Advent of the Archmage – 528: อัจฉริยะที่สูสีกับเอเลียร์ด

Chapter
ที่กระท่อมหินในที่สุดนักเวทย์ที่นอนอยู่บนแท่นหินก็ตื่นขึ้น
“อ้ะ…ข้าอยู่ที่ไหนเนี่ย?ข้ามาที่นี่ได้ยังไง?” เขาลูบหน้าผากของตัวเองจากนั้นก็ขมวดคิ้ว ในตอนนี้ ร่างกายของเขาสั่นไหวเหมือนกับใบไม้ เขาน่าจะยังอาการไม่ดีอยู่
ลิงค์นั่งอยู่ข้างๆแท่นหินในตอนที่นักเวทย์ตื่นขึ้น ลิงค์ก็รีบพูดออกมา “ใจเย็นก่อน ตอนนี้นายปลอดภัยแล้ว”
นักเวทย์ลุกขึ้นนั่งและจ้องมาที่ลิงค์เขาจำทหารรับจ้างเนื้อตัวดูสกปรกที่นั่งอยู่ข้างเขาไม่ได้ เขาถามอย่างสับสน “แล้วเจ้าเป็นใคร?”
“ก็แค่คนที่ชอบยุ่งเรื่องส่วนตัวของคนอื่นหน่ะ”ลิงค์ตอบแบบง่ายๆ จากนั้นเขาก็พูดต่อ “นายถูกวิญญาณร้ายสิง ฉันก็เลยไล่มันออกจากร่างของนายให้ นายน่าจะรู้สึกได้นะว่ามันออกจากร่างของนายไปแล้ว”
“ไล่ออกจาก….นี่เจ้ารู้จักเวทมนตร์ด้วยหรอ?”นักเวยท์มองดูลิงค์ตั้งแต่หัวจรดเท้า สภาพรอบตัวของเขาดูเหมือนกับไม่ใช่ความจริง ในช่วงเวลานึง เขาทึ่งในตัวลิงค์มากกว่าสภาพปัจจุบันของเขาเสียอีก
ลิงค์ไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเขาถามต่อ “นายรู้สึกเหมือนพึงตื่นจากฝันหวานใช่ไหม?”
แม้ว่าจะไม่ได้ตอบคำถามของเขาตรงๆแต่ทหารรับจ้างก็ดูเหมือนจะไม่มีเจตนาร้ายอะไร ดังนั้นนักเวทย์จึงไม่มีทางเลือกนอกจากทบทวนความทรงจำล่าสุดของเขา เขาพยักหน้า “ใช่ ข้าคิดว่าอย่างนั้นนะ ในความฝัน ข้าได้ทะ….ทำหลายๆอย่างที่ไม่ดี โอ้ พระเจ้า ข้าทำเรื่องพวกนั้นลงไปจริงๆหรอเนี่ย?”
นักเวทย์นึกขึ้นมาได้อย่างรวดเร็ว
“ไม่หรอกนั่นไม่ใช่นาย แต่เป็นวิญญาณร้ายที่สิงนายอยู่ต่างหากหล่ะ แต่ว่าฉันได้ขับไล่มันออกไปจากร่างของนายแล้ว” ลิงค์หยุดไปพักนึงและจ้องมาที่นักเวทย์ จากนั้นเขาก็พูดต่อ “นายควรจะรู้เอาไว้นะว่านายไม่ใช่คนเดียวที่ถูกวิญญาณร้ายพวกนี้ควบคุม วิญญาณพวกนี้ไม่ใช่แค่วิญญาณทั่วๆไป พวกมันมีสติปัญญา และดูเหมือนว่าพวกมันจะทำงานร่วมกันเป็นทีมได้ด้วย ฉันอยากจะรู้ว่าในตอนนี้พวกวิญญาณมันต้องการอะไร”
อ้างอิงตามกฏของฟิรุแมนแล้วพวกไร้กายนั้นจัดอยู่ในประเภทวิญญาณไร้ร่าง พวกมันไม่มีความสามารถในการกักเก็บความทรงจำเอาไว้กับตัวเอง ในทางกลับกัน พวกมันจะเก็บความทรงจำของพวกมันเอาไว้ในร่างโฮสต์ หลังจากที่ถูกขับไล่ออกจากร่างแล้ว พวกไร้กายก็จะทิ้งความทรงจำในอดีตเอาไว้ในร่างของโฮสต์คนเก่า เขาหรือเธอคนนั้นจะสามารถเรียกมันกลับคืนมาได้ถ้าเกิดว่าพวกเขาขุดลึกลงไปมากพอ
นี่คือจุดอ่อนที่ใหญ่ที่สุดของนักรบไร้กาย
นักเวทย์เอามือกุมหัวพยายามนึกย้อนไปถึงความฝัน หลังจากผ่านไปหลายนาที เขาก็เอามือสองข้างกุมหัวและร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เขาเริ่มขว้างปาสิ่งของและกลิ้งไปมาบนแท่นหิน “โอ้ย ไม่ ข้าทำไม่ได้ ข้ารู้สึกเหมือนหัวของข้าจะแยกออกจากกันเลย…”
เสียงของนักเวทย์แย่ขึ้นเรื่อยๆตาของเขาปูดออกมาจากเบ้า เส้นเลือดสีน้ำเงินโผล่ขึ้นมาทั่วใบหน้าของเขา และเขาก็กัดปากของตัวเองจนเลือดไหลออกมา
ลิงค์ขมวดคิ้วในตอนที่เห็นฉากนี้เขาหยิบดาบราชามังกรพิโรธออกมาและเหวี่ยงมันในอากาศสองสามครั้ง ฉึบ ฉึบ….เสียงที่เบาจนแทบไม่ได้ยินดังขึ้นเหมือนกับว่าดาบได้ตัดผ่านอะไรบางอย่างที่ล่องหนไป ในตอนที่หยุดฟัน สีหน้าของนักเวทย์ก็ดูผ่อนคลายขึ้น เขานอนลงบนแท่นหิน และจับหัวของตัวเองในขณะที่สูดหายใจเข้าไปด้วย
“เกิดอะไรขึ้น?”ลิงค์ถาม
“ข้าไม่รู้ข้าพยายามจะเรียกความทรงจำที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้กลับคืนมา ข้านึกออกได้ไม่กี่อย่าง และหลังจากนั้นความทรงจำของข้าก็…ไม่สิ ความทรงจำทั้งหมดของข้าก็ถูกบุกรุกด้วยเงาสีดำขนาดใหญ่ มันบอกว่าข้าตายไปแล้ว และจากนั้นความเจ็บปวดก็แล่นเข้ามา”
“เงาดำหรอ?”ลิงค์ขมวดคิ้ว หลังจากที่คิดอยู่ซักพัก เขาก็เดินไปข้างหน้าและเอามือไปแตะที่ร่างกายของนักเวทย์เพื่อสัมผัสถึงอะไรบางอย่าง หลังจากนั้น เขาก็หมุนร่างของนักเวทย์ ทำให้ตอนนี้นักเวทย์นอนเอาหน้าคว่ำแท่นหิน จากนั้นเขาก็เปิดเสื้อของนักเวทย์ออก ไอลีนโนเวล
นักเวทย์คนนี้มีอายุประมาณ30 ปี พลังของเขามีเลเวล 4 ซึ่งก็หมายความว่าเขาต้องเป็นสมาชิกระดับกลางในสถาบันเวทมนตร์ ผิวหนังของเขาขาวเนียน ยังไงก็ตาม มีรูนสีม่วงสลักเอาไว้ที่กลางกระดูกสันหลังของเขา
รูนนั้นมีลักษณะเหมือนกับดวงตาเนื่องจากลิงค์ได้ตัดการเชื่อมต่อระหว่างรูนกับผู้ร่ายไปแล้ว ตอนนี้รูนจึงเป็นสีดำอยู่ ยังไงก็ตาม นี่ก็ไม่ได้ส่งผลกระทบกับความสามารถของลิงค์ในการทำความเข้าใจฟังก์ชันของมัน
เขาใช้มือลบมันออกจากนั้นรูนก็ลอกออกมาจากหลังของนักเวทย์และลอยอยู่กลางอากาศ
นักเวทย์เงยหน้าขึ้นมาและตกใจกับรูนที่เห็น“นี่มันอะไรกัน?”
“มันคือเนตรเงาวิญญาณร้ายที่สิงนายอยู่ได้เปิดใช้งานรูนก่อนที่มันจะออกจากร่างของนาย ผู้ใช้รูนจะสามารถทำลายความทรงจำของนายหรือแม้กระทั่งวิญญาณของนายผ่านรูนนี้ได้”
พอพูดจบลิงค์ก็มองไปที่นักเวทย์ “ตอนนี้นายรู้สึกยังไงบ้าง? นายจำเรื่องก่อนหน้านี้ได้รึเปล่า?”
“ข้าจะลองนึกดูนะ”นักเวทย์ยังคงขวัญเสียกับเรื่องที่เกิดขึ้น โดยเฉพาะสิ่งที่ทหารรับจ้างนิรนามคนนี้ได้กระทำต่อหน้าเขา แต่ว่านี่ไม่ใช่เวลาจะมาบ่น เขาสงบสติลงและนึกย้อนไปถึงตอนที่เขาฝันอีกครั้ง
“ความทรงจำส่วนใหญ่ได้ถูกลบไปแล้ว…ข้าเห็นพระราชาราชินี แล้วก็ผู้อาวุโส พวกเขาทุกคนต่างก็เป็นพรรคพวกของข้า….เดี๋ยวนะ ข้าเห็นนักเวทย์ด้วย ข้าเห็นเธอแค่ครั้งเดียวเท่านั้น เธอสวมเสื้อคลุมกับผ้าคลุมสีเขียวมรกต เธอถือคทาเวทมนตร์อยู่ คทาของเธอนั้นแปลกมาก มีคริสตัลสีเขียวอยู่ที่ปลายคทา มันดูเหมือนกับหยก และรอบๆหยกนั้นก็มีคริสตัลก้อนเล็กๆลอยอยู่ 2 ก้อน หินทั้ง 3 นี้เชื่อมต่อกันด้วยคลื่นพลังงาน และหินพวกนี้ก็หมุนรอบคทาอย่างต่อเนื่อง…”
พอได้ฟังลิงค์ก็ขมวดคิ้ว คำอธิบายของคทานั้นฟังดูคุ้นมาก ชื่อของคทาที่ตรงกับคำอธิบายของนักเวทย์ได้ผุดขึ้นมาในหัวของเขา และเขายังรู้จักผู้ใช้มันด้วย แต่ว่าที่นี่มันอาณาจักรเซาท์มูนนะ เธอมาทำอะไรที่นี่กัน?
มันไม่มีเหตุผลเอาซะเลยคนที่อยู่ในใจของเขานั้นควรจะอยู่ที่เกาะรุ่งอรุณสิ
ลิงค์สับสนและถามต่อ “นายจำได้รึเปล่าว่านักเวทย์คนนั้นมีหน้าตาเป็นยังไง?”
นักเวทย์คิดอยู่พักนึงจากนั้นเขาก็ส่ายหัว “ความทรงจำตรงส่วนนั้นเลือนลางมาก…เดี๋ยวนะ ข้าจำสีผมของเธอได้ มันเป็นสีแดงเข้ม ผมของเธอเป็นประกายระยิบระยับ และมันดูเหมือนจะโปร่งแสง แถมมันยังนุ่มมากเลยด้วย เหมือนกับน้ำสีแดงเข้ม ข้าไม่สามารถหาคำมาอธิบายผิวสัมผัสของเส้นผมเธอได้เลย ข้าไม่เคยพบกับอะไรแบบนี้มาก่อน”
พอได้ยินเช่นนี้ตอนนี้ลิงค์ก็มั่นใจเรื่องตัวตนของนักเวทย์หญิงแล้ว เขาถอนหายใจออกมา “ใครจะไปคิดหล่ะว่าเธอจะทรยศเกาะรุ่งอรุณ? มันจะต้องมีปัญหาเกิดขึ้นในเร็วๆนี้อย่างแน่นอน”
ต้นไม้โลกได้เติบโตขึ้นที่เกาะรุ่งอรุณต้นไม้นั้นมีเลเวล 19 ภายใต้แรงกดดันของออร่าที่มันปล่อยออกมา, เกาะรุ่งอรุณจึงสามารถรักษาความสงบสุขเอาไว้ได้ อย่างน้อยก็ที่เปลือกนอก
ยังไงก็ตามที่ไหนมีผู้คน ที่นั่นก็จะต้องมีความขัดแย้ง แม้กระทั่งเกาะรุ่งอรุณก็ไม่ใช่ข้อยกเว้นในกฏข้อนี้
ในโลกเกมมีไฮเอลฟ์เลือดผสมคนนึงที่ชื่อว่าเอเวลิน่าอาศัยอยู่ที่เกาะรุ่งอรุณ สายเลือดราชวงค์ไฮเอลฟ์นั้นไหลเวียนในตัวเธออยู่ครึ่งนึง ในขณะที่อีกครึ่งนึงเป็นเลือดของมังกรบริสุทธิ์ เลือดของเผ่าพันธุ์ที่เก่าแก่ที่สุดทั้งสองได้ไหลเวียนกันอยู่ในตัวเธอ ทำให้มันเกิดเป็นพลังใหม่ขึ้นมา พลังมังกรธรรมชาติ
พลังนี้ทั้งแปลกประหลาดและแข็งแกร่งแม้ว่าจะเป็นเลือดผสม แต่เนื่องจากแม่ของเอเวลิน่านั้นเป็นเจ้าหญิงไฮเอลฟ์ เธอจึงถูกบังคับให้อยู่ในเกาะรุ่งอรุณ แม้ว่าจะเป็นส่วนหนึ่งของราชวงค์ แต่เธอก็โดนดูถูกเหยียดหยามเพราะไม่ใช้สายเลือดบริสุทธิ์ และเธอยังมีฉายาว่า “ลูกผสม” ในหมู่ขุนนางด้วย
ถ้าเอเวลิน่าเป็นคนอื่นหล่ะก็เธออาจจะไม่สนใจการดูถูกและการโดนตั้งชื่อเล่นแบบนั้น แต่ว่าเธอเป็นคนที่มีพรสวรรค์มาก มากยิ่งกว่าหลานสาวของไบรอันที่เพิ่งถูกเทพแห่งการทำลายฆ่าไปด้วยซ้ำ ในตอนที่อายุ 30 ปี เธอได้ก้าวเข้าสู่เลเวล 9 และตอนอายุ 33 ปี เธอก็สามารถเข้าสู่ระดับตำนานได้แล้ว ตอนนี้เธอน่าจะกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับตำนานไปแล้ว
และไม่เพียงแค่เธอจะแข็งแกร่งเท่านั้นแต่เธอยังเป็นคนที่มีเหตุผลมากอีกด้วย
เธอไม่ได้ออกมาจากเกาะรุ่งอรุณเพียงเพราะว่าเธอทนรับการดูถูกไม่ได้แต่มันเป็นเพราะความจริงที่ว่าเธอไม่สามารถสร้างชื่อเสียงให้ตัวเองในเกาะรุ่งอรุณได้เนื่องจากเธอเป็นเลือดผสม เธอจะถูกคว่ำบาตรตลอดไปถ้าเกิดว่าเธอยังอยู่ที่นั่น ซึ่งนั่นไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ และเธอก็ตัดสินใจที่จะออกมาจากเกาะ
ในโลกเกมเอเวลิน่าไม่ได้เข้าข้างฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง เธอเป็นตัวละครหญิงที่พเนจรไปทั่ว ยังไงก็ตาม ในโลกแห่งนี้ เธอได้ให้ความช่วยเหลือกับสมาคม ซึ่งนั่นคงจะเป็นปัญหามากแน่ๆ
เอเวลิน่านั้นเป็นอัจฉริยะอย่างแท้จริงพละกำลังของเธอมาจากความรู้และความสามารถในการตัดสินใจของเธอ ภายในเกม เธอเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่สามารถเป็นคู่แข่งกับเอเลียร์ดในด้านหน้าตาดีได้
แม้ว่าลิงค์จะเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับตำนานเหมือนกันแต่เมื่อต้องมาเผชิญหน้ากับพรสวรรค์เช่นนี้เขาก็อดกังวลไม่ได้
เขาไม่มั่นใจว่าเขาจะจัดการกับเอเวลิน่าได้รึเปล่านอกเสียจากว่าความแตกต่างระหว่างพลังของพวกเขาจะห่างกันมาก ก็มีแค่ทางเดียวเท่านั้นที่จะรู้ว่าใครจะเป็นผู้ชนะในศึกระหว่างผู้เชี่ยวชาญระดับตำนานนี้ ซึ่งนั่นก็คือการให้พวกเขาได้ต่อสู้กัน
ณจุดนี้ ลิงค์ได้พูดกับนักเวทย์ “นายควรรู้เอาไว้นะว่าตอนนี้พวกเรากำลังต่อสู้กับอะไรอยู่ พวกระดับสูงของเมืองฟูลมูนได้ถูกวิญญาณร้ายเข้าสิงหมดแล้ว นายจะไปตามทางที่นายต้องการก็ได้ แต่ว่ามีแค่ความตายเท่านั้นที่รอนายอยู่ถ้านายเลือกที่จะกลับไปยังเมืองฟูลมูน”
“ข้ารู้ข้าไม่คิดจะกลับไปหรอก ทางใต้นั้นไม่ได้อยู่ภายใต้การปกครองของผู้ที่แข็งแกร่ง มันอันตรายเกินไป ทางเลือกที่ปลอดภัยที่สุดของข้าก็คือการอพยพไปที่เฟิร์ด” นักเวทย์ตัดสินใจเลือกจุดหมายปลายทางของเขาแล้ว
“ขอให้โชคดีก็แล้วกันลาก่อนนะ” ลิงค์ถอยหลังกลับไป กำแพงหินที่อยู่ด้านหลังเขาแยกออกเป็นสองส่วนและเปิดออกเป็นประตู เขาเดินผ่านมันออกไปและหายไปจากสายตาของนักเวทย์
ด้วยความที่มีเอเวลิน่าเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วยเอเลียร์ดคงจะจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวคนเดียวไม่ได้แล้ว ลิงค์จะต้องไปรวมกลุ่มกับเขาเดี๋ยวนี้เลย