“ไม่ใช่ฉัน แล้วจะเป็นใคร? หรือจะเป็นเวินหนิง? ไม่ใช่ว่าเธอ…”
มู่เยียนหรานกระวนกระวายจึงโพล่งปากเรื่องที่เย่หวานจิ้งบอกกับเธอออกมา
ลู่จิ้นยวนสีหน้าเย็นชา “เธอก็รู้เรื่องเหรอ?”
ดังนั้นทุกคนบนโลกรู้เรื่องของเวินหนิง มีเพียงแต่เขาคนเดียวที่มืดแปดด้านไม่รู้เรื่องอะไร?
“ฉัน…”
มู่เยียนหรานต้องรู้อยู่แล้ว เพราะช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ เธอไม่เจอหน้าลู่จิ้นยวนมาโดยตลอด ไม่มีทางที่จะไม่มีน้ำโห
เธอมักรู้สึกว่า ลู่จิ้นยวนไปหาผู้หญิงคนนั้น
ส่วนเย่หวานจิ้งเพื่อที่จะทำให้เธอวางใจ จึงพูดกับเธอว่าเวินหนิงตายไปแล้ว เธอไม่อยู่แล้ว
คนที่ตายไปแล้ว แน่นอนว่าไม่มีทางคุกคามอะไรเธอได้ มู่เยียนหรานถึงได้วางใจ เธอเชื่อว่าเพียงแค่ให้เวลากับลู่จิ้นยวน เขาจะต้องลืมผู้หญิงคนนั้นได้แน่
แต่ว่าเธอคิดไม่ถึงว่าเขาจะยิ่งแย่ไปกว่าเดิม
มู่เยียนหรานขนลุกขนพอง เธอมักรู้สึกว่าลู่จิ้นยวนเปลี่ยนไปไม่เหมือนกับเมื่อก่อนแล้ว
“จิ้นยวน นายอยู่ที่ไหน ฉันไปรับนาย ตกลงไหม? นายเป็นแบบนี้ ฉันเป็นห่วงมากจริง ๆ”
ลู่จิ้นยวนหัวเราะเยือกเย็น ไม่ได้พูดอะไร “ถ้าหากมาคุยเรื่องยกเลิกงานแต่ง งั้นก็มา ไม่อย่างงั้นฉันไม่อยากเจอเธอ”
พูดจบก็วางสายทันที
มู่เยียนหรานโมโหจนกัดฟัน ตอนนี้หลายคนเริ่มสงสัยต่อความผิดปกติที่พวกเขาคู่บ่าวสาวที่เพิ่งแต่งานใหม่ ๆ ไม่ปรากฏตัวพร้อมกัน ข่าวซุบซิบเพื่อเป็นการดึงดูดความสนใจของผู้คน สร้างข่าวลือว่าพวกเขาสองคนขัดแย้งกัน
ถ้าหากยังไม่สามารถเกลี้ยกล่อมให้ลู่จิ้นยวนออกไปร่วมงานในโอกาสต่าง ๆ พร้อมกับเธอ งั้นข่าวล่ำลือพวกนั้นก็มีเพียงแต่จะยิ่งไม่น่าฟังยิ่งขึ้น
เธอแต่งงานกับลู่จิ้นยวน ไม่ใช่เพื่อให้คนอื่นเอาไปเป็นเรื่องหัวเราะเยาะในช่วงน้ำชายามบ่าย
มู่เยียนหรานยิ่งคิดยิ่งไม่มีความสุข จึงโทรหาไป๋ซินอวี๋ “ซินอวี๋ ช่วยตรวจสอบให้ฉันหน่อยว่าลู่จิ้นยวนอยู่ที่ไหน? เขากลับประเทศแล้ว!”
“อะไรนะ? กลับประเทศแล้ว แต่ก็ยังไม่ยินยอมกลับบ้านเหรอ?”
หลังจากที่มู่เยียนหรานแต่งงานแล้ว ไป๋ซินอวี๋ก็รักษาระยะห่างจากเธออย่างเงียบ ๆ ในเมื่อเขาเคยมีความรู้สึกระหว่างชายหญิงกับเธอ เขาไม่สามารถคิดเกินเลยกับผู้หญิงของเพื่อนสนิทของตัวเอง
แต่คำพูดของมู่เยียนหราน ทำให้หัวใจของเขาไม่สงบจิตสงบใจอีกครั้ง
หรือว่าให้พวกเขาหมั้นกัน กลับไม่ใช่ทางเลือกที่ดีอะไร อย่างน้อยมู่เยียนหรานก็ไม่ได้มีความสุข
“เยียนหราน ลู่จิ้นยวนเขายังพัวพันกับเวินหนิงอยู่เหรอ?”
“เวินหนิงตายไปแล้ว!” มู่เยียนหรานเมื่อคิดได้ถึงคนตายคนนึงยังสามารถทำให้เกิดเรื่องเดือดร้อนกับตัวเองได้ขนาดนี้ ก็โมโหจนกัดฟัน
“อะไรนะ?”
ไป๋ซินอวี๋ได้ฟังข่าวนี้ก็มึนงงเป็นอย่างมาก เวินหนิงตายไปแล้ว?”
ถึงแม้จะพูดว่า สำหรับผู้หญิงคนนั้น เขาาไม่ได้รู้สึกดีอะไรด้วย แต่ชีวิตหนึ่งที่ยังเยาว์วัยก็หายสาบสูญไปแบบนี้ ไป๋ซินอวี๋ก็รู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก
“ฉันไม่เชื่อว่าฉันจะเทียบกับคนตายคนนึงไม่ได้ ฉันไม่เชื่อ นี่มันเป็นไปไม่ได้…”
มู่เยียนหรานกำโทรศัพท์ ในดวงตามีความอิจฉาอย่างบ้าคลั่ง
ไป๋ซินอวี๋ได้ยินคำพูดของเธอ ก็พูดไม่ออก
ในอดีต ในใจของเขามู่เยียนหรานเป็นเด็กผู้หญิงที่จิตใจดีมีเมตตาและสง่างามที่สุดในโลก ในความทรงจำของเขา เธอเหมือนกับเจ้าหญิงที่บริสุทธิ์และสวยงาม
แต่คำพูดที่เธอเพิ่งพูดออกมาเมื่อครู่ กลับทำให้ความรู้สึกของเขาพังทลายลง
บางที ในตอนที่เขาไม่รู้ตัว หญิงสาวที่เคยไร้เดียงสาคนนั้นได้เปลี่ยนไปแล้ว
ไป๋ซินอวี๋รู้สึกสับสนเป็นอย่างมาก
“ซินอวี๋ นายช่วยฉัน…ตอนนี้ทุกคนคิดว่าฉันมีความสุขมาก ฉันไม่สามารถ…ไม่สามารถให้ผู้คนเห็นความหดหู่ของฉัน แบบนั้นจะถูกหัวเราะเยาะได้”
“เยียนหราน หรือว่าคนอื่นจะมองเธอยังไง มันสำคัญกว่าชีวิตคนคนนึง สำคัญกว่าความสุขตลอดชีวิตของเธอเหรอ?”
“นายไม่อยากช่วยฉัน?”
มู่เยียนหรานฟังออกถึงการปฏิเสธของไป๋ซินอวี๋ เธอบีบน้ำตา ร้องสะอึกสะอื้นในทันที “ขอร้องนายหละ เส้นทางนี้ฉันเป็นคนเลือกเเอง ตอนนี้ฉันไม่มีทางเลือกให้ย้อนกลับไปแล้ว ถ้านายไม่ช่วยฉัน ฉันก็ไม่มีทางเดินต่อไปแล้ว”
ไป๋ซินอวี๋ถอนหายใจยาว ๆ ในใจ สุดท้ายก็ใจอ่อน หลังจากที่ส่งที่อยู่ใหักับเธอ เขาเดินไปที่ข้างหน้าต่างแล้วจุดบุหรี่มวนนึง
บางทีทุกคนอาจจะเปลี่ยนไปหมดแล้ว ถึงเวลาที่เขาควรจะเปลี่ยนแปลงแล้ว ไม่เป็นคนที่อยู่เบื้องหลังของมู่เยียนหรานอีก ไม่เป็นเงาที่ทำตามอำเภอใจอีกแล้ว…
…
มู่เยียนหรานได้ที่อยู่ของลู่จิ้นยวน แล้วจึงขับรถไปที่นั่น หลังจากเห็นสถานการณ์ คิ้วสวยของเธอขมวดอย่างแน่น ความรู้สึกรังเกียจเพิ่มมากขึ้น
นี่เป็นคอนโดที่เวินหนิงเคยเช่าก่อนหน้านี้ เพื่อเป็นการประหยัดเงิน แน่นอนว่าต่ำแหน่งที่อยู่ไม่หรูหรา บริเวณโดยรอบธรรมดา ๆ แม้กระทั่งบ้านบางหลังก็เก่าทรุดโทรม ส่วนมู่เยียนหรานที่ตั้งแต่เล็กจนโต ไม่เคยได้สัมผัสกับของแบบนี้ เกิดความรังเกียจเป็นเรื่องธรรมชาติ
ลู่จิ้นยวนทนกับสภาพแวดล้อมที่จ้อกแจ้กจอแจแบบนี้ได้ยังไง
มู่เยียนหรานเดินเข้าไปทีละก้าวอย่างระมัดระวัง ราวกับเกรงว่าจะทำให้กระโปรงของเธอสกปรก ในที่สุดก็มาถึงตำแหน่งที่ลู่จิ้นยวนอยู่ จากนั้นก็เคาะประตู
ในนั้นไม่มีเสียง เงียบสงัด
มู่เยียนหรานมีลางสังหรณ์ไม่ดี แต่ยังคงเคาะประตูอยู่สองสามครั้ง
ลู่จิ้นยวนที่กำลังเหม่อลอยอยู่ ได้ยินเสียงเคาะประตูเมื่อครู่ เขายังนึกว่ามันคือความฝัน แต่เมื่อฟังอีกครั้ง เขาจึงเดินมาในทันที
ความคิดที่ไม่สมจริงบางอย่างผุดขึ้นในใจ หรือบางที…
บางทีเป็นเวินหนิงที่กลับมาแล้ว…
ทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามันเป็นเรื่องเพ้อฝัน แต่ทำได้แค่เชื่อ ลู่จิ้นยวนเปิดประตู เห็นมู่เยียนหราน สีหน้ารอคอยเปลี่ยนเป็นเย็นชาในทันที
“เธอมาทำอะไร? คิดดีแล้วเหรอเรื่องยกเลิกงานแต่ง?”
แน่นอนว่ามู่เยียนหรานไม่ได้มายกเลิกงานแต่ง วันนี้ไม่ว่ายังไงเธอก็จะพาลู่จิ้นยวนกลับไป
เธอไม่สามารถปล่อยให้เขายุ่งอยู่ข้างนอกได้อีกต่อไป
“จิ้นยวน พวกเรากลับบ้านกันเถอะ…”
บ้าน?
จู่ ๆ ลู่จิ้นยวนก็อยากหัวเราะ ก่อนหน้านี้เขารู้สึกมาตลอดว่าคฤหาสน์ตระกูลลู่เป็นบ้านของเขา แต่ตอนนี้เขารู้สึกเพียงว่าครอบครัวของเขาเป็นคนแปลกหน้า แม้กระทั่งชีวิตของคนคนนึงก็ไม่มีค่า เขามีแต่ความรู้สึกหวาดกลัว
นั่นไม่ใช่บ้านของเขา…
“ไสหัวออกไป อย่าเหยียบเข้ามาที่นี่”
นี่เป็นบ้านของเขากับเวินหนิง ไม่สามารถให้คนนอกเข้ามาได้ จะทำให้ความทรงจำของพวกเขาแปดเปื้อน
มู่เยียนหรานถูกลู่จิ้นยวนผลักออกไป เธอเซถอยหลังไปสองสามก้าว แล้วล้มลงบนพื้น มือของเธอกระแทกกับพื้น เธอรู้สึกเจ็บปวด จนทำให้น้ำตาไหลออกมา
“โอ๊ย!”
มู่เยียนหรานหน้าซีดขาว เธอเป็นถึงนักเปียโน มือมีความสำคัญเท่ากับชีวิตที่สองของเธอ ลู่จิ้นยวนทำไมถึง…
มู่เยียนหรานเงยหน้ามอง มองดูสีหน้าเย็นชาของลู่จิ้นยวน ที่ไม่มีความคิดที่อยากจะประคองเธอแม้แต่นิด “จิ้นยวน นายไม่รู้สึกว่าทำแบบนี้ไม่เกินไปหน่อยเหรอ? ถึงยังไง นายก็ไม่ควร…”
มู่เยียนหรานยังไม่ทันพูดจบ สายตาของเธอก็มองไปที่โกศที่ไม่ไกล
ไม่ใช่ว่าเป็นของสิ่งนั้นที่เธอคิดนะ ลู่จิ้นยวนทำไมถึงทำแบบนี้ได้ เขาบ้าไปแล้วเหรอ?
“ไม่เกี่ยวกับเธอ”
ลู่จิ้นยวนขมวดคิ้ว ยื่นมือออกจะไล่มู่เยียนหรานออกไป แต่มู่เยียนหรานกลับหลบ แล้วมุดเข้ามาในห้อง เธอเห็นรูปขาวดำของเวินหนิงบนโกศ ถึงกับตาโตทันที
