พวกเขาเห็นเด็กผู้ชายที่น่ารัก จึงยิ้มให้ จากนั้นก็หันมองไปทางอื่น
ความน่ารักก็ต้องดึงดูดความสนใจอยู่แล้ว โดยเฉพาะกับเด็ก พนักงานหญิงก็เดินมาหา “เด็กน้อย”
ลู่อันหรานยิ้มให้ “ผมมาทานข้าวครับ มีคุณลุงกับคุณแม่อีกสองคน”
พนักงานยิ้ม แล้วเห็นโม่เทียนยวี๋ที่เดินตามมา เลยทำหน้าที่พาพวกเขาเข้าไป
บนโต๊ะอาหาร เด็กน้อยเปิดดูเมนู ความคิดพิเรนทร์ก็บังเกิด หลบอยู่ที่ที่คนอื่นไม่เห็น มุมปากก็ยิ้มอย่างมีเลศนัย
“คุณลุงครับ ผมสั่งอันนี้ได้ไหมครับ?”
“ได้สิ อยากกินอะไรก็สั่งเลย”
โม่เทียนยวี๋พูดจบก็นิ่งไปทันที รู้สึกคุ้นๆกับคำพูดนี้ ตอนร้านเสื้อผ้าก็พูดแบบนี้ สุดท้าย วินาทีต่อมาก็เห็นดวงตาเด็กน้อยเป็นประกาย
“จริงเหรอครับ? มีของน่ากินเยอะแยะเลย ผมกินเยอะๆได้ใช่ไหมครับ?”
โม่เทียนยวี๋: “……”
ปากเขากระตุก พูดเหมือนเมื่อกี้เป๊ะเลย กระเพาะเด็กนี่จะกินได้สักแค่ไหนกัน? คงเสียเงินไม่เยอะหรอก
พอคิดแบบนี้ สีหน้าของเขาก็ดูดีขึ้น แล้วกลับไปเป็นสีหน้าที่มั่นใจ ใจกว้างเหมือนเดิม “ได้สิ แค่อันหรานกินหมด อยากกินเท่าไหร่ก็ได้”
เขาย้ำอีกว่า “แต่ต้องกินให้หมดนะ คุณครูน่าจะเคยสอนเราว่าอย่ากินทิ้งขว้าง” โม่เทียนยวี๋พูดจบก็ยิ้มอย่างอ่อนโยน
กระเพาะอันหรานเล็กแค่นี้ ถึงราคาจะแพง แต่คงเสียหายไม่เยอะหรอก
ดวงตาเด็กน้อยมีประกายอีกครั้ง เลยตอบตกลงไปก่อน จากนั้นก็เริ่มสั่งอาหาร
โม่เทียนยวี๋สั่งแค่อาหารจานเดียวกับกาแฟหนึ่งแก้ว ครั้งนี้ลู่อันหรานก็จำใจสั่งจานที่เหมือนจะเหมาะสมกับเด็ก
พอเห็นแบบนี้ โม่เทียนยวี๋ก็โล่งใจทันที
แต่ว่า เขาคิดว่าจะจบแบบนี้เหรอ ไม่แน่นอน เด็กน้อยแบบพูดในใจ
หึ งกเป็นบ้าเลย แกคิดว่าทำแบบนี้แล้วจะไม่เสียเงินงั้นเหรอ ฝันไปเถอะ แค่อาหารแค่นี้ก็ไม่กี่บาทหรอก แต่……
มือเขาเปิดไปที่หน้าเครื่องดื่มอย่างรวดเร็ว มือก็ชี้ไปที่รูปภาพ ข้างขวดมีแก้วที่หรูหรา ข้างในมีน้ำสีแดง ดูสะดุดตามาก
“สีนี้สวยจังเลย คงอร่อยเหมือนน้ำองุ่น ผมเคยดื่มน้ำองุ่น เปรี้ยวๆหวานๆ อร่อยมาก”
ตาลู่อันหรานเป็นประกาย พนักงานได้ยินก็ยิ้ม คำพูดลอยๆของเด็ก ไม่มีใครสนใจมาก
“คุณลุงครับ น้ำที่สีเหมือนน้ำองุ่นต้องอร่อยมากแน่ๆเลย พ่อผมก็ชอบดื่ม ผมสั่งกลับไปให้คุณพ่อได้ไหมครับ?”
โม่เทียนยวี๋ได้ยินเขาพูดแบบนี้ก็หลุดขำ ไม่ใส่ใจเลย มีแต่ความไม่แยแส ยิ่งไม่สนใจคุณพ่อที่เขาพูดถึง
ผู้หญิงอย่างโม่โยว นอกจากสวยแล้วก็ไม่มีอะไรดีเลย จะแต่งงานกับผู้ชายที่ดีๆได้ยังไง ยกออกมาพูดไม่ได้จริงๆ ขายหน้ามาก
ในใจเขาคิด แต่ไม่แสดงสีหน้าแล้วพยักหน้า “ได้”
ลู่อันหรานยิ้มสดใส หันมองไปที่พนักงาน “พี่สาวสุดสวยครับ ผมจะเอาอันนี้ เอาสั่งกลับนะครับ อือ……ห้าขวดละกันครับ ห้าขวดนะครับ อย่าลืม”
เขาพูดไปด้วย ก็ใช้มือข้างหนึ่งผิดเมนูที่เป็นแก้วข้างๆไว้ อีกข้างหนึ่งก็ชี้แบบขวด เหมือนกำลังเน้นย้ำ
เขาสั่งห้าขวด ไม่ใช่ห้าแก้ว
การเน้นย้ำแบบนี้ก็สมควรแล้ว เพราะมีคนไม่น้อยสั่งเมนูนี้ แต่ส่วนใหญ่จะสั่งเป็นแก้ว
พนักงานจดเมนูมือสั่น สีหน้าแปลกๆ ห้าขวด? นี่……
ลู่อันหรานกลัวว่าเธอจะทำให้เรื่องเสีย เลยปิดเมนูคืนให้เธอแล้วเร่ง “แค่นี้ครับ อย่าลืมห้าขวดของผมนะครับ เตรียมเสร็จแล้วเอามาให้ผมด้วย”
พนักงานแอบมองไปทางโม่เทียนยวี๋ สายตาก็ตกไปที่นาฬิกาของเขา เลยกลับมายิ้มเหมือนเดิม “ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ”
เธอแอบพูดในใจ คนที่มีปัญญาใส่นาฬิกาหลักล้าน คงไม่สนใจเงินแค่นี้หรอก
โม่เทียนยวี๋กลัวเสียหน้า ไม่ว่าในบัญชีจะมีเงินเหลือเท่าไหร่ แต่อยู่ข้างนอกก็ต้องทำใจป้ำอยู่แล้ว อีกอย่างวันนี้เขาจะขอแต่งงานด้วย ก็เลยเตรียมตัวมาดี
ไม่รู้ว่ายกก้อนหินมาใส่เท้าตัวเองหรือเปล่า โม่เทียนยวี๋ก็พลาดโอกาสที่จะแก้ไข
เขามองไปที่เด็กน้อยตรงข้าม ไม่อยากยืดเยื้อมาก เพราะเดี๋ยวโม่โยวก็จะมาแล้ว ต้องรีบจัดการให้เสร็จเร็วๆ
พอคิดได้แบบนี้ โม่เทียนยวี๋ไอเสียงเบา เอนไปทางลู่อันหราน แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน แต่ในสายตาเด็กน้อย เขาเป็นคนที่เห็นแก่ได้ กำลังจะมาหลอกตัวเอง
“อันหราน เราชอบคุณลุงหรือเปล่า?”
มือทั้งสองข้ามลู่อันหรานจับแก้วน้ำมะนาวขึ้นดื่ม ท่าทางน่าเอ็นดูมากแล้วพยักหน้า “ชอบครับ คุณลุงเป็นคนดีมากๆเลย”
เขายิ้มอย่างมีเลศนัย “งั้นเราอยากให้คุณลุงเป็นคุณพ่อหรือเปล่า?”
เขาเลียริมฝีปากแล้วสงสัย “คุณพ่อ? อันหรานมีคุณพ่อแล้ว”
“ลุงรู้ว่าเรามีพ่อแล้ว เราอยากมีพ่อเพิ่มอีกคนไหม? อันหรานลองคิดสิ มีพ่อเพิ่มมาอีกคน ก็จะมีคนรักเราดีกับเราเพิ่มอีกคน”
หึ ทั้งหน้าด้านทั้งขี้งก
ลู่อันหรานแอบบ่นในใจ แต่ใบหน้ายังยิ้มแย้ม “จริงเหรอครับ? อีกหน่อยคุณลุงจะพาผมออกไปเล่น พาผมไปกินอะไรอร่อยๆ ซื้อเสื้อผ้าให้ใช่ไหมครับ?”
คำว่าซื้อเสื้อผ้าทำให้ใจเขากระตุก แล้วอดนึกถึงเงินห้าแสนที่เสียไปไม่ได้ เสียแล้วก็ช่างเถอะ
“แน่นอน ถ้าคุณลุงเป็นคุณพ่อ อีกหน่อยจะซื้อของให้เราเยอะๆเลย”
เขาก็ต้องหลอกเด็กอยู่แล้ว ขอแค่เขากับโม่โยวจดทะเบียนสมรสกัน ใครจะสนใจเด็กบ้านี่อีก อยากจะใช้เงินเขา หึ ไม่มีทาง
ลู่อันหรานเห็นว่าเขาไม่พูดอะไร ก็เริ่มเบะปาก แล้วหันหน้าไม่มองเขา แต่กลับมองออกไปข้างนอก
ใกล้เวลาแล้ว ทำไมคุณแม่ยังไม่กลับมา
โม่เทียนยวี๋แอบขมวดคิ้ว แล้วถามเสียงอ่อนโยน “อันหรานเป็นอะไรครับ? เราไม่ชอบเสื้อผ้าที่คุณลุงซื้อให้เหรอครับ?”
“เราลองคิดดูสิ ถ้าลุงกับคุณแม่……”
ทันใดนั้น พนักงานก็เข็นรถเข็นเดินมา พอเสิร์ฟอาหารครบ ก็หยิบถุงที่ดูดีออกมา
“เด็กน้อย นี่ห้าขวดของหนู……”
