หลังจากฉินหรูเหลียงเดินจากไป อวี้เยี่ยนพลิกกระโถนปัสสาวะ เทลูกดอกออกมา ด้านในสะอาด ไม่มีอะไรเลย
นี่คือกระโถนปัสสาวะที่สำรองไว้ในห้องอยู่เสมอ แต่เธอไม่มีนิสัยตื่นนอนตอนกลางคืน ไม่เคยใช้เลยสักครั้งเดียว
เฉินเสียนยืนอยู่ประตูทางเข้า พิงประตูหัวเราะท้องแข็ง อวี้เยี่ยนพยุงเธอพลางหัวเราะอย่างมีความสุข บุตรในครรภ์ราวกับมีความสุขตาม จึงเตะขาออกมาเป็นระยะ
วันนี้เมื่อเซียงหลิงไปห้องครัวนำอาหารบำรุงให้หลิ่วเหมยอู่ ผ่านหน้าสวนพอดี เห็นคนหนึ่งมองไปรอบๆ ที่ประตูทางเข้าจวนแม่ทัพ ถูกผู้คุมหยุดไว้และไล่ออกไป
ผู้นั้นกล่าวว่า “ข้าน้อยแค่มาส่งจดหมาย เจ้าหน้าที่สั่งว่าจดหมายนี้ต้องถึงมือนายหญิงขอรับ”
เขาไม่สามารถมอบจดหมายให้ผู้คุม และปล่อยให้ผู้คุมส่งจดหมายแทนได้ แต่ผู้ที่มานั้นไม่ทราบที่มาที่ไป ผู้คุมจะให้เขาไปเจอนายหญิงในจวนได้อย่างไรกัน
เซียงหลิงได้ยินคำว่า “นายหญิง” สองคำ ก็ชะงักฝีเท้า เดินไปข้างหน้าถามหนึ่งประโยค “จดหมายนี้เจ้าจะส่งให้นายหญิงท่านใด?”
ผู้มาส่งจดหมายตอบ “นายหญิงหลิ่วขอรับ”
เซียงหลิงจึงกล่าว “ข้าคือสาวใช้เคียงข้างนายหญิง เจ้าเอาจดหมายให้ข้าเถิด ข้าจะนำไปมอบให้นายหญิง”
ผู้ส่งจดหมายเห็นว่ามอบให้สาวใช้มีความน่าเชื่อถือมากกว่าผู้คุมเฝ้าประตู จึงตกลงอย่างไม่เต็มใจ
เซียงหลิงนำจดหมายกลับไปที่สวนดอกพุดตาน กล่าวกับหลิ่วเหมยอู่ว่า “นายหญิงเจ้าคะ มีจดหมายของท่านเจ้าค่ะ”
หลิ่วเหมยอู่สีหน้ามึนงง นึกไม่ออกชั่วขณะหนึ่งว่าในเมืองหลวงจะมีใครเขียนจดหมายให้ตนเองอีก จึงรับมันมาอย่างสะดวกสบายแล้วเปิดออก ใบหน้าก็เปลี่ยนไปทันที
ด้านในซองจดหมายมีนกกระเรียนกระดาษสวยงามพับอย่างประณีต อยู่ในมือหลิ่วเหมยอู่ที่กำลังสั่น นางจ้องมองด้วยความไม่อยากจะเชื่อ น้ำตาไหลลงมาทันที
เซียงหลิงเงียบอยู่ข้างๆ ไม่พูดอะไรมาก
หลิ่วเหมยอู่รีบแกะนกกระเรียนกระดาษออกมา ในนั้นมีเพียงชื่อร้านน้ำชาในเมืองหลวง และไม่มีอะไรนอกจากนั้น
ร้านน้ำชาแห่งนั้นคือร้านเก่าแก่ในเมืองหลวง หลิ่วเหมยอู่คุ้นเคยอย่างยิ่ง เมื่อนึกถึงอดีต นางก็ร้องไห้ด้วยเสียงอุดอู้ภายในห้องอยู่ครู่หนึ่ง
เซียงหลิงกล่าวโน้มน้าว “นายหญิงเจ้าคะ อย่าร้องไห้ทำลายสุขภาพเลยเจ้าค่ะ”
ความลับในจดหมายนี้เซียงหลิงไม่เข้าใจ แต่เห็นหลิ่วเหมยอู่ได้รับผลกระทบยิ่งใหญ่แบบนี้ จะต้องมีความสำคัญอย่างยิ่ง
หลิ่วเหมยอู่เช็ดน้ำตาแล้วกล่าวขึ้น “เซียงหลิง เรื่องจดหมายในวันนี้ ห้ามเอ่ยกับผู้ใดแม้แต่นิดเดียว”
“บ่าวทราบเจ้าค่ะ”
“ตอนนี้ท่านแม่ทัพอยู่บ้านหรือไม่?” หลิ่วเหมยอู่ถาม
“ท่านแม่ทัพออกไปข้างนอกยังไม่กลับมาเจ้าค่ะ”
ขณะนี้เป็นช่วงบ่าย อีกหนึ่งถึงสองชั่วยามก็จะพลบค่ำแล้ว หลิ่วเหมยอู่ทำตัวให้สดชื่นขึ้นมา ให้เซียงหลิงแต่งตัวให้นาง
นี่เป็นครั้งแรกที่หลิ่วเหมยอู่ออกจากจวนแม่ทัพตั้งแต่เข้ามา
พ่อบ้านประหลาดใจเล็กน้อย “นายหญิงจะไปที่ใดหรือขอรับ?”
เซียงหลิงกล่าว “นายหญิงบอกว่าในจวนอุดอู้ อยากออกไปเดินเสียหน่อย”
พ่อบ้านกล่าว “บ่าวจะไปเตรียมตัวขอรับ”
ช่วงนี้นายหญิงน้อยไม่มีความสุข ออกไปพักผ่อนหย่อนใจก็เป็นเรื่องปกติ
แค่ก่อนจะไป หลิ่วเหมยอู่ไม่ได้นำผู้คุ้มกันไปด้วย แค่นั่งเกี้ยวออกเดินทาง นางกล่าวว่าแค่ออกไปเดินเล่นที่ถนนใกล้ๆ แล้วจะกลับ
คนแบกเกี้ยวสี่คนเป็นคนแข็งแรงมาก เมืองหลวงก็สงบสุข คงไม่เกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นหรอกกระมัง
หลิ่วเหมยอู่ตรงไปที่หอไจซิน ต้องการขึ้นไปดื่มชากับทานของว่าง จึงให้คนแบกเกี้ยวไม่กี่คนรออยู่ล่างหอ และจิบชาสองสามหม้อเพื่อคลายร้อน
เมื่อสอบถามแล้ว มีแขกท่านหนึ่งรอนางอยู่ที่ห้องส่วนตัวชั้นสองจริงๆ
หลิ่วเหมยอู่เกิดอารมณ์ประหม่า เคาะประตูห้อง ทันทีที่คนเปิดประตูปรากฏตรงทางเข้า หลิ่วเหมยอู่เงยหน้าขึ้นมา น้ำตาก็ไหลนองใบหน้า
“เข้ามาคุยกันก่อนเถิด”
หลิ่วเหมยอู่หันศีรษะไปกล่าวกับเซียงหลิง “เจ้าคอยเฝ้าอยู่ด้านนอก”
ชายที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามหลิ่วเหมยอู่กำยำแข็งแกร่ง ใบหน้าคล้ายคลึงกับหลิ่วเหมยอู่มาก ทั้งสองดูเหมือนมีคำพูดนับพัน แต่ไม่รู้ว่าควรเริ่มพูดจากที่ใด
ผู้นี้คือพี่ชายของหลิ่วเหมยอู่ นามว่าหลิ่วเฉียนเฮ้อ
“น้องสาว ช่วงหลายปีนี้……สบายดีหรือไม่?”
หลิ่วเหมยอู่โผเข้าหาอ้อมกอดเขา ร้องไห้สะอึกสะอื้นกล่าวขึ้น “พี่ ข้านึกว่าท่าน……”
หลิ่วเฉียนเฮ้อกล่าว “ผ่านไปตั้งหลายปี จนถึงปัจจุบันข้ายังมีชีวิตอยู่ แค่ตามหาเจ้าทุกที่ไม่เจอ ใช้ความพยายามอย่างมาก” เขาลูบผมของหลิ่วเหมยอู่ แล้วกล่าวขึ้นอีก “แต่ไม่คิดเลยว่าฉินหรูเหลียงจะช่วยชีวิตเจ้าไว้ที่ชายแดน และพาเจ้ากลับมาที่เมืองหลวง”
“หากมิใช่เขา บางทีข้าอาจจะถูกกดให้เป็นโสเภณีในกองทัพไปนานแล้ว ไม่มีทางฟื้นคืนได้ตลอดกาล”
“เจ้าแต่งงานกับเขาได้อย่างไร เขาเป็นขี้ข้าของศัตรูเรา”
หลิ่วเหมยอู่กล่าวด้วยความเศร้า “ท่านพี่ ข้ารักเขาสุดหัวใจ เขาคือท่านแม่ทัพแห่งต้าฉู่”
“แต่จักรพรรดิแห่งต้าฉู่จิตใจโหดเหี้ยม เป็นพวกเนรคุณ!” หลิ่วเฉียนเฮ้อทำหน้าเครียด กล่าวด้วยแรงสังหาร
“ท่านพี่ ท่านแม่ทัพดีกับข้ามาก ท่านอย่าทำร้ายเขาได้หรือไม่?”
หลิ่วเฉียนเฮ้อผลุบตาลง กล่าวด้วยความสงสาร “เขาดีกับเจ้างั้นหรือ? หากเขาดีกับเจ้า แล้วจะแต่งงานกับองค์หญิงผู้โง่เขลาได้อย่างไร? แล้วทำให้องค์หญิงผู้โง่เขลาท้องโตขนาดนั้นได้อย่างไร? แถมยังลากนางไปนัวเนียที่ถนนใหญ่อีก!” เขาลดเสียงลง “เชียนเสวี่ย วันนั้นข้าเห็นกับตาตัวเอง”
ในใจหลิ่วเหมยอู่เกลียดชัง “ไม่โทษท่านแม่ทัพหรอก เฉินเสียนนั่นใช้วิธีน่ารังเกียจ! นางผู้นี้ตามหลอกหลอนอยู่เสมอ ตั้งแต่เล็กจนโต ข้าอาศัยอยู่ในเงาของนาง!”
หลิ่วเฉียนเฮ้อไตร่ตรอง “นางข่มเหงเจ้าหรือ?”
หลิ่วเหมยอู่น้ำตาคลอเบ้า “นางไม่ได้แค่ร้ายกาจและเจ้าเล่ห์ แต่ยังโหดร้ายด้วย ข้าตกอยู่ในน้ำมือนางหลายครั้ง เกือบไม่ได้เจอท่านพี่แล้ว”
หลิ่วเฉียนเฮ้อมีสีหน้าหม่นหมอง “องค์หญิงอะไรกัน อย่างมากที่สุดนางก็เป็นเพียงหุ่นเชิด นางกล้าอาละวาดได้อย่างไร เชียนเสวี่ยมิต้องกลัว พี่จะช่วยเจ้าเอาคืน”
หลิ่วเหมยอู่น้ำตาคลอเบ้าเป็นประกายระยิบระยับ จับปลายเสื้อหลิ่วเฉียนเฮ้อแล้วพูดอย่างโหดเหี้ยม “ท่านพี่ ข้าอยากให้นางหายไปต่อหน้าข้าตลอดกาล! ข้าอยากให้นางตายอย่างอนาถ ทางที่ดีก็ควักท้องอย่างน่าเวทนาเกินกว่าจะดูได้! คนโหดเหี้ยมอย่างนางจะได้ไม่ต้องคิดอยู่มาบนโลกใบนี้อีก!”
ก่อนออกจากห้องส่วนตัว หลิ่วเหมยอู่ก็สงบลงแล้ว ดวงตาแดงก่ำ มีน้ำใสใสทำให้รู้สึกเห็นอกเห็นใจ
เมื่อจากไปนางหันศีรษะกลับมากล่าวกับหลิ่วเฉียนเฮ้อว่า “ท่านพี่ ข้าไม่ใช่หลิ่วเชียนเสวี่ยแล้ว ตอนนี้ข้าชื่อหลิ่วเหมยอู่”
สีท้องฟ้าค่อยๆ มืด หลิ่วเหมยอู่ห่อของว่างไม่กี่อย่าง แล้วออกไปจากหอไจซิน
เมื่อไม่อยากกลับไปจวนแม่ทัพ ก็บังเอิญเจอฉินหรูเหลียงกลับมาพอดี ทั้งคู่พบกันที่ประตูใหญ่ทางเข้า
เขาเห็นหลิ่วเหมยอู่มีท่าทางน่าสงสาร รู้สึกเจ็บหัวใจอยู่รางๆ ถามขึ้น “ไปที่ใดมา?”
เซียงหลิงตอบไปตามระเบียบ “ทั้งวันนายหญิงอุดอู้อยู่แต่ในสวนดอกพุดตานไม่มีความสุข วันนี้จึงออกไปพักผ่อนหย่อนใจ ซื้อของว่างบางอย่างกลับมาเจ้าค่ะ”
หลิ่วเหมยอู่รอสักพัก ฉินหรูเหลียงก็ลังเลที่จะพูด
สุดท้ายทั้งคู่ก็ไม่ได้พูดอะไรกันมาก
หลังจากหลิ่วเหมยอู่เอ่ยลา ก็กลับไปที่สวนดอกพุดตาน
ระหว่างทางเซียงหลิงกล่าวขึ้น “หากเมื่อครู่นี้นายหญิงออกตัวพูดคุยกับท่านแม่ทัพสักประโยคสองประโยค ไม่แน่ว่าอาจจะลบล้างความเกลียดชังในอดีตก็ได้นะเจ้าคะ”
หลิ่วเหมยอู่กล่าว “ข้ารู้” แค่วันนี้หลังจากบอกลาหลิ่วเฉียนเฮ้อ ทันใดนั้นนางก็มีแผนสำหรับขั้นต่อไป
นางต้องคืนดีกับฉินหรูเหลียงแน่นอน แต่ตอนนี้มิใช่เวลา
ครั้งนี้ มีความช่วยเหลือจากพี่ชาย จะต้องทำให้เฉินเสียนตายโดยไม่มีที่ฝังศพแน่นอน
