จี้หลิงชวนเพิ่งจอดรถเสร็จจึงประตูรถลงไปก่อน จากนั้นก็ไปเปิดประตูให้มู่ซีซี สายตาเอาแต่จ้องข้อเท้าข้างขวาของมู่ซีซีที่อักเสบ “ซีซี เดินได้ไหม? ถ้าปวดเท้าเดี๋ยวฉันอุ้มเธอเข้าไป”
“ไม่ต้องหรอก ฉันเดินเองได้” มู่ซีซีพูดแล้วลงจากรถ
ทั้งสองเดินเข้าไปในคฤหาสน์ จี้หลิงชวนให้มู่ซีซีนั่งลงบนโซฟาห้องรับแขกก่อน ตัวเองจึงถือยาที่เอากลับมาด้วย แล้วค่อยๆทายาบริเวณที่มู่ซีซีบาดเจ็บอย่างอ่อนโยน
ทาไปด้วยแล้วก็ไม่ลืมที่จะสั่งป้าหลี่ว่า “ป้าหลี่ ขึ้นไปเก็บของทุกอย่างของชูเหยาให้เรียบร้อย คืนนี้ให้ป้ากับชูเหยาต้องไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!”
ป้าหลี่มองสีหน้าจี้หลิงชวนที่เข้มขรึมอย่างหวาดกลัว ตอบรับเสียงเบาแล้วจึงรีบเดินไปหน้าห้องชูเหยา จากนั้นจึงเคาะประตู “คุณหนูชูคะ ป้าเองค่ะ”
ชูเหยานอนอยู่บนเตียงไปสักพัก แต่กลับนอนไม่หลับเลย เอาแต่พลิกตัวไปมา
ในหัวก็มีแต่ภาพแผ่นหลังของจี้หลิงชวนที่รีบอุ้มมู่ซีซีจากไปอย่างร้อนรนใจ
ความจริงในใจชูเหยารู้ดี ตอนนั้นเธอไม่ได้ผลักมู่ซีซี
ชูเหยายังไม่โง่ถึงขนาดนั้น ทั้งๆที่รู้ว่าจี้หลิงชวนแคร์มู่ซีซีมากแค่ไหน แต่ยังกล้าผลักมู่ซีซีตกบันไดต่อหน้าต่อตาเขาแบบนี้
ตอนนั้นชูเหยาแค่อยากจงใจล้มตกบันไดแล้วโยนความผิดไปให้มู่ซีซี แค่อยากให้จี้หลิงชวนเกลียดมู่ซีซี
แต่ว่าชูเหยาคิดไม่ถึงจริงๆว่าตอนที่ตัวเองกำลังจะล้มลงไป แต่มู่ซีซีรู้ตัวตั้งนานแล้ว แถมยังดึงเธอกลับมาอีก ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก มู่ซีซีไม่เผื่อเวลาให้ชูเหยาตั้งสติได้เลย รอชูเหยาตั้งสติได้มู่ซีซีก็กลิ้งตกบันไดไปแล้ว
ตอนที่ชูเหยาเห็นจี้หลิงชวนอุ้มมู่ซีซีขึ้นมาด้วยสีหน้าตกใจ ตอนนั้นในใจชูเหยาก็เข้าใจแล้วว่า ในใจมู่ซีซีต้องมองแผนของเธอออกแน่นอน
ไม่ใช่แค่มองแผนเธอออก แต่ยังตลบหลังเธออีก
ในใจชูเหยาเข้าใจดี ระดับความแคร์ของจี้หลิงชวนที่มีต่อมู่ซีซี ถ้าจี้หลิงชวนพามู่ซีซีกลับมาแล้วต้องมาเอาเรื่องเธอแน่นอน
ตอนนี้อารมณ์ชูเหยากำลังไม่ดีอยู่ ได้ยินเสียงป้าหลี่จึงขมวดคิ้วทันที แล้วตะโกนออกไปนอกประตูว่า “เรียกทำไม! ฉันจะพักผ่อน!”
ป้าหลี่ได้ยินน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ของชูเหยา จึงแอบเช็ดเหงื่อที่หน้าผากตัวเอง แล้วนึกถึงสีหน้าที่เข้มขรึมของคุณชายจี้อีก จึงรวบรวมความกล้าแล้วเอ่ยอีกว่า “คุณหนูชูคะ คุณชายจี้ให้ป้ามาค่ะ คุณชายกลับมาแล้ว คุณชายบอกว่าให้เราสองคนไปจากที่นี่แล้วกลับคฤหาสน์เซอร์ซิสคืนนี้เลยค่ะ……”
เสียงของป้าหลี่เพิ่งจบ ชูเหยาจึงตั้งสติได้ จากนั้นจึงลุกจากเตียง แล้วเดินไปดึงเปิดประตู พร้อมพูดกับป้าหลี่ที่อยู่หน้าประตูอย่างเย็นชาว่า “ป้าหลี่! เมื่อกี้ป้าพูดว่าอะไรนะ? พูดอีกรอบสิ!!!”
ป้าหลี่ก้มหน้าเล็กน้อย แล้วรวบรวมความกล้าพูดว่า “คุณหนูชูคะ คุณชายจี้บอกว่าให้เราสองคนเก็บของแล้วไปจากที่นี่คืนนี้ค่ะ!”
ชูเหยาได้ยินสิ่งที่ป้าหลี่พูดสีหน้าจึงเปลี่ยนไป จากนั้นจึงวิ่งลงไปหามู่ซีซีกับจี้หลิงชวนข้างล่าง สายตาเอาแต่จ้องจี้หลิงชวนพร้อมพูดว่า “จี้หลิงชวน! ฉันไม่ได้เป็นคนผลักมู่ซีซี!!!”
ขณะพูดอารมณ์ชูเหยาจึงขึ้น พร้อมชี้หน้ามู่ซีซีแล้วพูดกัดฟันแน่นว่า “มู่ซีซี! แกกล้าสาบานไหม? ทั้งๆที่ไม่ใช่ฉันเป็นคนผลักแกลงไป! ทำไมแกต้องบอกว่าฉันเป็นคนผลักด้วย!!!”
จี้หลิงชวนมองท่าทางชูเหยาที่ชี้หน้ามู่ซีซีจึงขมวดคิ้วแน่น พร้อมมองชูเหยาด้วยสายตาไม่สบอารมณ์ “ชูเหยา! เธอเป็นคนผลักซีซีลงไปหรือเปล่า ฉันมีตาฉันมองเห็นเองได้!”
ชูเหยาได้ยินสิ่งที่จี้หลิงชวนพูด ดวงตาจึงมีม่านน้ำตาทันที “จี้หลิงชวน……นายไม่เชื่อฉัน……ทั้งหมดที่ฉันพูดไปเป็นความจริงทำไมนายถึงไม่เชื่อฉัน?”
จี้หลิงชวนมองท่าทางที่น้อยใจของชูเหยาแต่ไม่ใจอ่อนเลย แค่มองชูเหยาอย่างเย็นชาแล้วเอ่ยว่า “ตอนนี้รีบเก็บของแล้วไปจากที่นี่กับป้าหลี่เดี๋ยวนี้”
สายตาชูเหยาหันไปมองมู่ซีซีที่อยู่ข้างๆ แล้วกัดฟันแน่นอย่างไม่ยอม “หลิงชวน ทำไม……ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด……ทำไมต้องให้ฉันไปด้วย?”
จี้หลิงชวนฟังสิ่งที่ชูเหยาพูด คิ้วที่ขมวดอยู่จึงขมวดแน่นกว่าเดิม “ชูเหยา ฉันบอกแล้วไง ให้เธอกับป้าหลี่ไปจากที่นี่ ถ้าเธอไม่อยากไป งั้นฉันคงต้องให้ยามมาเชิญเธอออกไป”
จี้หลิงชวนหยุดพูดไปครู่หนึ่ง สายตาก็มองไปทางชูเหยาอีกครั้ง “ชูเหยา ครั้งนี้ซีซีไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรมาก ฉันจะยังไม่เอาเรื่อง ถ้าครั้งหน้าฉันรู้ว่าเธอทำอะไรที่ทำร้ายซีซีอีก ฉันไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆแน่!!!”
ชูเหยาได้ยินสิ่งที่จี้หลิงชวนพูด จึงรู้สึกใจหาย น้ำตาในดวงตาจึงห้ามไม่อยู่ แล้วเอ่อล้นไหลออกมาทันที
ชูเหยาที่อยู่ที่นี่ต่อไม่ได้แล้วจึงหันหลังแล้วร้องไห้วิ่งออกไป
ชูเหยาร้องไห้จนกลับไปถึงคฤหาสน์เซอร์ซิส พอกลับถึงที่นั่นแล้ว ชูเหยาจึงระเบิดอารมณ์ จากนั้นจึงขว้างปาสิ่งของทุกอย่างในห้องตัวเองจนเละเทะ
พอขว้างปาเสร็จแล้ว มองความเละเทะตรงหน้า ความโกรธของชูเหยาไม่ลดลงเลยกลับเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิม
สายตาจึงมองออกไปนอกหน้าต่าง มือทั้งสองข้างก็กำไว้แน่น
สารเลว! ชั้นต่ำ! นังมู่ซีซีแกมันคนสารเลว!!!
จี้หลิงชวนไล่เธอออกไปต่อหน้ามู่ซีซี ตอนนี้ในใจยัยมู่ซีซีคงสะใจมากสินะ!
นี่เป็นครั้งแรกที่ชูเหยาพ่ายแพ้อับอายต่อหน้ามู่ซีซี เธอไม่ยอม เธอไม่อยากแพ้ให้ยัยสารเลวมู่ซีซีแบบนี้!
ไม่ เธอไม่มีวันแพ้! ไม่ใช่แค่ไม่แพ้ แต่เธอต้องชนะเท่านั้น!!!
มู่ซีซีแกรอไปเถอะ!
ชูเหยานอนไม่หลับทั้งคืน รอถึงเช้าวันต่อมา ในหัวจึงมีไอเดียบางอย่าง
ในใจชูเหยารู้ดี แผนนี้เป็นโอกาสสุดท้ายของตัวเอง เพราะฉะนั้นชูเหยาจึงไม่คิดหาทางรอดให้ตัวเอง ต้องทำให้มู่ซีซีกับจี้หลิงชวนตัดขาดจากกัน ไม่งั้นเธอก็ต้องไปลงนรกแทน!
ชูเหยาพักผ่อนที่บ้านไปหนึ่งวัน รอถึงตอนเที่ยงของอีกวันค่อยโทรไปหาจี้หลิงชวน
สายแรกไม่ได้รับ ชูเหยาจึงโทรไปอีกครั้ง
รอสายไปนานมากจี้หลิงชวนค่อยกดรับสาย
เพิ่งกดรับสาย ชูเหยาจึงจับโทรศัพท์ไว้แน่นกลัวว่าเขาจะตัดสาย จึงรีบพูดว่า “หลิงชวน ฉันเอง ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย”
