ลู่อันหรานได้ยินก็รีบจับส้อมพรวนขึ้น รีบเขี่ยดินตรงหน้าให้เละ
กงมั่วตั้งใจไปเปลี่ยนเสื้อผ้าโทนอุ่น ในมือถือตระกร้าไว้ ข้างในมีขนมที่เด็กน้อยชอบกิน
“อันหราน?”
เธอเรียกเสียงเบา
เด็กน้อยไม่สนใจ ไม่ได้หันมา
เธอเรียกอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ กงมั่วเห็นว่าเด็กน้อยกำลังทำอะไรสักอย่าง เลยเดินไปแตะไหล่เขาเบาๆ
“อันหราน?”
แต่วินาทีต่อมา
เด็กน้อยที่ไม่ขยับตัวเลยกลับรีบลุกขึ้น สิ่งที่กงมั่วเห็นไม่ใช่หน้าตาของเด็กน้อย แต่กลับเป็นเงาสีดำๆพุ่งมาหา
กงมั่วอึ้งอยู่กับที่ เธอรู้สึกว่าเย็นๆที่คอกับแขน เลยก้มหน้าลงไป ก็เห็นเสื้อผ้าตัวใหม่ของตัวเอง มีรอยโคลนเต็มไปหมด
เธอหน้าเหวอกับที่
เรื่องตอนเด็กอาจจะจำไม่ได้แล้ว ในความทรงจำของเธอ โตมาขนาดนี้ เพิ่งเคยใกล้ชิดกับโคลนที่สกปรกขนาดนี้
“อ๊าย……” เสียงกรีดร้องดังออกมาจากปากเธอ
ลู่อันหรานเบะปาก มือข้างหนึ่งจับส้อมพรวนไว้ อีกข้างเท้าเอวด้วยสีหน้าไม่มีความสุข “เธอเป็นใคร มาแตะฉันทำไม ตกใจหมด”
กงมั่วรู้สึกอัดอั้นใจมาก เงยหน้ามองไปที่เขา เลยเห็นดินตรงหน้าลู่อันหราน ทีแรกมีหญ้าสีเขียวปูอยู่ แต่ตอนนี้กลับเละเป็นโคลน
หน้าเธอทั้งเขียวทั้งม่วง รู้สึกโมโหมาก แต่ที่ทำให้เธอรู้สึกมากกว่าคือ เธอด่าว่าไม่ได้ เลยต้องอดทนไว้
“โอ๊ย ตัวเธอสปรกมาก”
สุดท้ายเธอก็อดทนไม่ไหว เพราะเด็กน้อยตรงหน้าถอยหลังไปอย่างรังเกียจ
บนตัวเธอมีแต่โคลน ใครที่เป็นคนทำกันแน่?
เด็กบ้านี่ทำตัวเธอสกปรก แต่ยังมารังเกียจตัวเองอีก?
ไม่มีสัมมาคารวะจริงๆ
นี่สินะ เด็กเถื่อนที่ไม่มีแม่ เธอรู้สึกรังเกียจมาก
จากที่เธอคิด เด็กของตระกูลลู่ ต้องได้รับการสั่งสอนที่ดีอยู่แล้ว จะไม่มีทางเหมือนเด็กธรรมดาแน่นอน ยังเล่นโคลนแบบนี้อีก
ยกเอามาพูดไม่ได้ แล้วไร้มารยามขนาดนี้ ไม่รู้จริงๆว่าตระกูลลู่สั่งสอนมายังไง
ลู่อันหรานโยนส้อมพรวนในมือ แล้วตบมือ “ในโคลนนี้มีปุ๋ยดอกไม้ไม่น้อย ตัวเธอเหม็นมาก รีบไปล้างเถอะ”
กงมั่วลืมความโมโห สีหน้าเปลี่ยนไปทันที ปุ๋ยดอกไม้?
ในหัวเธอมีภาพสิ่งที่เกษตกรใช้บำรุงดินคือ…… วินาทีต่อมา รู้สึกลำไส้ปั่นป่วน สีหน้าเธอซีดขาวแย่มาก
เด็กน้อยหันหลัง “เดินไปทางนู้นมีห้องอาบน้ำ เดี๋ยวฉันพาเธอไป”
สวนดอกไม้กว้างมาก กงมั่วก็ไม่อยากให้สภาพตัวเองเป็นแบบนี้แล้วให้คนรับใช้มาเห็น ก็เลยหักห้ามอารมณ์แล้วเดินตามลู่อันหรานไป
ลู่อันหรานที่เดินนำทาง มุมปากเลิกขึ้น ดูอารมณ์ดีมาก
เขามองเห็นสระว่ายน้ำที่ล้อมไปด้วยธรรมชาติสีเขียว ในดวงตาก็เป็นประกาย
ตอนที่เดินผ่านสระว่ายน้ำ เด็กน้อยจามเบาๆ จากนั้นในพุ่มไม้ก็มีเสียงอะไรบางอย่าง
วินาทีต่อมา มีเงายาวๆสีเขียวพุ่งออกมา เลื้อยมาที่ขากงมั่วแล้วเลื้อยกลับไปในพุ่มไม้ สักพักก็เลื้อยมารอบตัวเธออีก
กงมั่วเห็นงู สีหน้าย่ำแย่ กรีดร้องจนคอจะแตก ดังก้องทั่วสระว่ายน้ำ
“งู มีงู ช่วยด้วย……”
มีผู้หญิงส่วนน้อยที่ไม่กลัวงู กงมั่วกลัวสัตว์ที่ผิวลื่นๆที่สุด เป็นเพราะยืนอยู่ข้างสระ เลยตกใจจนก้าวถอยหลัง
สุดท้ายก็เลยเซลงไปในสระว่ายน้ำ ไม่นาน พ่อบ้านก็พาคนรับใช้มาหา
“คุณชายน้อย เกิดอะไรขึ้นครับ เมื่อกี้ผมได้ยินเสียงคนร้อง คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ”
ลู่อันหรานยักไหล่ แล้วยื่นมือออกไป “คุณลุงพ่อบ้าน ผมไม่เป็นอะไรครับ”
“แล้วเสียงร้องเมื่อกี้”
“อ่อ เสียงนั้นเหรอครับ นั่น เธอเป็นคนร้อง แสบหูมาก แต่ตอนนี้ดูเหมือนเธอจะร้องไม่ได้แล้ว”
เด็กน้อยชี้ไปในสระว่ายน้ำ
เมื่อกี้พ่อบ้านเป็นห่วงแค่ลู่อันหราน ตอนนี้ค่อยรู้สึกตัว เลยเห็นว่าในสระมีคน นั่นคุณหนูกงไม่ใช่เหรอ
ตอนนี้กงมั่วสลบไปแล้ว พ่อบ้านตกใจเลยรีบให้คนพาตัวเธอขึ้นมา
ตอนนี้หมดเรื่องของเด็กน้อยแล้ว เขาหยิบลูกอมออกมา ฉีกซองแล้วยัดเข้าปาก หวานจนเขาต้องหรี่ตา
เขาอมลุกอมไว้ เดินไปกระโดดไปกลับคฤหาสน์ กงมั่วล่ะ?
ใครจะสนล่ะ ไม่ตายหรอก
เรื่องใหญ่ขนาดนี้ก็ต้องถึงหูเถ้าแก่กับเย่หว่านจิ้งอยู่แล้ว
คุณหมอช่วยกงมั่วไว้ พอลืมตาขึ้นก็ตะโกนว่ามีงู พอถามเธอ ท่านทั้งสองเลยรู้เรื่องทั้งหมด
เถ้าแก่ไม่อยากว่าตำหนิเด็กน้อย ลังเลไปครู่หนึ่ง เลยตัดสินใจว่าไม่เอาเรื่อง ยังไงหลานสาวของเพื่อนรักก็ไม่เป็นอะเไร
แต่เย่หว่านจิ้งกลับเรียกเด็กน้อยมาถาม แต่สิ่งที่ท่านสนใจคือหลานของท่านเล่นโคลน?
จากที่ท่านดูมา สำคัญกว่าโคลนบนตัวกงมั่วอีก
“อันหราน ทำไมหนูถึงเล่นโคลนล่ะ สกปรกขนาดนั้น”
ลู่อันหรานทำแผนสำเร็จแล้ว กำลังอารมณ์ดี เลยอ้อนท่าน “คุณย่าครับ ครั้งหน้าผมจะไม่เล่นอีกครับ”
ยังไงเขาก็ไม่ชอบเล่นอยู่แล้ว ครั้งนี้เป็นเพราะแผนเลยจำเป็น
“คุณย่า ผมหิวแล้วครับ”
พอเย่หว่านจิ้งได้ยิน ก็ไม่สนใจเรื่องอื่น รีบให้พ่อบ้านไปเตรียมอาหารทันที
เรื่องนี้ เลยผ่านไปแบบนี้
หลังจากกินอิ่มแล้ว ลู่อันหรานก็ให้พ่อบ้านเตรียมซุป จะยกไปให้กงมั่วอุ่นร่างกายด้วยตัวเอง
เย่หว่านจิ้งรู้สึกพอใจการกระทำของหลานมาก
ในห้อง กงมั่วตื่นแล้ว กับลู่อันหราน เธอก็ต้องโกรธอยู่แล้ว แต่ก็เข้าใจว่าเธอทำอะไรเด็กบ้าไม่ได้ เลยอดทนไว้
ตอนที่เด็กน้อยมาส่งซุป เธอก็ยังยิ้มแย้มพูดปลอกใจเขา อยากจะอ้วกมาก
กงมั่วดื่มซุปเสร็จก็นอน แต่ก็ตื่นเพราะปวดท้อง เธอจับท้องไว้รีบวิ่งไปห้องน้ำ คืนนั้นใครบางคนมีความสุข แต่ใครบางคนกลับเจ็บปวด
วันต่อมา เย่หว่านจิ้งเห็นสีหน้าของกงมั่วก็สะดุ้งตกใจ
“เสี่ยวมั่ว?”
“หนูเป็นอะไร? ทำไมสีหน้าแย่ขนาดนี้”
ไม่ใช่แค่แย่ แต่น่ากลัวเลยแหละ ขอบตาดำ สีหน้าซีดขาวเหมือนผี ยังมีรอยช้ำที่ผิดปกติอีก
