“เออคือ…คุณเฟิง ฉันกับอาสามของคุณไม่ใช่สามีภรรยากัน อีกอย่างอายุฉันน้อยกว่าคุณ แต่คุณเรียกฉันว่าอาสะใภ้ มันดูไม่ค่อยเหมาะ!”
เป๋าฮวนแอบกระตุกมุมปาก ชื่อเรียกอะไรกัน!
เธอไม่อยากเป็นอาสะใภ้อะไรทั้งนั้น!
“หืม? ฉัน… ฉันคิดว่าคุณคืนดีกับอาสามแล้ว พวกคุณยังเป็นสามีภรรยากัน ฉันเลยเรียกคุณแบบนั้น ฉันไม่รู้ว่าพวกคุณยังไม่คืนดีกัน…” ใบหน้าของเฟิงหย่าประหลาดใจเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าการปฏิเสธของเป๋าฮวนนั้นตกตะลึง
ทั้งๆที่เธอเคยเห็นในสวน เห็นเป๋าฮวนและอาสามพูดคุยหัวเราะกันที่ระเบียง ดูเข้ากันได้ดี!
เธอไม่คิดว่า เป๋าฮวนยังไม่ตอบตกลงอาสาม ประสิทธิภาพของอาสามแย่จัง
“เราถือว่าคืนดีกันแล้ว แต่ไม่ใช่การคืนดีแบบที่คุณคิด อาสามของคุณและฉันถือเป็น…เพื่อนกันเท่านั้น” เป๋าฮวนอธิบายอย่างอดทน
“เพื่อน?” เฟิงหย่าและหลีซืออวิ๋นพูดพร้อมกัน
ทั้งสองคนประหลาดใจพอๆกัน คนหนึ่งแปลกใจ คนหนึ่งตะลึง
แต่หลีซืออวิ๋นแอบดีใจลึกๆ แต่ท่าทางที่แสดงออกดูเหมือนประหลาดใจ
“พูดได้ก็คือ อาสามยังจีบคุณไม่ติด ใช่ไหม?” เฟิงหย่าเกาหัว หลังจากถามเป๋าฮวน เธอก็มองไปที่อาสาม
ดวงตาคู่นั้นดูเหมือนจะพูดว่า อาช้ามาก!
ใบหน้าของเฟิงหานชวนบูดบึ้ง การแสดงออกไม่ค่อยดี
“เออ คือ…” เป๋าฮวนยื่นมือออกเกาหัว หากเธอยืนยันเฟิงหานชวนจะเสียหน้าไหม?
เพราะสายตาของเฟิงหย่าเริ่มดูหมิ่นเฟิงหานชวนแล้ว
“ไม่ใช่หรอก อาสามของคุณไม่ได้จีบฉัน เขามีเสน่ห์ขนาดนี้ มีผู้หญิงที่สวยมากมายยินดีจะอยู่กับเขา” เป๋าฮวนพูดอย่างคลุมเครือ
เธอไม่เพียงยกย่องเฟิงหานชวนเท่านั้น แต่ยังช่วยรักษาศักดิ์ศรีของเฟิงหานชวน
เธอคิดว่ามันควรที่จะพูดอย่างนั้น แต่เธอไม่ได้สังเกตเห็นเฟิงหานชวนที่อยู่ข้างๆ สีหน้าของเขาบึ้งตึงมาก
“อาสาม ฉันนึกขึ้นได้ว่าฉันกับพี่อวิ๋นจะไปซื้อของที่ตลาด พวกเราไปก่อนนะ ไม่รบกวนอากับฮวนฮวนแล้ว” เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ไม่ปกติ เฟิงหย่ารีบพาหลีซืออวิ๋นออกไปอย่างรวดเร็ว แถมยังปิดประตูอย่างเป็นกันเอง
หลีซืออวิ๋นถูกดึงออกจากห้อง อันที่จริง เธอลังเลมาก กว่าจะหาโอกาสเข้ามาได้ ไม่อยากปล่อยให้เฟิงหานชวนและเป๋าฮวนอยู่ด้วยกันตามลำพัง แต่ไม่คิดว่าเฟิงหย่าจะ “ไร้เดียงสา” ขนาดนี้
ความไร้เดียงสานี้ ใช้ผิดเวลาจริงๆ
“เสี่ยวหย่า ไม่คุยกับอาสามของเธออีกสักหน่อยเหรอ?” หลีซืออวิ๋นถูกเฟิงหย่าดึงไปที่บันได เธอเอ่ยขึ้นว่า: “ดูเหมือนว่าฮวนฮวนยังไม่ได้ตอบตกลงกับเขา?”
“โถ่พี่อวิ๋น พี่ไม่เห็นเหรอ? อาสามกำลังตามจีบฮวนฮวน แต่ฮวนฮวนยังไม่ตอบตกลง เพราะงั้นเราต้องให้พวกเขาอยู่ในโลกของพวกเขาตามลำพัง แบบนี้อาสามถึงจะมีโอกาสรุกฆาต!” เฟิงหย่าพูดพร่ำ ราวกับเป็นเฟิงเฉินเหยี่ยนในร่างของผู้หญิง
“โอกาสรุกฆาต?” หลีซืออวิ๋นขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว
“ฮี่ฮี่ฮี่…” เฟิงหย่ายิ้มเยาะ จากนั้นเอนตัวเข้าไปที่หูของหลีซืออวิ่นและกระซิบ: “เป็นหมากที่กินขาดไง!”
ดวงตาของหลีซืออวิ๋นหรี่ลง เธอหันหลังกลับและถามด้วยความประหลาดใจ: “แบบนี้…ไม่เหมาะสมมั้ง? ฮวนฮวนอาจจะรังเกียจ”
“พี่อวิ๋น เรื่องนี้พี่ไม่รู้หรอก เพราะพี่ไม่เคยมีความรักมาก่อน ไม่เข้าใจความรู้สึกแบบนี้ มันจะทำให้ผู้หญิงตื่นเต้นมาก!” เฟิงหย่าพูดด้วยท่าทางที่เข้าใจมาก แล้วตบเบาๆที่หน้าอกของเธอ พูดอย่างมั่นใจ
อีกอย่างในสายตาของเธอ หลีซืออวิ๋นเป็นสาวโสดมาตลอดชีวิต เธอมีอารมณ์อ่อนโยนและความคิดโบราณ และแน่นอนว่าเธอไม่ค่อยรู้เรื่องผู้ชายและผู้หญิงมากนัก
หลีซืออวิ๋นหัวเราะเยาะในใจ เธอไม่เคยมีความรัก? เธอไม่เข้าใจ?
เหอะ เธอมีผู้ชายนับไม่ถ้วน สิบนิ้วมือยังนับไม่หมด!
ผู้ชายเหล่านั้น มีค่าแค่อยู่ใต้ตีนของเธอ เป็นสุนัขที่เลียขาของเธอ
เธอไม่ชอบพวกเขา แต่เธอจะเล่นกับพวกเขา ฟันแล้วทิ้ง ผู้ชายในใจของเธอคือเฟิงหานชวน
แต่คนที่เฟิงหานชวนชอบไม่ใช่เธอ แต่เป็นผู้หญิงที่ด้อยกว่าเธอทุกอย่าง!
