Chapter 378: ภพนาฬิกาทราย
หมู่บ้านใบไม้ผลิ
“ท่านคือนักเวทย์ร็อกแมนผู้ยิ่งใหญ่ใช่ไหมครับ?” ลิงค์ถาม
รอยยิ้มของชายแก่เบิกกว้าง ความเป็นประกายปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา
นักเวทย์ร็อกแมนส่ายหัว “เจ้าหนุ่ม, อย่าเรียกข้าว่านักเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่เลย ข้ายังห่างไกลจากการเป็นนักเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่ แต่ถึงกระนั้น, ข้าก็เห็นว่าเจ้ามีศักยภาพสูงมากเลย นะ! เอาแบบนี้เป็นไง, เจ้าอยากจะเรียนเวทมนตร์จากข้าไหม?”
ลิงค์ไม่ได้รีบตอบเขา เขาสบัดมืออย่างจนปัญญาแล้วพูด “แต่ข้าไม่มีเงินนะ”
ร็อกแมนดึงแขนของลิงค์อย่างอบอุ่น “555, พูดเรื่องเงินทําไมกัน? ข้า, ร็อกแมน, ไม่เคยขอเงินจากนักเรียนที่มาเรียนรู้เวทมนตร์หรอก มา มาเถอะ, ตามข้ามา แล้วไอพวกนี้คือทาสของเจ้าใช่ไหม? ตามมาสิ..โอ้โห! นี่มันหุ่นเชิดเวทมนตร์นี้! ไม่เลวเลย”
เขาใช้แขนลากลิงค์เข้าไปในลานกว้าง ในตอนที่เขามาถึงลานกว้าง, ลิงค์ก็เห็นคนๆนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น
มันคือเด็กสาวผมดํา ผิวหนังของเธอขาวซีด, และใบหน้าของเธอก็ละเอียดอ่อน ที่คอของเธอมีปลอกคอทาสอยู่, แต่ลิงค์จําได้ในทันทีว่าเธอคือเจ้าหญิงปีศาจซาโรวิน
“นี่คือ??” ลิงค์กระโดดถอยหลังด้วยความตกใจ เจ้าหญิงมิลด้ากับริเอลเองก็ถอยไปอยู่ข้างหลังลิงค์เพราะพวกเขากําลังเผชิญหน้ากับศัตรูที่แข็งแกร่ง
ร็อกแมนหัวเราะในขณะที่เขาแนะนํา “เธอหรอ? เธอคือทาสคนใหม่ที่ข้าซื้อมา น่ารักใช่ไหมหล่ะ? ไม่ต้องสนใจเธอหรอก, ข้าจะเอาเธอเป็นของขวัญให้ใครสักคนในเร็วๆนี้
พอเขาพูดจบ, นักเวทย์เฒ่าหนวดขาวก็ตะโกน “ฟู, ฟู!”
ไม่นานนัก, ชายวัยกลางคนหน้าอ้วนๆก็เดินออกมา ชายวัยกลางคนคนนี้เองก็สวมปลอกคอทาส ในตอนที่เขาเห็นร็อกแมน, เขาก็โค้งให้แล้วถาม “เรียกหรอครับ, นายท่าน?”
“เห็นสาวน้อยน่ารักคนนี้ไหม? ข้าจะส่งเธอเป็นของขวัญให้กับลอร์ดบาลผู้ยิ่งใหญ่ เอาตัวเธอไปแล้วฝึกฝนเธอซะ”
ทาสที่เพิ่งซื้อมาใหม่นั้นไม่สามารถใช้งานได้ พวกเขาไม่เชื่อฟัง, หยาบกระด้างและไม่รู้วิธีการรับใช้ผู้คน พวกเขาจําเป็นต้องได้รับการฝึกฝน โดยเฉพาะทาสที่จะถูกส่งเป็นของขวัญให้กับท่านลอร์ดผู้หญิงใหญ่ ทาสพวกนี้จําเป็นต้องฝึกให้หนักกว่าเดิมเพื่อที่จะได้ไม่ทําให้ผู้มอบต้องเสียหน้า
พอฟูได้ยินว่านี่คือของขวัญสําหรับท่านลอร์ดผู้ยิ่งใหญ่, เขาก็รับคําสั่งอย่างเชื่อฟัง “นายท่านครับ, ที่เหลือไว้ใจได้เลย ส่งทาสนี้มาให้สักสามเดือน, ข้ารับประกันได้เลยว่าเธอจะเชื่องและอ่อนโยนเหมือนกับแกะ”
“โอเค, ฝากด้วยนะ” ร็อกแมนพูด
ฟูกวักมือเรียกซาโรวินี่ แม้ว่าใบหน้าของเธอจะขมขื่น, แต่เธอก็ไม่กล้าที่จะต่อต้าน เธอตามไปอย่างเชื่อฟัง
ลิงค์กับคนอื่นๆตกใจจนพูดไม่ออก พวกเขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่านี่คือผู้บัญชาการปีศาจแสนดุร้ายที่พวกเขารู้จัก
เจ้าหญิงมิลด้ากับริเอลหวาดกลัวยิ่งกว่า พวกเขามีปลอกคอทาสอยู่กับตัวเช่นกัน หรือว่าจะไม่มีวิธีการทําลายปลอกคอนี้? ไม่อย่างนั้น, ทําไมเจ้าหญิงปีศาจถึงทําตัวเชื่อฟังขนาดนี้หล่ะ?
ในขณะนั้นเอง, ร็อกแมนก็หันกลับมามองลิงค์ “เจ้าหนุ่ม, ทาสทั้งสองคนของเจ้าดูไม่เหมือนกับได้รับการฝึกมาเลยนะ เจ้าอยากให้ฟูฝึกฝนพวกมันด้วยรึเปล่า? เขาเป็นผู้ฝึกทาสที่เก่งมากเลยนะ”
ลิงค์รีบปฏิเสธ “ไม่เป็นไรครับขอบคุณ, ผมเคยชินกับพวกเขาแล้ว”
“ถ้างั้นก็โอเค มากับข้าเถอะ, ข้าจะพาไปดูที่พักของเจ้าเอง”
ลิงค์พูด “คือท่านครับ, ท่านช่วยจัดให้ทาสของข้าอยู่กับข้าด้วยได้ไหม? ข้าโตขึ้นมาโดยมีพวกมันอยู่รอบๆและอยากให้พวกมันอยู่ใกล้ตัว”
ใบหน้าของร็อกแมนยังเหมือนเดิม “555, ไม่มีปัญหา เจ้าตัดสินเรื่องทาสของเจ้าเองได้เลย ข้าจะหาสถานที่ที่สะดวกสบายให้เจ้าเอง!”
เขาลากลิงค์เข้าไปในลานกว้างต่อ
การที่ร็อกแมนให้การต้อนรับขนาดนี้มันดูไม่มีเหตุผลเลย มันดูเหมือนกับว่าเขากําลังหานักเรียนที่จะสอนเวทมนตร์ให้จริงๆ นอกจากนี้, เขาเป็นคนที่ขี้เหนียวมากจริงๆ อย่างไรก็ตาม, สําหรับลิงค์, นั่นไม่ใช่ปัญหา ลิงค์แค่ต้องการใครสักคนที่สามารถพึ่งพาได้, ตามหาสถานที่ปักหลัก, และทําความเข้าใจโลกนี้ให้ดีขึ้น ดังนั้น, ลิงค์จึงปล่อยให้นักเวทย์ร็อกแมนลากเขาเข้าไปในลานกว้าง
แน่นอนว่าเจ้าหญิงมิลด้า, ริเอล, และนานะเองก็เดินตามลิงค์ไปด้วย
ระหว่างทาง, แม้ว่าลิงค์จะรู้สึกว่าคนๆนี้มีอายุมากแล้วแต่เขาก็ยังแข็งแกร่ง เขาดูเหมือนจะเทียบเท่ากับนักรบเลเวล 7 แล้วเขาก็ไม่ได้ใช้คทาแต่ใช้ดาบแทน, เหมือนกับลิงค์ด้วย
ดาบที่เขาใช้อยู่นั้นได้ปล่อยออร่าปริศนาออกมา, มันเป็นออร่าบางอย่างที่ไม่สามารถดูถูกได้ แน่นอนว่า, มันคืออาวุธระดับตํานาน อย่างไรก็ตาม, น่าตาของมันหยาบกระด้าง, และน่าสงสาร มันดูเหมือนกับแมวสามขา
ในระหว่างที่เดิน, ลิงค์ได้พบกับนักเรียนเวทมนตร์หลายคน อย่างไรก็ตาม, ไม่มีพวกเขาคนไหนให้การต้อนรับร็อกแมนเลย พวกเขาหลายคนดูไม่สนใจ อันที่จริง, มีแม้กระทั่งคนที่มองมาที่ลิงค์ด้วยการยิ้มเยาะด้วย มีเสียงหัวเราะที่เย็นชาบนใบหน้าของพวกเขา ในขณะที่พูด “ดูนั่นสิ, มีไอโง่อีกคนที่ถูกร็อกแมนหลอกหล่ะ”
ร็อกแมนพาลิงค์ไปที่ตึกหินโดดๆที่อยู่ข้างลานกว้าง “เอาหล่ะ, ที่นี่เป็นของเจ้า ดูสะดวกสบายดีไหม?”
ตึกหินนี้เป็นตึกสองชั้นมีความกว้างประมาณ 860 ตารางฟุต, ที่ชั้นบน, มีระเบียงอยู่ แล้วที่ด้านนอกก็มีสวนเล็กๆที่ดูค่อนข้างสวยด้วย
“มันสวยมากเลยครับ แต่ข้ายังไม่ได้ทําอะไรเลยนะ!” ลิงค์ตอบสนอง เขาหันกลับไปมองนักเวทย์คนอื่นๆ ในบางครั้ง, พวกเขาจะได้เข้าไปอยู่ในกระท่อมไม้ของเขาพวกเขา แต่เมื่อเทียบกับตึกหินนั้น, ความแตกต่างมันก็ยังมากเกินไปอยู่ดี
เขาไม่ใช่เด็กที่เชื่อว่าจะมีคนแก่แปลกหน้าที่ไหนก็ไม่รู้มาทําดีกับเขาขนาดนี้โดยไม่มีเหตุผลอะไรแอบแฝงอยู่ คนๆ นี้ต้องมีเจตนาบางอย่างอยู่แน่ๆ
ร็อกแมนหัวเราะ เขาชี้ไปที่แหวนเวทมนตร์ที่ลิงค์สวมอยู่ “เจ้าเป็นคนทําแหวนวงนี้ใช่ไหม?”
ลิงค์พยักหน้า
“ฝีมือไม่เลวเลยนี้ ข้าจะเอาวัตถุดิบกับแบบแปลนเครื่องรางให้เจ้า ถ้าเจ้าช่วยข้าสร้างเครื่องราง, ข้าก็จะสอนเวทมนตร์ให้เจ้า คิดว่ายังไงหล่ะ?” สรุปแล้วที่ร็อกแมนติดใจลิงค์ก็เพราะอุปกรณ์เวทมนตร์ที่เขาสวมอยู่นี่เอง
ไม่ว่าจะเป็นดาบที่เอวของเขาหรือแหวนที่มือหรือแม้กระทั่งหุ่นเชิดเวทมนตร์ที่อยู่ข้างๆ, พวกมันดูไม่มีตําหนิเลย
แม้ว่าเวทมนตร์ที่ใส่เอาไว้ในอุปกรณ์พวกนี้จะไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้น, แต่เพราะหน้าตาของพวกมัน, ราคาน่าจะเพิ่มขึ้นได้อย่างน้อย 50%
สําหรับร็อกแมน, ตราบใดที่คนๆนั้นสามารถช่วยเขาหาเงินได้, คนๆนั้นก็ถือว่าเป็นผู้มีพรสวรรค์ที่สมควรได้รับการดูแลเป็นพิเศษ!
ตอนนี้ลิงค์รู้แรงจูงใจของเขาแล้ว เขาตอบตกลงในทันที “ไม่มีปัญหาครับ! ข้าแค่อยากเรียนรู้เวทมนตร์จากท่าน”
“ดี, ดี!” ร็อกแมนหัวเราะเสียงดังลั่น ริ้วรอยบนใบหน้าของเขาเบ่งบานเหมือนกับดอกไม้ “ช่างเป็นเด็กหนุ่มที่มีความมุ่งมั่นจริงๆ! เอานี่, นี่คือเครื่องรางขั้นที่ 1 มาดูกันซิว่าเจ้าจะทํามันได้ไหม”
ลิงค์รับแบบแปลนเครื่องรางจากร็อกแมน เจ้าหญิงมิลด้าชะโงกมาด้วยความสงสัย, และต้องการที่จะเห็นแบบแปลน แต่ทันใดนั้นเอง, ร็อกแมนก็ขมวดคิ้วแล้วตะโกน “ช่างไร้มารยาทอะไรอย่างนี้! กลับไปอยู่ตําแหน่งของเจ้าซะ!”
นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้าหญิงมิลด้าถูกตะหวาดใส่แบบนี้ ใบหน้าของเธอแดง, แต่เธอก็ไม่สามารถพูดสวนได้เช่นกัน เธอก้มหัวแล้วถอยกลับไป
ลิงค์ไม่ได้พูดอะไรเพื่อแทรกแซง เขาแค่ดูแบบแปลนต่อ
เขาตระหนักได้ว่าสิ่งที่รอกแมนเรียกว่าเครื่องรางขั้นที่ 1 นั้นจริงๆแล้วไม่ได้ซับซ้อนขนาดนั้น ความรู้ด้านเวทมนตร์ที่อยู่ในแบบแปลนนี้อยู่ในระดับเดียวกับเวทมนตร์เลเวล 4 ของฟิรุแมน อย่างไรก็ตาม, วิธีการที่มันถูกใช้และการจัดวางนั้นแทบจะเหมือนกับเวทมนตร์เลเวล 8 มันต้องใช้ความ อดทนและความละเอียดอย่างมหาศาล จุดผิดพลาดเพียงเล็กน้อยก็สามารถทําลายเครื่องรางทั้งหมดได้แล้ว
“ข้าคิดว่าไม่ค่อยยากซักเท่าไหร่” ลิงค์พูด
“ไม่ยากหรอ? 5555, เจ้าเป็นคนที่มีพรสวรรค์จริงๆ เจ้าหนุ่ม, เจ้าชื่ออะไรรึ?” ชายแก่คนนี้เป็นคนที่ไม่เหมือนใคร มันจะมีแค่ตอนนี้เท่านั้นที่เขาจะถามชื่อของลิงค์
“ข้าชื่อลิงค์, ส่วนนี่มิล…”
ก่อนที่เขาจะพูดจบ, ร็อกแมนก็พูดขัดเขา “ไม่ต้องบอกชื่อทาสของเจ้าหรอก ต่อให้เจ้าบอก, ข้าก็คงไม่จําอยู่ดี ว่าแต่, เจ้าต้องการเวลาทําเครื่องรางเท่าไหร่กันหล่ะ? สักสองสัปดาห์พอไหม?”
ลิงค์ตกตะลึง พวกเขาใช้เวลาสองสัปดาห์สําหรับเครื่องรางแบบนี้อย่างงั้นหรอ
ก่อนหน้านี, ลิงค์จะใช้เวลาประมานหนึ่งชั่วโมงสําหรับเครื่องรางหนึ่งอัน หลังจากที่ได้รับพลังมังกรบริสุทธิ์, เขาสามารถรักษาสภาพสมาธิสูงสุดได้เป็นเวลานานขึ้น ดังนั้นการสร้างเครื่องรางแบบนี้ใช้เวลาแค่สามวันก็พอแล้วในการตอบสนองข้อเสนอสองสัปดาห์ของร็อกแมน, ลิงค์คิดอยู่พักนึงก่อนที่จะพูดออกมา “สําหรับข้า, สิบวันก็พอแล้ว”
ด้วยความที่คาดไม่ถึง, ร็อกแมนขมวดคิ้วแล้วพูด “สิบวันงั้นหรอ? เจ้าหนุ่ม, มีความทะเยอทะยานมันก็ดีอยู่นะแต่อย่าทะเยอทะยานมากเกินไปหล่ะ เจ้าจะทําให้ข้าเชื่อคําพูดของเจ้าได้ยังไงกัน?”
ดูเหมือนว่าสองสัปดาห์จะเป็นการคาดหวังที่สูงแล้ว เครื่องรางนี้คงจะใช้เวลาเกินสองสัปดาห์สําหรับคนทั่วไป ลิงค์ใช้สมองเพื่อหาคําตอบที่เหมาะสมที่สุด “ท่านครับ, เวลาสิบวันนั้นคือเวลาที่ข้าต้องใช้เรี่ยวแรงทั้งหมด ข้าไม่สามารถทํามันนานเกินไปได้ ข้าจําเป็นต้องพักผ่อนเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์หลังจากสร้างเครื่องรางเสร็จแต่ละชิ้น ดังนั้นโดยทั่วไปแล้ว, ข้าจะใช้เวลาประมาน 18 วันครับ”
“งั้นรึ, แล้วมาดูกัน แต่ไม่จําเป็นต้องรีบขนาดนั้นหรอก, สองสัปดาห์ก็ได้หลังจากผ่านไปสองสัปดาห์, ถ้าเจ้าส่งอุปกรณ์เครื่องรางให้ข้าได้, ข้าจะให้หนังสือเวทมนตร์ขั้นที่ 1 กับเจ้าแล้วตอบคําถามเกี่ยวกับเวทมนตร์ขั้นที่ 1 ให้เจ้าสามข้อ”
“ไม่มีปัญหาครับ” ลิงค์พยักหน้าเป็นการตกลง
“ดี ถ้างั้นข้าก็จะไม่กวนเจ้าแล้ว นี่คือกุญแจที่พักของเจ้าทุกอย่างได้ถูกเตรียมไว้ข้างในแล้ว แล้วก็มีห้องพิเศษสําหรับทําเครื่องรางด้วยนะ เจ้าสามารถเริ่มเมื่อไหร่ก็ได้
หลังจากที่ส่งกุญแจให้กับลิงค์, ร็อกแมนก็จากไป ในระหว่างเดินกลับ, เขาเห็นนักเรียนอีกคนกําลังเดินอยู่อย่างเฉื่อยชา ร็อกแมนเตะเขา, ทําให้นักเรียนคนนั้นล้ม “เจ้ามัวเสียเวลาทําอะไรอยู่? เจ้าไม่มีพรสวรรค์และรู้แค่วิธีอุ้งานเท่านั้น รีบไปช่วยข้าล้างหญ้าหิมะราตรีซะ!” ร็อกแมนตะหวาด
ทัศนคติของเขาที่มีต่อนักเรียนคนนี้กับลิงค์นั้นแตกต่างกันคนละโลก
ริเอลกระซิบเบาๆ “ลิงค์, เจ้ามั่นใจแค่ไหนกัน? ข้ารู้สึกว่าถ้าเจ้าไม่สามารถทําตามสัญญาที่เจ้าให้ไว้ได้, พวกเราน่าจะถูกไล่ออกหลังจากที่ครบสองสัปดาห์นะ”
“ฉันมั่นใจร้อยเปอร์เซนต์ เข้าไปข้างในกันเถอะ ฉันจะลองหาทางจัดการกับปลอกคอดู” ลิงค์พูด
หลังจากเข้ามาในห้อง, ลิงค์ก็เริ่มตรวจสอบปลอกคอ
เขาพบว่าปลอกคอไม่มีรอยปะที่แสดงจุดที่มันเชื่อมต่อกันอยู่เลย หลังจากเคาะมัน, มันก็จะมีเสียงทุ้มๆที่ดูไม่เหมือนกับโลหะหรือไม้ นอกจากนี้, มันก็ไม่มีร่องรอยของเครื่องรางติดอยู่ด้วย มันเหมือนกับว่ามันเป็นอย่างนี้เองตามธรรมชาติ
“ทักษะฝีมือของปลอกคอนี้วิเศษมากจริงๆ” ลิงค์ชื่นชม
เขาส่งสัญญาณมือให้นานะ “ลองใช้มีดตัดมันดูหน่อยสิ”
มีดจุดแตกหักสามารถตัดทุกอย่างได้ ดังนั้นการตัดปลอกคอสามห่วงนั้นไม่น่าจะเป็นปัญหา
นานะกําลังจะใช้มีดจุดแตกหักทดสอบกับริเอลในตอนที่ริเอลตื่นตระหนกขึ้นมาในทันที “เดี๋ยว เดี๋ยว เดี๋ยว, หยุดก่อน! มันเจ็บหนะ, หัวข้องข้าเจ็บ อย่าไปกระตุ้นมันอีกนะ, ได้โปรด”
ใบหน้าของเขาซีดเผือด
นานะดึงมีดกลับมาอย่างไม่มีทางเลือก
ริเอลถอนหายใจด้วยความโล่งอก “มันน่ากลัวมากจริงๆ มันรู้สึกเหมือนกับว่าวิญญาณของข้ากําลังขาดเป็นเสี่ยงๆ เลย”
“ดูเหมือนว่าปลอกคอนี้จะใช้กําลังทําลายไม่ได้นะ ไม่แปลกใจเลยที่ผู้บัญชาการปีศาจจะอยู่ในสภาพเหมือนแมวถูกจับแบบนั้น ฉันคงต้องศึกษามันเพิ่มเติมแล้วหล่ะ”
ลิงค์รู้สึกผิด ถ้าเขารู้ว่าจะเป็นแบบนี้, เขาคงจะไม่ทําให้พวกเขาต้องสวมปลอกคอนี้
เจ้าหญิงมิลด้าปลอบเขา “นี่ไม่ใช่ความผิดของนาย นี่เป็นโลกใหม่, ถ้าพวกเราไม่สวม, พวกเราก็อาจจะไม่มีชีวิตรอดมาจนถึงตอนนี้ก็ได้”
ริเอลเองก็พูด “ท่านลิงค์, มันจะต้องมีวิธี อย่ากังวลไปเลย”
ลิงค์พยักหน้า เขาเปิดหนังสือที่เขาเพิ่งซื้อมา, สารุกรมของอารากู่
พอมาถึงจุดนี้, หน้าต่างแจ้งเตือนก็ปรากฏขึ้นในทัศน์วิสัยของเขา
ตลอดเวลามานี้, ระบบเงียบอยู่ตลอด แต่พอมันปรากฏขึ้น, มันก็แสดงข้อความว่า:
พบจุดยึดของเวลา ระบุเส้นเวลาปัจจุบัน ผู้เล่นอยู่ในภพนาฬิกาทราย
