะโกนว่าระวังเสียงดังก่อน จากนั้นถลาไปด้านข้างอย่างยืดหยุ่นแล้วหมุนตัว หนีไปตำแหน่งที่ปลอดภัย
ผู้คนที่ตามมาข้างหลังเขาถอยกลับทันทีเมื่อได้ยินเสียงตะโกนของเขา ระเบิดมือระเบิดทันทีที่กระทบพื้น
อานุภาพของระเบิดไม่เล็ก ยกเศษแก้วที่พื้นขึ้นทันที โชคดีที่ทุกคนมีอาวุธครบมือและเศษแก้วพวกนี้มีผลเพียงเล็กน้อย แต่ทุกคนก็เวียนหัวจากคลื่นนี้
คนที่โยนระเบิดมือคือคนชุดดำที่ซุ่มอยู่ แต่ว่ามองเห็นศัตรูตบฝุ่นบนตัวเหมือนไม่เป็นอะไร พวกเขาโกรธและเริ่มด่าทอ ท่าทางเหมือนระเบิดไปถึงตรงนั้น
แม้ว่าในมือของคนชุดดำทั้งห้าคนจะถือปืนอยู่ แต่ว่าตอนนี้ยังไม่มีใครกล้ายกปืนขึ้นมา คนชุดดำห้าคนร้องเสียงดัง แล้วก็วิ่งหนีแล้ว
ไป๋หลางอยากยกปืนยิง ลี่โม่อวี่ยกมือกันเขาไว้ อย่างไรก็ตามนี่คือประเทศM ลี่โม่อวี่รู้สึกว่าฆ่าคนให้น้อยดีกว่า
หลังจากเข้าสู่ภายใน ลี่โม่อวี่ถึงจะรู้สึกได้ว่าศูนย์วิจัยนี้ใหญ่มาก การมองไปที่ช่องที่สลับกันทำให้เขาตาลาย ครุ่นคิดสักพักลี่โม่อวี่เปิดปากพูด “พวกเราแยกเป็นแปดกลุ่มเล็ก เคลื่อนไหวด้วยกัน เข้าใจไหม”
คนที่เหลือตอบกลับเสียงดัง “เข้าใจครับ!”
ขณะนี้ไป๋หลางขึ้นมา พูดกับลี่โม่อวี่ “พี่ใหญ่ ฉันไปกับนาย” ไป๋หลางกังวลเกี่ยวกับความสบายใจของลี่โม่อวี่
ทำไมอีกคนจะมองความคิดของไป๋หลางไม่ออก ยื่นมือตบบ่าไป๋หลางแล้วพูด “นายวางใจได้ พี่ชายนายยังไม่แก่ กลับมาเราค่อยเรียนรู้จากกันและกัน” นึกถึงทักษะที่คาดเดาไม่ได้ของไป๋หลาง ลี่โม่อวี่กระตือรือร้นที่จะลอง
“ได้!” รู้นิสัยของลี่โม่อวี่ ไป๋หลางจึงไม่ได้พูดอะไร
แปดทิศทาง แปดคน หลงอี้เซวียนถูกลี่โม่อวี่จัดไปอยู่กับไป๋หลาง อย่างไรก็ตามเด็กน้อยยังไม่เคยผ่านประสบการณ์ที่ใหญ่ ให้คนดูแลหน่อยดีกว่า
ทางที่ลี่โม่อวี่เดินคือตรงกลาง เขามีลางสังหรณ์ ทางที่ตัวเองเลือกต้องเจอภรรยาของตัวเอง
เพราะคนทั้งแปดเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ด้านหลังของพวกเขาไม่มีเพื่อนพี่น้องตามมา ลูกน้องที่เหลือถูกลี่โม่อวี่ส่งไปจัดการส่วนอื่นของศูนย์วิจัย พวกเขาทั้งแปดเดินลึกเข้าไปในศูนย์วิจัย
……
ตอนนี้อยู่ในห้องทำงานที่อยู่ลึกเข้าไปในศูนย์วิจัย นายพลกำลังนั่งอยู่ที่นั่นอย่างใจร้อน นิ้วมือเคาะบนโต๊ะไม่หยุด ส่งเสียงดังขึ้นเรื่อย ๆ
“รายงานครับ ทั้งแปดคนอีกฝ่ายมุ่งหน้าเดินมาที่นี่แล้ว” คนชุดดำผลักประตูเบาๆ แล้วพูด
นายพลไม่ได้โกรธเพราะอีกคนไม่เคาะประตู แปดคน ฮ่าฮ่า ดูถูกฉันจริงๆ งั้นฉันจะให้พวกนายมาแล้วกลับไม่ได้ นายพลรู้สึกว่าลี่โม่อวี่ใล้คนแปดคนก็จะมาช่วยชีวิตคน รู้สึกตลกทันที
โบกมือให้คนชุดดำถอยออกไป ร่างของไอผีแดงปรากฏขึ้นอีกครั้งที่มุม
“ไปจัดการแปดคนนั้น ฉันให้นายพาคนที่ชื่อลี่โม่อวี่มา” นายพลพูดอย่างไม่หันกลับมา
ไอผีแดงฟังแล้วมุมปากเผยรอยยิ้ม หลังจากกลับมาวันนั้น เขาเปิดใช้งานอีกยี่สิบคนในฐานะผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาใหม่ และยี่สิบคนนั้นได้รับการคัดเลือกมาอย่างดีโดยเขา
ไอผีแดงออกจากห้อง ริมฝีปากขยับ จากนั้นก็เห็นร่างของคนในชุดรัดรูปสีดำ ปรากฏตัวต่อหน้าเขาอย่างเร็วและเป็นระเบียบ
“นี่คือการเคลื่อนไหวครั้งแรกของพวกนาย ฉันหวังว่าพวกนายจะไม่ทำให้ฉันผิดหวัง” ยี่สิบคนไม่พูด พวกมันเป็นเครื่องจักรสังหารที่ฝึกโดยไอผีแดง ทำตามคำสั่งของไอผีแดงเท่านั้น
พยักหน้าอย่างพอใจ ไอผีแดงพูด “คนตรงกลางนั้นให้ฉัน ที่เหลือพวกนายแบ่งกันเองนะ” ไอผีแดงแลบลิ้นเลียริมฝีปากบางอย่างกระหายเลือด
ฝั่งลี่โม่อวี่แปดคน หลังจากเข้าทางแล้วก็เดินหน้าต่อไป น่าแปลกใจคือที่นี่กลับไม่มีคนเฝ้า บรรยากาศแปลกๆ นี้ ทุกคนรู้สึกว่าไม่ถูก
ไป๋หลางเดินกับหลงอี้เซวียน เพราะว่ามีไป๋หลางอยู่ ดังนั้นหลงอี้เซวียนจึงสบายใจมาก ก่อนหน้านี้เคยเห็นฝีมือของไป๋หลาง เขาชื่นชมไป๋หลางมาก
ทันใดนั้น ลมหนาวพัดที่หลังคอของหลงอี้เซวียน หลงอี้เซวียนตกใจ พุ่งไปข้างหน้าอย่างเร็ว รอดพ้นจากการความตายนี้
ร่างของนักฆ่าปรากฏขึ้นอย่างช้าๆ หน้าเขาขาวซีด สายตาเย็น มองหลงอี้เซวียนที่นอนอยู่บนพื้นอย่างตกใจ ไป๋หลางที่อยู่ข้างๆ กลับไม่อยู่ในสายตา เพราะยังมีสหายอีกสองคนที่ซ่อนตัวอยู่ด้านข้างเพื่อช่วยในการกันไป๋หลาง
ซ้ายขวาของไป๋หลางมีคนชุดดำปรากฏ มองทั้งสองอย่างตะลึงเล็กน้อย ไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะสามารถเข้าหาตัวเองอย่างเงียบๆ นี่คือสิ่งที่ทำให้ไป๋หลางตะลึง
สำหรับความแข็งแกร่งของอีกฝ่าย เขาไม่กล้าตกลงเองแล้ว เพราะที่โจมตีหลงอี้เซวียนมาก่อนนั้น เขารู้สึกได้ล่วงหน้าแล้ว กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ หากหลงอี้เซวียนหลบไม่ทัน ไป๋หลางก็จะช่วยเขา
นักฆ่าชุดดำหน้าไป๋หลาง ไม่ได้ทำผลีผลาม เพราะพวกเขารู้สึกถึงความกดดันจากกันและกัน
