“อะไรนะ? จริง……จริงเหรอ?” เฉินเจี๋ยตกใจจนตาค้าง กระทั่งสงสัยว่าตัวเองได้ยินผิดหรือเปล่า
เพียงแค่ทำเรื่องแบบนี้กับหลีซืออวิ๋น ถ่ายวิดีโอไว้ เขาก็จะถูกปล่อยตัวไป?
“เป็นเรื่องจริงอยู่แล้ว คุณเป็นเพียงคนที่จ่ายเงินเพื่อทำสิ่งต่างๆ ถ้าคุณทำคุณไถ่โทษ ฉันก็จะไม่ตามสืบสวนอยู่แล้ว” เป๋าฮวนเบ้ปาก แต่ใบหน้าเต็มไปด้วยความเยือกเย็น
“ฉัน! ฉันรับปาก! ฉันรับปาก!” เฉินเจี๋ยตื่นเต้นอย่างยิ่ง หัวของเขาผงกเหมือนกลองป๋องแป๋ง ลับๆล่อๆ
ส่วนตัวหลีซืออวิ๋นทั้งตัวยืนโง่ไปเลย ดวงตาของเธอจ้องจนเป็นสีแดงเข้มราวกับสามารถพ่นไฟออกมาได้ เธอจ้องเขม็งไปที่เฉินเจี๋ยอย่างดุร้าย จากนั้นจ้องไปที่เป๋าฮวนและตะโกนว่า: “เป๋าฮวนเธอบ้าไปแล้วเหรอ——”
เธอไม่คิดว่าเป๋าฮวนจะใช้กลอุบายแบบนี้!
บันทึกวิดีโอไว้ มีจุดประสงค์เดียวเท่านั้น คือเพื่อเผยแพร่วิดีโอออกไป ถึงเวลานั้นชื่อเสียงของเธอก็จะถูกทำลายลงอย่างสิ้นเชิง!
“หานชวน คุณช่วยฉันด้วย! พวกเราโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก พ่อแม่ของฉันดีกับคุณมากขนาดนั้น ถึงแม้ว่าฉันจะติดคุก ฉันก็ไม่อยากถ่ายวิดีโอนี้ คุณช่วยฉันด้วย……”
หลีซืออวิ๋นหมดหวังและวางความหวังสุดท้ายไว้กับเฟิงหานชวน เนื่องจากทั้งร่างถูกมัดไว้ เธอทำได้เพียงบิดร่างกายแล้วค่อยๆขยับไปทางเฟิงหานชวน ดูไปแล้วสกปรกและน่าอับอาย
เฟิงหานชวนเบือนหน้า สีหน้าของเขาเย็นชามาก เพียงแค่พูดอย่างเฉยเมยว่า: “คุณทำผิดเอง ต้องยอมรับเอง”
พูดแล้วเขาก็หันหลังกลับและเดินออกไปด้านนอก
เป๋าฮวนมองกลับไปที่เฟิงหานชวน แล้วสั่งไปทางจิ่งมั่ว: “อามั่ว แก้เชือกของเฉินเจี๋ยออก”
“ครับ” จิ่งมั่วพยักหน้า ก้าวออกจากหน้ากล้องถ่ายภาพ เดินไปทางเฉินเจี๋ยและแก้เชือกที่ร่างของเฉินเจี๋ยด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก
“อาเหลิ่ง เตรียมอัดวิดิโอ” เป๋าฮวนออกคำสั่งกับจิ่งเหลิ่งอีก
“ครับ คุณหนูใหญ่!” จิ่งเหลิ่งเข้าประจำที่
เมื่อเฉินเจี๋ยได้ยิน ไม่ทันได้ฟังคำสั่งของเป๋าฮวนก็กระโจนไปหาหลีซืออวิ๋น……
ต่อจากนั้น ก็เป็นเสียงกรีดร้องซ้ำแล้วซ้ำเล่า หลี ซืออวิ๋นขัดขืนอย่างไม่คิดชีวิต ลูกน้องของจิ่งมั่วกรอกยาให้พวกเขาทั้งสองคน
สุดท้ายแล้วเฉินเจี๋ยและหลีซืออวิ๋นแยกไม่ออกระหว่างความเป็นจริงและความฝัน หลงระเริงไปกับมัน และลืมความละอายใจไปอย่างสิ้นเชิง
เมื่อเป๋าฮวนเห็นฉากดังกล่าว หันศีรษะและเดินออกไปนอกประตู มอบส่วนที่เหลือให้สองพี่น้องตระกูลจิ่งและซูหยูกับพรรคพวก
เธอเดินออกจากโรงงานและมาที่ข้างรถของเฟิงหานชวน เห็นเขานั่งอยู่ที่ที่นั่งคนขับ พิงพนักพิงอยู่ หลับตาทั้งสองข้าง ราวกับว่าได้นอนหลับไปแล้ว
เป๋าฮวนยืนอยู่หน้ารถ มองเขาอย่างเงียบๆ จากนั้นหันกลับมาและเดินไปที่รถอีกคัน ซึ่งเป็นรถที่จิ่งมั่งและจิ่งเหลิ่งขับมาจากคฤหาสน์หมิงอวี่
เธอนั่งที่นั่งคนขับแล้วสตาร์ทรถเลย เลี้ยวหักศอกหนึ่งโค้ง และขับออกไปที่นี่อย่างรวดเร็ว
เมื่อเฟิงหานชวนกลับมารู้สึกตัว ก็พบหญิงสาววิ่งหนีไปแล้ว เขาจึงสตาร์ทรถทันทีและรีบไล่ตามไป
รถของเป๋าฮวนมีความเร็วมาก เฟิงหานชวนตามไม่ทันสักที สุดท้ายรถของเป๋าฮวนหยุดอยู่ที่ลานจอดรถของโรงแรมตี้ฮวง ขณะที่เธอเดินไปถึงทางเข้าโรงแรม เธอก็ถูกเฟิงหานชวนจับแขนไว้
เฟิงหานชวนหายใจหอบ เขาไม่เคยคิดว่าความเร็วของรถเป๋าฮวนจะน่าตกใจมากขนาดนี้!
“ปล่อย!” เป๋าฮวนพูดด้วยใบหน้าเย็นชา สะบัดมือเฟิงหานชวนออกไป
“ฮวนฮวน คุณโกรธหรือ?” เฟิงหานชวนขมวดคิ้วและจับมือเธอไว้อีกครั้ง
ครั้งนี้ เป๋าฮวนอยากจะสลัดออกไป แต่ก็ไม่สามารถสะบัดออกได้ เพราะชายหนุ่มใช้แรงจับมือเธอและกำนิ้วมือเธอไว้แน่น
“ทำไม ดูสีหน้าที่ยุ่งเหยิงของคุณ คุณรู้สึกเจ็บปวดใจต่อหลีซืออวิ๋นหรือ?” เป๋าฮวนกัดฟันแน่น พยายามต้านทานความขมขื่นในดวงตา และจ้องชายหนุ่มอย่างดุดัน
เธอหัวเราะเยาะตัวเอง “ใช่สิ ไม่ว่าจะพูดยังไง เธอก็เป็นคู่รักในวัยเด็กของคุณ ไม่ว่าเธอจะทำเรื่องอะไรผิด ก็ไม่ควรถูกดูหมิ่นแบบนั้นใช่ไหม? ดังนั้นคุณทนดูไม่ไหวแล้วใช่ไหม?”
เดิมทีเป๋าฮวนไม่ได้คิดมาก แม้กระทั่งคิดที่จะให้ หลีซืออวิ๋นรับการลงโทษทางกฎหมายก็พอ แต่เมื่อได้รู้เกี่ยวกับการกระทำของหลีซืออวิ๋นและ เฉินเจี๋ยในโรงงานร้าง เธอถึงตัดสินใจลงโทษพวกเขาด้วยตัวเอง
แต่ว่าสิ่งที่เธอไม่คาดคิดก็คือเฟิงหานชวนไม่เห็นด้วยที่เธอทำแบบนี้ เพียงแค่ไม่ได้พูดออกมา
แท้จริงแล้วเขารู้สึกปวดใจต่อหลีซืออวิ๋นสินะ! ไม่สามารถเห็นหลีซืออวิ๋นถูกเหยียดหยามแบบนั้น!
“ไม่ใช่” เฟิงหานชวนรู้ว่าเป๋าฮวนเข้าใจผิด เขารีบอธิบายว่า: “ฮวนฮวน ผมไม่ได้เข้าข้างหลีซืออวิ๋น ผมแค่ไม่ต้องการเห็นเหตุการณ์เหล่านั้น ดังนั้นจึงได้อยู่ด้านนอก”
“คุณไม่อยากเห็นเหตุการณ์เหล่านั้นหรือ? พูดตรงๆ คุณก็รู้สึกเจ็บปวดใจต่อหลีซืออวิ๋น คุณทิ้งเธอไม่ลง!” เป๋าฮวนกัดฟันและมือยังพยายามดิ้นรน พยายามให้หลุดออกจากพันธนาการของเฟิงหานชวน
“ฮวนฮวน คุณเข้าใจผิดจริงๆ! ผมไม่ได้ต้องการรู้สึกเจ็บปวดใจต่อหลีซืออวิ๋น ผมแค่ไม่ต้องการเห็นร่างกายของผู้หญิงคนอื่น!” เฟิงหานชวนเพิกเฉยต่อสายตาของผู้สัญจรไปมาและกอดเป๋าฮวนไว้ในอ้อมแขนของเขา
เป๋าฮวนยอมแพ้การดิ้นรนทันที ดวงตาของเธอดูเฉื่อยชา แล้วเธอก็กัดริมฝีปากของอีกครั้ง “ฉันไม่เชื่อ คุณรักเธอสุดหัวใจ”
“ฮวนฮวน ถ้าผมรักเธอจริงๆ ผมจะเห็นด้วยที่คุณปฏิบัติต่อเธอแบบนี้ไหม?” เฟิงหานชวนก้มศีรษะลงแล้วจูบที่หน้าผากของหญิงสาว และพูดอย่างจริงจัง: “ในสายตาของผม ความรู้สึกของคุณเป็นสิ่งสำคัญที่สุด ผมไม่มีความเห็นอกเห็นใจหรือเจ็บปวดใจต่อเธอ นี่เป็นสิ่งที่เธอทำเองก็ต้องรับไว้เอง”
“ตอนนี้ผมทำสิ่งเหล่านั้นกับเธอแล้ว คุณคิดจะอธิบายกับตระกูลเฟิงและตระกูลหลียังไง?” เป๋าฮวนเม้มปาก ความโกรธเมื่อครู่นี้หายไปเกือบหมดแล้ว
“เธอทำเรื่องผิดจริงๆ พวกเราไม่จำเป็นต้องอธิบาย เธอควรต้องยอมรับการลงโทษ” เฟิงหานชวนพูดเบาๆ แล้วก้มเอวลงอุ้มร่างหญิงสาวขึ้นโดยตรง
เป๋าฮวนจู่ๆรู้สึกว่าร่างของเธอว่างเปล่า เธอตกใจ เกือบจะกรีดร้อง ก็พบว่าเฟิงหานชวนอุ้มเธอเดินไปที่รถ แล้ววางเธอลงบนที่นั่งข้างคนขับ
“ฮวนฮวน ทักษะการขับรถของคุณเก่งกาจตั้งแต่เมื่อไหร่?” เฟิงหานชวนงอเอวและกดเธอลงไปที่เบาะ
ลมหายใจร้อนโอบล้อมตัวเธอ เป๋าฮวนเม้มปากและตอบว่า: “ฉันฝึกตอนที่อยู่ประเทศเฉิน ที่สำคัญเพราะความสามารถสูง!”
“ต่อจากนี้ผมจะไม่ให้คุณจับรถจริงๆ” เฟิงหานชวนก้มศีรษะ กัดลูกปัดที่ต่างหูของเธอ และหายใจออกด้วยความร้อน
เป๋าฮวนแค่รู้สึกถึงกระแสไฟฟ้าที่ไหลเข้าสู่ร่างกาย เธอลืมตาขึ้นด้วยความสงสัย “ทำไมเหรอ? ฉันขับรถเป็นไม่ดีหรือไง?”
“ไม่ดี ไม่ดีเลยสักนิด” เฟิงหานชวนยื่นมือไปลูบที่แก้มหญิงสาวแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า: “ความรู้สึกที่ผมตามคุณไม่ทัน ไม่ดีเลยสักนิด”
เป๋าฮวนบึนปากและพึมพำด้วยเสียงเบา: “ใครใช้ให้คุณไม่มีความสามารถหล่ะ?”
“อือ……”
วินาทีถัดมา ริมฝีปากของเธอถูกปิดไว้
หลังจากหมุนไปสักพัก เป๋าฮวนหายใจไม่ออกจนหน้าแดง แววตาของเธอเปลี่ยนเป็นกังวล ชายหนุ่มจึงปล่อยเธอ
“ฮวนฮวน ว่าใครไม่มีความสามารถ? หลังจากที่กลับไป จะให้คุณได้เห็นคสามสามารถของผม” เฟิงหานชวนเบ้ปากแล้วออกจากรถ หลังจากปิดประตูเรียบร้อย เขาอ้อมผ่านหน้ารถทันทีแล้วมาถึงตรงที่นั่งคนขับ
เขาหันศีรษะและเหลือบมองหญิงสาวที่หน้าแดง สตาร์ทรถอย่างเร็วและบึ่งรถไป
