บทที่ 491 แทงทะลุดานเถียน
ลู่เสี้ยงหยางมองจางเต้าจี๋นิ่ง ทันใดนั้นกลับหัวเราะออกมา ด้วยใบหน้าเยาะเย้ย
นี่สินะสถาบันแห่งความยุติธรรม ก็คลิปจากกล้องวงจรปิด ก็ตัดสินว่าเขาเป็นคนร้าย
การกระทำแบบนี้ มันต่างอะไรกับสถาบันมืด?
เมื่อจางเต้าจี๋เห็นว่าลู่เสี้ยงหยางจะตายอยู่แล้ว ยังหัวเราะออกมาได้ ใบหน้าเขาด้านชาไร้ความรู้สึก อยากจะให้อาจารย์ทั้งสองที่คุมตัวลู่เสี้ยงหยางเอื้อมมือออกไป สังหารเขาซะ
แต่ในตอนนี้เอง จูหยู่เจินเอ่ยขึ้นกะทันหัน “ผู้อำนวยการ ไม่ว่าอย่างไร ลู่เสี้ยงหยางก็เป็นนักเรียนจองฉัน สั่งสอนศิษย์ไม่ดีเป็นความผิดของอาจารย์ ฉันมีความรับผิดชอบอย่างมหัน ถ้าเช่นนั้น ลู่เสี้ยงหยางปล่อยให้อาจารย์ประจำชั้นอย่างฉันจัดการเถอะ”
คำขอนี้มีเหตุผล จางเต้าจี๋เหลือบมองจูหยู่เจินด้วยความชื่นชม
จูหยู่เจินเข้าใจที่จะเห็นแก่เห็นร่วม มีความยุติธรรม ไม่ได้ปกป้องเข้าข้างศิษย์ของเธอ
“ได้ เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเธอ” จางเต้าจี๋พยักหน้า
จูหยู่เจินก้าวฝีเท้า มุ่งไปที่ลู่เสี้ยงหยาง ด้วยสีหน้าดำทะมึน
เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า
เย่สวนร้อนในจนร้องไห้ออกมา แทบอยากจะพุ่งออกไป เผชิญหน้ากับเรื่องราวเหล่านี้ไปพร้อมกับลู่เสี้ยงหยาง
หากแต่เขาเดินได้เพียงสองก้าว ก็ถูกเสว่เฟยเส่และกงหยู่หนิงรั้งเอาไว้เสียก่อน
ในสถานการณ์แบบนี้ หากเย่สวนเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย ไม่ส่งผลดีต่อเธอแม้แต่น้อย
เสว่เฟยเส่สับสน เธอยังติดค้างหนี้บุญคุณของลู่เสี้ยงหยาง ในงานประมูลในตอนนั้น เพราะดาบต้วนหงซิ่ว หากไม่ใช่เพราะลู่เสี้ยงหยาง แขนของเธอถูกทางเจ้าหน้าที่ในงานประมูลตัดทิ้งตั้งนานแล้ว
ไม่คิดเลย ว่ายังไม่ทันได้มีโอกาสตอบแทนบุญคุณลู่เสี้ยงหยาง เขาก็จะถูกสังหารเสียแล้ว
ฉินหยุนเฟยสายตาประกายวิบวับ ในใจตื่นเต้นมาก ฮ่าฮ่า ไม่ชอบไอ้กระจอกเขยแต่งเข้านี่มานานแล้ว วันนี้ขอเพียงแค่มันตายไป คู่หมั้นของเขาหลิ่วหรูยู่ ก็จะไม่มีข้อเรียกร้องใดๆ อีก ถึงตอนนั้นเธอจะต้องแต่งงานกับเขาอย่างไม่มีข้อยกเว้น
ไม่นาน จูหยู่เจินหยุดอยู่ข้างลู่เสี้ยงหยาง ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่ในมือของเธอถือดาบสั่นเอาไว้
เขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของลู่เสี้ยงหยาง ความอาฆาตปกคลุมไปทั่วกาย พร้อมถามคำต่อคำ “มีอะไรจะสั่งเสียไหม เห็นแก่ที่แกเป็นนักเรียนของฉัน อาจารย์ประจำชั้นอย่างฉัน จะช่วยทำแทนแกเอง”
ลู่เสี้ยงหยางส่ายหน้า จ้องกลับไปที่ดวงตาของจูหยู่เจิน “แม้แต่อาจารย์เองก็เชื่อ ว่าผมเป็นคนฆ่าไป๋หมิ่นหมิ่นงั้นเหรอ?”
จูหยู่เจินเอ่ยอย่างเย็นชา “ฉันเชื่อแค่หลักฐาน หลักฐานมัดตัวขนาดนี้ แม้แต่ตัวแกเองยังอธิบายไม่ได้ แล้วแกคิดว่า ฉันควรที่จะเชื่อแกไหม?”
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า” ลู่เสี้ยงหยางระเบิดหัวเราะออกมา ดวงตาแดงก่ำ จ้องจู่หยู่เจินนิ่ง “เป็นถึงสถาบันแห่งความยุติธรรม น่าขันสิ้นดี ดูเหมือนว่าพวกคุณเองก็ไม่ต่างอะไรลัทธิมืด ถ้าเช่นนั้นแล้ว ก็ลงมือฆ่าผมเลย”
ประโยคที่ได้พ่นออกมา เหล่านักเรียนและอาจารย์ในสนาม ต่างหน้าถอดสี
ให้ตาย ไอ้ไร้ประโยชน์ที่เกาะผู้หญิงกิน จะตายอยู่แล้ว ยังจะกล้าปากดีอยู่อีก ดูหมิ่นเราอยู่อีก
“ฆ่ามันเลย!”
“ฆ่ามันเลย!”
“ฆ่ามันเลย!”
ชั่วพริบตา เหล้าอาจารย์และนักเรียนต่างประสานเสียงขึ้นพร้อมกัน
“เฮ้อ” จูหยู่เจินถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ สายตากวาดมองไปรอบสนาม เมื่อเห็นความอุกอาจของทุกคน ดูเหมือนว่าในสถานการณ์แบบนี้ ต่อให้เธอไม่ลงมือ ก็ต้องมีคนอื่นชิงลงมือฆ่าลู่เสี้ยงหยาง
ต่อมา สายตาของเธอหันกลับมาที่ลู่เสี้ยงหยางอีกครั้ง พร้อมเอ่ยอย่างไร้หนทาง “แกเองก็เห็นแล้ว ว่าแกได้กลายเป็นเป้าหมายของทุกคนไปแล้ว อยากจะหลุดพ้น มีเพียงแค่จุดจบเดียวเท่านั้น ตาย”
ซวบ!
จบคำ ดาบสั้นในมือของจูหยู่เจินง้างขึ้น ทิ่มแทงไปที่ลู่เสี้ยงหยาง
เมื่อเห็นสถานการณ์ตรงหน้า เย่สวนที่ร่ำไห้จนน้ำตาเอ่อนอง ตะโกนขึ้นสุดเสียงเป็นคนแรก “ไม่ ไม่ อย่านะ อย่าฆ่าเขา…..”
ไม่ทันได้จบประโยค ความตื่นเต้น ตระหนก ความกังวลทั้งหลาย ถาโถมเข้ามาในหัวของเธอไม่หยุด ทำให้เธอเป็นลมด้วยความตกใจ
หวังเสว่ กงหยู่หนิง เสว่เฟยเส่หลับตาปี๋ ไม่สามารถทนดูภาพลู่เสี้ยงหยางเลือดนองได้
และแน่นอน ว่าพวกเธออยากจะช่วยลู่เสี้ยงหยางมาก แต่ในใจก็มีความกังวลอยู่สองข้อ
หนึ่ง ตอนนี้พวกเธอไม่สามารถยืนยันได้ ว่าลู่เสี้ยงหยางเป็นผู้บริสุทธิ์หรือไม่ หากลู่เสี้ยงหยางเป็นฆาตกรฆ่าข่มขืนไป๋หมิ่นหมิ่นขึ้นมาจริงๆ ถ้าอย่างนั้นการที่พวกเธอช่วยลู่เสี้ยงหยาง ก็เท่ากับสมรู้ร่วมคิดสนับสนุนคนร้าย?
สอง พวกเธอไม่มีความสามารถมากพอ หากพุ่งออกไปโดยพลการ ก็ไม่ต่างอะไรกับไปตาย
ในขณะเดียวกัน
ทางด้านลู่เสี้ยงหยาง เมื่อเห็นดาบสั้นมุ่งมาที่ตน ความไม่เต็มใจแสดงออกบนใบหน้าชัดเจน
แต่ต่อให้เป็นอย่างนั้น เขาก็ไม่ขัดขืน อันดับแรกคือความสามารถไม่มากพอ ตอนนี้แขนทั้งสองข้างถูกอาจารย์ทั้งสองล็อกเอาไว้ ทั้งคู่ต่างก็เป็นนักบู๊ยอดฝีมือระดับแปด ไม่ง่ายนักหรอกที่จะต่อต้าน แถมยังมีนักบู๊ระดับเก้าอย่างผู้อำนวยการที่คอยจับตามองอยู่อีกด้าน
ในสถานการณ์แบบนี้ การที่เขาต่อต้านก็ไม่ต่างอะไรกับการไปตาย
แล้วอีกอย่าง การที่ตนต่อต้าน ก็เท่ากับร้อนตัว ร้อนตัว ก็เท่ากับยอมรับว่าเขาเป็นคนฆ่าข่มขืนไป๋หมิ่นหมิ่น
วันนี้ต่อให้เขาต้องตาย ก็ไม่มีทางเป็นแพะรับบาปแน่นอน
ในขณะที่ลู่เสี้ยงหยางตกอยู่ในห้วงแห่งความคิด ดาบสั่นได้ทิ่มแทงสู่ร่างของเขาเป็นที่เรียบร้อย
ซวบ!
ภายใต้เสียงที่ทุ้มต่ำ ดาบสั้นแทงทะลุที่ช่องท้องของลู่เสี้ยงหยางเข้าไปกว่าครึ่ง
เลือดไหลทะลักออกมาในทันที เสื้อผ้าของลู่เสี้ยงหยางถูกย้อมเป็นสีแดงสด
ความเจ็บปวดที่ไม่สามารถอธิบายออกมาได้ แพร่กระจายไปทั่วร่างของลู่เสี้ยงหยาง
ลู่เสี้ยงหยางจ้องจูหยู่เจินเขม็ง กล้ามเนื้อบนใบหน้ารวมตัวกันเป็นกระจุก ในใจทั้งเคียดแค้น และไม่เต็มใจ
ดาบของจูหยู่เจิน ได้ทิ่มแทงทะลุดานเถียนของเขาไม่ผิดเพี้ยน
ดานเถียนเป็นหัวใจของนักบู๊ หากได้รับความเสียใจ วิชาที่ฝึกฝนมาทั้งหมดก็จะหายไปด้วย กลายเป็นขยะ
เพราะงั้น ในตอนนี้ถึงเสี้ยงหยางรู้สึกได้ ว่าปราณที่เขาได้ฝึกฝนมาทั้งหมด หายไปในพริบตา แม้แต่ร่างกายเองก็อ่อนปวกเปียกไร้เรี่ยวแรง
นักบู๊ที่ถูกทำลายดานเถียน หากไม่ถึงกับตาย ร่างกายของพวกเขาแม้แต่คนธรรมยังไม่สามารถเทียบได้
จางเต้าจี๋ที่อยู่อีกด้านประหลาดใจ เขารู้ดี ว่าจูหยู่เจินกำลังช่วยลู่เสี้ยงหยาง
บัดนี้ จูหยู่เจินแทงทะลุดานเถียนของลู่เสี้ยงหยาง ลู่เสี้ยงหยางก็กลายเป็นขยะไปแล้ว เขาก็จะไม่ใช่คนของวงการนักบู๊อีก
ในเมื่อไม่ใช่คนของวงการบู๊ ก็ไม่ได้อยู่ในกฎระเบียบของนักบู๊
ต้องปล่อยเขาให้กับทางตำรวจสืบสวนต่อไป
เมื่อลู่เสี้ยงหยางอยู่ในมือของตำรวจ จะตัดสินอย่างไร พวกเขาไม่มีสิทธิ์เข้าไปยุ่งเกี่ยว
เป็นไปตามคาด จูหยู่เจินดึงดาบสั้นที่ทิ่งแทงทะลุดานเถียนของลู่เสี้ยงหยางออก พร้อมเอ่ยอย่างเย็นชา “วันนี้ ฉันได้ทำลายวิชาของเขาเรียบร้อย ความสัมพันธ์ระหว่างสิทธิ์อาจารย์ของเราจบลงแต่เพียงเท่านี้ ตอนนี้ แกไม่ใช่คนของวงการนักบู๊อีกแล้ว การกระทำของแกก่อนหน้า เป็นหน้าที่ของทางตำรวจที่จะสืบสวนต่อไป”
ลู่เสี้ยงหยางไร้เรี่ยวแรงที่จะโต้ตอบ ร่างกายเสมือนกับถูกฉีดเอาเหล็กเข้าไป ภาพตรงหน้ามืดมิด ล้มลงกับพื้น
“เฮ้ย! ลู่เสี้ยงหยาง” หวังเสว่ กงหยู่หนิง เสว่เฟยเส่กรีดร้องอย่างตระหนก พุ่งไปที่ลู่เสี้ยงหยางทันที
