ชูเหยาถูกนักโทษหญิงคนนั้นลากไปจนสุดทางและเข้าไปห้องน้ำ จากนั้นศีรษะของชูเหยาก็ถูกกดลงในโถส้วมทันที
น้ำในโถส้วมที่ดูน่าขยะแขยงไหลลงมาจากรอบๆโถ ชูเหยาสำลักและไอออกมาอย่างรุนแรง มีอยู่ช่วงแวบหนึ่งที่ชูเหยาคิดขึ้นมาว่า หากเธอสำลักน้ำจนตายไปในตอนนี้คงจะดีซะกว่าต้องถูกขังที่นี่ไปตลอดชีวิต
แต่ความปรารถนาของชูเหยาก็ไม่ได้รับความปรานี ในชั่วเวลาที่เธอสำลักน้ำเข้าไปและกำลังจะหมดลมหายใจนั้น ผู้หญิงคนนั้นก็ดึงผมของชูเหยา และลากเธอขึ้นมาอีกครั้ง
หลังจากนั้น ผู้หญิงคนนั้นทั้งทุบตีและเตะเธอ แม้ว่าชูเหยาคิดที่จะต่อต้านก็ไม่สามารถทำได้ ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงแค่ปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นเตะและทุบตีต่อไปจนพอใจ
เรื่องนี้ดำเนินไปนานกว่าหนึ่งชั่วโมง จนผู้หญิงคนนั้นทุบตีเธอจนเหนื่อย จากนั้นเธอจึงปล่อยชูเหยาไปด้วยความเห็นอกเห็นใจ
และทั่วทั้งร่างกายของชูเหยาก็เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ
ในวันรุ่งขึ้น ผู้คุมเรือนจำมองเห็นบาดแผลของชูเหยาแต่เขาก็ไม่สนใจเธอเลย อันที่จริงแล้ว สถานการณ์แบบนี้มักเกิดขึ้นในเรือนจำอยู่บ่อยๆ ตราบใดที่เรื่องไม่ร้ายแรงและนักโทษยังไม่ถึงตาย มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
หลังจากที่ชูเหยาถูกคุมขัง ตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบสองเดือนแล้ว จี้หลิงชวนและมู่ซีซีได้ยินข่าวจากฟางเซิ่งว่าชูเหยาที่อยู่ในคุก เป็นบ้าไปแล้ว
เธอเป็นบ้าไปแล้วจริงๆ เธอลืมเรื่องทุกอย่างที่เธอเคยทำมาก่อน และลืมแม้กระทั่งว่าตัวเองชื่อว่าอะไร และเธอยังกลัวที่จะเจอคนแปลกหน้าเป็นพิเศษ กลัวการสัมผัสจากผู้อื่น
ตลอดทั้งวันเธอจะตัวสั่นและห่อตัวเองด้วยผ้าห่มหนา ๆ จนในที่สุด หลังจากที่ชูเหยา ถูกขังในเรือนจำเป็นเวลาสามเดือน เธอก็ถูกย้ายไปโรงพยาบาลจิตเวช
นับตั้งแต่นั้นมา ทั้งจี้หลิงชวนและมู่ซีซีก็ไม่สนใจและติดตามข่าวเรื่องของชูเหยาอีกเลย สำหรับมู่ซีซีและจี้หลิงชวน เรื่องของชูเหยาเป็นอดีตไปแล้ว ทั้งสองหันมาใส่ใจในเรื่องการใช้ชีวิตในปัจจุบันและอนาคตของทั้งสองมากกว่า
หลังจากที่จี้หลิงชวนได้ออกหน้ารับมีดแทนมู่ซีซีในครั้งนั้นแล้ว มู่ซีซีก็ได้ตัดสินใจที่จะเริ่มต้นทุกอย่างกับจี้หลิงชวนอีกครั้ง
บาดแผลที่เย็บสิบเข็มบนหลังของจี้หลิงชวน ใช้เวลารักษานานกว่าครึ่งเดือน
ตัดไหมก็ตัดอยู่ที่บ้าน จี้หลิงชวนทำการรักษาตัวเป็นเวลานานกว่าครึ่งเดือน เพราะมู่ซีซีกังวลเรื่องร่างกายของจี้หลิงชวน เธอจึงไม่ยอมให้จี้หลิงชวนไปทำงานที่บริษัท
จี้หลิงชวนมีความสุขมากเหมือนกันที่มีมู่ซีซีมาคอยดูแลตัวเองอยู่ และงานที่บริษัทเกือบจะทั้งหมดจี้หลิงชวนได้มอบหมายให้กับฟางเซิ่งเป็นคนดูแล ส่วนตัวเองก็รักษาตัวอยู่ที่บ้าน
เพื่อต้องการอยู่ดูแลจี้หลิงชวนให้สะดวกยิ่งขึ้น ดังนั้นมู่ซีซีจึงตั้งใจไปที่มหาวิทยาลัยและยื่นขอหยุดเรียนเป็นเวลาครึ่งเดือน
ในเวลาเพียงครึ่งเดือน ในขณะที่จี้หลิงชวนทำการพักรักษาตัว เขาก็ใช้เวลานี้พัฒนาความสัมพันธ์ของเขากับมู่ซีซีให้ดีขึ้นได้อย่างก้าวกระโดด
ตอนเช้าวันนี้ จี้หลิงชวนเพิ่งตัดไหมเย็บแผลเสร็จ พอตกตอนบ่ายเขาก็จับมือของมู่ซีซีและพาเธอเดินออกไปทางด้านนอก
เมื่อมู่ซีซีเห็นเช่นนี้แล้ว เธอก็รีบคว้าแขนของจี้หลิงชวนและถามขึ้นด้วยความสงสัยว่า “จี้หลิงชวน คุณกำลังทำอะไร？ และนี่คุณจะพาฉันไปที่ไหน？”
จี้หลิงชวนจับมือของมู่ซีซีไว้แน่น ทันใดนั้นน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำและอ่อนโยนก็ดังเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มของจี้หลิงชวนว่า “ฉันจะพาเธอออกไปทานอาหารเย็นด้วยกัน เมื่อเร็ว ๆนี้มีร้านอาหารตะวันตกเปิดใหม่ ว่ากันว่ารสชาติไม่เลวเลยทีเดียว ฉันเลยอยากจะพาเธอไปชิม”
มู่ซีซีมองที่จี้หลิงชวนโดยที่เธอก็ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรกับเขา“ คุณเพิ่งหายจากอาการบาดเจ็บ อีกทั้งทานอาหารที่บ้านก็ดีอยู่แล้ว ฝีมือของป้าหลิงดีขนาดนี้ และก็ไม่ด้อยไปกว่าร้านอาหารข้างนอกเลย”
แม้ว่าบาดแผลของจี้หลิงชวนจะถูกตัดไหมออกแล้ว แต่เมื่อมู่ซีซีมองไปดูรอยแผลอันน่าสยดสยองบนหลังของจี้หลิงชวน เธอก็ยังคงรู้สึกกังวลใจเป็นอย่างมาก
“อาการบาดเจ็บของฉันหายดีแล้ว ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง และอีกอย่างฉันก็ได้จองที่นั่งไว้แล้วด้วย พวกเราลองไปชิมกันดูเถอะ”
จี้หลิงชวนพูดขึ้นพลางจับมือของมู่ซีซีแล้วเดินออกไปทางด้านนอก มู่ซีซีไม่สามารถรั้งจี้หลิงชวน ไว้ได้ ดังนั้นเธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องออกไปกับจี้หลิงชวน
ครั้งนี้จี้หลิงชวนเป็นคนขับรถไปเอง และหลังจากที่ขับรถไปเป็นเวลาเกือบครึ่งชั่วโมง พวกเขาก็มาถึงที่ร้านอาหารตะวันตก ซึ่งที่แห่งนั้นเพิ่งจะเปิดใหม่
จี้หลิงชวนจับมือมู่ซีซีและพาเธอลงจากรถ ทันทีที่ทั้งสองเดินเข้าไปในร้านอาหาร พนักงานเสิร์ฟก็ทักทายพวกเขาด้วยความเคารพ “สวัสดีตอนเย็น คุณชายจี้ คุณมู่ เชิญทางนี้”
จี้หลิงชวนตั้งใจจองห้องส่วนตัวแบบพิเศษไว้ พนักงานเสิร์ฟได้ต้อนรับและนำทั้งสองเดินไปจนถึงประตูห้องส่วนตัวด้วยความเคารพ
จี้หลิงชวนหยุดอยู่นอกห้องส่วนตัวครู่หนึ่ง จากนั้นก็รีบไปบอกกับพนักงานว่า “โอเคแล้ว คุณออกไปก่อนเถอะ”
พนักงานตอบตกลงอย่างมีไหวพริบ
สายตาของจี้หลิงชวนหันกลับไปมองมู่ซีซีที่ยืนอยู่ทางด้านข้าง จากนั้น ใบหน้าของเขาก็เผยให้เห็นรอยยิ้มแปลกๆออกมา จี้หลิงชวนยกมือขึ้นและปิดไปที่ดวงตาของมู่ซีซีอย่างอ่อนโยน
ทันทีที่มู่ซีซีตกอยู่ในความมืด เธอก็รู้สึกได้ถึงท่าทางแปลกและดูมีความลับของจี้หลิงชวน มู่ซีซีเลิกคิ้วขึ้นมาด้วยความประหลาดใจพร้อมกับยกมือขึ้นมาแตะสัมผัสที่มือของจี้หลิงชวนและกล่าวขึ้นว่า “จี้หลิงชวน ครั้งนี้คุณกำลังทำอะไรอีก？รีบปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ฉันมองไม่เห็น ”
จี้หลิงชวนที่อยู่ทางด้านหลังและตัวติดกับมู่ซีซี เขาค่อยๆดึงมู่ซีซีเข้ามาไว้ในอ้อมแขนของเขา มือหนึ่งปิดตาเธอ ส่วนอีกมือหนึ่งก็จับไปที่เอวของเธอ ทันทีที่ประตูห้องส่วนตัวถูกเปิดออก มู่ซีซีที่ขณะนั้นกำลังค่อยๆเดินออกจากอ้อมแขนของจี้หลิงชวนเข้าไปในห้อง ก็ได้ยินเสียงจี้หลิงชวนพูดขึ้นว่า “หลับตาไว้ก่อนนะ สักพักค่อยลืมตา”
เมื่อได้ยินจี้หลิงชวนพูดเช่นนั้นแล้ว มู่ซีซีก็หลับตาและค่อยๆก้าวเท้าเดินตามจี้หลิงชวน เข้าไปในห้องส่วนตัว จนกระทั่งฝ่ามือของจี้หลิงชวนค่อยๆลดลงและขยับออกจากดวงตาของมู่ซีซี ไม่นานหลังจากนั้นมู่ซีซีก็ได้ยินเสียงพูดของจี้หลิงชวนดังขึ้นมาอีกว่า “ โอเคแล้ว ซีซี ตอนนี้เธอลืมตาได้แล้ว”
มู่ซีซีค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ และสิ่งแรกที่แวบเข้ามาในสายตาของเธอก็คือ ดอกกุหลาบสีชมพูช่อขนาดใหญ่ พรมสีชมพูที่สวยงามบนพื้นประกอบด้วยกลีบกุหลาบที่ทำเป็นรูปหัวใจขนาดใหญ่ ไม่เพียงเท่านั้น ทั้งบนโต๊ะอาหาร เก้าอี้ ผนัง และหน้าต่างก็ยังถูกประดับด้วยดอกกุหลาบสีชมพูอีกด้วย
ทั้งหมดนี้เกือบจะทำให้มู่ซีซีคิดว่าตัวเธอเองหลงเข้าไปในโลกแห่งเทพนิยาย
มู่ซีซีตกตะลึงกว่าสิบวินาทีถึงจะมีสติกลับมาได้ เธอหันไปมองที่จี้หลิงชวน พร้อมกับหัวใจที่เต้นเร็ว ตุบๆ ๆ ๆอย่างควบคุมไม่ได้
จากนั้น มู่ซีซีก็รู้สึกตื่นเต้นจนเหงื่อไหลออกมาจากมือทั้งสองข้าง
ไม่นานหลังจากนั้น มู่ซีซีก็ได้ยินเสียงของตัวเองดังก้องขึ้นมาจากในห้องที่เงียบสงบแห่งนั้น “จี้หลิงชวน…คุณ คุณกำลังจะทำอะไร?”
ทันทีที่มู่ซีซีพูดจบ ใบหน้าของจี้หลิงชวนก็เผยให้เห็นรอยยิ้มที่กว้างขึ้น และในเวลาชั่วพริบตา ในขณะที่มู่ซีซีกำลังตกตะลึงอยู่ จี้หลิงชวนก็ ไม่ลังเลโดยเขานั่งคุกเข่าลงหนึ่งข้างต่อหน้าของมู่ซีซีในทันที
ไม่เพียงแค่นั้น ในมือของจี้หลิงชวนยังมีกล่องแหวนเล็กๆซึ่งไม่รู้ว่าเขาเอาขึ้นมาตอนไหน จี้หลิงชวนเปิดกล่องขึ้นพร้อมกับยื่นออกไปต่อหน้าของมู่ซีซีในทันที
