อ้าวเสว่ขมวดคิ้ว: “คุณตอนนี้ดื่มจนเมาแล้ว รีบกลับไปเถอะ”พอสิ้นเสียงเธอก็ถูกผลักจนล้มลงบนนโซฟา ด้านหน้าคือเหยนหมิงเย้าที่ใบหน้าด้านข้างซูมเข้ามาใกล้อย่างฉับพลัน
“วันนี้เป็นวันเกิดของฉัน” มือทั้งคู่ของเขายันมาที่โซฟา สายตาเพ่งพิจารณาอยากงงงวยอยู่ระยะเวลาหนึ่ง สุดท้ายจับจ้องไปที่ใบหน้าของเธอ
“ปล่อยฉันนะ”รู้สึกว่าเขาน่าจะดื่มเหล้าจนเมามากเกินไป ในใจของอ้าวเสว่รู้สึกกลัว พูดให้ดูเหมือนไม่ตื่นเต้น
“ฉันกำลังคิดเรื่อง……”เขาลากเสียงยาว มองไปที่ดวงตาของเธอ ทันใดนั้นก็หัวเราะออกมาเบาๆ“ฉันกำลังคิดว่าในเมื่อเย่เนี่ยนโม่ทำได้ ฉันเองก็ทำได้เหมือนกันใช่หรือเปล่า ยังไงซะพวกคุณก็อยู่ด้วยกันไปเรียบร้อยแล้ว”
เธอตกตะลึง สายตาเริ่มตื่นตระหนก มือทั้งคู่โบกไปทั่วอย่างสิ้นหวัง เล็บที่ทำการตัดตกแต่งมาอย่างดีหักในขณะที่ผลักไส เธอเจ็บจนน้ำตาไหลออกมา
“ไม่ร้องนะ เสี่ยวเสว่ไม่ร้อง” เขาสงสารเป็นอย่างมาก อยากที่จะเข้าไปปลอบเธอ แต่รู้ดีว่าตัวเองนั้นไม่มีคุณสมบัติและความกล้าเพียงพอที่จะปลอบโยนเธอ
เงาของต้นไม้ด้านนอกหน้าต่างแกว่งไปมา เสียงฟ้าผ่าที่คึกคะนองโดยไม่ได้ส่งสัญญาณเตือนล่วงหน้า ฝนปลายฤดูใบไม้ร่วงนั้นทำให้เปียกโชกทั่วทุกหย่อมหญ้าทั่วทั้งเมือง ทำให้คืนนี้หนาวเย็นมากขึ้นไปอีก
เหล้าเหมือนมีพลังเวทมนตร์ มันสามารถทำให้คุณละทิ้งสติสัมปชัญญะไปทำเรื่องอะไรก็ได้ และสามารถทำให้คุณมีโอกาสที่จะให้อภัยตัวเองหลังจากที่ตื่นขึ้นมา
เช้าตรู่ อ้าวเสว่ขยับร่างกายที่แข็งทื่อ ในดวงตาของเธอนั้นเต็มไปด้วยเส้นเลือดสีแดง ไม่ได้นอนมาทั้งคืน เธออยากที่จะมีความทรงจำว่าตัวเองคิดอะไรอยู่ตลอดทั้งคืน สุดท้ายก็พบว่าตัวเองนั้นทำได้เพียงลืมตารอจนกว่าจะสว่างอย่างโศกเศร้า
เธออยากจะลุกขึ้น แขนที่พาดอยู่ที่ตัวเธอก็ยิ่งแน่นขึ้น ได้ยินเสียงพึมพำของเหยนหมิงเย้าอย่างแผ่วเบา“อ้าวเสว่ อ้าวเสว่”
เธอหันหัวไปมองเขา อดทนรอจนกว่าเขาจะตื่น เนิ่นนาน ขนตาของเหยนหมิงเย้าขยับเล็กน้อย ลูกตาที่อยู่ใต้เปลือกตาบางขยับไปขยับมา ลืมตาขึ้นมา สายตาของเขานั้นสับสนงงงวย จากนั้นก็เป็นไม่อยากจะเชื่อ
สายตาของเขามองลงมาที่ผิวขาวดั่งหิมะของอ้าวเสว่ จู่ๆก็ลุกขึ้นมานั่ง หันศีรษะไปคว้าเสื้อคลุมตัวใหญ่ที่อยู่บนโซฟาโยนไปทางด้านหลัง
อ้าวเสว่สวมเสื้อคลุมอย่างเงียบๆ แววตาเหมือนน้ำนิ่งสงบไม่มีคลื่นใดๆ เขาไม่ได้หันกลับมา เอ่ยปาก น้ำเสียงแหบไม่มีเหตุผล“อ้าวเสว่……ขอโทษ”
อ้าวเสว่มองแผ่นหลังของเขา ด้วยสายตาเย้ยหยัน เดินผ่านตัวเขาไปอย่างเงียบๆ ขณะที่ผ่านตัวเขาไป ข้อมือก็ถูกจับเอาไว้ เธอก้มลงมองมือที่ถูกจับของตัวเอง
เหยนหมิงเย้ามองไปบริเวณข้อมือของเธอที่ยังคงหลงเหลือร่องรอยของการฆ่าตัวตาย มือถูกสะบัดออกราวกับโดนไฟฟ้าช๊อต อ้าวเสว่เดินไปข้างหน้าต่อไป
เขารีบลุกขึ้นยืน พรวดพราดไปที่ข้างตัวเธอ พูดปลอบด้วยเสียงเบา “อ้าวเสว่ คุณพูดหน่อยได้หรือเปล่า พูดอะไรก็ได้”
เธอหยุดก้าวเดิน หันไปมองทางเขา เห็นเขาจิตใจหดหู่ อ้าวเสว่เดินเข้าไปที่ห้องอาบน้ำ ปิดประตูทันที
มีเสียงน้ำไหลดังจากในห้องอาบน้ำ เหยนหมิงเย้ายืนอยู่หน้าประตูห้องอาบน้ำ ตะโกนเสียงดัง“อ้าวเสว่ แต่งงานกับฉันนะ!”
คำตอบที่ตอบเขา นั่นก็คือปริมาณที่เพิ่มขึ้นอย่างกะทันหัน เงียบสงัด ท้องห้องเต็มไปด้วยความเงียบออกจากห้องอาบน้ำ อ้าวเสว่เดินตรงขึ้นข้างบน เหยนหมิงเย้านั่งเงียบอยู่บนโซฟามองไปที่เธอ รอจนเธอลงมาชั้นล่าง คนก็ไม่อยู่แล้ว มีเพียงแต่ประตูที่เปิดทิ้งไว้
“เฮอเฮอ”เธอนั่งตตรงที่ที่เหยนหมิงเย้าเคยนั่งมาก่อน ในใจว่างเปล่า รู้สึกเหงาขึ้นมา และทำอะไรไม่ถูก
ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เธอกดลำโพง“เสี่ยวเสว่ คืนเมื่อวานเป็นอย่างไรบ้าง? กินยานั้นเข้าไปหรือยัง เพื่อนของฉันบอกว่านั่นเป็นยาหายากของในเมี๋ยวเจียง มีประสิทธิภาพสูงในการตั้งครรภ์”
ซือซือพูดเจื้อยแจ้วไม่หยุดในสายโทรศัพท์ นานกว่าจะพูดอย่างไม่พอใจ “ฉันพูดนี่คุณฟังอยู่หรือเปล่า”
อ้าวเสว่จ้องโทรศัพท์ด้วยความมึนงง พูดออกมาทันที “แม่ค่ะ มาหาฉันหน่อยได้ไหมคะ?”
“มาอ้อนอีกแล้ว! ช่างเถอะ ฉันไม่ว่าง”โทรศัพท์วางสายไปอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงเสียงสายไม่ว่างวางสายโทรศัพท์ อ้าวเสว่นั่งอยู่บนโซฟาอย่างเงียบๆ เธอกำลังรอ รอความโกรธของผู้ชายหนึ่งคน
เสียงกริ่งประตูดังขึ้นเหมือนที่คาดการณ์เอาไว้ เธอยิ้มแล้วไปเปิดประตู ด้านนอกประตูเป็นเย่ป๋อที่ยืนอย่างโดดเดี่ยว มองสายตาของเธอมีเพียงแต่ความสงบและเห็นใจ“คุณหนูอ้าวเสว่ คุณชายรอคุณอยู่”
บริษัทเย่ซื่อ
อ้าวเสว่นั่งอยู่เงียบๆมองผู้ชายที่กำลังยุ่ง ถึงแม้ว่าเธอจะนั่งรอมานานเป็นชั่วโมงแล้ว แต่ว่าก็ยังรู้สึกอิ่มเอมใจ
เย่เนี่ยนโม่หยุดมือที่เคาะคีย์บอร์ด ยื่นมือออกไปโบกทางนอกประตู ผู้ชายบึกบึนสองคนเดินเข้ามาด้านหน้าของอ้าวเสว่
เธอมองสองคนที่อยู่ด้านหน้าเหมือนเป็นภูเขา ค่อนข้างไม่เข้าใจ และหวาดกลัวมาก “เนี่ยนโม่ คุณอยากจะทำอะไรกันแน่?”
เย่เนี่ยนโม่เดินมาที่ข้างตัวเธอ มองเธอหัวจรดปลายเท้า “อ้าวเสว่ ผมยอมคุณเพราะว่าลุงสวี และเพราะว่าคุณเป็นเพื่อนในวัยเด็กของฉัน แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าคุณจะสามารถทำอะไรก็ได้ตามอำเภอใจ”
เสียงหายไป ผู้ชายสองคนก็เข้ามาใกล้อ้าวเสว่ เธอทรุดตัวลงไปขดตัวอยู่ในโซฟาอย่างตื่นตระหนก“เนี่ยนโม่ คุณทำกับฉันแบบนี้ไม่ได้!”
หลังจากเย่เนี่ยนโม่เดินกลับมาที่โต๊ะทำงาน หยิบเอกสารขึ้นมามองเธอเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม “ฉันทำได้”
ผู้ชายคนหนึ่งใช้มือโอบเอวของเธอ เธอตบออกด้วยความรังเกียจ ในสายตาเต็มไปด้วยความกลัว ตอนนี้เองจู่ๆโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เย่เนี่ยนโม่สื่อภาษามือ ผู้ชายพวกนั้นเลยถอยออกไป อ้าวเสว่จึงมีโอกาสหนี
เย่เนี่ยนโม่ส่งสัญญาณว่าไม่ต้องตาม รับโทรศัพท์ “ฮาโหล”
“เกิดเรื่องที่บริเวณศูนย์การค้าสากล!”ไห่โจ๋ซวนพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
คุยเย่เนี่ยนโม่เสร็จเรียบร้อย ไห่โจ๋ซวนเริ่มขับรถอีกครั้ง ติงยียีที่อยู่ด้านข้างพูด “คุณปล่อยฉันลงที่นี่เถอะ เดี๋ยวฉันไปหาผู้กำกับหวูเอง”
ไห่โจ๋ซวนไม่สนใจ ยังคงขับรถไปยังที่หมายต่อไป พูด: “ไม่เป็นไรหรอก เป็นทางผ่านของผมอยู่แล้ว รู้หรือเปล่าว่าผู้กำกับหวูคนนี้ตามหาคุณทำไม?”
ติงยียีส่ายหน้า “ไม่รู้เลย พูดแค่ว่ากองถ่ายจำเป็นต้องทำการโฆษณา”เธอรีบอธิบายอยู่หลายประโยค ในสมองนั้นมีแต่คำพูดของไห่โจ๋ซวนที่พูดเมื่อตะกี้ เกิดเรื่องอะไรขึ้นที่ศูนย์การค้าสากลกันแน่?
ชั้นล่างของบริษัทเย่ซื่อ ติงยียียืนหยัดต้องการลงจากรถ “คุณไปแก้ปัญหาก่อน เดี๋ยวฉันเรียกรถไปเอง”
ไห่โจ๋ซวนก็ไม่บังคับ ลงจากรถพยักหน้าให้เธอแล้วเดินตรงไปที่บริษัทเย่ซื่อ พนักงานต้อนรับหญิงยังจำติงยียีได้ พอเห็นเธอก็ยิ้มให้และโบกมือให้กับเธอ
ติงยียียิ้มตอบ หันหลังกลับเดินจากไป หลังจากเรื่องของโม่ซวนหลินจบลงสองคนก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย เธอบางทีก็ถามตัวเอง ทั้งหมดนี้เป็นเพียงแค่ความฝันฉากหนึ่งของตัวหรือเปล่า พอตื่นจากฝัน ก็เหลือแค่ตัวเองคนเดียว
แท็กซี่แล่นมาอยู่ไม่ไกล เธอรีบโบกมือ ตอนที่หยิบกระเป๋าเงินออกจากในกระเป๋าพบว่าเอกสารของไห่โจ๋ซวนยังอยู่กับตัวเองที่นี่ เมื่อเช้าตอนที่เขาให้ตัวเธอช่วยเขาถือตัวเธอเองก็เลยเผลอหยิบติดมา
เธอรีบร้อนลงจากรถตรงเข้าไปในบริษัทเย่ซื่อ ตอนที่เข้าไปในห้องโถงนั้นเองก็พบเย่เนี่ยนโม่และไห่โจ๋ซวนออกมาจากลิฟต์พอดี
ทุกคนไม่คิดว่าจะมาเจอกันในสถานการณ์แบบนี้ เย่เนี่ยนโม่ไม่พูดอะไร มองเธออย่างเงียบๆ สายตาไม่ค่อยชัดเจน
“โจ๋ซวน เอกสารของคุณตกหล่นอยู่ที่นี่”ติงยียีไม่เห็นเย่เนี่ยนโม่ นำเอกสารที่อยู่ในมือส่งให้ไห่โจ๋ซวน
บรรยากาศโดยรอบก่อตัวจนมีความรู้สึกอึดอัดแปลกๆ มีเสียงดังมาจากทางด้านหลัง“เนี่ยนโม่!” อ้าวเสว่ไปและย้อนกลับมา ด้านหลังของเธอตามมาด้วยสวีเห้าเซิง
พอเห็นติงยียี ในสายตาของสวีเห้าเซิงมีความประหม่า และตื่นเต้นอยู่บ้าง ในห้องโถงสถานการณ์เหมือนคลื่นใต้น้ำ ไห่โจ๋ซวนกับเย่เนี่ยนโม่ยืนเรียงกัน ติงยียียืนอยู่ด้านหน้าสองคนนั้น และอ้าวเสว่ยืนอยู่ด้านหลังของเย่เนี่ยนโม่
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”เย่เนี่ยนโม่เริ่มเอ่ยปากก่อน ทำลายความเงียบ
ติงยียีพยักหน้า อยากจะเดินออกไป แต่เท้ากลับไม่ยอมขยับเดิน เธอมองไปที่เขา มองเห็นภาพสะท้อนของตัวเองได้อย่างชัดเจนจากในดวงตาของเขา
อ้าวเสว่ยืนอยู่ด้านหลังของเย่เนี่ยนโม่ เธอแอบมองใบหน้าด้านข้างที่หล่อเหลาของเขาอย่างละโมบ ถึงแม้ว่าเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนเข้าเพิ่งจะทำร้ายเธอ แต่ว่าความรักแบบนี้ พอมีช่องว่างให้หายใจก็รีบพุ่งกระโจนเข้าไปอย่างไม่รีรอ
“อ้าวเสว่!”เสียงที่หนักแน่นหนึ่งเสียงได้ทำลายบรรยากาศอันอึมครึมในห้องโถงใหญ่ออกไปเหยนหมิงเย้าเข้ามาทางประตู เดินมาหยุดตรงหน้าเธอแล้วคุกเข่าลง
เขาหยิบกล่องออกมาหนึ่งกล่อง สายตาอ่อนโยน“วันนี้ตอนเช้านั้นเช้าเกินไปหน่อย ร้านจิวเวอรี่ส่วนใหญ่ยังไม่เปิด ดังนั้นเลยเลือกได้แค่อันนี้ อ้าวเสว่ แต่งงานกับฉันนะ”
เขามองเธอด้วยความอ่อนโยน แต่เธอกลับมองไปที่เย่เนี่ยนโม่ด้วยสายตารักใคร่ เย่เนี่ยนโม่หลบสายตากลับและสาวเท้าก้าวเดินออกไปด้านนอก
เธอมองเงาด้านหลังของเขาค่อยๆหายไปจากในสายตา น้ำตาก็ค่อยๆไหลออกจากดวงตา ติงยียีมองทั้งสองคนด้วยสายตาซับซ้อน กลับตัวเดินตามจากไป
“อ้าวเสว่ ให้โอกาสฉันสักครั้ง และก็ให้โอกาสตัวเองสักครั้งนะ”เหยนหมิงเย้าในใจนั้นรู้สึกอย่างชัดเจนราวกับว่ากำลังอยู่บนทะเลกว้างด้วยเรือแบนลำหนึ่ง รู้ทั้งรู้ว่าไม่มีประภาคาร แต่ก็ยังอยากจะพยายามลองดู
คำตอบของเธอก็คือตบเสียงดังฉาดใหญ่ อ้าวเสว่วางมือที่ชาลง เดินผ่านเขาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ถ้าไม่ใช่เย่เนี่ยนโม่ ใครเธอก็ไม่ต้องการ
ติงยียียืนอยู่ข้างทางรอรถ เห็นอ้าวเสว่วิ่งผ่านตัวเองไป เธอมองหาเขา จิตใจกลับสงบเป็นอย่างมาก “ยียี” สวีเห้าเซิงเรียกเธอ
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคุณสวี?”ติงยียีหันศีรษะกลับไปมองเขา สวีเห้าเซิง เขารู้ว่าเธอนั้นเกลียดตัวเขา และไม่รู้ว่าจะพลิกสถานการณ์ให้กลับคืนมาได้อย่างไร ในที่สุดตอนที่เขาได้ทำหน้าที่พ่อนั้นเป็นเวลาที่สั้นมาก
“ฉันดูผลงานของคุณแล้ว” เขาพูดเสียงต่ำ คลำอะไรบางอย่างในกระเป๋าเอกสาร
“ขอบคุณ”เธอมองไปทางถนน มองหารถแท็กซี่ ยื่นเช็คใบหนึ่งส่งมาให้
“นี่เป็นน้ำใจเล็กๆน้อยๆ ยินดีด้วย” สวีเห้าเซิงมือที่ยื่นเช็คออกไปสั่นเทา เขาไม่รู้ว่าจะแสดงความรักออกมายังไง ตัวเองเหลือเพียงให้เงินเท่านั้น
ติงยียีก้มลงมองเช็คใบนั้น จำนวนนั้นเยอะมาก นั้นเป็นตัวเลขที่ยี่สิบกว่านี้เธอยังไม่กล้าจินตนาการถึงได้ เธอยิ้มออกมาทันใด “ที่คุณให้ฉันได้ก็คงมีแต่เงินใช่หรือเปล่า”
คอของสวีเห้าเซิงหดเกร็ง ท่าทางรีบร้อนอยากจะอธิบายแก้ตัว “ลูกเอ๋ย ฉันไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น”รถแท็กซี่มาจอดชิดถนน ติงยียีผลักมือของเขาออก เข้าไปนั่งในรถแท็กซี่
ห้องส่วนตัวภายในโรงแรม แขนของติงยียีถูกผลักออก ผู้กำกับหวูพูดด้วยสีหน้าแปลกใจ“ยียีคุณเป็นอะไรไป ทำไมเอาแต่ทำหน้าบึ้ง มีอะไรในใจหรือเปล่า?”
ติงยียีฝืนยิ้มด้วยความรู้สึกผิด พูด: “ไม่มีอะไร ใช่แล้วผู้กำกับหวู ไม่ใช่ว่าบอกว่าจะรวมตัวเหรอ?”
เพิ่งจะสิ้นเสียงประตูก็ถูกผลักออก ผู้ชายสามคนเดินเรียงกันเข้ามา ผู้กำกับหวูลุกขึ้นยืนพูดว่า: “อันหรัน ผู้กำกับซิงพวกคุณมากันสักที มามามา นั่ง!”
อันหรันถอดหมวก กะพริบตาส่งไปให้ติงยียีอย่างเจ้าเล่ห์ จากนั้นก็พูดด้วยท่าทางเป็นทางการ:“ผู้กำกับหวู ครั้งนี้ต้องขอบคุณมากๆ”
