พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ – บทที่ 434 รีบไปที่เกิดเหตุ

ถึงแม้จะคิดแบบนี้ แต่สุดท้ายเชอรีนก็ตัดสินใจทำตามแผน

เพราะถึงอย่างไรก็ปลุกเธอจนตื่นแล้ว แล้วจะให้เธอนอนหลับต่ออีกเหรอ?

“อะแฮ่มๆ ฉันเอง” เชอรีนกระแอมไอสองครั้งแล้วพูด

ปาจรีย์ขยี้ตา “เชอรีน? เป็นเธอได้ยังไง แล้ววารุณีล่ะ?”

สีหน้าของเชอรีนเคร่งขรึม “วารุณีอยู่ในห้องฉุกเฉิน”

“อะไรนะ?” ปาจรีย์ได้ยินคำพูดนี้ ตื่นขึ้นมาทันที เด้งตัวขึ้นมานั่งบนเตียง “วารุณีเข้าห้องฉุกเฉินแล้ว? เป็นไปได้ยังไง เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”

“เธอใจเย็นก่อน ฉันโทรหาเธอ จะพูดเรื่องนี้นี่แหละ เรื่องมันเป็นแบบนี้…” เชอรีนเล่าเรื่องรูปถ่ายให้ฟัง

ปาจรีย์ตกตะลึง นานครู่หนึ่งกว่าจะพูด “เป็นไปได้ยังไง ประธานนัทธีจะนอกใจได้ยังไง นี่……”

“แต่นี่คือความจริง เพราะวารุณีเห็นรูปถ่าย เธอก็เลยเครียดจนกระทบกระเทือนทารกในครร์ทำให้ต้องเข้าห้องฉุกเฉิน” เชอรีนพูดเสียงดัง

ปาจรีรย์เงียบ

เชอรีนถอนหายใจ แล้วพูด： “พูดตามตรง ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อว่าประธานนัทธีจะทำแบบนี้วารุณี แต่ฉันเห็นด้วยตาตัวเอง ปาจรีย์ รบกวนเธอไปที่โรงแรมหน่อย ไปจับชู้หญิงร้ายชายเลวที่ไร้ยางอายคู่นั้น”

“……ได้” ปาจรีย์พยักหน้าด้วยความงุนงง

หลังจากนั้น เชอรีนวางสาย แล้วส่งรูปให้ปาจรีย์

ในรูปถ่ายถ่ายโดนหัวเตียงบางส่วน บนหัวเตียงมีโคมไฟ แล้วตรงโคมไฟสลักชื่อโรงแรมเอาไว้

ขอแค่รู้ว่าตอนนี้พวกนัทธีอยู่โรงแรมไหน เชื่อว่าปาจรีย์ต้องเจอตัวพวกเขาแน่นอน

อีกด้านหนึ่ง ปาจรีย์เปิดรูปที่เชอรีนส่งมาให้

ดูรูปถ่าย โมโหนจนชกเตียง หลังจากนั้นก็เลิกผ้าห่มแล้วรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าออกไปทันที

ปาจรีย์บุกไปที่โรงแรมด้วยความโมโห กำลังจะพาถามที่หน้าเคาน์เตอร์ เพื่อถามว่านัทธีอยู่ห้องไหน

ทันใดนั้นเอง ด้านหลังก็มีเสียงของมารุตถามขึ้นด้วยความสงสัย “คุณปาจรีย์ ดึกขนาดนี้แล้ว คุณอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับ?”

ปาจรีย์หมุนตัวหันหลัง ถลึงตามองเขาด้วยความโมโห

มารุตงุนงง ไม่รู้ว่าตนทำอะไร ให้เธอโมโหขนาดนี้ ถามด้วยรอยยิ้ม “คุณปาจรีย์ ผมทำอะไรให้คุณไม่พอใจเหรอครับ?”

“คุณไม่ได้ทำอะไรให้ฉันไม่พอใจ แต่คุณกับเจ้านายของคุณทำผิดต่อวารุณี” ปาจรีย์พูดด้วยความโมโห

มารุตยิ่งไม่เข้าใจ ขยับแว่นด้วยความสงสัย “คุณปาจรีย์ คุณพูดแบบนี้ หมายความว่าอะไร?”

“หึ คุณไม่ต้องมาตอแหล ฉันขอถามคุณ ตอนนี้เจ้านายของคุณอยู่ห้องไหน บอกฉันมา” ปาจรีย์เดินเข้าไป แล้วดึกเนกไทของเขา ถามเสียงดัง

คอของมารุตโน้มไปด้านหน้า ทรมานอย่างมาก อยากจะดึงเนกไทกลับมา แต่ปาจรีย์จับเอาไว้แน่น เขาดึงไม่ออก และเกรงใจที่จะลงมือกับเธอ

เพราะถึงอย่างไรอีกฝ่ายก็เป็นผู้หญิง

ดังนั้นมารุตจึงทำได้เพียงยกมือทั้งสองข้างขึ้นบนอากาศ ทำท่ายอมแพ้แล้วพูดตอบ ： “คุณปาจรีย์ ผมเองก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ท่านประธานอยู่ที่ไหน คุณถามผมทำไมครับ?”

ปาจรีย์หัวเราะในลำคอ “ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนงั้นเหรอ? คุณคิดว่าฉันจะเชื่อเหรอ? คุณกับเจ้านายของคุณเป็นพวกเดียวกัน คุณต้องช่วยเขาปกปิดแน่นอน”

“คุณปาจรีย์ ขอถามหน่อยนะครับทำไมผมต้องปกปิดด้วย?” มารุตไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะ

ปาจรีย์ปล่อยเนกไทของเขา กัดฟันแน่นแล้วพูด： “เพราะเจ้านายของคุณแอบไปเปิดห้องกับนวิยาลับหลังวารุณี คนที่เป็นผู้ช่วยอย่างคุณ ก็ต้องช่วยเหลือ แล้วปิดบังไม่ใช่หรือไง?”

สีหน้าของมารุตเปลี่ยนไป เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมอย่างมาก “คุณปาจรีย์ คำพูดบางอย่างพูดเหลวไหลไม่ได้ ประธานเปิดห้องกับคุณนวิยาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ?”

“ยังจะเถียงอีก ต้องให้ฉันเอาหลักฐานออกมาก่อน คุณถึงจะพาใจใช่ไหม?” ปาจรีย์หัวเราะเยือกเย็น แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมา

มารุตมอง สูดลมหายใจเย็นเฉียบเข้าไป “เป็นไปไม่ได้！”

“มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้กัน หรือว่านี่คือรูปปลอม?”

สีหน้าของมารุตแย่มาก “ท่านประธานไม่มีวันทำเรื่องแบบนี้กับคุณนวิยาแน่นอน เขาต้องถูกลอบวางแผนแน่ๆ”

พูดจบ เขาวิ่งไปที่เคาน์เตอร์ ถามเรื่องห้อง

เกิดเรื่องใหญ่แล้ว ถึงว่าทำไมจู่ๆ ก็ติดต่อท่านประธานไม่ได้ หาก็ไม่เจอ

ที่แท้ก็ถูกลอบวางแผน！

ปาจรีย์ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ตกตะลึงเล็กน้อย “ลอบวางแผน?”

ดูจากท่าทีของมารุตเมื่อกี้ ไม่เหมือนกำลังโกหก เขาไม่รู้จริงๆว่าตอนนี้นัทธีกำลังทำอะไร

สถานการณ์แบบนี้มีความเป็นไปได้สองอย่าง ก็คือตอนนัทธีเปิดห้องกับนวิยา ปิดบังมารุตไปด้วย

แต่เห็นชัดว่าเป็นไปไม่ได้ เพราะมารุตก็อยู่ที่โรงแรม นัทธีไม่มีทางปิดบังมารุตได้

ดังนั้นความเป็นไปได้ที่มากที่สุดก็คือ นัทธีถูกคนลอบวางแผน ดังนั้นมารุตจึงไม่รู้

คิดถึงตรงนี้ ปาจรีย์รู้สึกชาไปทั้งหัว ก้มหน้าดูรูปถ่ายอีกครั้ง

ครั้งนี้หลังจากที่เธอตั้งสติ เห็นบางอย่างแปลกๆ ซึ่งก็คือทำไมนัทธีต้องหลับตา

ตามหลักการแล้ว นวิยาสุขภาพร่างกายไม่แข็งแรง เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น คนที่เหนื่อนจนผล็อยหลับไป ไม่ว่ายังไงก็ไม่ควรเป็นนัทธี แต่เป็นนวิยาต่างหาก แต่ดันเป็นนัทธีเนี่ยสิ

แน่นอน ผู้ชายนอนก่อนผู้หญิงก็ใช่ว่าจะไม่มี แต่ปัญหาคือ เธอไม่เห็นความเหน็ดเหนื่อยและสีหน้าอื่นๆจากใบหน้าของทั้งสอง

เรื่องแบบนั้น ถึงแม้เธอจะไม่เคยประสบพบเจอด้วยตนเองมาก่อน แต่เธอก็เคยดูมาไม่น้อย หลังจากมีอะไรกันเสร็จชายหญิงต้องเหนื่อยระดับหนึ่ง ดังนั้นไม่มีความเหน็ดเหนื่อยก็อธิบายได้ว่า ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับท้องสองคน นี่เป็นแค่รูปปลอมเท่านั้น！

“ผู้ช่วยมารุต” ปาจรีย์อยากจะบอกสิ่งที่ตนสงสัยให้มารุตฟัง ก็เห็นมารุตเดินเข้าไปในลิฟต์แล้ว

ปาจรีย์รีบตามไป “ผู้ช่วยมารุต……”

ยังไม่ทันพูดจบ มารุตก็พูดแทรกขึ้นมา “คุณปาจรีย์ ผมรู้แล้วว่าคุณมีเจตนาอะไร คุณอยากมาคุณผู้หญิงจับ……แฮ่ก ถึงแม้การกระทำของคุณไม่ได้มีอะไรผิด แต่ผมต้องบอกคุณว่า ท่านประธานไม่มีวันทำเรื่องที่ผิดต่อคุณผู้หญิง ท่านประธานเขา……”

“ฉันรู้ นี่เป็นแผนการร้ายกาจ” ปาจรีย์พูดต่อจากเขา จากนั้นก็บอกสิ่งผิดปกติที่ตนเห็นในรูปออกมา

หลังจากมารุตฟังจบ โล่งอกอย่างมาก

ดีมาก มีความเป็นไปได้ว่าท่านประธานไม่มีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับคุณนวิยา เท่ากับว่าไม่ได้นอกใจ

ถ้าหากมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกันขึ้นมาจริงๆ ถึงแม้จะไม่ใช่เจตนาของท่านประธาน เป็นการถูกลอบวางแผน แต่ก็ถือว่าทำผิดต่อคุณผู้หญิง

โชคดี เรื่องไม่ได้แย่ขนาดนั้น

อย่างรวดเร็ว ทั้งสองคนไปถึงหน้าประตูห้อง

หลังจากมารุตและปาจรีย์มองหน้ากัน ปาจรีย์พยักหน้าให้เขา

มารุตหยิบคีย์การ์ดห้องขึ้นมา แล้วเปิดประตู

ทันทีที่เปิดประตู ไฟด้านในก็สว่างขึ้นมาเอง

ทั้งสองไม่ได้เดินเข้าไป ก็มีเสียงกรีดร้องของผู้หญิงดังขึ้น

ปาจรีย์ฟังออกทันทีว่าเป็นเสียงกรี๊ดของนวิยา โมโหจนโยนโทรศัพท์ให้มารุต “ผู้ช่วยมารุต รบกวนคุณช่วยถ่ายคลิปให้หน่อยนะคะ ฉันจะสั่งสอนยัยนั่น”

ถึงแม้มารุตจะรู้สึกว่าการกระทำของเธอไม่ถูกต้อง แต่เมื่อคิดว่านวิยาลอบวางแผนทำร้ายท่านประธาน ก็พยักหน้ารับปาก

ปาจรีย์เลิกแขนเสื้อขึ้นแล้วเดินไปที่เตียง ก่อนอื่นเธอมองนัทธีที่ยังคงนอนหลับไม่ได้สติ หลังจากนั้นก็ทอดสายตามองไปทางคนที่อยู่ข้างๆเขา

นวิยาขดตัวอยู่บนเตียง มือทั้งสองเอาผ้าห่มคลุมหัว เหมือนว่าตกใจอย่างมาอย่างไรอย่างนั้น ตัวของเธอสั่นเทา

ปาจรีย์หรี่ตาลง แล้วกระชากผ้าห่มลงมา

เรือนร่างของนวิยาเผยออกมา

เธอสวมชุดเดรสที่ฉีกขาดเล็กน้อย ปิดบังร่างกายเอาไว้ แต่ส่วนอื่นที่เผยออกมานั้น มีรอยแดง ทำให้คนที่เห็นคิดปะติดปะต่อได้

“โห ดู่าแสดงละครเก่งเหมือนกันหนิ” ปาจรีย์หัวเราะ

นวิยาถลึงตาโต มองหน้าเธอด้วยใบหน้าที่เปื้อนน้ำตา “ทำไมถึงเป็นเธอ?”

ปาจรีย์หัวเราะ “ทำไมถึงเป็นฉัน? เธอพูดตลกจริงๆ แล้วเธอคิดว่าคนที่เข้ามาควรเป็นใครล่ะ?”

นวิยาชะงัก หลบตาลง บดบังความเศร้าหมองในแววตาของเธอ

เธอคิดว่า คนที่เข้ามาคือนักข่าว！

คิดไม่ถึง ว่าจะเป็นปาจรีย์

หรือว่า วารุณีเห็นรูปนั่น ก็เลยให้ปาจรีย์มาจับชู้โดยเฉพาะ?