เอาเถอะ ไม่นานเธอก็รู้คำตอบ
“พรืด สาวๆจ๋า จิ้งจอกเนี่ยเป็นคำนามที่เขาเอาไว้ใช้กับสาวๆวัยรุ่นนะ หญิงสูงวัยท่านนั้นชมพวกเราแบบนี้ พวกเราควรจะขอบคุณเธอหรือเปล่านะ” หญิงสาวคนแรกที่สวมชุดแดงพูดขึ้นมาอย่างใสซื่อ
“ก็ใช่น่ะสิ? ในคำพูดนั่นน่ะ ฉันฟังออกว่ามีน้ำเสียงอิจฉาริษยาอยู่ด้วยนะ จิ๊ๆ ทำไงได้ ใครใช้ให้เรามีเสน่ห์กันล่ะ”
“……”
พวกผู้หญิงทางฝั่งของโม่โยวก็รับส่งบนสนทนาต่อๆกันไป เธอหนึ่งประโยคฉันหนึ่งประโยค ทำเอาคุณนายโต๊ะข้างๆโมโหควันออกหูเลยทีเดียว
“แก พวกแกมันไร้ยางอาย แต่ละคนรู้จักแต่ที่จะยั่วผู้ชายเท่านั้น ทั้งไร้ศักดิ์ศรีแล้วก็ไร้ยางอาย ชั้นต่ำจริงๆ”
“หึ ก็แค่อาศัยความสาวความสวย ของเล่นทางเพศอย่างพวกเขาน่ะข้างนอกมีเนอะถมเถไป จะเอาอะไรมาอวด?”
“คงไม่ใช่ พวกนังเมียน้อยที่คอยทำลายครอบครัวของคนอื่น จะช้าจะเร็วก็ต้องไม่ตายดีแน่ ถุย”
พวกคุณนายทั้งหลายแต่ละคนก็ฝีปากร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ
ไม่รู้ว่าพวกสาวงามที่โต๊ะของโม่โยวนั้นมีประสบการณ์มามากแค่ไหน โดนด่าขนาดนี้แล้ว รอยยิ้มบนใบหน้าของแต่ละคนก็ยังคงสว่างสดใส แต่ว่าคำที่ด่ากลับไปนั้นรุนแรงมิใช่น้อย
“สังคมในตอนนี้ก็คือสังคมของคนหนุ่มคนสาว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องไหนๆก็เป็นแบบนี้ทั้งนั้น คุณยาย ตอนที่พวกคุณออกจากบ้านไม่ได้ส่องกระจกดูเลยเหรอคะ?”
“นั่นสิ ดูรอยเหี่ยวย่นบนหน้านั่นสิ นั่นมันทับแมลงวันตายได้แล้วนะ ตอนกลางวันก็ไม่เท่าไหร่หรอก แต่ว่าตอนกลางคืนนี่สิ ไม่ทำให้คนตกใจตายไปเลยหรือไง”
“เหอๆๆ ก็ใช่น่ะสิ ฉันล่ะสงสารผู้หญิงแก่ๆแบบพวกเขาจริงๆ น่าสงสารจัง”
“เจ้านายของฉันเคยบอกฉัน คนเราน่ะนะ ชอบกินผักที่สดที่กรอบ แต่ว่าพวกผักที่ไม่รู้ว่าถูกวางเอาไว้นานเท่าไหร่จนเหลือง พวกผักดองเอยอะไรเอย ไม่ต้องพูดถึงกินหรอก แค่ดูก็ปวดตาแล้ว”
“ไม่ใช่แค่เพียงเท่านั้นนะ ให้ฉันพูด เดาว่าแค่ดมก็แทบจะอ้วกแล้ว”
โม่โยว : “……”
มุมปากของเธอกระตุก พูดได้บอกช็อคไปแล้ว
ในขณะเดียวกัน เธอเองก็เข้าใจแล้วว่าพวกหญิงที่โต๊ะของเธอนั้นต้องการอะไร คิดมาตั้งนาน พวกนี้นั้น…….เป็นเมียน้อย ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมทางฝั่งคุณนายพวกนั้นแค่อ้าปากก็ด่าเข้าให้
โม่โยวหน้าตึง หางตาก็แอบมองไปรอบๆตัว ภายในใจก็คิดคำณวน ตัวเองออกไปตอนนี้ เหมาะหรือเปล่า จะดึงดูดสายตาใครให้มาสนใจไหม?
ต้องบอกเลยว่า ฝีมือการรบของสาวๆพวกนี้นั้นเยี่ยมยุทธ์มาก บางทีก็พูดได้ว่า ประสบการณ์โชกโชน สรุปคือ พวกคุณนายโต๊ะข้างๆนั้น โกรธจนหน้าแดงแล้วก็คอเป็นเอ็นไปเลย แทบจะเดินเข้ามาตบแล้ว
เอาเถอะ คนแก่ไม่ไหว ทำได้แค่พึ่งพวกสาวๆแล้ว
ถ้าเกิดรู้ งานเลี้ยงในวันนี้ พวกเจ้าของธุรกิจต่างๆ ไม่ได้เพียงแค่พาภรรยาที่บ้านมาเท่านั้น พวกลูกสาวลูกชายอะไรก็พามาด้วย
พวกลูกสาวคนรวยพวกนี้ ที่เข้ามาทีหลังแล้วได้ยินเสียงโกรธของแม่ แต่ละคนก็มองมาทางนี้ด้วยสายตาโกรธขึ้ง
ถ้าเกิดรู้ ว่าแม่ของพวกเธอนั้นถือยศถาบรรดาศักดิ์ แต่ว่าพวกเธอนั้นไม่เหมือนกัน ตอนแรกก็เป็นเจ้าหญิงที่ครอบครัวเลี้ยงมาแบบเอาแต่ใจอยู่แล้ว เคยได้โกรธใครแบบนี้ที่ไหน
หญิงสาวหนึ่งในนั้นที่สวมชุดสีน้ำเงิน ก้าวเดินอาดๆเข้ามาหา ยืนอยู่ตรงหน้าของหญิงสาวชุดดำในโต๊ะของโม่โยว แล้วตบลงบนใบหน้าเธออย่างแรง
ตบนี้ ก็เหมือนกับว่าเป็นสัญญาณเงียบที่ดังขึ้น พวกคุณหนูคนที่เหลือก็พุ่งเข้ามาช่วย เหล้าที่อยู่ในมือก็สาดเข้ามาหา
เพียงชั่วครู่ เสียงหวีดร้องด่าทอก็ดังขึ้น วุ่นวายกันไปหมด
โม่โยวเบิกตากว้าง นึกไม่ถึงเลยสักนิด พวกลูกคุณหนูคุณนายในความทรงจำของเธอ กลับกลายเป็นแบบนี้ไปเสียได้ หมดคำจะพูดแล้วจริงๆ
เธอนั้นลุกขึ้นด้วยความรวดเร็ว หัวใจเต้นแรง บิดตัวแล้วออกไปจากที่นั่ง ตัดสินใจที่จะหนีออกไปจากสถานที่สีเทาตรงนี้ ถึงแม้ว่าจะเร็วพอสมควร แต่ว่าชายกระโปรงของเธอก็ยังโดนสาดไปด้วยแล้ว เปราะไปด้วยเหล้าจำนวนเล็กน้อย เป็นรอยคราบด่างๆ
โม่โยวอยากจะออกไป แต่ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ แกคิดจะหนีเหรอ?” เสียงเล็กแหลมดังขึ้นมา หญิงสาวชุดชมพูคนหนึ่งขวางทางเธอไว้
หญิงสาวชุดชมพูหน้าตาน่ารักใสซื่อ แต่ว่ารอยกรุ่นโกรธที่ระหว่างคิ้วนั้นได้ทำลายความน่ารักนี่ไปจนหมด ทำให้พอมอแล้วก็อดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้
เธอเลยทำได้แค่หยุด “คุณหนูคนนี้ มีเรื่องอะไรคะ?”
“หึ แกถามว่าฉันมาหาแกจะมีเรืองอะไร? ทำไม เป็นแค่เมียน้อยแล้วยังจะมาปากดีขนาดนี้ รนหาที่ตายเสียจริง”
เริ่มจากอยู่ๆก็โดนผู้หญิงกลุ่มหนึ่งล้อมเอาไว้ หลังจากนั้นก็ยิ่งไปกว่านั้นถูกหาว่าเป็ยเมียน้อย ไม่ว่าจะอยู่บนตัวของผู้หญิงคนไหนคงไม่มีใครดีใจแน่
โม่โยวเป็นคนนิสัยดีไม่ได้หมายความว่าเธอจะไม่โกรธ สีหน้าของเธอนิ่งขึ้นมาก “คุณหนูท่านนี้ ช่วยระวังคำพูดของคุณด้วยค่ะ หนึ่ง ไม่ว่าจะเป็นพวกเธอ หรือว่าพวกคุณ ฉันไม่ได้รู้จักใครเลย”
“ตั้งแต่ต้นจนจบ ฉันก็แค่นั่งอยู่ในตำแหน่งนั้นเท่านั้น การทะเลาะกันของพวกคุณไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันเลย”
แน่นอนว่าหญิงสาวชุดชมพูไม่มีทางเชื่อ ต่อให้เชื่อ เธอก็ไม่มีทางปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้ไปอยู่ดี เรื่องของเรื่องก็คือหน้าตาของโม่โยว
ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาหรือท่าทางของโม่โยว ดูเด่นกว่าผู้หญิงพวกนั้นตั้งร้อยเท่า จากใจของเพศเดียวกัน จุดๆนี้ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ก็ไม่มีทางเปลี่ยนไป
ไม่มีแรงกระตุ้นก็ช่างมันประไร แต่ว่าการทะเลาะกันของคนกลุ่มนี้ในตอนนี้ หญิงสาวชุดชมพูหาเรื่องลำบากให้โม่โยว นั่นเป็นผลลัพธ์ที่จะต้องเกิดขึ้น
“เลิกพูดไร้สาระ ดูจากหน้าตาของเธอก็รู้แล้วว่าไม่ใช่ของดีอะไร”
หญิงสาวชุดชมพูพูดจนจบอย่างไม่เกรงใจ ยังไงก็กล้ายกมือขึ้นมาแล้วก็ต้องเตรียมตบ
โม่โยวตกใจ สีหน้าเย็นชา อยู่ๆความโกรธที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนก็ค่อยๆพุ่งขึ้น เธอนั้นสูงกว่าหญิงสาวชุดชมพูอยู่ไม่น้อย ไม่ได้ต้องออกแรงอะไรมากนักก็บีบข้อมือของเธอที่สะบัดมาได้แล้ว
นี่เป็นครั้งแรกที่มีเรื่องกับคนอื่น แบบขนาดที่ว่ามีแตะเนื้อต้องตัวกัน ในใจกังวลแทบตาย แต่ว่าแรงที่มือนั้นไม่ได้ลดลงเลยสักนิด
ถึงแม้ว่าโม่โยวจะดูเหมือนว่าเป็นหญิงสาวที่อ่อนแอ แต่ว่าแรงของเธอเยอะมาก ไม่ได้เหมือนกับคนที่หยิบดินสอวาดรูปมานานแล้ว แรงมือของดีไซน์เนอร์คนหนึ่ง
กับเรื่องๆนี้ ตัวโม่โยวเองนั้นรู้ แต่ว่ากลับไม่รู้เหตุผล ยังไงเสีย เธอสูญเสียความทรงจำ จะรู้ได้ยังไงว่าก่อนหน้านี้ตัวเองทำอะไรมา
“อ๊า นังแพศยา ปล่อยฉันนะ แกกล้ามาทำฉัน ฉันจะฆ่าแก”
น้ำเสียงหวีดแหลมทำให้โม่โยวรำคาญจนต้องขมวดคิ้ว ความประทับใจที่มีต่อพวกลูกคุณหนูคนรวยตระกูลดัง บอกได้เลยว่าช่างเลวร้าย
อยู่ๆ น่องของเธอก็เจ็บจี๊ดขึ้นมา ทำให้เธอทนไม่ได้ที่จะต้องแอบร้องออกมา ที่แท้ก็เป็นหญิงสาวชุดชมพูที่กำลังโกรธ เตะเข้ามาที่ขา ส้นรองเท้าที่เรียวแหลมเตะเข้ามาได้พอดี
โม่โยวกัดริมฝีปาก นิ่วหน้า ที่มือของเธอออกแรงบีบให้มากที่สุด หลังจากนั้นก็ผลักเธอออกไปแรงๆ ไม่ต้องการที่จะอยู่ร่วมกับคนหลุ่มนี้อีก ก้าวยาวๆหนีไป
เธอเมินเสียงด่าทอของหญิงสาวชุดชมพูที่ดังอยู่ทางด้านหลัง แน่นอนว่าก็ไม่ได้สังเกตเห็น อีกฝ่ายที่กำลังมองดวงตาที่โกรธเกรี้ยวของเธอ
โม่โยวอดทนกับความเจ็บปวดที่เท้าแล้วเดินมาที่โซนอาหาร เพราะว่าอารมณ์ไม่ดี รีบเดินจนไม่ได้ระวังด้านหน้า ไม่ทันระวังก็โดนชนเข้าให้
“อ๊ะ……”
“คุณคือ โม่โยว?”
เสียงทุ้มต่ำนั้นเธอรู้สึกคุ้นเคย เธอเงยหน้าขึ้นไปมอง ชะงักไปในทันที
“……คุณอาโม่?”
