วารุณีหยุดลงตรงหน้าโต๊ะทำงานนัทธี“ประธานนัทธี เพื่อหลีกเลี่ยงดีไซเนอร์คนอื่นใช้ผ้าของ Bath fire rebirth ผิด ฉันอยากยื่นเรื่องขอโกดังส่วนตัวแห่งหนึ่ง และกุญแจของโกดังจะมีแค่ฉันที่มีค่ะ”
นอกจากนี้ เธอทำแบบนี้ยังมีอีกเหตุผล นั่นก็คือพิชญา
จากที่เธอเข้าใจพิชญาแล้ว พิชญาไม่มีทางที่มองดูผ้าส่งมาโดยไม่ทำอะไรแน่ ไม่อย่างนั้นจะไล่เธอออกจากบริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ปได้อย่างไรกันล่ะ ดังนั้นเธอต้องระมัดระวังตัวอย่างดี ไม่อย่างนั้นผลที่ตามมาเธอจะรับไม่ไหว
“ได้”นัทธีเห็นด้วยอย่างไม่ลังเล แล้วละสายตากลับไปพูดว่า“ต่อไปเรื่องเล็กๆพวกนี้ คุณไม่ต้องมาหาผม ไปหามารุตโดยตรง เขาจะจัดการให้！”
ฟังความเย็นชาในน้ำเสียงของเขาออก วารุณีก็ตะลึงเล็กน้อย แล้วจึงพยักหน้า“ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว”
“งั้นคุณออกไปเถอะ กุญแจเดี๋ยวผมให้คนเอาไปให้คุณ”นัทธีโบกมือ แล้วออกคำสั่งไล่
วารุณีมองเขาอย่างงุนงง หันกลับออกไปอย่างเชื่อฟัง
ทำไมเธอรู้สึกว่า เหมือนว่าเขาจะเย็นชากับเธอมากขึ้น
หรือว่าเธอทำอะไรไป ให้เขาไม่พอใจนะ？
วารุณีส่ายหัว คิดไม่ออกก็ไม่คิดมากอีก ปิดประตูห้องทำงานของนัทธีแล้วกลับไปที่แผนกออกแบบ พอนั่งลง โทรศัพท์ก็ดังขึ้น
“วารุณี ยินดีด้วยนะ ได้รับรางวัลที่หนึ่งในส่วนภูมิภาคของรางวัลการออกแบบขนนกทองคำ！”ปาจรีย์ยินดีด้วยความดีใจ
วารุณีได้ยินก็สงสัย“ปาจรีย์ เธอพูดอะไรอยู่น่ะ？รางวัลที่หนึ่งอะไร？”
“ไม่มั้ง เธอยังจะเสแสร้งกับฉันอีกเหรอ？”
วารุณีไม่รู้จะขำหรือร้องไห้ดี“ฉันไม่ได้เสแสร้ง！”
ปาจรีย์เหมือนจะเข้าใจอะไรได้ แล้วก็กลืนน้ำลาย“วารุณี เธอคงไม่ได้ไม่เข้าร่วมการแข่งขันรางวัลการออกแบบขนนกทองคำหรอกใช่ไหม？”
วารุณีตอบอือ“ใช่”
รางวัลการออกแบบขนนกทองคำนั้นเธอรู้จัก เป็นหนึ่งในการแข่งขันการออกแบบแฟชั่นที่มีอำนาจที่สุดในประเทศ
ที่จริงเธอก็อยากเข้าร่วม แต่เนื่องจากกลับประเทศมาแล้วมีเรื่องราวมากมาย ยุ่งจนพลาดเวลารับสมัครไป
“นี่ไม่ถูกต้องนะ！”ปาจรีย์ขมวดคิ้ว“ในเมื่อเธอไม่ได้เข้าร่วม งั้นนามสกุลศรีสุขคําที่ได้รับที่หนึ่งคือใคร？”
“ศรีสุขคํา？”วารุณีหรี่ตาอย่างสงสัย
“ถูกต้อง”ปาจรีย์พยักหน้า “เพราะว่าฉันเห็นภาพออกแบบรางวัลชนะเลิศเป็นงานที่เธอวาดเมื่อก่อน และยังลงนามว่าเป็นนามสกุลศรีสุขคําด้วย ฉันเลยคิดว่าเธอน่าจะเข้าร่วมการแข่งขัน คิดไม่ถึงว่าเธอจะไม่ได้เข้าร่วม วารุณี คงไม่ใช่ว่ามีคนขโมยงานออกแบบเธอ แล้วแกล้งทำเป็นคุณไปเข้าร่วมหรอกนะ？”
ได้ยินตรงนี้ หน้าเล็กๆของวารุณีก็หม่นลงไป ริมฝีปากสีแดงกลายเป็นเส้นตรง“ฉันน่าจะรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น บางทีเธออาจพูดไม่ผิด น่าจะมีคนขโมยผลงานของฉันจริงๆ แต่ว่า ไม่ได้แกล้งทำเป็นฉัน และนอกจากตัวฉันแล้ว ก็ยังมีนามสกุลศรีสุขคําอีกคนจริงๆ”
ปาจรีย์ฉลาด แป๊บเดียวก็เดาออกว่าเธอหมายถึงใคร“วารุณี เธอหมายความว่า พี่สาวคนละแม่กับเธอคนนั้นน่ะเหรอ？”
“อือ น่าจะเป็นเธอ แต่ว่าฉันยังต้องไปยืนยันที่เว็บไซต์ทางการก่อน”
พูดไป วารุณีก็วางโทรศัพท์ เข้าไปในหน้าเว็บของรางวัลการออกแบบขนนกทองคำ ตอนที่มองเห็นผลงานของรางวัลชนะเลิศของเขตจังหวัดจันทร์ มือที่เธอจับเมาส์ ก็เกร็งแน่นขึ้นมากทันที
เป็นผลงานของเธอจริงๆ！
และยังคัดลอกอย่างเหมือนเป๊ะ！
“วารุณี เป็นอย่างไรบ้าง？ยืนยันหรือยัง？”ในสาย ปาจรีย์ถามอย่างทนไม่ไหว
วารุณีจึงกลับไปดูลายเซ็นผู้เขียนที่มุมขวาล่างใต้รูป ก็มองเห็นลายน้ำอันเป็นเอกลักษณ์ของพิชญา ในดวงตาของเธอก็มีประกายความโมโห จากนั้นหยิบโทรศัพท์มาแนบไว้ที่ข้างหูใหม่ น้ำเสียงเยือกเย็นเหมือนน้ำแข็ง“ยันยังแล้ว เป็นเธอ！”
เธอรู้มาตลอดว่าพิชญามีสันดานชอบคัดลอกผลงาน แต่ไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งตัวเองจะถูกพิชญาคัดลอกผลงานด้วย และพวกนี้ที่พิชญาคัดลอกนั้น เป็นการบ้านที่หนึ่งปีก่อนอาจารย์มอบหมายให้เธอ หัวข้อคือฤดูใบไม้ผลิ
เธอออกแบบน่าจะยี่สิบแผ่น อาจารย์ถูกใจแค่แปดแผ่นนั้น ที่เหลือกลับถูกอาจารย์วิจารณ์ว่าไม่สอดคล้องกับหัวข้อ ให้เธอทิ้งไป เธอทำใจไม่ได้ ดังนั้นเลยลงทะเบียนบัญชีและรหัสผ่านในเว็บไซต์โซเชียลแห่งหนึ่งเป็นการเฉพาะ และเอาผลงานพวกนี้ใส่ไป เก็บเป็นความทรงจำ
แต่คิดไม่ถึงว่า จู่ๆจะถูกพิชญาพบได้！
“โอเค คัดลอกผลงานของเธอ วารุณี พวกเราไปแฉเธอที่งานแข่งขันกับผู้จัดงานเถอะ！”ปาจรีย์กำหมัดด้วยความโกรธ
วารุณีกัดริมฝีปาก“ไม่ได้！”
“ทำไมล่ะ？”ปาจรีย์ไม่เข้าใจอย่างมาก
วารุณีสูดลมหายใจ“เพราะว่าอันพวกนี้ที่พิชญาคัดลอกผลงาน เป็นผลงานที่ฉันใช้ตัวตนMina และฉันรับปากอาจารย์แล้ว ตอนที่ยังไม่มีชื่อเสียงในประเทศ จะเปิดเผยตัวตน Minaนี้ไม่ได้！”
“งั้นพวกเราก็ปล่อยพิชญาไปแบบนี้？”ปาจรีย์ไม่พอใจสุดๆ
วารุณีหัวเราะอย่างเยือกเย็น“จะเป็นไปได้เหรอ？สิ่งที่ฉันทนไม่ได้มาเสมอก็คือการลักขโมยกับคัดลอกผลงาน พิชญาเธอกล้าทำแบบนี้ ฉันไม่ปล่อยไปแบบนี้แน่ ไม่ใช่ว่าเธอชอบคัดลอกผลงานเหรอ งั้นฉันก็จะให้เธอคัดลอกให้พอ！”
“วารุณี ความหมายของเธอคือ……”ดวงตาปาจรีย์เป็นประกาย สายตาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
ริมฝีปากวารุณียกขึ้น“อย่างที่เธอคิดนั่นแหละ”
ตัวพิชญามีพรสวรรค์ในการออกแบบไม่เท่าไหร่ มีตำแหน่งในวันนี้ได้ ก็เพราะเอาแต่ใช้การคัดลอกผลงานเพื่อได้มา การแข่งขันครั้งนี้พิชญาได้ที่หนึ่ง งั้นรอบน็อคเอาท์ต่อมาพิชญาจะต้องคิดหาทางคัดลอกผลงานต่อไปแน่
งั้นเธอก็จะปล่อยภาพออกแบบส่วนหนึ่งไปที่แพลตฟอร์มโซเชียลอีกครั้ง ปล่อยให้พิชญาคัดลอก รอจนถึงการแข่งขันรอบสุดท้ายของรางวัลการออกแบบขนนกทองคำ Bath fire rebirthก็น่าจะประสบความสำเร็จอย่างมากแล้ว ถึงตอนนั้นเธอมีชื่อเสียง ก็สามารถยืนออกมาใช้ตัวตนของ Minaได้ แล้วดำเนินคดีฟ้องพิชญาว่าคัดลอกผลงาน ทำให้พิชญามีชื่อเสียงป่นปี้！
คิดถึงตรงนี้ วารุณีก็วางสาย แล้วก็ไปดูหัวข้อการแข่งขันครั้งถัดไปของรางวัลการออกแบบขนนกทองคำที่หน้าเว็บไซต์ทางการทันที เตรียมขุดหลุมให้พิชญากระโดด
ตอนนี้เอง จู่ๆพิชญาก็ปรบมือแล้วมาตรงหน้าห้องทำงานใหญ่“ทุกคนหยุดงานในมือก่อน！”
ทุกคนหยุดทำงานมองไปที่เธอ
วารุณีก็เช่นกัน
ใบหน้าพิชญามีรอยยิ้ม ดูแล้วอารมณ์จะดีอย่างมาก“คืนนี้สองทุ่ม ที่ห้องส่วนตัวRoseของโรงแรมซันธารา ฉันเลี้ยงเอง ทุกคนต้องมากันนะ ไม่มาถือว่าไม่ไว้หน้าฉัน”
ทุกคนรีบพยักหน้า และยังมีคนที่ส่งเสียงเฮออกมาอย่างดีใจ“ผู้จัดการพิชญา คุณมีเรื่องอะไรดีๆใช่ไหม？”
“โง่ วันนี้คุณไม่เห็นที่รางวัลการออกแบบขนนกทองคำประกาศเหรอ？ผู้จัดการพิชญาได้ที่หนึ่งของเขตจังหวัดจันทร์！”
“คุณพูดถูก！”พิชญาส่งสายตาชื่นชมไปที่คนที่พูดอยู่ด้านหลัง“ได้ที่หนึ่งมาฉันดีใจมาก ก็เลยเลี้ยงทุกคนกินข้าวโดยเฉพาะ”
ได้ยิน ทุกคนก็รีบเข้ามายินดี มีแค่วารุณีที่นั่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับ มองฉากนี้ด้วยสายตายั่วยุ
คัดลอกผลงานของเธอจนได้ที่หนึ่ง และยังโอ้อวดอย่างใหญ่โต หน้าไม่อายจริงๆ！
กำลังคิดอยู่นั้น จู่ๆพิชญาก็มองมาทางนี้“คุณวารุณี ดูเหมือนคุณจะรู้สึกไม่ดีใจเท่าไหร่ ที่ฉันได้ที่หนึ่งนะคะ？”
วารุณียืนขึ้นมา ตอบไปอย่างไม่เปลี่ยนสีหน้า“เปล่านี่คะ ผู้จัดการพิชญาเข้าใจผิดแล้ว ฉันแค่กำลังคิดเรื่องอื่นอยู่”
“อ้อ？งั้นฉันขอรู้ได้ไหมว่าคุณวารุณีกำลังคิดอะไรอยู่？”พิชญามองไปที่เธอ ลูบเล็บสีแดงสดของตัวเอง
วารุณีพยักหน้า ดวงตาจ้องไปที่พิชญา“ได้สิคะ ฉันกำลังคิดว่า สไตล์การออกแบบของผู้จัดการพิชญา แต่ก่อนกับตอนนี้ทำไมถึงต่างกันมากขนาดนี้ ผู้จัดการพิชญา คุณตอบได้ไหมคะ？”
ได้ยินคำพูดของเธอ สายตาพิชญาก็ตื่นตระหนก แต่แป๊บเดียวก็นิ่งสงบลง น้ำเสียงมีความร้ายกาจ“วารุณี คำพูดของคุณหมายความว่าอะไร？คุณกำลังสงสัยฉันเหรอ？”
“ฉันแค่แปลกใจค่ะ ถ้าผู้จัดการพิชญาบอกไม่ได้ งั้นก็ช่างค่ะ”วารุณียกมือทั้งคู่แบออกข้างลำตัวแล้วยิ้ม ไม่ปฏิเสธ และก็ไม่ยอมรับ
พิชญาหัวเราะไปที่เธออย่างเย็นชา“ฉันมีอะไรที่พูดไม่ได้เหรอ ในฐานะดีไซเนอร์ สไตล์มีการเปลี่ยนแปลงนั้นปกติมาก ไม่มีอะไรน่าแปลก คุณมาสงสัยฉันตรงนี้ สู้ไปทำงานในมือของคุณให้ดีไม่ดีกว่าเหรอ！”
พูดจบ พิชญาเหยียบรองเท้าส้นสูงออกไป แต่การก้าวเดินของเธอเห็นได้ชัดว่าไม่ธรรมชาติ
วารุณีมองทางที่เธอออกไป ถอนหายใจเบาๆอย่างทนไม่ไหว
สไลต์มีการเปลี่ยนแปลงเป็นเรื่องปกติ？ใครไม่รู้บ้างว่าดีไซเนอร์ทุกคนล้วนแต่มีสไตล์แค่อย่างเดียว！
คำพูดไม่มีสมองพวกนี้ มีแค่พิชญาที่พูดออกมาได้ ไม่เห็นสีหน้าคนอื่นเปลี่ยนเหรอ？
