พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ – บทที่ 110 ลาออก

“ไม่ค่ะ ถูกแม่ฉันช่วยไว้ทัน”วารุณีส่ายหน้า

“เหรอ？งั้นก็ดี”มือที่พงศกรจับไหล่ของเธอก็คลายออก

วารุณีดูเวลา“พงศกร สายแล้ว งั้นฉันกลับไปก่อนนะ”

“ผมไปส่งคุณ”พงศกรหยิบกุญแจรถมา

วารุณีส่ายมือ“ไม่ต้อง คุณยังไม่ถึงเวลาเลิกงานเลย ฉันกลับเองได้”

เห็นเธอยืนกรานแบบนี้ พงศกรก็ได้แต่ยอม เอากุญแจรถเก็บไปที่เดิม“งั้นโอเค ถึงบ้านละโทรหาผม”

“อือ”วารุณีตอบกลับด้วยรอยยิ้ม ลุกขึ้นออกไปจากห้องตรวจของเขา

เธอเดินไปก่อน จากนั้นพงศกรก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างเย็นชา โทรออกไปเบอร์หนึ่ง

แป๊บเดียวก็โทรติด เขาตะคอกใส่ปลายสาย ด้วยความโมโห“ผมไม่ได้บอกแล้วเหรอไงว่า ให้คุณอย่าลงมือกับวารุณีอีก？เมื่อวานคุณเกือบฆ่าเธอไปแล้ว ผมยังไม่คิดบัญชีกับคุณเลยนะ วันนี้คุณยังทำอีก ถ้ามีอีกครั้ง ผมได้เปิดเผยคุณแน่！”

“รู้แล้ว คุณวางใจเถอะน่า ฉันยังไม่ทำเธอชั่วคราวแน่ ยังไงนัทธีก็กำลังสืบมาที่ฉันอยู่ ฉันยังไม่อยากถูกเขาสืบเจอ แต่ว่าทางที่ดีคุณควรพูดกับวารุณีให้ชัดเจน ให้เธออยู่ห่างนัทธีหน่อย ไม่งั้นครั้งหน้าเธอไม่โชคดีแบบนี้แน่！”

พูดจบ หญิงสาวที่ปลายสาย ก็ตัดสายไปเลย

พงศกรวางโทรศัพท์ลงด้วยสีหน้าหม่นๆ มองเบอร์บนโทรศัพท์นั้นที่ไม่ได้เมมชื่อไว้ ดวงตามีสีแดงเข้มแวบเข้ามา แป๊บเดียวก็หายไป

ผ่านไปสักพัก เขาก็ดันแว่นอย่างเย็นชา เปิดดูเบอร์โทรของวรยา“คุณป้า ผมอยากคุยกับคุณป้าเรื่องของวารุณีหน่อยครับ……”

“โอเค ป้ารู้แล้ว รอวารุณีกลับมา ป้าจะปรึกษาเธอ”วรยาฟังคำแนะนำของพงศกร แล้วก็พยักหน้า

ครึ่งชั่วโมงถัดมา วารุณีก็กลับมาแล้ว

วรยาตบที่นั่งข้างๆ “ลูกรัก มานั่งนี่！”

วารุณีวางกระเป๋าลงเดินไปนั่ง“ทำไมคะแม่？”

“วารุณี ลูกไปต่างประเทศกับแม่ไหม？”วรยามองเธอ

วารุณีตะลึงเล็กน้อย“ทำไมจู่ๆ ก็จะให้ฉันไปต่างประเทศกับแม่ล่ะ？”

“แบบนี้นะ เรื่องที่เกิดขึ้นสองวันนี้ ทำเอาแม่ตกใจอย่างมาก ลูกอยู่ในประเทศจะอันตรายเกินไป ที่ต่างประเทศน่าจะปลอดภัยกว่า”วรยาอธิบาย

วารุณีละสายตาลง“ไม่ได้แม่ ฉันไปกับแม่ไม่ได้”

“ทำไม？ลูกไม่อยากจากนัทธี？”วรยาชักสีหน้า ไม่ค่อยพอใจ

วารุณีกลืนไม่เข้าคายไม่ออก，“ไม่ใช่ แต่ฉันรับปากอาจารย์แล้ว ถ้าสร้างชื่อเสียงในประเทศขึ้นมา ถ้าตอนนี้ฉันไป งั้นที่ฉันรับปากอาจารย์ ไม่ใช่ว่าไม่สำเร็จหรือไง？”

“แต่ลูกก็มีชื่อเสียงแล้วไม่ใช่เหรอไง ความสำเร็จของBath fire rebirth ทำให้ลูกเป็นดีไซเนอร์ที่พอมีชื่อเสียงแล้ว”

“นี่มันพอที่ไหนกัน ชื่อเสียงยังห่างไกลจากMinaตัวตนนี้อีกเยอะ อาจารย์เคยบอกว่า แค่ฉันประสบความสำเร็จในประเทศ ได้เท่ากับตอนที่เป็น Mina ก็จะแนะนำฉันเข้าสู่สมาคมการออกแบบ แม่ นี่คือความฝันของฉัน ฉันไม่อยากยอมแพ้”วารุณีกุมมือของวรยา สายตาจริงจังอย่างมาก

มองลูกสาวแบบนี้ วรยาก็อ้าปาก พูดให้เธอจากไปไม่ออก ได้แต่ถอนหายใจลึกๆ “แต่ว่าความปลอดภัยของลูกล่ะจะทำอย่างไร？”

วารุณีมองแล้วยิ้ม ตอบอย่างไม่มั่นใจ“แค่อยู่ห่างประธานนัทธีหน่อย ก็น่าจะไม่เป็นไรใช่ไหมล่ะ？”

“หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น”วรยาตบหลังมือของเธอ ใบหน้าดูวิตกกังวลอย่างมาก

สองสามวันถัดมา วารุณีก็ไม่ประสบอุบัติเหตุอะไรอีก ทุกอย่างสงบสุขมาก

ดูท่าทางแล้ว คนที่อยู่เบื้องหลังเหมือนจะหยุดลงมือชั่วคราว ดังนั้นการสืบสวนทางตำรวจ ก็ถูกขัดจังหวะชั่วคราวด้วย

วารุณีทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ถอนฟ้อง

ยังไงไม่ถอนฟ้อง ก็สืบอะไรไม่ได้

มาถึงบริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ป วารุณีก็ผลักประตูห้องทำงานของตัวเอง เช็ดฝุ่นบนโต๊ะทำงานเสร็จ ก็เปิดคอมพิวเตอร์ เตรียมปริ้นเอกสารลาออก

เวลานี้ ดีไซเนอร์คนหนึ่งอุ้มต้นฉบับกองหนึ่งที่จะตรวจสอบมาด้านข้างเธอ“คุณวารุณี สุขภาพคุณดีขึ้นหรือยัง？”

“ดีขึ้นแล้วค่ะ”วารุณีตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

เดิมทีวันลามีแค่สองวัน แต่เนื่องจากประสบอุบัติเหตุสองครั้งนั้น

ดังนั้นนัทธีเลยใช้เหตุผลว่าป่วย อนุมัติให้เธอพักผ่อนเยอะๆ อีกสองสามวัน

“งั้นก็ดี ยินดีด้วยนะคุณวารุณี โชคสองชั้นเลยนะ”

“โชคสองชั้นอะไรคะ？”วารุณีมองเธออย่างสงสัย

ดีไซเนอร์ยกนิ้วขึ้นมาชูสองนิ้ว“หายป่วยก็ได้เลื่อนตำแหน่งไง！”

“ขึ้นตำแหน่ง？”วารุณีแปลกใจเล็กน้อย

ดีไซเนอร์พยักหน้า“ค่ะ เมื่อวานตอนบ่ายผู้ช่วยมารุตบอกกับพวกเรา ต่อไปคุณจะเป็นผู้จัดการของแผนกออกแบบ รอคุณกลับมาก็จะเลื่อนตำแหน่งให้เลย หรือว่าฝ่ายบุคคลไม่ได้แจ้งคุณ？”

พอได้ยิน ริมฝีปากสีแดงของวารุณีก็เม้มขึ้นมา

ดีไซเนอร์มองเธออย่างไม่เข้าใจ“คุณวารุณี คุณไม่ดีใจเหรอ？”

วารุณีไม่ได้ตอบ ลุกขึ้นหยิบใบลาออกออกมาจากเครื่องปริ้น“รบกวนขอทางหน่อยค่ะ ฉันจะไปหาประธาน”

“อ้อ”ดีไซเนอร์ก็รีบถอยหลัง หลีกทางให้

วารุณีพูดขอบคุณเสร็จ ก็ก้าวเท้ายาวออกไปจากแผนกออกแบบ ไปที่ชั้นบนสุด

“ผู้ช่วยมารุต”ออกจากลิฟต์ วารุณีก็มองเห็นมารุตออกมาจากห้องทำงานผู้ช่วย จึงรีบเรียกเขาไว้

มารุตหยุดฝีเท้าลง หันไปมอง“คุณวารุณี คุณมาทำงานแล้วเหรอ”

วารุณีตอบอือ“ประธานนัทธีอยู่ไหมคะ？”

“อยู่ครับ”มารุตพยักหน้า

วารุณีเอาเอกสารลาออกกอดไว้ตรงหน้าอก“งั้นรบกวนผู้ช่วยมารุตช่วยฉันรายงานให้ประธานนัทธีหน่อยค่ะ ว่าฉันจะพบเขา”

“โอเค งั้นคุณรอเดี๋ยว”มารุตตอบตกลง แล้วก็ผลักประตูห้องทำงานประธานเข้าไป

ผ่านไปหนึ่งนาที มารุตก็ออกมา“ประธานให้คุณเข้าไป”

“ขอบคุณค่ะ”วารุณียิ้มให้เขาอย่างขอบคุณ เดินผ่านเขาเข้าไป

“ประธานนัทธี”วารุณีเรียกชายหนุ่มที่อยู่หลังโต๊ะทำงานด้านหน้า

ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น“คุณมาได้พอดีเลย นี่คือสัญญาขึ้นตำแหน่งที่เมื่อวานฝ่ายบุคคลเสนอมา คุณดูว่าค่าตอบแทนมีปัญหาหรือเปล่า ถ้าไม่มีปัญหา ผมจะให้……”

“ประธานนัทธี！”วารุณีกัดริมฝีปาก ตัดบทเขาด้วยสายตาซับซ้อน“ฉันมาหาคุณ ก็เพราะเรื่องนี้ค่ะ”

“หือ？”นัทธีเลิกคิ้ว

วารุณีสูดลมหายใจลึกๆ เอาเอกสารลาออกในอ้อมแขนยื่นออกไปด้วยสองมือ

นัทธีมองดู แล้วรูม่านตาก็หดลง ลมหายใจทั้งตัวก็ดิ่งลง“คุณจะลาออก？”

“ใช่ค่ะ กรุณาอนุมัติด้วยนะคะ！”วารุณีกำฝ่ามือแน่นตอบไปว่า

ริมฝีปากบางๆ ของนัทธีเม้มเป็นเส้นตรง มองเธออย่างเย็นชา“เหตุผลล่ะ？”

วารุณีก้มหน้าลงเล็กน้อย“ตอนแรกที่ฉันมาบริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ป เดิมทีก็ทำงานแค่หนึ่งเดือน ตอนนี้ถึงหนึ่งเดือนแล้ว สมควรที่ฉันจะไปแล้วค่ะ”

ได้ยินคำนี้ สีหน้านัทธีก็ผ่อนคลายขึ้นเยอะ“ตอนแรกก็บอกแล้วนี่ว่าหนึ่งเดือน ให้คุณทดลองงาน และความสำเร็จของBath fire rebirth ก็หมายความว่าการทดลองงานของคุณผ่านเป็นอย่างดี คุณมีคุณสมบัติที่จะอยู่ต่อได้เลยไม่ใช่เหรอ？”

“ขอโทษนะคะประธานนัทธี ยังไงฉันก็ยังจะไป”วารุณียิ้มที่มุมปาก

คิ้วนัทธีขมวดเป็นรอยย่น“ทำไมล่ะ？”

วารุณีเงยมองเขา“เพราะอยู่ต่อไป มีแต่ทำให้ฉันเป็นอันตราย ประธานนัทธี เรื่องเมื่อสองสามวันก่อนคุณคงไม่ลืมใช่ไหมคะ？”

ริมฝีปากบางๆ ของนัทธีขยับ อยู่นานจึงส่งเสียงไปว่า“ไม่”

“ดังนั้นคุณคิดว่า ฉันอยู่ต่อไปจะไม่เกะกะสายตาของคนๆ นั้นเหรอคะ？”วารุณียิ้มอย่างขมขื่น

นัทธีจับหว่างคิ้ว“ขอโทษนะ……”

“คุณไม่ต้องขอโทษฉันหรอก คุณไม่ผิด ที่ผิดคือคนนั้นค่ะ！”วารุณีส่ายหน้า“ที่ฉันจะไปให้ได้ นอกจากเพื่อรักษาชีวิตแล้ว ที่สำคัญก็คือ ฉันไม่อยากให้ลูกสองคนของฉันมีอันตรายไปด้วย ยกโทษให้ฉันด้วยค่ะ ประธานนัทธี！”

นัทธีละสายตาลง ปกปิดความเศร้าในดวงตา ตอบกลับด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง“โอเค ผมเห็นด้วย”

พูดไป เขาก็หยิบปากกาขึ้นมา ลงชื่อของตัวเองบนหนังสือลาออกของเธอ