ไม่ว่าจะเป็นครอบครัวฮอร์ตัน หรือลู่จิ้นยวน ทั้งสองฝ่ายก็รู้จุดประสงค์ของการแข่งนี้ แต่ลู่จิ้นยวนก็ยังเห็นด้วย
ตามที่กล่าวไป ทั้งโอกาสและอันตรายก็อยู่ร่วมกัน
โม่โยวในฐานะนักออกแบบเสื้อผ้า ในเมื่อความฝันของเธอคือ หวังว่าสักวันผลงานตัวเองจะสามารถโชว์บนเวทีใหญ่ได้ หวังว่าจะมีแบรนด์เป็นของตัวเองได้
สำหรับความฝันนี้ของเธอ ลู่จิ้นยวนจะคิดหาวิธีทำให้เป็นจริง ไม่ว่าโอกาสไหนก็ไม่ควรปล่อยไป
ในสายตาครอบครัวฮอร์ตัน การแข่งครั้งนี้ทำขึ้นเพื่อให้บริษัทตระกูลลู่เสียหน้า แต่สำหรับลู่จิ้นยวนแล้ว มันทำให้โม่โยวมีโอกาสโด่งดังไม่ใช่เหรอ?
คุณฟิลเอ๋อท่านนี้ของครอบครัวฮอร์ตัน ภายใต้การปลูกฝังโดยเจตนาของครอบครัว การศึกษาที่ได้รับ ล้วนเป็นระบบและครอบคลุมมากที่สุด โม่โยวเหมือนเกิดมาครึ่งทาง
ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ ต้องการชนะฟิลเอ๋อ มันยากมาก แต่นั่นก็เป็นการแข่งขันปกติ
แต่ในการแข่งขันสามวันต่อมา การเตรียมตารางเวลา ทางด้านบริษัทตระกูลลู่เป็นคนควบคุม มีอุปสรรคทางธรรมชาติแบบนี้ ต้องการทำมันนั้นง่ายมาก
กล่าวอีกนัยหนึ่ง ในการแข่งขันปกติ โม่โยวแทบจะชนะฟิลเอ๋อไม่ได้ แต่ตอนนี้มีการดำเนินการของลู่จิ้นยวน ต้องการชนะ ก็ยังมีหวังเช่นกัน
สำหรับการพลิกผันเหล่านี้ ลู่จิ้นยวนไม่บอกให้โม่โยวฟัง เธอแค่ต้องกังวลเกี่ยวกับการเตรียมตัวการแข่งในสามวันต่อมา
ตอนกลางคืน
ห้องส่วนมากของโรงแรมตี้เหา ตกอยู่ในความมืด
นอกโรงแรม มีรถบ้านสีดำคันหนึ่งจอดอยู่ข้างๆ ภายในรถที่กว้างขวาง ลู่อันหรานตัวน้อยกำลังนั่งไขว่ห้างบนเตียงโซฟา ในมือกำลังเล่นรีโมตคอนโทรลแท็บเล็ต
เก้าอี้ประมาณสองแถวตรงหน้า มีชายห้าคนนั่งอยู่ เป็นบอดี้การ์ดของเขา สองคนในนั้นส่งน้ำผลไม้ และปอกผลไม้ให้เขาเป็นครั้งคราว
และชายหนึ่งคน มีคอมพิวเตอร์อยู่บนตักเขา มือเขารวดเร็วดุจสายฟ้า เคาะแป้นพิมพ์ ไม่นานนัก หน้าจอคอมพิวเตอร์ก็แสดงภาพห้องอันหรูหราห้องหนึ่ง
“คุณชายน้อย เสร็จแล้วครับ”
ลู่อันหรานเหลือบมอง “ผู้หญิงคนนั้นหลับหรือยัง? ”
“หลับแล้วครับ” บอดี้การ์ดตอบ
“ดีมาก”
เด็กน้อยลุกขึ้นอย่างกระตือรือร้น นั่งขัดสมาธิบนเตียง ตาโตสุกใสจ้องมองจอคอมพิวเตอร์ ฟิลเอ๋อกำลังนอนหลับปุ๋ยบนเตียงใหญ่ ปากเล็กอมชมพูนั้นกระตุกยิ้มร้าย
ด้านหลังเขา หยิบกล่องไม้กล่องหนึ่งออกมาจากใต้ตู้หัวเตียง เปิดมัน ด้านในเป็นโมเดลเครื่องบินสุดเจ๋งขนาดเท่ามือผู้ใหญ่วางอยู่ในนั้นอย่างเงียบสงบ
แน่นอนว่านี่ไม่ใช่โมเดลธรรมดาอย่างแน่นอน ถึงภายนอกจะคล้ายกับตามตลาด แต่โครงสร้างด้านใน มันถูกติดตั้งใหม่ในราคาที่สูงมาก นี่เป็นของขวัญวันเกิดเขาที่ปู่เป็นคนให้ตอนเขาห้าขวบ
เด็กน้อยลู่อันหรานต้องการสอนฟิลเอ๋อสักหน่อย ความคิดเล็กๆ นี้เข้าสู่ตัวโมเดลนี้ทันที และไปหาอันเฉินโดยเฉพาะ เพื่อให้เขาช่วยเพิ่มเทคโนโลยีฉายภาพที่ถูกระงับไว้ในโมเดลนี้
ทุกอย่างพร้อมแล้วในตอนนี้ ไม่มีสิ่งใดขาดหาย
เด็กน้อยนำเครื่องบินลำเล็กออกมาวางไว้บนพื้น รีโมตคอนโทรลในแท็บเล็ตทำงานทันที เครื่องบินลำเล็กเกิดเสียงคลิก สี่ล้อด้านล่างปรากฏขึ้นทันที
ภายใต้การควบคุมระยะไกลของเขา เครื่องบินลำเล็กโผล่ออกมาจากประตูเล็กอย่างมีสติทันที มีความเด็ดเดี่ยวมาก บินไปที่โรงแรมตี้เหา
ภายใต้ความมืด โมเดลขนาดนี้เล็กนี้บินไปที่หัวมุม โดยไม่ดึงดูดความสนใจใครเลย
ด้วยวิธีการนี้ ในการควบคุมสิ่งของเล็กๆ ชิ้นนี้ภายในรถอย่างชำนาญ หากไม่มีใครอยู่ถัดจากเครื่องบินลำเล็ก มันก็เข้าสู่สวนดอกไม้ใจกลางโรงแรมตี้เหาได้อย่างไม่มีสิ่งกีดขวางตลอดทาง
ใจกลางสวนดอกไม้กว้างใหญ่ เต็มไปด้วยดอกไม้หลายชนิด หมอกน้ำพุ ภายใต้วิวทิวทัศน์สวยงามเช่นนี้ โมเดลเครื่องบินที่อยู่ในใบหญ้า ก็พลางตัวเองได้อย่างสมบูรณ์
เกิดเสียงคลิกเบาๆ อีกครั้ง วงล้อที่อยู่ด้านล่างก็หดกลับ ปัดมันสักหน่อย ปีกใสสองข้างด้านบนก็ยื่นออกมา หมุนโดยไม่ต้องมีลมพัด
วินาทีต่อมา เครื่องบินลำเล็กก็บินขึ้นไปท่ามกลางอากาศอย่างช้าๆ ตามคำสั่งของคนคุม มันเกาะติดกำแพงแล้วค่อยทะยานขึ้นอย่างช้าๆ จากนั้นก็เข้าไปในห้องหนึ่งในนั้น ที่เปิดหน้าต่างไว้ครึ่งหนึ่ง
ในตอนนี้ภายในรถด้านนอกโรงแรม ดวงตาโตของลู่อันหรานจ้องมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ด้านหน้า เห็นได้ชัดว่าเครื่องบินลำเล็กสุดที่รักของตน ได้จอดลงที่พื้นข้างเตียงฟิลเอ๋อได้อย่างปลอดภัย
เฮอะๆๆ ……
เด็กน้อยยิ้มสดใสทันที แววตานั้นชัดเจนมาก นึกถึงภาพที่จะปรากฏขึ้นต่อไป ดวงตาเขาก็หรี่ลงอย่างอดไม่ได้
ภายในห้องเงียบๆ เครื่องบินเล็กบนพื้นปีกใสมันหดตัว ล้อทั้งสี่ปรากฏขึ้นอีกครั้ง
มีเสียงคลิกเบาๆ ที่ด้านบนอีกครั้ง เสาอากาศสั้นๆ สองอันโผล่ออกมา ตรงกลางเสาอากาศมีแสงสีแดงจางๆ ฉากมหัศจรรย์เกิดขึ้นกะทันหัน
ท่ามกลางอากาศเหนือหัวของเครื่องบินลำเล็ก ปรากฏภาพเงาของบุคคลขึ้นมา แค่มันโปร่งแสง แต่เส้นมันก็เริ่มชัดขึ้นเรื่อยๆ ลอยอยู่กลางอากาศบนหัวเตียงฟิลเอ๋อ
ภายในรถด้านนอก ลู่อันหรานตื่นเต้นมากที่ได้เลื่อนรีโมตคอนโทรลแท็บเล็ต ไม่ลังเลที่เลื่อนโหมดสยองขวัญของร่างกายมนุษย์บนหน้าจอแท็บเล็ต ทันใดนั้นก็ปรากฏหน้าผีเปื้อนเลือดจำนวนมาก
เด็กน้อยลู่อันหรานไม่มีความกลัวเลยสักนิด ขยายมันให้ใหญ่ขึ้นอย่างสนุก เมื่อเลือกอย่างระมัดระวังแล้ว บอดี้การ์ดไม่กี่คนข้างๆ ก็มองหน้ากัน แล้วละสายตาออกมาเงียบๆ อีกครั้ง
สุดท้ายตัวที่เด็กน้อยเลือก ก็คือตัวละครสยองขวัญที่คนส่วนมากคุ้นเคยกันดี ผีซาดาโกะ
กดปุ่มตกลงแล้ว เส้นร่างโปร่งใสก็ลอยอยู่ตรงหน้าฟิลเอ๋อ มันสว่างวาบ ผีซาดาโกะแต่งกายด้วยชุดสีขาวเปื้อนเลือดผมกระเซิงและผอมแห้ง ผิวหนังเป็นสีเทาที่ตายแล้ว มันดูสดใหม่มาก
แน่นอนว่า ขณะที่ฟิลเอ๋อหลับ ก็ต้องไม่เห็นมันแน่นอน
ลู่อันหรานเปิดใช้งานโหมดเสียงสเตอริโอรอบๆ ทิศทางเครื่องบินลำเล็กทันที
ในพริบตาเดียว เสียงกรีดร้องอันน่าขนลุกก็ดังขึ้นเบาบ้างดังบ้างที่โต๊ะข้างเตียงฟิลเอ๋อ
ในห้องนี้ ตอนนี้มันก็เป็นแบบนี้ มีเสียงผีและผีซาดาโกะลอยอยู่รอบๆ ถ้ามีใครเห็นเข้าก็เดาว่าต้องหวาดกลัวจนเกือบตาย
ภายใต้เสียงพิเศษนี้ สติของฟิลเอ๋อก็ค่อยๆ ตื่นจากการหลับใหล ตื่นขึ้นมากลางดึกรู้สึกหงุดหงิดมาก ขมวดคิ้วแน่น
สุดท้ายเธอก็ตื่นขึ้นมา ลืมตาอย่างรำคาญ หันไปด้านข้างด้วยใบหน้าไม่พอใจ พอหันไป ก็เห็น ‘อะไรบางอย่าง’ ลอยอยู่กลางอากาศพอดี
ในขณะเดียวกัน เสียงผีก็ดังขึ้นข้างหูเธออีกครั้ง สองแขน ‘ผีซาดาโกะ’ ก็ค่อยๆ ยกขึ้นมา
“อ๊าก……”
ในพริบตาเดียว ฟิลเอ๋อตกใจจนแทบขาดใจตายทันที สีหน้าซีดเซียว เหงื่อแตกผลัก ลูกตาสองข้างปูด เส้นประสาททั้งหมดในสมองแทบแตก กรีดร้องออกมา
โรงแรมตี้เหาเป็นอุตสาหกรรมภายใต้บริษัทตระกูลลู่ สิ่งที่น่าภูมิใจที่สุดคืออุปกรณ์ฮาดแวร์ ติดตั้งอุปกรณ์ป้องกันเสียงรบกวนในผนังแต่ละด้าน ประสิทธิภาพมันดีสุดๆ
