ลั่วเสี่ยวชิงพยักหน้าให้หลินอี้ แล้ววางสิ่งของของตัวเองลงและมองไปที่หลินอี้ด้วยการขออภัยอีกครั้ง”เลขาหลิน ฉันขอโทษที่ฉันมีเหตุฉุกเฉินในตอนเช้าล่าช้าเล็กน้อย วันนี้ฉันจึงมาสาย ..…ฉันขอโทษ ฉันจะไม่สายอีกแล้ว”
หลินอี้ไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับลั่วเสี่ยวชิง เพราะตอนที่จี้หลิงชวนโทรศัพท์หาลู่เฉิงฮ่าว หลินอี้ได้ยินพวกเขาทั้งหมด เขารู้ว่าลั่วเสี่ยวชิงได้รับการแนะนำให้รู้จักกับคุณชายลู่โดยคุณชายจี้ ดังนั้นคุณชายลู่จึงมีความรู้สึกต่อลั่วเสี่ยวชิงเป็นพิเศษ ดังนั้นคุณชายลู่ต้องการให้เกียรติคุณชายจี้
หลินอี้นำเอกสารเพิ่มเติมไปให้ลั่วเสี่ยวชิงและขอให้ลั่วเสี่ยวชิงแปล เขานำเอกสารออกจากสำนักงานที่อยู่ถัดจากสำนักงานของประธานและเข้าไป
ในห้องทำงานของประธานที่อยู่ถัดไป หลินอี้ยื่นเอกสารที่ต้องให้ลู่เฉิงฮ่าวเซ็นให้ลู่เฉิงฮ่าวด้วยความเคารพและพูดว่า “คุณชายลู่ เอกสารเหล่านี้เป็นเอกสารทั้งหมดที่คุณต้องตรวจสอบและลงลายเซ็น”
ลู่เฉิงฮ่าวไม่ได้เงยหน้าขึ้นและพยักหน้าให้หลินอี้ หลินอี้นึกถึงลั่วเสี่ยวชิงที่เพิ่งมาทำงานแล้วรายงานกับลู่เฉิงฮ่าว “คุณชายลู่ ลั่วเสี่ยวชิงได้เข้ามาทำงานที่สำนักงานแล้ว”
เมื่อลู่เฉิงฮ่าว ได้ยินชื่อของลั่วเสี่ยวชิงเขาเงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัวและมองไปที่หลินอี้ “ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?”
เมื่อเห็นปฏิกิริยาของลู่เฉิงฮ่าว ในตอนนี้หลินอี้ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลกๆในใจหลินอี้รู้สึกว่าเขาคิดมากเกินไป ดังนั้นเขาจึงตอบลู่เฉิงฮ่าว “จัดให้อยู่ในห้องทำงานของฉัน”
การแสดงออกของลู่เฉิงฮ่าวเป็นปกติแล้วและเขาก็พยักหน้าให้หลินอี้แล้วพูดต่อ “คุณให้เธอเข้ามา ฉันมีอะไรจะถามเธอ”
หลินอี้พยักหน้าและออกจากสำนักงานของประธานแล้วเธอก็กลับไปที่สำนักงานของเธอ เมื่อเห็นลั่วเสี่ยวชิงกำลังหมกมุ่นอยู่กับการแปล หลินอี้ก็เดินไปเคาะโต๊ะของลั่วเสี่ยวชิง
เมื่อได้ยินการเคลื่อนไหว ลั่วเสี่ยวชิงก็เงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัวและพบกับหลินอี้ที่จ้องมองเล็กน้อย
เมื่อมองไปที่ดวงตาของลั่วเสี่ยวชิงหลินอี้มองไปที่ใบหน้าที่ไม่น่าทึ่งของลั่วเสี่ยวชิงแม้แต่ใบหน้าที่ดูดีของเธอ นอกจากขาวกว่าตัวเล็กแล้ว ไม่มีอะไรพิเศษเกี่ยวกับใบหน้าของเธอจริงๆ ดังนั้นเธอจึงรู้สึกผ่อนคลายถอนหายใจ ด้วยความโล่งใจเขาได้ขจัดความคิดที่อธิบายไม่ถูก เมื่อเห็นท่าทางของลั่วเสี่ยวชิงดีขึ้นเล็กน้อยก็พูดกับลั่วเสี่ยวชิง “ลั่วเสี่ยวชิง คุณชายลู่ต้องการให้คุณไปพบในสำนักงานของเขา”
ทันทีที่ลั่วเสี่ยวชิงได้ยินคำพูดของหลินอี้ร่างกายของเธอก็หยุดนิ่งและทันใดนั้นก็ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรง เธอกลัวก็เจออย่างนั้นจริงๆ!
ตอนนี้อยู่ในใจของลั่วเสี่ยวชิง สิ่งที่ลั่วเสี่ยวชิงกลัวที่สุดคือการได้เห็นลู่เฉิงฮ่าว!
ถ้าเป็นไปได้ลั่วเสี่ยวชิงไม่ต้องการเห็นลู่เฉิงฮ่าวเลยจะได้ไหม…
ใบหน้าของลั่วเสี่ยวชิงดูแข็งทื่อเล็กน้อยและมองไปที่หลินอี้ด้วยรอยยิ้ม อดไม่ได้ที่จะพูดกับหลินอี้ “เลขาหลิน… คุณรู้ไหม คุณรู้ไหมว่าทำไมคุณชายลู่มองหาฉันตอนนี้?”
หลินอี้ขมวดคิ้วอย่างไม่อดทนและพูดกับลั่วเสี่ยวชิง “ฉันจะรู้ได้ไง! คุณชายลู่ให้คุณไป คุณไปพบเถอะ ต้องมีงานที่เกี่ยวข้องกับคุณ อย่ารอช้าเรื่องงานของคุณชายลู่!”
เมื่อได้ยินน้ำเสียงไม่พอใจของหลินอี้ ลั่วเสี่ยวชิงกัดริมฝีปากของเธอเบาๆและต้องยืนขึ้นไม่กล้าที่จะแสดงความแปลกใจต่อหน้าหลินอี้ ลั่วเสี่ยวชิงต้องก้มศีรษะและเดินออกไปสำนักงานเล็กๆ . .
เมื่อมองไปที่ห้องทำงานของประธานที่อยู่ตรงหน้าเธอ ลั่วเสี่ยวชิงก็หยุดทันที รู้สึกไม่สบายใจและสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อสงบสติอารมณ์ ขณะที่ปลอบใจตัวเองอย่างเงียบๆในใจ เนื่องจากฉันเลือกมาที่นี่เพื่อทำงาน ฉันจะได้พบกับลู่เฉิงฮ่าว อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้แน่นอน ฉันก็แค่ทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อนก็จบแล้ว
ขณะที่ลั่วเสี่ยวชิงคิด เธอก็รู้สึกโล่งใจเล็กน้อยและเธอก็มีความกล้าที่จะเอื้อมออกไปและเคาะประตูห้องทำงานของประธาน
“ใคร?” เสียงของลู่เฉิงห่าวก็เดินผ่านประตูไปทันใด
ลั่วเสี่ยวชิงได้ยินเสียงของลู่เฉิงฮ่าวและหัวใจที่เต้นอยู่ในอกของเธอก็เต้นแรงขึ้น
ลั่วเสี่ยวชิงกัดปลายลิ้นของเธอ บังคับตัวเองให้สงบลงอย่างรวดเร็ว พยายามทำให้เสียงของเธอฟังดูเป็นปกติที่สุด “คุณชายลู่ ฉันเองลั่วเสี่ยวชิง”
หลังจากเสียงของลั่วเสี่ยวชิงเงียบลง เธอได้ยินเสียงของลู่เฉิงฮ่าวในห้องอีกครั้ง “เข้ามา”
ลั่วเสี่ยวชิงยกมือขึ้นและผลักเปิดประตูและเดินก้มหน้าเข้าไป
ลั่วเสี่ยวชิงจงใจไม่ปิดประตู สิ่งที่กลัวคือเมื่อประตูปิดลงเธอกับลู่เฉิงฮ่าวเหลือเพียงสองคนในห้องมันน่าเขินอาย…
เธออยู่ห่างจากโต๊ะของลู่เฉิงฮ่าวอยู่สามเมตร ลั่วเสี่ยวชิงก็หยุดนิ่งและยังคงก้มหน้าลงและพูดว่า “คุณชายลู่ คุณเรียกฉันมามีธุระอะไรค่ะ?”
ขณะที่ลั่วเสี่ยวชิงพูดเช่นนี้เธอก็รู้สึกได้ชัดเจนว่าการจ้องมองอันร้อนแรงของลู่เฉิงฮ่าว จ้องมองมาที่ร่างกายของเธอทำให้ลั่วเสี่ยวชิงรู้สึกใจคอไม่ดี
ลู่เฉิงฮ่าวจ้องไปที่ลั่วเสี่ยวชิงซึ่งยืนอยู่ตรงหน้าเขา เธอไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นและไม่กล้ามองเธอกลัวหรือเขินอาย?
ลู่เฉิงฮ่าวมีเรื่องจะคุยลั่วเสี่ยวชิงเขาเงยหน้าขึ้นและเหลือบมองไปที่ประตูสำนักงานที่เปิดอยู่ ลู่เฉิงฮ่าวขยับตาและจ้องมองไปที่ลั่วเสี่ยวชิงอีกครั้ง ลั่วเสี่ยวชิงตั้งใจไม่ปิดประตูเหรอ?
ดูเหมือนว่าลั่วเสี่ยวชิงจะกลัวเขามาก
ลู่เฉิงฮ่าวลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินไปหาลั่วเสี่ยวชิง
ลั่วเสี่ยวชิงก้มศีรษะลงและมองที่นิ้วเท้าของเธอ ได้ยินเสียงฝีเท้าที่มั่นคงจากระยะไกลและใกล้เข้ามาหาเธอ
นี่ลู่เฉิงฮ่าวเข้ามาแล้ว!
เมื่อรู้ถึงสิ่งนี้ นิ้วทั้งสิบของลั่วเสี่ยวชิงที่ห้อยอยู่ข้างๆก็ขดแน่นเพราะความตึงเครียดโดยไม่รู้ตัวและหัวใจที่เต้นอยู่ในอกของเธอเลื่อนไปที่คอทันที
ในชั่วพริบตาลั่วเสี่ยวชิงพบว่าเธอถูกปกคลุมไปด้วยเงามืดและมันคือลู่เฉิงฮ่าวที่ยืนอยู่ข้างๆเธอ
ลั่วเสี่ยวชิงสามารถสัมผัสได้ถึงเสียงหายใจของลู่เฉิงฮ่าวใกล้แค่เอื้อม
สมองของลั่วเสี่ยวชิงยุ่งเหยิงในทันทีและเธอก็อดคิดไม่ได้ว่าตอนนี้ลู่เฉิงฮ่าวต้องการจะทำอะไรกันแน่? !
อย่างไรก็ตามลู่เฉิงฮ่าว หยุดด้านข้างของลั่วเสี่ยวชิงเพียงไม่กี่นาทีจากนั้นจึงเดินผ่านลั่วเสี่ยวชิงไปที่ประตูสำนักงาน
ผ่านไปไม่นาน ลั่วเสี่ยวชิงซึ่งกำลังสับสนก็ได้ยินเสียงกระแทกประตูอย่างกะทันหันในสำนักงานที่เงียบสงบ
ลู่เฉิงฮ่าวปิดประตูห้องสำนักงาน!
ลั่วเสี่ยวชิงที่เพิ่งคลายความคิดของเธอ ยิ่งคิดขึ้นมาอีกครั้งและสงสัยว่าลู่เฉิงฮ่าวต้องการทำอะไรในตอนนี้
ลั่วเสี่ยวชิงเริ่มรู้สึกผิดหวังที่เธอมาทำงานวันนี้!
ฝีเท้าที่กำลังเข้าใกล้เธอมากขึ้นเรื่อยๆและในเวลาต่อไป ลั่วเสี่ยวชิงสังเกตเห็นว่าลู่เฉิงฮ่าวได้หยุดอยู่ข้างๆเธออีกครั้ง
