จู่ ๆ ซูเซี่ยนก็นึกถึงสิ่งที่ท่านพ่อของเขาพูดกับเขาที่หน้าโรงเรียนไท่ เขาจะต้องเติบโตอย่างรวดเร็วและปกป้องท่านแม่ของเขาให้ดี
เมื่อเห็นว่าเฉินเสียนเป็นเช่นนี้ในตอนนี้ ซูเซี่ยนรู้สึกลำบากใจมากและไม่รู้ว่าจะปลอบโยนเธออย่างไร
เขาเพิ่งเช็ดรอยน้ำตาในเบ้าตาของเฉินเสียน แล้วเฉินเสียนก็ยิ่งมีน้ำตาหยดออกมา ดูเหมือนเธอจะหลับอยู่ แต่พึมพำชื่อซูเจ๋อเบา ๆ ในปากของเธอ
ซูเซี่ยนกล่าว “ไม่ร้องไห้ ไม่มีอะไรหนักหนาหรอกขอรับ” หลังจากหยุดชะงักและกล่าวอีกว่า “เดี๋ยวเขาก็มาขอรับ”
เฉินเสียนลืมตาอย่างสงบและมองไปที่ซูเซี่ยนด้วยรอยยิ้มพร้อมน้ำตาในรอยยิ้มของเธอ และถามอย่างอ่อนโยนว่า “เจ้าเป็นซูเจ๋อตอนเล็ก ๆ ใช่ไหม ที่แท้ตอนเด็ก ๆ ท่านก็มีหน้าตาที่หล่อเหลา”
ซูเซี่ยนไม่พูดอะไร ได้แต่นั่งเงียบ ๆ อย่างนั้น
กระทั่งซูเจ๋อฉวยโอกาสในค่ำคืนนี้เพื่อมายังพระตำหนักไท่เหอ ทันทีที่เขาเข้าไปในห้องนอน กลิ่นของเหล้าสับปะรดก็โชยมาบนใบหน้าของเขา ซึ่งทำให้เขาขมวดคิ้วและกล่าวว่า “ทำไมท่านแม่ดื่มเหล้าเยอะขนาดนี้”
ซูเซี่ยนหันกลับมาหาเขา ลุกขึ้นเดินไปข้างหน้าเขา และมองเขาด้วยแววตาที่มีน้ำตาและกล่าวกับเขาว่า “ท่านพ่ออยู่ดูแลท่านแม่ทั้งคืนได้ไหม ต่อไปข้าจะเชื่อฟังคำสั่งของท่านพ่อ จะรีบเติบโต ท่านแม่เป็นแม่ของข้า ท่านพ่อจะทำให้ท่านแม่เสียใจแบบนี้ไม่ได้”
ซูเจ๋อกล่าว “เจ้าออกไปข้างนอกแล้วรีบเข้านอนเถอะ”
จากนั้นซูเซี่ยนก็ออกไป อวี้เยี่ยนก็ปิดประตู และไม่มีใครรบกวนอีกต่อไป
ซูเจ๋อนั่งอยู่ข้างเก้าอี้ตัวยาว มองดูหญิงขี้เมาบนเก้าอี้ตัวยาวอย่างน่าทึ่ง
ปลายนิ้วของซูเจ๋อมีความเย็นแม้ในฤดูร้อนที่แผดเผา เมื่อเขาสัมผัสเบ้าตาของเฉินเสียน ขนตาของเฉินเสียนก็สั่นสะท้าน
เขาดึงปลายนิ้วที่ชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำตาออกมา แล้ววางลงบนริมฝีปาก ชิมน้ำตาของเธอ ทั้งเค็มและขม
เฉินเสียนลืมตาขึ้น รูม่านตาสะท้อนใบหน้าที่คุ้นเคย แต่น้ำในดวงตาของเธอกระจัดกระจาย และมันก็ไม่สามารถรวบรวมภาพของเขาได้
เธอพูดพึมพำว่า “เพิ่งจะปิดตาไม่นาน เด็กน้อยซูเจ๋อก็โตขึ้นแล้ว”
เธอมองไปที่ซูเจ๋อ ไม่กล้าที่จะหลับตา แก้มของเธอแดงก่ำ เฉินเสียนกล่าวว่า “ข้าต้องฝันไปแน่ ๆ นั่นคือเหตุผลว่าทำไมเวลาถึงเดินเร็วเช่นนี้ หากข้าตื่นจากความฝัน ข้าจะต้องทนทุกข์ทุกวัน หนึ่งวันนานราวกับหนึ่งปี ข้าจะคาดหวังได้อย่างไรว่าจะได้พบท่านที่ข้างเตียงของข้า”
เธอพูดอย่างเงียบ ๆ น้ำตาในดวงตาของเธอไหลลงมาที่มุมดวงตาของเธอโดยไม่รู้ตัวและตกลงไปที่ขมับของเธอ
นิ้วมือของซูเจ๋อถูกน้ำตาของเธอแผดเผาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความโศกเศร้า และเขาก็กระซิบเบา ๆ ว่า “ข้าเคยบอกท่านไง เมื่อมีเรื่องไม่สบายใจอย่าดื่มเหล้าคนเดียว ดื่มเหล้าทำร้ายสุขภาพร่างกาย ทำไมไม่เชื่อฟังกันเลยล่ะ”
เฉินเสียนหรี่ตามองเขา และถามเขาว่า “ซูเจ๋อ ความฝันใช่ไหม? หากนี่ไม่ใช่ความฝัน ข้าจะได้ยินเสียงท่านพูดอยู่ข้างหูข้าได้อย่างไร ข้าจะมองเห็นท่านมีน้ำตาได้อย่างไร?”
ซูเจ๋อกล่าว “ใช่ คือความฝัน”
เฉินเสียนกล่าว “งั้นถ้าเป็นความฝัน ท่านกอดข้าให้แน่น ๆ ได้ไหม?”
ซูเจ๋อเอื้อมมือไปกอดเธอ เธอตกลงจากเก้าอี้ด้วยความอดสู และทันใดนั้นก็โถมตัวเธอเข้าไปในอ้อมแขนของซูเจ๋อและกอดเขา
อ้อมแขนของเขาเย็นผิดปกติ แต่กลิ่นหอมของไม้กฤษณาก็ยังคงอยู่ เฉินเสียนมุดศีรษะของเธอไว้ในเสื้อของเขาและอดกลั้นอาการสำลักเอาไว้
บางทีอาจคิดว่ามันเป็นความฝัน ดังนั้น Shen Xian จึงไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับสิ่งใด และทุกอย่างจะหายไปหลังจากที่ตื่นขึ้นจากความฝัน ดังนั้นเมื่อเธอยังคงเห็นซูเจ๋อในความฝัน เธอก็เปราะบางและพ่ายแพ้โดยสมบูรณ์
เธอไม่ต้องจงใจแสร้งทำเป็นเข้มแข็งอีกต่อไป และเธอยังแสดงความอ่อนน้อมและความกลัวต่อหน้าซูเจ๋อ น้ำตาบนเสื้อผ้าของซูเจ๋อเปียกไปหมด และเสียงสะอื้นของเธอก็กลายเป็นการร้องไห้อย่างไร้ความอาย
เธอต้องการใช้โอกาสนี้อย่างดีที่สุดเพื่อโอบกอดเขา แม้ว่าจะเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ แห่งความอบอุ่น แต่เธอก็ไม่อยากพลาดมันในชีวิตนี้
เธอและซูเจ๋อต่างก็เป็นคนหยิ่งจองหอง แต่ก็น่าเสียดายที่สุดท้ายแล้ว ความรักนั้นช่างต่ำต้อย
เฉินเสียนมีคำถามมากมายในหัว แต่เธอก็ถามไปแล้วหลายรอบ และรู้ว่าไม่ได้คำตอบจากซูเจ๋อ ดังนั้นเธอจึงไม่ถามอีก
เธอจึงพูดเรื่องราวในอดีตกับซูเจ๋อด้วยความงุนงง หากสามารถรักษาซูเจ๋อไว้ได้ เธอดูอ่อนแอไปบ้างก็ไม่เป็นไร เมื่อความรักของคนสองคน สุดท้ายกลายเป็นความรักของคนคนเดียว ก็ต้องมีหนึ่งคนที่อ่อนแอไม่ใช่หรือ?
น้ำตาทำให้เส้นผมบริเวณขมับของเธอเปียก และไหลไปตามแก้มที่แดงก่ำของเธอ เธอลูบคอของซูเจ๋อและกล่าวว่า “ซูเจ๋อท่านเกลียดข้าใช่ไหม? หากท่านไม่ได้เกลียดข้า ท่านจะใช้วิธีการที่โหดร้ายเช่นนี้มาทำกับข้าทำไม?”
ซูเจ๋อจับผมที่ยาวถึงเอวไว้ในอ้อมแขนแล้วกล่าวว่า “ข้าจะเกลียดท่านได้อย่างไร”
ทั้งที่รักมากมาย
“แต่เมื่อตอนที่ข้าไม่รักท่าน ทำไมท่านถึงมายั่วข้าล่ะ ทำไมท่านถึงยอมให้ข้ามีอาเซี่ยนล่ะ หากไม่มีพวกท่าน ข้าคงมีชีวิตอีกแบบอย่างไม่มีข้อจำกัด ทำไมท่านไม่ถามข้า จู่ ๆ ก็บุกเข้ามาในชีวิตของข้า…” เฉินเสียนพึมพำ
“จากที่ข้าไม่ชอบก็กลับกลายเป็นชอบ จากที่ข้าไม่ยอมรับก็กลับกลายเป็นยอมรับ จากที่ข้าไม่เชื่อก็กลับกลายเป็นเชื่อ…ท่านพูดสิ่งดีดีมากมาย ท่านทำเพื่อข้ามากมายอย่างที่ยากจะลืมได้เลยในชีวิต เมื่อข้ามั่นใจว่าข้าไม่สามารถใช้ชีวิตโดยปราศจากท่านได้ ท่านกลับผลักไสข้าออกจากชีวิตของท่าน ซูเจ๋อท่านไม่รู้หรือว่านั่นมันเจ็บปวดทรมานมาก..”
ซูเจ๋อปาดน้ำตาของเธอและกล่าวว่า “พอแล้ว ไม่พูดเรื่องพวกนี้แล้ว อาเสียน เรื่องต่อไปที่ข้าจะพูดกับท่าน ท่านจะต้องจดจำไว้ในหัวใจดี ๆ ได้ไหม”
เฉินเสียนปิดหูของเธอด้วยความตกใจและส่ายหัวอย่างแรง “ไม่ ข้าไม่ฟัง ข้าไม่ฟัง! ข้ารู้เมื่อท่านพูดจบท่านก็จะออกไปจากชีวิตข้า! ข้าจะไม่ฟัง…ข้าไม่ฟัง…”
ความโศกเศร้าสุดขีดกำลังมา ทำให้เฉินเสียนเกือบลืมวิธีหายใจ
ซูเจ๋อจับศีรษะของเธอ มองดูดวงตาที่หมองมัวของเธอ และกล่าวว่า “อย่าลืมว่านี่คือความฝัน หากท่านไม่ฟัง ความฝันนี้จะตื่นขึ้น และข้าก็จะเลือนหายไป”
เฉินเสียนตัวสั่นไหว และมองไม่ที่เขาอย่างไม่มีทางเลือก
ซูเจ๋ออุ้มเธอขึ้นจากพื้น วางเธอลงบนเตียง และกระซิบว่า “ต่อไปห้ามดื่มเหล้าคนเดียวแบบนี้อีก ดีที่สุดหากจะไม่แตะต้องเหล้าอีก เมื่อก่อนมีข้าอยู่ แต่ต่อไปไม่มีข้าแล้ว ท่านดื่มหนักจะทำอย่างไร”
เฉินเสียนส่ายหน้า
ซูเจ๋อกล่าว “ท่านต้องสัญญากับข้า หากท่านไม่สัญญาข้าจะไปเดี๋ยวนี้”
เฉินเสียนคว้ามุมเสื้อของเขาและไม่ยอมปล่อยเขาไป เธอกลัวเหลือเกินว่าซูเจ๋อจะจากไป เธอลูบร่างกายและจูบเขา เธอจูบเขาที่คออย่างเก็บกด เธอกัดลูกกระเดือกและคางของเขา และกล่าวว่า “อย่าไปไหน…”
ซูเจ๋อนั่งอยู่ข้างเตียงโดยไม่ขยับไปไหน และปล่อยให้เธอกระทำ
เฉินเสียนตัวสั่นและจูบริมฝีปากที่เย็นชาของเขา โดยที่หน้าผากของเธอกดทับเขา และพูดว่า “ซูเจ๋อ ข้าไม่ให้ท่านไปไหน ท่านไม่ชอบเป็นขุนนางผู้มีอำนาจหรอกหรือ ท่านตั้งใจเป็นขุนนางผู้มีอำนาจของท่านต่อไป ข้าออกคำสั่งให้ท่าน ห้ามออกไปจากชีวิตของข้าตลอดไป”
เธอไม่ได้พูดด้วยความหยิ่งผยองสั่งการ แต่กลับทำให้ตัวเองดูเล็กลง ๆ
เฉินเสียนผลักซูเจ๋อลงไปบนเตียงอย่างเกรี้ยวกราด และความทรงจำต่าง ๆ ก็ผุดขึ้นมาในหัวของเธอ ทรมานเธอเหลือเกิน เธอกดซูเจ๋อไว้และอยู่บนตัวของเขา ก้มศีรษะและจูบเขาอย่างดุเดือด
