Chapter ?
มังกรหลายร้อยตัวบินวนอยู่บนฟ้าและส่งเสียงคำรามดังก้องไปหลายไมล์
เซลีนยืนอยู่ที่ริมป่าเกอร์เวนท์ทางทิศตะวันตกของเฟิร์ดเธอเหม่อมองเมืองเวทมนตร์ที่ส่องประกายอย่างเงียบๆจากพื้นที่สูงที่อยู่ไกลออกไป
ในตอนที่รู้ว่าลิงค์กลับมาตั้งสติได้แล้วเธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
หลังจากเช็ดน้ำตาที่เปื้อนขอบตาออกเซลีนก็หันกลับไปและเดินเข้าไปในป่าที่อยู่ด้านหลังเธอ ทันใดนั้นเอง เงาใหญ่สีเขียวก็ปรากฏขึ้นที่ต้นไม้ ออร่าของมันยุ่งเหยิงและน่ากลัวมาก ยังไงก็ตาม เซลีนไม่ได้สะทกสะท้านเลย
มันค่อยๆช้าลงในตอนที่เข้ามาใกล้และในที่สุด มันก็เผยร่างออกมาเบื้องหน้าเซลีนด้วยรูปร่างของเสือขนสีเขียว จากนั้นมันก็พูดออกมา “นายหญิง ในที่สุดท่านก็มาซักทีนะ” มันคือดอเรียสนั่นเองเฟิร์ดไม่ใช่สถานที่ที่เขาสามารถอาศัยอยู่ได้อีกแล้ว โดยเฉพาะในเมืองที่มีความรุ่งเรืองและประชากรมากขึ้นทุกวัน คนธรรมดาหวาดกลัวเขา ดังนั้นดอเรียสจึงคิดว่ามันจะเป็นการดีกว่าถ้าเขาย้ายมาอาศัยอยู่ในป่าเกอร์เวนท์ที่ห่างไกลผู้คน
“นายรอฉันอยู่หรอ?”เซลีนพูดด้วยความสงสัย
ดอเรียสสบัดหัวอย่างรุนแรง“ใช่ ลอร์ดสั่งข้ามา เขาบอกว่าท่านอาจจะต้องการอะไรไว้ขี่ เอาจริงๆข้าบอกไปว่านี่มันคือคำขอที่น่าผิดหวังที่สุดเท่าที่เขาเคยขอมา ข้าควรจะเป็นนักรบ ไม่ใช่ม้าที่เอาไว้ขี่….แต่ก็นั่นแหละ คำสั่งก็คือคำสั่ง นี่ข้าจะพูดปฏิเสธเขาไม่ได้เลยสินะ?”
เซลีนตัดสินใจที่จะยอมรับการจัดเตรียมของลิงค์“ตอนนี้ฉันไม่ต้องการขี่อะไรหรอก แต่ว่า ฉันต้องการคนนำทาง ฉันอยากได้สถานที่สงบๆสำหรับฝึกฝนเวทมนตร์ของฉันต่อนายอาศัยอยู่ที่นี่มาตั้งนานแล้วนี่ ฉันว่านายคงจะรู้จักสถานที่แบบนั้นใช่มั้ย?”
ดอเรียสคิดอยู่ครู่นึง“ข้ารู้จักสถานที่สันโดษในบริเวณนี้อยู่สองสามที่ แต่ว่าข้าไม่มั่นใจว่ามันจะเงียบรึเปล่านะ ข้าควรจะพาท่านไปดูมั้ย?”
“เอาสิ”
“งั้นขึ้นมาเลยจับแน่นๆหล่ะ”
เซลีนปีนขึ้นบนหลังเสือด้วยการกระโจนเพียงครั้งเดียว, มันสามารถพุ่งไปได้ไกลถึง 100 ฟุต ไม่นานนัก เซลีนกับเจ้าเสือก็หายเข้าไปในป่า
…
เฟิร์ดที่ส่วนนอกของเมืองมอดไหม้ ในลานกว้างของบ้านธรรมดาๆ
ในขณะที่มังกรกำลังบินวนอยู่บนท้องฟ้าชายร่างกายกำยำคนนึงก็กำลังขับรถม้ามาที่ทางเข้าล้านกว้างของบ้าน ในตอนที่เขามาถึง เขาก็ปลดบังเหียนม้าออกและปล่อยให้มันเข้าไปในลานกว้าง
ข้างในบ้านมีผู้หญิงที่สวมชุดผ้าลินินคนนึงกำลังยุ่งอยู่กับการทอผ้า ที่เครื่องกำลังทำงานอย่างไม่รู้จบ
“ข้าไม่รู้หรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้นแต่มันต้องมีคนไปทำอะไรซักอย่างกับมังกรพวกนี้ มันบินอยู่บนฟ้ามาหลายวันแล้วนะ” ผู้ชายบ่นอย่างรำคาญ พร้อมกับมองขึ้นไปบนท้องฟ้า
“ท่านลอร์ดก็ประกาศแล้วไม่ใช่หรอว่าเกิดอะไรขึ้น?พวกมังกรได้แต่งตั้งให้ลอร์ดเป็นราชาของพวกเขา พวกเขากำลังฉลองพิธีราชาภิเษกอยู่” ผู้หญิงพูด สายตาของเธอยังคงจดจ่ออยู่กับงาน แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้อยู่อย่างยากจน แต่เครื่องเรือนส่วนใหญ่นั้นก็เก่าและโทรมมากถึงแม้ว่างานของเธอน่าจะสามารถทำเงินได้มากพอที่จะจ่ายค่าซ่อมแซมบ้านได้ก็ตาม
“หรอ,แสดงว่าเจ้ารู้เยอะเลยสินะ?” ผู้ชายพูดพร้อมกับส่งเสียงฮึดฮัด เขาพาม้าเข้าไปในคอก, แล้วเตรียมฟางให้มันกินเล็กน้อย, จากนั้นเขาก็เทน้ำใส่รางน้ำ ด้วยความกลัวว่ามันอาจจะกินมากเกินกว่าที่มันจะรับได้และจบที่การป่วย, ชายคนนั้นจึงใส่ไวน์ฟางเข้าผสมเข้าไปในน้ำด้วยเล็กน้อย
ในขณะที่ทำเรื่องทั้งหมดนี้,ชายคนนั้นรู้สึกเหมือนกับว่าเขาทำเรื่องแบบเดียวกันนี้มาเป็นสิบๆปีแล้ว…นี่เขากำลังคิดอะไรอยู่นะ, เขาเป็นคนขี่ม้ามาโดยตลอด แล้วชีวิตที่เหลือของเขาจะมีอะไรให้ทำอีกรึไง?
ชายคนนี้ส่ายหัวด้วยเหตุผลบางประการ, เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาควรจะใช้ชีวิตเฉกเช่นทหารที่เดินสวมเกาะอันสง่างามอยู่ตามถนนพร้อมกับดาบเสริมบารมีของพวกเขา ไม่สิ, เขาน่าจะเป็นคนที่มีความสำคัญกว่านั้นอีก, บางทีอาจจะเป็นถึงมาสเตอร์ที่น่านับถืออย่างพวกนักเวทย์ในหอคอยเวทมนตร์ด้วยซ้ำ
เขามองลงมาที่มือของตัวเองพวกมันเต็มไปด้วยดินกับสิ่งสกปรก จากนั้นเขาก็ดมถุงเท้าของตัวเอง ซึ่งมันก็เต็มไปด้วยกลิ่นฉี่ม้าและในที่สุด, เขาก็หันไปหาภรรยาของเขา, ที่ยังคงยุ่งอยู่กับงานทอผ้า…เดี๋ยวนะ, เขาแต่งงานกับเธอตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ทำไมเขาไม่เห็นจำได้เลยหล่ะ?
“ฮามิลตัน,เจ้ามัวทำอะไรอยู่? ยังมีเรื่องให้ฝันกลางวันอีกรึไง? ช่วยมาที่นี่และทำตัวให้เป็นประโยชน์หน่อยจะได้ไหม? ข้าจัดการกับเครื่องปั่นทั้งหมดนี้ด้วยตัวคนเดียวไม่ได้หรอกนะ, เจ้าก็รู้นี่!” ภรรยาของเขากำลังยืนอยู่ข้างๆเครื่องทอผ้า เธอกำลังจ้องมาที่เขาอย่างไม่พอใจ, พร้อมกับเอามือเท้าเอว
ฮามิลตันสะดุ้งออกจากภวังค์แล้วรีบวิ่งไปหา“กำลังไปจ้าที่รัก เดี๋ยวข้าจัดการตรงนี้ให้เอง เจ้าไปทำอาหารเถอะ ข้าหิวแล้ว”
ฮามิลตันรู้สึกได้ถึงความหิวที่กำลังทิ่มแทงท้องของเขาขนมปังหนึ่งชิ้นเมื่อตอนเช้านั้นไม่ได้เติมเต็มกะเพาะของเขาเลย
ทันใดนั้นเอง,ก็มีเสียงมังกรตัวนึงคำรามก้องบนฟ้า แล้วฮามิลตันก็เงยหน้าขึ้นไปมอง
มังกรตัวนั้นกำลังบินต่ำเป็นพิเศษฮามิลตันมองเห็นเกล็ดสีแดงเข้มที่สะท้อนโลหะเงาวับออกมาอย่างชัดเจน ดูเหมือนว่ามังกรตัวนั้นกำลังเปล่งละอองแสงออกมานับไม่ถ้วนด้วย, มันเหมือนกับมีฝนตกลงมาบนพื้นดินเลย
มีหนึ่งในละอองแสงพวกนี้ตกลงมาใส่ฮามิลตันทันใดนั้นเอง, เขาก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ไหลผ่านร่างของเขา จากนั้นความเหนื่อยล้าทั้งหมดที่เขาสะสมมาตลอดทางวันก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย, พร้อมกับความหิวที่กำลังทิ่มแทงเขาด้วย
โนอารีบวิ่งออกมาจากบ้านเธอเงยหน้ามองท้องฟ้าแล้วพูดอย่างมีความสุข “นั่นมันพรแห่งมังกรนี่ วิเศษจริงๆ”
“พรมังกรอะไรหรอ?”ฮามิลตันถามด้วยความสับสน
โนอาหยิกแขนของเขาอย่างไม่พอใจ“เจ้าจะเบ้อะไปถึงไหนเนี่ย? ผู้ส่งสารราชวงศ์เดินมาเคาะประตูบ้านทีละหลังเพื่อบอกเรื่องนี้กับพวกเราเลยนะ แล้วมันก็น่าจะมีประกาศติดอยู่ทุกมุมถนนด้วยซ้ำ อย่างน้อยเจ้าก็น่าจะได้เห็นโปสเตอร์ข้างนอกบ้างสิ”
ฮามิลตันนึกถึงสิ่งที่เขาเห็นและได้ยินในขณะที่เขากำลังเดินทางไปทั่วเมือง,และนึกขึ้นได้ว่าเขาได้ยินเรื่องพรมังกรจริงๆ อย่างไรก็ตาม, ด้วยสภาพสติไม่ค่อยเต็มในช่วงสาย, และความรู้สึกว่าชีวิตของเขามีบางอย่างผิดปกติ, เขาจึงไม่ได้สนใจมันมากนัก
“เอาเถอะ,พรนี้มันยอดเยี่ยมก็จริง, แต่ข้าก็ยังต้องทำอาหารสำหรับคืนนี้อยู่ดี” โนอาดึงแขนเสื้อขึ้นแล้วกลับเข้าไปในครัว
ฮามิลตันเริ่มหมุนเครื่องทอผ้าต่อทันใดนั้นเอง, ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น แล้วมีเสียงพูดดังขึ้นมาจากทางหน้าประตู “มีใครอยู่บ้านไหม?”
ภรรยาของเขาตะโกนมาจากในครัว“ฮามิลตัน, น่าจะมีลูกค้าอยู่หน้าประตูบ้าน ตอนนี้ข้ากำลังยุ่งอยู่, เพราะฉะนั้นเจ้าออกไปรับแขกซะ!”
“อ่า,ได้ๆ” ฮามิลตันเดินไปที่ทางเข้าและเปิดประตูโกโรโกโส,ซึ่งส่งเสียงเอี้ยดอ้าดในตอนที่เปิด และในตอนนั้นเองเขาก็ตกตะลึงกับสิ่งที่เห็น
มีชายสองคนกำลังยืนอยู่ตรงลานบ้านหนึ่งในนั้นสวมชุดคลุมต่อสู้สีดำเงินพร้อมกับมีดาบเหน็บอยู่ที่เอวของเขา ส่วนสิ่งที่เด่นชัดในตัวของอีกคนนึงก็คือผิวหนังสีน้ำเงินของเขา เขาสวมเสื้อคลุมสีน้ำเงินเข้มที่มีขอบสีทอง, ซึ่งมักจะสงวนเอาไว้สำหรับพวกระดับสูง
“มีใครมาหาหรอ?”โนอาตะโกนมาจากในครัวอีกครั้ง
ฮามิลตันกลืนน้ำลาย“มะ…ไม่รู้สิ”
“ไอ้แก่ไร้ประโยชน์เอ๊ย!”ภรรยาของฮามิลตันตะโกน แล้วรีบวิ่งตามมาที่ประตู ในตอนที่มาถึงทางเข้าบ้าน, เธอก็อ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจกับแขกสองคนที่เห็นแล้วคุกเข่าเบื้องหน้าพวกเขาในทันที “ความสงบสุขในทุกวันนี้เกิดขึ้นได้เพราะท่านลอร์ดค่ะ”
จากนั้นเธอก็ดึงสามีของเขาลง,พยายามที่จะส่งสัญญาณให้เขาคุกเข่าตาม ในตอนแรก, ฮามิลตันดูเหมือนจะไม่เต็มใจทำแบบนั้น หลังจากที่ขัดขืนอยู่พักนึง, ในที่สุดเขาก็ยอมแพ้แล้วคุกเข่าตามโนอา
ฮามิลตันเป็นแค่สามัญชนธรรมดา,และมันก็เป็นธรรมเนียมที่สามัญชนอย่างเขาจะคุกเข่าต่อหน้าคนสำคัญอย่างลอร์ด, แต่ถึงอย่างนั้น, มันก็ดูไม่ถูกต้องสำหรับเขา
ลิงค์สังเกตคู่ชายหญิงที่กำลังคุกเข่าเบื้องหน้าเขา,ด้วยความประหลาดใจ จากนั้นเขาก็หันไปหาพิอาสเซ่ “ทำงานได้ดีนี่”
เวทย์วิญญาณเป็นสิ่งที่น่าเหลือเชื่อจริงๆผู้เชี่ยวชาญเลเวล 14 สองคนถูกล่อลวงอย่างง่ายดายโดยไม่ต้องเสียเลือดเลย แค่การหลอกให้เชื่อว่าพวกเขาเป็นแค่สามัญชน, พวกเขาทั้งคู่ก็ทำตัวเหมือนสามัญชนเมื่ออยู่ต่อหน้าลอร์ดเฟิร์ดจริงๆ
ทั้งลิงค์กับพิอาสเซ่เข้าไปในบ้านและปิดประตูที่อยู่ข้างหลังพวกเขาจากนั้นลิงค์ก็ใช้มือข้างนึงแตะทั้งสองคนอย่างรวดเร็วและร่ายเวทย์ใส่พวกเขา, เพื่อผนึกพลังของพวกเขาทั้งคู่
ฮามิลตันกับโนอามองเขาอย่างสับสน,ด้วยความไม่มั่นใจว่าเขาทำอะไรกับพวกเขา
“ทะท่านลอร์ด, มีอะไรผิดปกติรึเปล่าคะ?” โนอาถามอย่างตะกุกตะกัก
ลิงค์ยิ้มให้เขามองไปรอบๆบ้านเพื่อหาเก้าอี้นั่ง จากนั้นเขาก็พูดกับคู่รักที่ยังคุกเข่าอยู่ “ทั้งสองคนลุกขึ้นเถอะ”
ทั้งคู่ทำตามที่เขาบอกอย่างเชื่อฟัง,และมองหน้ากันอย่างไม่สบายใจ
ในตอนที่ทั้งสองยืนเต็มสองเท้า,ลิงค์ก็พูดกับพิอาสเซ่ “พอได้แล้วหล่ะ, พิอาสเซ่ มันถึงเวลาสอบปากคำพวกเขาแล้ว”
พิอาสเซ่พยักหน้าเขามองฮามิลตันกับโนอา, พร้อมกับพึมพำบทสวดแล้วจากนั้นเขาก็ดีดนิ้ว
ทันใดนั้นเอง,คู่รักก็ตัวสั่นในทันที, และสายตาของพวกเขาก็สดใสขึ้น จากนั้น, มันก็มีความประหลาดใจเกิดขึ้นบนใบหน้าของพวกเขา
ความประหลาดใจแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธอย่างรวดเร็วโดยเฉพาะฮามิลตันที่รับไม่ได้กับสิ่งนี้อย่างสุดๆ เขาเป็นนักรบเพลิงนรกเลเวล 14 แล้วก็เป็นสมาชิกระดับสูงของลัทธิเพลิงด้วย เขามีสิทธิทุกประการที่จะโกรธลิงค์สำหรับการมาเล่นลูกไม้สกปรกแบบนี้กับเขา!
เขากัดฟันพูดออกมา“เข้าใจเล่นนี่ลิงค์, เข้าใจเล่นจริงๆ! ข้าจะฆ่าเจ้าซะ!”
ลิงค์รีบร่ายเวทย์บิดเบือนอย่างรวดเร็วมีระลอกคลื่นปรากฎขึ้นในอากาศด้วยเสียงหึ่ม ด้วยความที่พลังของพวกเขาถูกผนึกเอาไว้, ทั้งฮามิลตันและโนอาจึงถูกบังคับให้กลับลงไปคุกเข่า, โดยไม่สามารถต้านทานเวทย์ของลิงค์ได้เลย
“ถ้าแน่จริงก็ฆ่าข้าเลยสิ!ลงมือเดี๋ยวนี้เลย!” ฮามิลตันตะโกน เขายังคงพยายามดิ้นรนเพื่อให้เป็นอิสระจากการยับยั้งที่มองไม่เห็นของลิงค์ อย่างไรก็ตาม,ความพยายามของเขานั้นเปล่าประโยชน์
ลิงค์ยกมือขึ้น,แล้วคางของโนอาก็เงยขึ้นตาม “ฉันรู้สึกได้ถึงเมล็ดพันธุ์แห่งชีวิตที่ฝังอยู่ในตัวเธอนะ นั่นคือลูกของฮามิลตันใช่ไหม? แต่ว่านักรบเพลิงนรกทุกคนไม่ควรจะยุ่งเกี่ยวกับเรื่องกามารมณ์ไม่ใช่หรอ? หรือทั้งสองคนเลือกที่จะละทิ้งเทพของตัวเองแล้ว?”
พิอาสเซ่เองก็ได้รับข้อมูลนี้มาจากสติของนักรบเพลิงนรกทั้งสองคนก่อนที่จะมาเผชิญหน้ากับพวกเขา
“ว่ายังไงนะ!?”ฮามิลตันตกตะลึง โนอากำลังตั้งครรภ์อยู่จริงๆ แต่นี่เป็นการฝ่าฝืนหลักคำสอนของศาสนาเขาโดยตรง แล้วตอนนี้เขาควรจะทำยังไงดีเนี่ย?
มังกรหลายร้อยตัวบินวนอยู่บนฟ้าและส่งเสียงคำรามดังก้องไปหลายไมล์
เซลีนยืนอยู่ที่ริมป่าเกอร์เวนท์ทางทิศตะวันตกของเฟิร์ดเธอเหม่อมองเมืองเวทมนตร์ที่ส่องประกายอย่างเงียบๆจากพื้นที่สูงที่อยู่ไกลออกไป
ในตอนที่รู้ว่าลิงค์กลับมาตั้งสติได้แล้วเธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
หลังจากเช็ดน้ำตาที่เปื้อนขอบตาออกเซลีนก็หันกลับไปและเดินเข้าไปในป่าที่อยู่ด้านหลังเธอ ทันใดนั้นเอง เงาใหญ่สีเขียวก็ปรากฏขึ้นที่ต้นไม้ ออร่าของมันยุ่งเหยิงและน่ากลัวมาก ยังไงก็ตาม เซลีนไม่ได้สะทกสะท้านเลย
มันค่อยๆช้าลงในตอนที่เข้ามาใกล้และในที่สุด มันก็เผยร่างออกมาเบื้องหน้าเซลีนด้วยรูปร่างของเสือขนสีเขียว จากนั้นมันก็พูดออกมา “นายหญิง ในที่สุดท่านก็มาซักทีนะ” มันคือดอเรียสนั่นเองเฟิร์ดไม่ใช่สถานที่ที่เขาสามารถอาศัยอยู่ได้อีกแล้ว โดยเฉพาะในเมืองที่มีความรุ่งเรืองและประชากรมากขึ้นทุกวัน คนธรรมดาหวาดกลัวเขา ดังนั้นดอเรียสจึงคิดว่ามันจะเป็นการดีกว่าถ้าเขาย้ายมาอาศัยอยู่ในป่าเกอร์เวนท์ที่ห่างไกลผู้คน
“นายรอฉันอยู่หรอ?”เซลีนพูดด้วยความสงสัย
ดอเรียสสบัดหัวอย่างรุนแรง“ใช่ ลอร์ดสั่งข้ามา เขาบอกว่าท่านอาจจะต้องการอะไรไว้ขี่ เอาจริงๆข้าบอกไปว่านี่มันคือคำขอที่น่าผิดหวังที่สุดเท่าที่เขาเคยขอมา ข้าควรจะเป็นนักรบ ไม่ใช่ม้าที่เอาไว้ขี่….แต่ก็นั่นแหละ คำสั่งก็คือคำสั่ง นี่ข้าจะพูดปฏิเสธเขาไม่ได้เลยสินะ?”
เซลีนตัดสินใจที่จะยอมรับการจัดเตรียมของลิงค์“ตอนนี้ฉันไม่ต้องการขี่อะไรหรอก แต่ว่า ฉันต้องการคนนำทาง ฉันอยากได้สถานที่สงบๆสำหรับฝึกฝนเวทมนตร์ของฉันต่อนายอาศัยอยู่ที่นี่มาตั้งนานแล้วนี่ ฉันว่านายคงจะรู้จักสถานที่แบบนั้นใช่มั้ย?”
ดอเรียสคิดอยู่ครู่นึง“ข้ารู้จักสถานที่สันโดษในบริเวณนี้อยู่สองสามที่ แต่ว่าข้าไม่มั่นใจว่ามันจะเงียบรึเปล่านะ ข้าควรจะพาท่านไปดูมั้ย?”
“เอาสิ”
“งั้นขึ้นมาเลยจับแน่นๆหล่ะ”
เซลีนปีนขึ้นบนหลังเสือด้วยการกระโจนเพียงครั้งเดียว, มันสามารถพุ่งไปได้ไกลถึง 100 ฟุต ไม่นานนัก เซลีนกับเจ้าเสือก็หายเข้าไปในป่า
…
เฟิร์ดที่ส่วนนอกของเมืองมอดไหม้ ในลานกว้างของบ้านธรรมดาๆ
ในขณะที่มังกรกำลังบินวนอยู่บนท้องฟ้าชายร่างกายกำยำคนนึงก็กำลังขับรถม้ามาที่ทางเข้าล้านกว้างของบ้าน ในตอนที่เขามาถึง เขาก็ปลดบังเหียนม้าออกและปล่อยให้มันเข้าไปในลานกว้าง
ข้างในบ้านมีผู้หญิงที่สวมชุดผ้าลินินคนนึงกำลังยุ่งอยู่กับการทอผ้า ที่เครื่องกำลังทำงานอย่างไม่รู้จบ
“ข้าไม่รู้หรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้นแต่มันต้องมีคนไปทำอะไรซักอย่างกับมังกรพวกนี้ มันบินอยู่บนฟ้ามาหลายวันแล้วนะ” ผู้ชายบ่นอย่างรำคาญ พร้อมกับมองขึ้นไปบนท้องฟ้า
“ท่านลอร์ดก็ประกาศแล้วไม่ใช่หรอว่าเกิดอะไรขึ้น?พวกมังกรได้แต่งตั้งให้ลอร์ดเป็นราชาของพวกเขา พวกเขากำลังฉลองพิธีราชาภิเษกอยู่” ผู้หญิงพูด สายตาของเธอยังคงจดจ่ออยู่กับงาน แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้อยู่อย่างยากจน แต่เครื่องเรือนส่วนใหญ่นั้นก็เก่าและโทรมมากถึงแม้ว่างานของเธอน่าจะสามารถทำเงินได้มากพอที่จะจ่ายค่าซ่อมแซมบ้านได้ก็ตาม
“หรอ,แสดงว่าเจ้ารู้เยอะเลยสินะ?” ผู้ชายพูดพร้อมกับส่งเสียงฮึดฮัด เขาพาม้าเข้าไปในคอก, แล้วเตรียมฟางให้มันกินเล็กน้อย, จากนั้นเขาก็เทน้ำใส่รางน้ำ ด้วยความกลัวว่ามันอาจจะกินมากเกินกว่าที่มันจะรับได้และจบที่การป่วย, ชายคนนั้นจึงใส่ไวน์ฟางเข้าผสมเข้าไปในน้ำด้วยเล็กน้อย
ในขณะที่ทำเรื่องทั้งหมดนี้,ชายคนนั้นรู้สึกเหมือนกับว่าเขาทำเรื่องแบบเดียวกันนี้มาเป็นสิบๆปีแล้ว…นี่เขากำลังคิดอะไรอยู่นะ, เขาเป็นคนขี่ม้ามาโดยตลอด แล้วชีวิตที่เหลือของเขาจะมีอะไรให้ทำอีกรึไง?
ชายคนนี้ส่ายหัวด้วยเหตุผลบางประการ, เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาควรจะใช้ชีวิตเฉกเช่นทหารที่เดินสวมเกาะอันสง่างามอยู่ตามถนนพร้อมกับดาบเสริมบารมีของพวกเขา ไม่สิ, เขาน่าจะเป็นคนที่มีความสำคัญกว่านั้นอีก, บางทีอาจจะเป็นถึงมาสเตอร์ที่น่านับถืออย่างพวกนักเวทย์ในหอคอยเวทมนตร์ด้วยซ้ำ
เขามองลงมาที่มือของตัวเองพวกมันเต็มไปด้วยดินกับสิ่งสกปรก จากนั้นเขาก็ดมถุงเท้าของตัวเอง ซึ่งมันก็เต็มไปด้วยกลิ่นฉี่ม้าและในที่สุด, เขาก็หันไปหาภรรยาของเขา, ที่ยังคงยุ่งอยู่กับงานทอผ้า…เดี๋ยวนะ, เขาแต่งงานกับเธอตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ทำไมเขาไม่เห็นจำได้เลยหล่ะ?
“ฮามิลตัน,เจ้ามัวทำอะไรอยู่? ยังมีเรื่องให้ฝันกลางวันอีกรึไง? ช่วยมาที่นี่และทำตัวให้เป็นประโยชน์หน่อยจะได้ไหม? ข้าจัดการกับเครื่องปั่นทั้งหมดนี้ด้วยตัวคนเดียวไม่ได้หรอกนะ, เจ้าก็รู้นี่!” ภรรยาของเขากำลังยืนอยู่ข้างๆเครื่องทอผ้า เธอกำลังจ้องมาที่เขาอย่างไม่พอใจ, พร้อมกับเอามือเท้าเอว
ฮามิลตันสะดุ้งออกจากภวังค์แล้วรีบวิ่งไปหา“กำลังไปจ้าที่รัก เดี๋ยวข้าจัดการตรงนี้ให้เอง เจ้าไปทำอาหารเถอะ ข้าหิวแล้ว”
ฮามิลตันรู้สึกได้ถึงความหิวที่กำลังทิ่มแทงท้องของเขาขนมปังหนึ่งชิ้นเมื่อตอนเช้านั้นไม่ได้เติมเต็มกะเพาะของเขาเลย
ทันใดนั้นเอง,ก็มีเสียงมังกรตัวนึงคำรามก้องบนฟ้า แล้วฮามิลตันก็เงยหน้าขึ้นไปมอง
มังกรตัวนั้นกำลังบินต่ำเป็นพิเศษฮามิลตันมองเห็นเกล็ดสีแดงเข้มที่สะท้อนโลหะเงาวับออกมาอย่างชัดเจน ดูเหมือนว่ามังกรตัวนั้นกำลังเปล่งละอองแสงออกมานับไม่ถ้วนด้วย, มันเหมือนกับมีฝนตกลงมาบนพื้นดินเลย
มีหนึ่งในละอองแสงพวกนี้ตกลงมาใส่ฮามิลตันทันใดนั้นเอง, เขาก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ไหลผ่านร่างของเขา จากนั้นความเหนื่อยล้าทั้งหมดที่เขาสะสมมาตลอดทางวันก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย, พร้อมกับความหิวที่กำลังทิ่มแทงเขาด้วย
โนอารีบวิ่งออกมาจากบ้านเธอเงยหน้ามองท้องฟ้าแล้วพูดอย่างมีความสุข “นั่นมันพรแห่งมังกรนี่ วิเศษจริงๆ”
“พรมังกรอะไรหรอ?”ฮามิลตันถามด้วยความสับสน
โนอาหยิกแขนของเขาอย่างไม่พอใจ“เจ้าจะเบ้อะไปถึงไหนเนี่ย? ผู้ส่งสารราชวงศ์เดินมาเคาะประตูบ้านทีละหลังเพื่อบอกเรื่องนี้กับพวกเราเลยนะ แล้วมันก็น่าจะมีประกาศติดอยู่ทุกมุมถนนด้วยซ้ำ อย่างน้อยเจ้าก็น่าจะได้เห็นโปสเตอร์ข้างนอกบ้างสิ”
ฮามิลตันนึกถึงสิ่งที่เขาเห็นและได้ยินในขณะที่เขากำลังเดินทางไปทั่วเมือง,และนึกขึ้นได้ว่าเขาได้ยินเรื่องพรมังกรจริงๆ อย่างไรก็ตาม, ด้วยสภาพสติไม่ค่อยเต็มในช่วงสาย, และความรู้สึกว่าชีวิตของเขามีบางอย่างผิดปกติ, เขาจึงไม่ได้สนใจมันมากนัก
“เอาเถอะ,พรนี้มันยอดเยี่ยมก็จริง, แต่ข้าก็ยังต้องทำอาหารสำหรับคืนนี้อยู่ดี” โนอาดึงแขนเสื้อขึ้นแล้วกลับเข้าไปในครัว
ฮามิลตันเริ่มหมุนเครื่องทอผ้าต่อทันใดนั้นเอง, ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น แล้วมีเสียงพูดดังขึ้นมาจากทางหน้าประตู “มีใครอยู่บ้านไหม?”
ภรรยาของเขาตะโกนมาจากในครัว“ฮามิลตัน, น่าจะมีลูกค้าอยู่หน้าประตูบ้าน ตอนนี้ข้ากำลังยุ่งอยู่, เพราะฉะนั้นเจ้าออกไปรับแขกซะ!”
“อ่า,ได้ๆ” ฮามิลตันเดินไปที่ทางเข้าและเปิดประตูโกโรโกโส,ซึ่งส่งเสียงเอี้ยดอ้าดในตอนที่เปิด และในตอนนั้นเองเขาก็ตกตะลึงกับสิ่งที่เห็น
มีชายสองคนกำลังยืนอยู่ตรงลานบ้านหนึ่งในนั้นสวมชุดคลุมต่อสู้สีดำเงินพร้อมกับมีดาบเหน็บอยู่ที่เอวของเขา ส่วนสิ่งที่เด่นชัดในตัวของอีกคนนึงก็คือผิวหนังสีน้ำเงินของเขา เขาสวมเสื้อคลุมสีน้ำเงินเข้มที่มีขอบสีทอง, ซึ่งมักจะสงวนเอาไว้สำหรับพวกระดับสูง
“มีใครมาหาหรอ?”โนอาตะโกนมาจากในครัวอีกครั้ง
ฮามิลตันกลืนน้ำลาย“มะ…ไม่รู้สิ”
“ไอ้แก่ไร้ประโยชน์เอ๊ย!”ภรรยาของฮามิลตันตะโกน แล้วรีบวิ่งตามมาที่ประตู ในตอนที่มาถึงทางเข้าบ้าน, เธอก็อ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจกับแขกสองคนที่เห็นแล้วคุกเข่าเบื้องหน้าพวกเขาในทันที “ความสงบสุขในทุกวันนี้เกิดขึ้นได้เพราะท่านลอร์ดค่ะ”
จากนั้นเธอก็ดึงสามีของเขาลง,พยายามที่จะส่งสัญญาณให้เขาคุกเข่าตาม ในตอนแรก, ฮามิลตันดูเหมือนจะไม่เต็มใจทำแบบนั้น หลังจากที่ขัดขืนอยู่พักนึง, ในที่สุดเขาก็ยอมแพ้แล้วคุกเข่าตามโนอา
ฮามิลตันเป็นแค่สามัญชนธรรมดา,และมันก็เป็นธรรมเนียมที่สามัญชนอย่างเขาจะคุกเข่าต่อหน้าคนสำคัญอย่างลอร์ด, แต่ถึงอย่างนั้น, มันก็ดูไม่ถูกต้องสำหรับเขา
ลิงค์สังเกตคู่ชายหญิงที่กำลังคุกเข่าเบื้องหน้าเขา,ด้วยความประหลาดใจ จากนั้นเขาก็หันไปหาพิอาสเซ่ “ทำงานได้ดีนี่”
เวทย์วิญญาณเป็นสิ่งที่น่าเหลือเชื่อจริงๆผู้เชี่ยวชาญเลเวล 14 สองคนถูกล่อลวงอย่างง่ายดายโดยไม่ต้องเสียเลือดเลย แค่การหลอกให้เชื่อว่าพวกเขาเป็นแค่สามัญชน, พวกเขาทั้งคู่ก็ทำตัวเหมือนสามัญชนเมื่ออยู่ต่อหน้าลอร์ดเฟิร์ดจริงๆ
ทั้งลิงค์กับพิอาสเซ่เข้าไปในบ้านและปิดประตูที่อยู่ข้างหลังพวกเขาจากนั้นลิงค์ก็ใช้มือข้างนึงแตะทั้งสองคนอย่างรวดเร็วและร่ายเวทย์ใส่พวกเขา, เพื่อผนึกพลังของพวกเขาทั้งคู่
ฮามิลตันกับโนอามองเขาอย่างสับสน,ด้วยความไม่มั่นใจว่าเขาทำอะไรกับพวกเขา
“ทะท่านลอร์ด, มีอะไรผิดปกติรึเปล่าคะ?” โนอาถามอย่างตะกุกตะกัก
ลิงค์ยิ้มให้เขามองไปรอบๆบ้านเพื่อหาเก้าอี้นั่ง จากนั้นเขาก็พูดกับคู่รักที่ยังคุกเข่าอยู่ “ทั้งสองคนลุกขึ้นเถอะ”
ทั้งคู่ทำตามที่เขาบอกอย่างเชื่อฟัง,และมองหน้ากันอย่างไม่สบายใจ
ในตอนที่ทั้งสองยืนเต็มสองเท้า,ลิงค์ก็พูดกับพิอาสเซ่ “พอได้แล้วหล่ะ, พิอาสเซ่ มันถึงเวลาสอบปากคำพวกเขาแล้ว”
พิอาสเซ่พยักหน้าเขามองฮามิลตันกับโนอา, พร้อมกับพึมพำบทสวดแล้วจากนั้นเขาก็ดีดนิ้ว
ทันใดนั้นเอง,คู่รักก็ตัวสั่นในทันที, และสายตาของพวกเขาก็สดใสขึ้น จากนั้น, มันก็มีความประหลาดใจเกิดขึ้นบนใบหน้าของพวกเขา
ความประหลาดใจแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธอย่างรวดเร็วโดยเฉพาะฮามิลตันที่รับไม่ได้กับสิ่งนี้อย่างสุดๆ เขาเป็นนักรบเพลิงนรกเลเวล 14 แล้วก็เป็นสมาชิกระดับสูงของลัทธิเพลิงด้วย เขามีสิทธิทุกประการที่จะโกรธลิงค์สำหรับการมาเล่นลูกไม้สกปรกแบบนี้กับเขา!
เขากัดฟันพูดออกมา“เข้าใจเล่นนี่ลิงค์, เข้าใจเล่นจริงๆ! ข้าจะฆ่าเจ้าซะ!”
ลิงค์รีบร่ายเวทย์บิดเบือนอย่างรวดเร็วมีระลอกคลื่นปรากฎขึ้นในอากาศด้วยเสียงหึ่ม ด้วยความที่พลังของพวกเขาถูกผนึกเอาไว้, ทั้งฮามิลตันและโนอาจึงถูกบังคับให้กลับลงไปคุกเข่า, โดยไม่สามารถต้านทานเวทย์ของลิงค์ได้เลย
“ถ้าแน่จริงก็ฆ่าข้าเลยสิ!ลงมือเดี๋ยวนี้เลย!” ฮามิลตันตะโกน เขายังคงพยายามดิ้นรนเพื่อให้เป็นอิสระจากการยับยั้งที่มองไม่เห็นของลิงค์ อย่างไรก็ตาม,ความพยายามของเขานั้นเปล่าประโยชน์
ลิงค์ยกมือขึ้น,แล้วคางของโนอาก็เงยขึ้นตาม “ฉันรู้สึกได้ถึงเมล็ดพันธุ์แห่งชีวิตที่ฝังอยู่ในตัวเธอนะ นั่นคือลูกของฮามิลตันใช่ไหม? แต่ว่านักรบเพลิงนรกทุกคนไม่ควรจะยุ่งเกี่ยวกับเรื่องกามารมณ์ไม่ใช่หรอ? หรือทั้งสองคนเลือกที่จะละทิ้งเทพของตัวเองแล้ว?”
พิอาสเซ่เองก็ได้รับข้อมูลนี้มาจากสติของนักรบเพลิงนรกทั้งสองคนก่อนที่จะมาเผชิญหน้ากับพวกเขา
“ว่ายังไงนะ!?”ฮามิลตันตกตะลึง โนอากำลังตั้งครรภ์อยู่จริงๆ แต่นี่เป็นการฝ่าฝืนหลักคำสอนของศาสนาเขาโดยตรง แล้วตอนนี้เขาควรจะทำยังไงดีเนี่ย?
