บทที่ 414 อีกไม่นานก็กลับมาแล้ว
งานเลี้ยงเลิกรา แต่เชื่อว่าได้รับการสั่งสอนครั้งนี้แล้ว หลี่จื๋อคงไม่มายุ่งกับลี่โม่อวี่อีก เรื่องนี้ก็จบลงอย่างสวยงาม
หลังจากลี่โม่อวี่พาฉินอีหลินและหลงจิ่นเซวียนกลับมาถึงบ้านแล้ว ก็ได้รับโทรศัพท์จากหลงเซี่ยวเทียน
หลงเซี่ยวเทียนบอกลี่โม่อวี่ว่ายาต้านไวรัสถูกวิจัยออกมาเรียบร้อยแล้ว เขาจะเอามันมาส่งด้วยตัวของเขาเอง ตอนนี้กำลังนั่งเครื่องบินส่วนตัวมาแล้ว
เรื่องนี้เป็นข่าวดีอย่างไม่ต้องสงสัย ลี่โม่อวี่คิดว่าอีกไม่นานคนรักและลูกชายของเขาก็จะกลับมาเป็นปกติแล้ว เขาดีใจเป็นอย่างมาก
ก่อนหลงเซี่ยวเทียนจะมา ลี่โม่อวี่ได้รับโทรศัพท์จากกองทัพ ลี่โม่อวี่ได้รับการตัดสินแล้ว คาดว่าชีวิตที่เหลืออยู่คงต้องใช้ชีวิตอยู่ในห้องขัง เรื่องนี้ลี่โม่อวี่ก็คงได้แต่โทษเขาหาเรื่องใส่ตัว
ตระกูลหลี่หลังจากที่หลี่ยี่เฟิงตายแล้ว ก็ไม่มีใครมีอำนาจ ภายใต้การรวมตัวกดดันของตระกูลใหญ่ ก็กระจัดกระจายกันออกไป ชื่อเสียงหายไปจากเมืองตี้ตู
หยางเฟิงเข้าร่วมการกดดันครั้งนี้ เข้ายึดพื้นที่ของตระกูลหลี่ไปไม่น้อย ดูเหมือนจะเป็นราชาเมืองใต้ดินของตี้ตู แต่ลี่โม่อวี่ไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้เท่าไหร่นัก และวันทั้งวันของเขาก็คืออยู่กับครอบครัว
เครื่องบินส่วนตัวของหลงเซี่ยวเทียนลงจอดในพื้นที่ส่วนตัว เมื่อมาถึงบ้านตระกูลลี่ เขาก็เห็นความพินาศของตระกูลหลี่ด้วยตาตัวเอง
ตอนนี้ลี่โม่อวี่ในที่สุดก็กลายเป็นลูกชายของตระกูลลี่ หลงเซี่ยวเทียนก็ไม่ได้หาข้ออ้างที่จะขัดขวางการแต่งงานของเขากับฉินอีหลิน
แม้ด้านนอกจะวิจารณ์ว่าคนรักของลี่โม่อวี่เป็นเพียงคนบ้าคนหนึ่ง แต่ลี่โม่อวี่กลับไม่ใส่ใจเรื่องพวกนี้ เขารู้ว่าเพียงคนรักของเขา ถึงเธอจะเป็นบ้าแล้วยังไง
ได้รับยาต้านไวรัสที่หลงเซี่ยวเทียนนำมา ฉินอีหลินกลับไม่ได้ฟื้นตัวเร็วอย่างที่คิดไว้ ผู้เชี่ยวชาญบอกว่ายาจะค่อยๆออกฤทธิ์ ไม่ต้องกังวล ทุกคนก็ไม่ได้พูดอะไรมาก
ลี่โม่อวี่มอบเรื่องทั้งหมดให้หยางเฟิงจัดการ อีกคนก็เต้มใจที่จะทำงานเหล่านี้ หลังจากนั้นลี่โม่อวี่ก็อยู่กับภรรยาและลูกชายทั้งวัน ครอบครัวทั้งสี่คนอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาไม่ออกไปไหน
“อีหลิน คุณดูนี่สิสวยไหม”
ลี่โม่อวี่จับมือฉินอีหลินเดินเลาะอยู่บนสนามหญ้าของบ้านตระกูลลี่ มีแปลงดอกไม้ที่ปลูกบนสนามหญ้า กำลังเบ่งบานสดใส
ลี่โม่อวี่เด็ดดอกไม้มาหนึ่งดอก เหน็บลงไปบนผมของฉินอีหลิน เดิมคิดว่าอีกฝ่ายจะไม่ตอบ แต่มุมปากของฉินอีหลินยกขึ้นเล็กน้อย คล้ายกำลังยิ้มอยู่
ลี่โม่อวี่ที่ใส่ใจรายละเอียดจึงสังเกตเห็น เขามองฉินอีหลินด้วยความดีอกดีใจ อีกคนยังคงยิ้มอยู่
ลี่โม่อวี่เหม่อมองอยู่แบบนั้น นานมากแล้วที่เขาไม่ได้เห็นคนรักของเขายิ้ม ตอนนี้ มีทุ่งดอกไม้เป็นฉากหลัง ลี่โม่อวี่มองหญิงงดงามตรงหน้าด้วยความเสน่หา สาวงามยิ้มล่มเมือง ล่มทุกสรรพสิ่ง
หลงจิ่นเซวียนกำลังเข็นรถเข็นเข้ามา ด้านบนนั้นมีหลงหมิงเจ๋อที่พึ่งฟื้นนั่งอยู่ ใบหน้าไร้ความรู้สึก แต่ทั้งสองจ้องนิ่งมายังพ่อของพวกเขา ครอบครัวทั้งสี่กลมกลืนกับความงดงามของทุ่งดอกไม้เงียบสงบ
ห่างออกไปไม่ไกล หยางผิงอยู่ในอ้อมกอดของลี่อานโก๋ มองเห็นความอบอุ่นของลูกชายและลูกสะใภ้ เธอห้ามน้ำตาแห่งความปรีติยินดีไม่ได้ พวกเขาได้แต่เฝ้าภาวนาให้อีหลินและหมิงเจ๋ออาการดีขึ้นในเร็ววัน
……
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ชั่วพริบตาฉินอีหลินและหลงหมิงเจ๋อก็ได้รับยามากว่าหนึ่งเดือนแล้ว
ในหนึ่งเดือนนี้พวกเขามีความเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก ใบหน้าของฉินอีหลินเริ่มแสดงอารมณ์ความรู้สึก เพียงแค่ยังไม่สามารถพูดได้ บางครั้งหลงหมิงเจ๋อก็หัวเราะบ้าง ยังไงซะเรื่องทุกอย่างก็มุ่งไปในทิศทางที่ดีขึ้น
หลงเซี่ยวเทียนอยู่ที่บ้านตระกูลลี่ครึ่งเดือน รอจนกระทั่งลูกสาวและหลานชายของเขาเริ่มดีขึ้น เขาก็สามารถกลับไปจัดการธุระเล็กๆน้อยๆของตระกูลหลงได้อย่างสบายใจ ยังไงเขาก็เป็นผู้นำตระกูลหลง
วันนี้เป็นวันดีของตระกูลลี่ บ้านตระกูลหลงเต็มไปด้วยแขกเหรื่อ ในมือทุกคนมีกล่องของขวัญ สาวใช้ก็เดินไปมา ครึกครื้นอย่างเห็นได้ชัด
ซือเซี่ยเองก็พาซือเอ๋อมาเหมือนกัน ตอนนี้ท้องของซือเอ๋อเห็นได้อย่างชัดเจนแล้ว ดูมีน้ำมีนวลขึ้น ผิวพรรณก็เปล่งปลั่ง ดูแล้วตระกูลซือคงเลี้ยงมาดีมาก
ทั้งสองจูงมือกันเข้ามาในบ้านตระกูลลี่ ในห้องโถงมีผู้คนมากมายนั่งอยู่ในนั้น มีคนคุ้นเคยมากมาย เห้อห้าว เซี่ยวน่าย รองนายพลจาง ชิงเสวียน ครอบครัวหยางเฟิง…
ลี่โม่อวี่จูงมือฉินอีหลินเด็กทั้งสองก็เดินตามอยู่ด้านข้าง ซือเซี่ยมาถึงก็พาซือเอ๋อเข้ามานั่งกับพวกเขา
เจ้าภาพในวันนี้คือคุณปู่ลี่ เพราะวันนี้เป็นวันเกิดครบรอบแปดสิบปีของชายชรา เดิมคุณปู่ไม่ได้ตั้งใจจะจัดงานเลี้ยงยิ่งใหญ่ แต่ลี่อานโก๋คิดว่าคนเกิดมาชาติเดียวได้มีอายุมาถึงแปดสิบ ดังนั้นจึงเชิญพวกผองเพื่อนฝูงมาร่วมงานด้วย
วันนี้ชายชรารู้สึกยินดีมาก ยังไม่ได้หุบยิ้มเลย หลงจิ่นเซวียนยืนอยู่ข้างคุณทวดอย่างว่าง่าย จับมือพี่ชายตัวเองเอาไว้แน่น หลงหมิงเจ๋อสามารถขยับร่างกายเองได้แล้ว ใบหน้าก็มีรอยยิ้มออกมาให้เห็นเรื่อยๆ
มองเห็นคนรักและเพื่อนตัวเองตรงหน้า ชายชราถอนหายใจ คนแก่แล้ว ก็ชื่นชอบให้บ้านตัวเองได้ครึกครื้นสนุกสนาน
งานเลี้ยงจบลงอย่างสมบูรณ์แบบ ระหว่างนั้นชายชราก็เอ่ยกับลี่โม่อวี่ด้วยตัวเขาเอง “แกต้องดีต่ออีหลินให้มากๆ เด็กคนนี้ไม่ธรรมดาเลย”
ลี่โม่อวี่พยักหน้ายิ้มๆ บนโลกนี้ไม่มีใครสามารถแย่งตำแหน่งในใจของฉินอีหลินไปได้แล้ว
เพื่อนพ้องต่างพากันแยกย้าย ก่อนไปชิงเสวียนยังจะดื่มกับศิษย์พี่ของเขาด้วย แต่ถูกหยางเฟิงห้ามเอาไว้ ทำไมชิงเสวียนถึงไม่คิดบ้าง่าศิษย์พี่ของตัวเองนั้นเป็นเพียงเด็กน้อยคนหนึ่ง ทำให้เขากระอักกระอ่วน
ลี่โม่อวี่มอบทุกอย่างให้หยางเฟิงจัดการ อีกฝ่ายเข้าใจความหมายของพี่ใหญ่ ให้ความร่วมมือจัดการโลกใต้ดินของตี้ตูทั้งหมดเป็นอย่างดี
เมื่อส่งแขกแล้ว ครอบครัวทั้งสี่ของลี่โม่อวี่นอนสบายบนสนามหญ้าในคฤหาสน์ ฉินอีหลินพิงอยู่ในอ้อมแขนลี่โม่อวี่ ใบหน้าเผยรอยยิ้มมีความสุขออกมา
ตั้งแต่โดน ตั้งแต่ได้รับไวรัสมา ก็เหมือนได้อยู่แค่ข้างกายลี่โม่อวี่ เธอถึงสามารถแสดงออกถึงความปลอดภัย จิตใต้สำนึกของเธอสัมผัสได้ถึงความรู้สึกของลี่โม่อวี่ นี่เป็นสิ่งที่อยู่ลึกที่สุดในใจคน
“พ่อคะ เมื่อไหร่แม่กับพี่ชายจะกลับมาคะ” หลงจิ่นเซวียนถามด้วยท่าทางน่ารัก ในความคิดของเธอคิดว่าแม่และพี่ชายนั้นจะต้องอยู่กับนางฟ้าแน่ๆ นางฟ้าจะต้องส่งพวกเขากลับมา
“แม่กับพี่ชายกำลังอยู่ระหว่างทางครับ อีกไม่นานก็จะกลับมาแล้ว” ลี่โม่อวี่เอ็นดูลูกสาวที่ใสซื่อของเขาเป็นอย่างมาก ตอบอย่างอ่อนโยน
เด็กน้อยได้ยินดังนั้น ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มสดใส หันไปทางพระอาทิตย์ตก ดูท่าทางใสซื่อไร้พิษภัย
หลงหมิงเจ๋อมองเห็นน้องสาวตัวเองยิ้ม ก็เผยรอยยิ้มบริสุทธิ์ออกมา เด็กทั้งสองมองสบตากัน หลงหมิงเจ๋อราวกับกลับมาเป็นปกติแล้ว
ความจริงไวรัสในตัวของพวกเขานั้นได้สลายหายไปสิ้นแล้ว ตอนนี้มีเพียงฟื้นสภาพจิตใจจากสิ่งที่พวกเขาต้องเผชิญ เรื่องนี้ต้องอาศัยลี่โม่อวี่คอยอยู่เคียงข้าง ให้การปกป้องที่แสนอบอุ่นกับพวกเขา
เพราะเขารู้ว่าจะต้องกลับมาถึง
