ในขณะที่ลั่วเสี่ยวชิงกำลังจะถูกลากตัวออกจากห้องส่วนตัวโดยคุณชายหยู่ ลู่เฉิงฮ่าวซึ่งใบหน้ามืดมนและเขากระแทกแก้วไวน์ในมือเสียงดังลงบนโต๊ะ
แก้วก็แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยและทุกคนในห้องส่วนตัวที่มีการเคลื่อนไหวก็มองไปที่ด้านข้างของลู่เฉิงฮ่าวแม้แต่คุณชายหยู่ที่เดินไปที่ประตูห้องส่วนตัวก็หยุดมองไปที่ลู่เฉิงฮ่าว
เห็นสายตาที่มืดมนของลู่เฉิงฮ่าวมองตรงมาที่เขา
ริมฝีปากบางๆ ของลู่เฉิงเปิดขึ้นเมื่อดวงตาของเขาสบตากัน เขาพูดคำพูดที่มืดมน”ปล่อยเธอไป!”
คุณชายหยู่เที่ยวกับลู่เฉิงฮ่าวมานานและนี่เป็นครั้งแรกที่ลู่เฉิงฮ่าวแสดงท่าทางเสียงดัง
เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะในหัวใจราวกับว่าเขาถูกราดด้วยน้ำเย็นลงมาและความปรารถนาอันแรงกล้าในหัวใจของเขาที่หลั่งไหลเข้ามาในหัวใจของเขาก็ดับวูบลงทันที
ไม่กล้าที่จะรุกรานลู่เฉิงฮ่าว การเคลื่อนไหวของคุณชายหยู่นั้นเร็วกว่าปฏิกิริยาของสมองและปล่อยลั่วเสี่ยวชิงที่ยังคงดิ้นรนทันที
คุณชายหยู่ปล่อยมือ หัวใจของลั่วเสี่ยวชิงโล่งใจและหลุดพ้นจากพันธนาการของคุณชายหยู่ทันทีและวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อเห็นลั่วเสี่ยวชิงหนีไปเสี่ยวหลิงก็โล่งใจเช่นกัน เมื่อเห็นบรรยากาศแปลก ๆ ในห้องส่วนตัวตอนนี้ไม่มีใครสังเกตเห็นเธอเสี่ยวหลิงก็เดินตามลั่วเสี่ยวชิงและจากไป
บรรยากาศในห้องส่วนตัวตกอยู่ในความเงียบแปลก ๆ ชั่วขณะหนึ่ง
ฉู่เชียวเชียวเห็นลู่เฉิงฮ่าวหยุดคุณชายหยู่ด้วยเสียงดัง เธอตกใจและเห็นว่าบรรยากาศตอนนี้แปลกประหลาดฉู่เชียวเชียวจับมือลู่เฉิงฮ่าวและต้องการจะพูดอะไรเพื่อช่วยเปลี่ยนบรรยากาศ ลู่เฉิงฮ่าวยังไม่ได้พูดอะไร เขาเหวี่ยงแขนเธอทิ้ง ยืนขึ้นและเดินไปทางคุณชายหยู่ทันที
คุณชายหยู่มองไปที่ลู่เฉิงฮ่าวซึ่งยืนอยู่ข้างหน้าเขาและการแสดงออกของเขามืดมน ในใจของเขามีเสียงสะอึกอย่างหนักและรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้ามองไปที่ลู่เฉิงฮ่าวและพูดว่า “คุณชายลู่นี่คุณก็ถูกใจพนักงานคนนั้นใช่ไหม? คุณก็ไม่รีบบอก ฉันจะไม่แตะต้องพนักงานคนนั้นอย่างแน่นอน…”
ก่อนที่คุณชายหยู่จะพูดจบ ลู่เฉิงฮ่าวก็ขมวดคิ้วอย่างดุเดือดและทันใดนั้นใบหน้าเล็ก ๆ ของลั่วเสี่ยวชิงที่ถูกคุณชายหยู่ลากไปโผล่ในสมองของเขา เขารู้สึกโกรธ
พุ่งขึ้นสมอง
ในช่วงเวลาต่อมาลู่เฉิงฮ่าวต่อยใบหน้าที่น่าขยะแขยงของคุณชายหยู่โดยตรงโดยไม่คิดอะไร
หมัดของลู่เฉิงฮ่าวใช้กำลังของเขาเต็มแรง คุณชายหยู่ถูกต่อยและร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เขาเดินโซเซไปหลายก้าวและกระแทกพื้นอย่างแรง
หมัดนี้ไม่เพียงพอที่จะระบายความทุกข์ของเขาลู่เฉิงฮ่าวรีบวิ่งไปข้างหน้าและทุบคุณชายหยู่อย่างรุนแรง
คนอื่นๆที่นั่งอยู่ในห้องส่วนตัวต่างตกตะลึงและพวกเขาไม่คิดว่าลู่เฉิงฮ่าวจะทำอะไรกะทันหันเช่นนี้
เมื่อทุกคนได้ยินเสียงกรีดร้องของคุณชายหยู่พวกเขาจึงรู้สึกตัวอีกครั้งและมองไปที่คุณชายหยู่ผู้ซึ่งถูกต่อยปางตายแล้วจึงรีบเข้าไปจับลู่เฉิงฮ่าว
ถ้าไม่จับลู่เฉิงฮ่าวไว้คาดว่าคุณชายหยู่จะต้องถูกลู่เฉิงฮ่าวต่อยจนตาย
พวกเขาไกล่เกลี่ยให้เลิกทะเลาะตีกันและเรียกรถพยาบาลมาที่เกิดเหตุ
เห็นคุณชายหยู่ที่กำลังจะตายถูกหามบนเปลหามไปที่รถพยาบาลคุณชายหยู่จมูกช้ำและใบหน้าบวมก็ทำให้ความโกรธของเขาลดลงเล็กน้อย
เหล่าทายาทเศรษฐีรอบๆดูหวาดกลัวในเวลานี้มองไปที่ลู่เฉิงฮ่าวด้วยความกลัว เมื่อก่อนที่ทุกคนเที่ยวด้วยกัน คุณชายหยู่ไม่ใช่ไม่เคยเรื่องเลวร้ายเช่นนี้ แต่ทุกครั้งคุณชายลู่ทำเป็นเหมือนไม่เห็น เพิ่งลงมือในครั้งนี้ เกรงว่าจะเป็นของพนักงานคนนี้แน่ๆ
ทุกคนก้มหน้าลงด้วยความกลัวเมื่อคิดว่าถึงตอนที่ร้องโห่ ก้มหน้าหดคอ พวกเขากลัวว่าคุณชายลู่จะล้างบัญชี ทุกคนไม่กล้าพูดถึงเรื่องนี้ในตอนนี้ ทุกคนหวาดกลัวจนต้องหาข้ออ้างเพื่อแยกตัวออกไป
ฉู่เชียวเชียวไม่ได้คาดคิดว่าลู่เฉิงฮ่าวจะต่อยคุณชายหยู่ต่อหน้าผู้คนจำนวนมากและท่าทางนั้นชัดเจนว่าจะต่อยให้ตาย
เหตุการณ์นี้เพียงอย่างเดียวก็เพียงพอแล้วที่จะเห็นความสำคัญของพนักงานคนนั้นในใจของลู่เฉิงฮ่าว
ใจของฉู่เชียวเชียวรู้สึกได้ถึงวิกฤตอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน
อย่างไรก็ตามฉู่เชียวเชียวไม่ได้แสดงการท่าทีออกมา เธอเพียงดูลู่เฉิงฮ่าวอย่างเป็นห่วงและพูดอย่างรวดเร็ว “คุณชายลู่คุณโอเคไหม? คุณบาดเจ็บที่นั่นไหม คุณต้องการไปโรงพยาบาลไหม?”
ลู่เฉิงฮ่าวโบกมือให้ฉู่เชียวเชียวด้วยท่าทางมืดมนและพูดกับฉู่เชียวเชียว”ผมไม่เป็นอะไร”
ขณะที่เขาพูด เขามองไปที่ฉู่เชียวเชียวและพูดว่า “คุณนั่งแท็กซี่กลับไปเถอะ ผมยังมีสิ่งที่ต้องทำ”
สีหน้าของฉู่เชียวเชียวแข็งทื่อเมื่อได้ยินลู่เฉิงฮ่าวพูดแบบนี้ เดิมทีก่อนหน้านี้ตอนเขามากับลู่เฉิงฮ่าวเขาบอกว่าคืนนี้จะไปที่บ้านของเธอ แต่ทำไมเขาเปลี่ยนไปเมื่อมาที่บาร์!
ลู่เฉิงฮ่าวไม่ได้ขึ้นเตียงของฉู่เชียวเชียวเป็นเวลานานแล้ว ฉู่เชียวเชียวไม่ต้องการอดทนและมองไปที่ลู่เฉิงฮ่าวอย่างไม่เต็มใจ เธอยิ้มและพูดว่า “เฉิงฮ่าว นี่มันดึกแล้ว พวกเรากลับบ้านด้วยกัน คุณไม่ใช่บอกว่าคืนนี้จะไปนั่งที่บ้านฉันเหรอ?”
ทันทีที่เสียงของฉู่เชียวเชียวเงียบลง ลู่เฉิงฮ่าวก็ขมวดคิ้วและมองไปที่ฉู่เชียวเชียวและพูดว่า “ผมบอกว่าให้คุณกลับไป!”
เสียงนั้นดูไม่เป็นระเบียบและชัดเจน สีหน้าของฉู่เชียวเชียวแข็งทื่อขณะที่ฟังและไม่สามารถยิ้มได้อีกต่อไป เธอกลัวว่าความโกรธของลู่เฉิงฮ่าวจะไม่คุ้มกับการสูญเสีย ดังนั้นเธอจึงระงับความไม่เต็มใจของเธอ ยิ้มและพูดว่า “เอาล่ะ คุณชายลู่ ถ้าอย่างนั้นฉันจะกลับไปก่อน”
หลังจากฉู่เชียวเชียวพูด หันกลับไปทีละก้าวออกจากห้องส่วนตัว ใส่หน้ากากอนามัยแล้วนั่งแท็กซี่กลับ
ในเวลาเดียวกัน อีกฝั่งหนึ่งลั่วเสี่ยวชิงก็ตื่นตระหนกอยู่ที่ห้องพักพนักงาน เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อเธอแตะแก้มของเธอพบว่าน้ำตาบนใบหน้าของเธอ เธอไม่รู้ว่าเธอเสียน้ำตาเมื่อไหร่. .
เกิดเหตุการณ์ใหญ่เช่นนี้ ผู้จัดการได้รับข่าวแล้วและรีบเข้าไปทันที
ผู้จัดการสีหน้าเย็นชา เสี่ยวหลิงได้บอกผู้จัดการชัดเจนแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น แม้ว่าเธอจะรู้ว่าเรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของลั่วเสี่ยวชิงท้ายที่สุดแล้วอีกฝ่ายก็เป็นแขก ผู้จัดการเพียงต้องการพูดคุยเกี่ยวกับลั่วเสี่ยวชิงพูดไม่กี่คำ แต่ตอนนี้เห็นหน้าลั่วเสี่ยวชิงเต็มไปด้วยน้ำตา เขาอดไม่ได้ที่จะใจอ่อนลั่วเสี่ยวชิงเป็นพนักงานเสิร์ฟที่อายุน้อยที่สุด
เพิ่งเริ่มทำงานใหม่ได้ไม่นาน เจอเรื่องอะไรแบบนี้คงกลัวไม่น้อย
ขณะที่ผู้จัดการหน้านึกเขาก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อยและเหลือบมองดูนาฬิกาเป็นเวลาสี่ทุ่มแล้ว เขามองดูลั่วเสี่ยวชิงและพูดว่า “โอเค ไม่ต้องร้องไห้ เรื่องที่เกิดอะไรขึ้นคืนนี้ช่างมันเถอะ รู้ว่าเธอไม่ได้รับความยุติธรรมเช่นกัน ให้เลิกงานล่วงหน้าสักชั่วโมงแล้วกลับไปพักผ่อนเถอะ”
หลังจากฟังคำพูดของผู้จัดการแล้ว ลั่วเสี่ยวชิงก็ปาดน้ำตาของเธอและพูดขอบคุณผู้จัดการ จากนั้นเก็บข้าวของและออกจากบาร์
