Advent of the Archmage – 501 บูชานักบุญ

Chapter
คนที่เดินออกมาจากป่านั้นดูแปลกมากพวกเขาสูงกว่าหกฟุตและมีหุ่นที่กำยำ พวกเขาไม่ได้สวมเสื้อ, เผยให้เห็นผิวหนังสีดำของพวกเขา และหน้าตาของพวกเขาก็ดูดุร้ายเนื่องจากปากที่มีเขี้ยวและเขาที่โค้งอยู่บนหัวา ผ้าชิ้นเดียวที่พวกเขาสวมอยู่ก็คือกระโปรงหนังที่อยู่ตรงเอว
ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเป็นนักล่าตอนนี้, พวกเขาเดินออกมาจากป่ามุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านเล็กๆแห่งนึง, พร้อมกับแบกสัตว์ยักษ์เอาไว้
มีคนกลุ่มนึงปรากฎตัวขึ้นในหมู่บ้านพอสังเกตดูดีๆแล้ว, พวกเขาเองก็ดูเหมือนนักล่า, แต่ดูอ่อนแอกว่าเล็กน้อย พวกเขาส่งเสียงเชียร์อย่างมีความสุขหลังจากได้เห็นนักล่าเหล่านี้ มีเด็กบางคนออกมาวิ่งวนรอบนักล่า มือเล็กๆของพวกเขากำลังจับเหยื่อเล่นในขณะที่หัวเราะคิกคักไปด้วย
พอเห็นแบบนี้,เกรเทลก็มั่นใจ “พวกนั้นเป็นปีศาจ, น่าจะเป็นชนิดมีเขานะ…แต่ด้วยเหตุผลบางประการ, ข้ารู้สึกว่าสายเลือดของพวกนั้นไม่บริสุทธิ์”
“ปีศาจลูกผสมหรอ?”ลิงค์ถาม เขาเองก็รู้สึกว่าปีศาจพวกนี้มีออร่าผสมกัน พอสัมผัสดูดีๆแล้ว, มันก็รู้สึกถึงความมืดจริงๆแต่มันไม่มีความรู้สึกบ้าคลั่งเหมือนปีศาจจากนรกเลย
“น่าจะใช่นะดูเหมือนว่าพวกนั้นจะไม่ค่อยแข็งแกร่งเท่าไหร่ พวกเราควรไปตรวจสอบดูไหม?”
“เอาสิ”ลิงค์พยักหน้า
เขารู้สึกว่าปีศาจลูกผสมกลุ่มนี้อ่อนแอพวกนักล่าเองก็มีเลเวลสูงสุดแค่ 5 เท่านั้น แม้ว่าเกรเทลจะช่วยอะไรไม่ได้เป็นการชั่วคราว, แต่มันก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับลิงค์ในตอนนี้เลย
เขามีอีกเรื่องให้ต้องพิจารณาเกรเทลเป็นคนสวย, แต่นั่นก็มาจากมาตรฐานความสวยของมนุษย์ บางทีเธออาจจะเป็นแม่มดน่ารังเกียจสำหรับพวกปีศาจก็ได้ดังนั้นเขาคงไม่ต้องห่วงว่าหน้าตาของเธอจะสร้างปัญหาขึ้นมา
พอเห็นว่านักล่าเดินไปที่ทางเข้าเมือง,ลิงค์ก็แบกเกรเทลออกมาจากป่า พอออกมาข้างนอก, เขาก็ยกเลิกเวทย์หายตัวและเดินตรงไปหาพวกปีศาจนักล่า
พวกเขาถูกปีศาจพบหลังจากที่เดินไปได้150 ฟุต ดูเหมือนว่าคนพวกนี้จะตกใจจริงๆ พวกเขามองซ้ายมองขวา, และตะโกนอะไรบางอย่าง, จากนั้นก็โยนอาวุธลงบนพื้น, แล้วเริ่มวิ่งจากไป พวกเขาตะโกนในขณะที่วิ่งไปด้วยและดูเหมือนจะรู้สึกตื่นเต้นจริงๆ
“พวกนั้นกำลังจะโจมตีเราหรอ?”เกรเทลถามลิงค์
ลิงค์ส่ายหัว“น่าจะไม่ใช่นะ พวกนั้นไม่ได้เอาอาวุธไปด้วย”
แม้ว่าจะพูดอย่างนั้น,แต่เขาก็ยังเปิดโล่มิติโปร่งแสงเอาไว้รอบตัวพวกเขา, เผื่อเอาไว้ก่อน
ไม่กี่วินาทีต่อมา,ก็มีพวกปีศาจปรากฎตัวขึ้นห่างออกไปประมาณ 100 ฟุต จากนั้น, โดยไม่สนโคลนที่อยู่บนพื้น, พวกเขาก็คุกเข่าและก้มกราบลงกับพื้น
ลิงค์ไม่เคยเห็นใครโจมตีด้วยการก้มกราบ,ดังนั้นเขาจึงรู้สึกผ่อนคลายในทันทีที่เห็นภาพนี้
พวกเขาพูดพึมพำออกมาในขณะที่กำลังคุกเข่าอยู่ลิงค์ฟังได้นิดหน่อย ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่ภาษากลาง, เขาสามารถฟังได้บางคำ, แต่พวกเขาพูดเร็วเกินไป แล้วพวกเขาก็พูดงึมงำมากดังนั้นลิงค์จึงไม่เข้าใจเลยว่าพวกเขากำลังพูดอะไรอยู่
“เทลลี่,คุณเข้าใจไหม?” ลิงค์ถาม
เกรเทลส่ายหัวเล็กน้อย“แค่บางคำนะ, อย่างเช่น ‘ผู้ส่งสารของพระเจ้า’, ‘นักบุญ’, อะไรเทือกๆนั้น ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังบูชาพวกเราอยู่…ไม่สิ, ข้าคิดว่าพวกเขาบูชาคนที่ดูเหมือนพวกเรามากกว่า”
นี่ฟังดูมีเหตุผลอยู่มันเป็นครั้งแรกที่ลิงค์กับเกรเทลมาที่นี่ ปีศาจพวกนี้ไม่น่าจะรู้จักเขาและคงจะไม่ได้บูชาพวกเขาหรอก ความเป็นไปได้เดียวก็คือมีมนุษย์ที่เหมือนพวกเขาเคยมาที่นี่มาก่อน ชายคนนี้น่าจะแข็งแกร่งมากๆ ไม่อย่างนั้น, เขาคงจะไม่เป็นที่เคารพนับถือแบบนี้
เมื่อเป็นเช่นนี้,เรื่องก็คงจะง่ายขึ้นเยอะ
ลิงค์ไม่ได้พูดอะไรเขาขยับมือแล้วเปิดใช้มือแห่งนักเวทย์ เหล่าคนที่กำลังคุกเข่าอยู่นั้นถูกยกขึ้นมา
พวกเขาพยายามขัดขืนตามสัญชาตญาณ,แต่พลังของลิงค์สูงเกินไป พวกเขาไม่สามารถดิ้นรนได้เลย
เหล่านักล่าต่างก็พากันตกใจกลัวคนที่ร่างกายกำยำที่สุดเริ่มตะโกนอะไรบางอย่างออกมา ลิงค์พอจับได้แค่บางคำ, อย่างเช่น “ศักดิ์สิทธิ์”, “นักบุญ”, “ผู้กอบกู้” และคำสรรเสริญอื่นๆ
ตอนนี้เขาไม่เข้าใจอะไรเลย,แต่เขาก็ไม่ได้กังวล สำหรับคนแบบเขากับเกรเทลนั้น, การเรียนรู้ภาษา, โดยเฉพาะภาษาที่ไม่ใช่ภาษากลาง, ถือเป็นเรื่องที่ง่ายมาก ขอแค่ให้พวกเขาได้อยู่กับคนเหล่านี้, พวกเขาก็สามารถเรียนรู้ได้ในเวลาไม่กี่วัน
ก่อนหน้านี้,พวกเขาทำได้แค่อยู่เงียบๆ, คอยฟังและดูอยู่เฉยๆ
เขาไม่ได้สนใจสิ่งที่พวกปีศาจกำลังพูดอยู่ด้วยการรักษาสีหน้าไร้อารมณ์เอาไว้, เขาก็ชี้ไปยังหมู่บ้านเล็กๆแล้วเริ่มเดินไปทางนั้น เหล่าปีศาจมองหน้ากันแล้วเดินตามหลังเขาไป
ในตอนที่พวกเขามาถึงกำแพงหิน,ลิงค์ก็ตัดสินใจใช้เวทมนตร์สร้างความประทับใจให้พวกเขา ด้วยการสบัดมือ, เส้นรูนก็ปรากฎขึ้นบนกำแพง จากนั้นเขาก็แตะกำแพงเบาๆ เหมือนกับหินที่ปะทะกับน้ำ, ประตูได้เปิดขึ้นมาในกำแพง
ลิงค์ที่กำลังแบกเกรเทลอยู่เดินเข้าไปข้างในในตอนที่พวกปีศาจเดินผ่านมาจนครบ, ประตูแบบง่ายๆก็หายไปแล้ว พวกปีศาจลองไปสัมผัสกำแพงที่เรียบเนียน, มองซ้ายขวา, ขึ้นลง แต่พวกเขาก็ไม่เจอรูอะไรที่ทำให้คนผ่านเข้ามาได้เลย
ตอนนี้,มีคนมากมายมารวมตัวกันที่กำแพง—ทุกคนต่างก็เป็นปีศาจลูกผสม พอเห็นแบบนี้, พวกเขาก็ร้องออกมา ลิงค์รู้สึกได้ถึงความตกใจและความเทิดทูนในน้ำเสียงของพวกเขา.ไอรีนโนเวล.
ถนนข้างในเมืองนั้นสกปรกมาก,เหมือนกับบริเวณรอบนอกของเมืองมอดไหม้ พื้นเต็มไปด้วยโคลน, อุจจาระ, เศษกระดูก, ผักเน่า, และอื่นๆ ทั้งเมืองนี้ส่งกลิ่นเหม็นออกมาเหมือนที่ทิ้งขยะ
เกรเทลขมวดคิ้วเธอรู้ว่าเธอไม่สามารถแสดงความรังเกียจออกมาได้, ดังนั้นเธอจึงฝืนเอาไว้
ลิงค์ก็ไม่ชินกับเรื่องนี้เหมือนกันเขาร่ายเวทย์ลอยใส่พวกเขาแล้ววางเกรเทลลง จากนั้นเขาก็ร่ายเวทย์ทำความสะอาดในอากาศ พวกเขาจะได้ไม่ต้องทนกลิ่นไม่พึงประสงค์อีก
หลังจากนั้น,เขาก็ร่ายเวทย์สนามพลังที่ผลักทั้งคู่ไปข้างหน้า แล้วพวกเขาก็ลอยไปยังศูนย์กลางเมืองอย่างช้าๆ
เห็นได้ชัดว่าปีศาจเลือดผสมในหมู่บ้านนี้ไม่เคยเห็นเวทมนตร์มาก่อนพอเห็นทั้งสองลอยอยู่เหนือพื้น, พวกเขาก็พากันตกใจ ซึ่งผลลัพธ์ก็คือไม่ว่าลิงค์กับเกรเทลจะผ่านไปทางไหน, ชาวเมืองทุกคนก็จะคุกเข่าก้มกราบเขา, โดยไม่สนใจพื้นที่สกปรกเลย
หลังจากลอยอยู่แบบนั้นเป็นเวลาไม่กี่วินาที,ทั้งสองก็เห็นนักรบกลุ่มนึงที่สวมชุดเกาะหนังสกปรกๆพร้อมกับหอกเหล็ก พวกเขาเดินเข้ามา, พร้อมกับปีศาจเฒ่าคนนึงที่มีผมสีขาวและใบหน้าเหี่ยวย่น
เห็นได้ชัดว่าผู้เฒ่าคนนี้มีสถานะที่สูงส่งเขาใช้ไม้เท้าเดินเข้ามาอย่างไม่มั่นคง ส่วนคนอื่นๆก็เดินตามเขาอย่างเคารพ
หลังจากที่เห็นลิงค์กับเกรเทล,เขาก็ชำเลืองมองและศึกษาพวกเขาอยู่พักใหญ่ๆ จากนั้นเขาก็โยนไม้เท้าไปด้านข้างแล้วก้มลงคุกเข่าให้
พอเห็นเขาคุกเข่า,นักรบที่อยู่ด้านหลังก็คุกเข่าตามโดยไม่ลังเล ซึ่งนี่ทำให้ลิงค์รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ
คนที่พวกเขาเห็นอยู่เบื้องหน้าต่างก็เป็นสามัญชนถ้าให้พูดแบบหยาบๆ, พวกเขาคือกลุ่มคนประเทศบ้านนอกด้อยการพัฒนา ขอแค่พวกเขาหน้าตาคล้ายๆ, มันก็เป็นเรื่องง่ายที่จะจำลิงค์และเกรเทลสับสนกับคนอื่น แต่ผู้เฒ่าคนนี้ต่างออกไป จากที่ดู, เขาน่าจะเป็นคนฉลาด เขาอาจจะไม่ได้รอบรู้มาก, แต่อย่างน้อยก็น่าจะมีความรู้กว่าประชาชนทั่วไป เขาศึกษาพวกเขาอย่างระมัดระวังก่อนที่จะคุกเข่าให้ด้วย ซึ่งนี่หมายความว่าลิงค์กับเกรเทลนั้นดูคล้ายกับคนที่พวกเขาบูชามากๆ
“นี่มันไม่สมเหตุสมผลเลย”เกรเทลกระซิบ เธอก็รู้สึกว่ามันแปลกเหมือนกัน
อย่างไรก็ตามตอนนี้พวกเขามีกำแพงภาษาขวางกั้นอยู่จึงไม่สามารถสื่อสารได้แม้ว่าพวกเขาจะรู้สึกสงสัย, แต่พวกเขาก็ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้เลย แล้วพวกเขาควรจะทำยังไงดีหล่ะ?
ลิงค์มองไปรอบๆแล้วเห็นพวกปีศาจที่ตัวเล็กกว่าคนอื่นกำลังคุกเข่าอยู่ท่ามกลางฝูงชน…พวกเขาน่าจะเป็นเด็กเห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ได้รู้สึกเทิดทูนเท่ากับผู้ใหญ่ แม้ว่าพวกเขาจะคุกเข่าเหมือนกัน, แต่พวกเขาก็ยังแอบชำเลืองมองไปรอบๆ
แล้วลิงค์ก็เห็นผักกับเนื้อลมควันแขวนอยู่ตามบ้านริมฝั่งถนนแม้ว่าจะมีอยู่ไม่มากก็ตาม เสื้อผ้าของชาวบ้านเองก็ดูโทรมมาก ผู้ชายส่วนใหญ่จะสวมผ้าขาดๆเอาไว้ที่เอว ส่วนผู้หญิงจะดีกว่าเล็กน้อย, แต่ก็มีแค่เศษผ้าเพิ่มขึ้นมาที่รอบอกของพวกเธอแค่เท่านั้น ส่วนพวกเด็กๆโดยส่วนใหญ่แล้วจะไม่สวมอะไรเลย
ปีศาจลูกผสมพวกนี้มีสภาพความเป็นอยู่ที่เลวร้ายจริงๆและขาดความมั่งคั่งทางด้านวัตถุอย่างมากมาย
พอคิดถึงเรื่องนี้,เขาก็ได้ไอเดียขึ้นมา ก่อนอื่นเขาจะเรียนรู้ภาษาของที่นี่, แต่เขาไม่อยากเรียนจากผู้ใหญ่ ความคิดของพวกเขาขาดความไร้เดียงสาและสามารถสร้างปัญหาได้ เขาจะเรียนรู้จากเด็กพวกนี้และจะได้รู้หลายๆเรื่องที่ผู้ใหญ่ไม่ยอมพูดด้วย
ลิงค์ยังคงทำสีหน้าจริงจังตอนแรก, เขากวักมือไปที่ไม้เท้าของผู้เฒ่า, แล้วแท่งไม้ก็ลอยเข้ามาที่มือเขา
เขาแอบเอามิธริลออกมาแล้วใช้การเสริมพลังผสานมิธริลเข้าไปในไม้เท้าเขาเพิ่มเวทย์เลเวล 5 เข้าไปด้วยแล้วจากนั้นก็ใช้มิธิรลวาดลวดลายอันงดงามขึ้นมามากมาย
ด้วยวิธีนี้,ไม้เท้าก็กลายเป็นผลงานศิลปะอันงดงาม มันคือสิ่งสวยงามที่ไม่เคยปรากฎขึ้นในเมืองมาก่อน ลิงค์เห็นความปราถนาแสดงออกมาอย่างชัดเจนในดวงตาของผู้เฒ่า
แต่ลิงค์ไม่ได้ส่งไม้เท้าให้เขาในทันทีเขาชี้ไปที่เด็กกลุ่มนึงจากนั้นก็ผลักไม้เท้าไปข้างหน้าเล็กน้อย ความหมายของเขานั้นชัดเจน: ส่งเด็กพวกนี้มาแลกกับคทาซะ
ผู้เฒ่าลังเลแล้วมองพ่อแม่ของเด็กๆลิงค์มองตามแล้วชี้นิ้วไปที่พวกเขา, พร้อมกับร่ายเวทย์มังกรรักษาใส่พวกปีศาจทุกคน
ลิงค์สามารถบอกได้ว่าพวกเขาทุกคนต่างก็มีโรคของตัวเองอยู่เนื่องจากเป็นแรงงานมาหลายปีและด้วยเวทย์นี้, อาการเจ็บป่วยของพวกเขาก็ได้รับการรักษา ผู้ชายหลายคนมีหลังค่อม, แต่ตอนนี้พวกเขายืดตัวได้สุดแล้ว, และเต็มไปด้วยเรี่ยวแรง มันดูเหมือนกับว่าอายุของพวกเขาได้ย้อนถอยหลังไปในทันที
การกระทำนี้เหมือนกับหัตถ์ของพระเจ้าแทนที่จะเป็นการลงโทษ, มันคือการรักษา, แล้วมันก็แสดงให้เห็นว่าเด็กพวกนี้จะไม่ได้รับการปฏิบัติที่เลวร้ายจากเขา
มีพ่อแม่บางคนยอมเสนอลูกของตัวเองให้กับลิงค์—ซึ่งมีทั้งหมดห้าคน
ลิงค์พยักหน้าเล็กน้อยแล้วโยนไม้เท้าให้ผู้เฒ่าจากนั้นเขาก็ชี้ไปที่ป่านอกเมือง และโดยไม่อธิบายอะไร, เขาก็เปิดใช้ข้ามมิติ
มีแสงสีขาวปรากฎขึ้นภายใต้สายตาเทิดทูนของชาวบ้าน, ลิงค์, เกรเทล, แล้วก็เด็กอีกห้าคนได้หายไปจากเมือง
ฟึบทั้งกลุ่มมาปรากฎตัวขึ้นอีกทีในป่า
“เจ้าวางแผนอะไรอยู่เนี่ย?”ในที่สุดเกรเทลก็ถามออกมา
“พวกเราจะอยู่ที่นี่กันซักพักนึงและเรียนรู้จากเด็กพวกนี้หลังจากที่พวกเราเข้าใจสถานการณ์ของที่นี่, พวกเราก็สามารถใช้ความช่วยเหลือของคนท้องถิ่นในการช่วยหาวัตถุดิบที่จำเป็นสำหรับยาปฏิชีวนะของเธอได้ แล้วฉันก็จะใช้ช่วงเวลานี้ศึกษาหินอวกาศด้วย”
อันที่จริงมีอีกเหตุผลนึงด้วยเขารู้สึกว่าคนที่นี่มีปฏิกิริยาตอบสนองกับพวกเขาแปลกเกินไป เกาะนี้อาจจะเก็บความลับบางอย่างเอาไว้อยู่ อย่างน้อยเขาต้องรู้ให้ได้ว่าพวกเขาเป็นมิตรหรือศัตรู
เกรเทลไม่ได้มีปัญหาอะไร“เอาแบบนั้นก็ได้”
ลิงค์หัวเราะ“ก่อนอื่นฉันจะสร้างป้อมปราการที่ปลอดภัยก่อน”
สำหรับบุคคลระดับตำนานนั้น,การเปลี่ยนดินให้เป็นหินและหินให้เป็นสิ่งก็สร้างถือว่าเป็นงานง่ายๆ