ถ้าจะพูดจริงๆ ความสัมพันธ์สำนักข่าวต่างในเมืองเจียงเฉิงกับตระกูลลู่ค่อนข้างดี ถ้าตระกูลลู่ไม่พยักหน้า ข่าวลืออะไรพวกนี้คงไม่มีใครกล้าปล่อยข่าว
ในเมื่อพวกเขากล้าปล่อย งั้นก็แสดงว่า คนที่ปล่อยข่าวนี้ อาจจะให้ความดีความชอบที่เยอะกว่า หรือสัญญาอะไรพวกเขา
ลู่จิ้นยวนคิดไปคิดมา นิสัยของหยงซือเหม่ย เธอก็ไม่ใช่คนที่สามารถควบคุมนักข่าวพวกนั้นได้เร็วขนาดนี้
ถ้าอย่างงั้น อาจจะมีใครแอบวางแผนให้เธอ?
ลู่จิ้นยวนเคาะนิ้วมือกับโต๊ะทำงาน สั่งให้คนไปจัดการข่าวปลอมพวกนั้นก่อน จากนั้นก็เริ่มครุ่นคิด
“ไปสืบดูว่าช่วงนี้หยงซือเหม่ยติดต่อกับใครบ้าง ทำเงียบๆ อย่าให้คนอื่นรู้ตัว”
จากนั้นก็ให้คนไปสืบบางอย่าง ลู่จิ้นยวนค่อยเตรียมตัวไปทำงาน
……
บ้านเวิน
ลู่อันหรานวางสาย ก็วิ่งเข้าไปในห้องเวินหนิงอย่างลับๆล่อๆ
สุดท้าย เขาเพิ่งรู้ว่าเมื่อวานไป๋ซินหรานนอนในห้องเวินหนิง
“อรุณสวัสดิ์ ลูกอันหราน”
เวินหนิงตื่นตั้งนานแล้ว แต่ยังเห็นไป๋ซินหรานหลับอยู่ เธอเลยไม่อยากรบกวนเธอตื่น
“แม่ครับ ทำไมแม่ถึงนอนกับเธอ”
ลู่อันหรานเบะปาก คิดไม่ถึงจริงๆ แค่วันเดียว ความสัมพันธ์ของพวกเธอดีขนาดนี้แล้ว
“เมื่อวานฉันกลัว……”
ไป๋ซินหรานเอ่ยเสียงเบา เพราะยังเป็นเด็กห้าขวบ ถึงแม้จะแกล้งทำเป็นผู้ใหญ่ แต่สภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นชิน ยังไงเธอก็ยังรู้สึกหวาดกลัว
ทีแรกไป๋ซินหรานอยากไปนอนกับลู่อันหราน แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าผู้ชายกับผู้หญิงต่างกัน ตอนที่กำลังลังเล เวินหนิงก็เห็นเธอพอดี เลยพาเธอไปนอนที่ห้องตัวเอง
“ทีแรกฉันจะไปหาเธอ แต่เธอเป็นผู้ชาย ฉันเป็นผู้หญิง มันไม่ค่อยดี”
พอได้ยินแบบนี้ ลู่อันหรานก็ขำ อารมณ์เสียเมื่อกี้หายไปทันที
“งั้นก็ได้ ฉันยอมให้เธอก่อนก็ได้”
ลู่อันหรานเอ่ยอย่างใจกว้าง ทันใดนั้น เวินหนิงหยิบโทรศัพท์ออกมา กำลังจะดูข่าววันนี้ ลู่อันหรานค่อยนึกถึงเรื่องสำคัญ รีบไปแย่งโทรศัพท์เวินหนิงทันที
“แม่ครับ อย่าเล่นโทรศัพท์เลยครับ ผมหิวแล้ว ผมอยากกินซาลาเปาหมู”
ลู่อันหรานกังวลว่าเวินหนิงจะเห็นข่าวพวกนั้น เลยหาข้ออ้างเอาโทรศัพท์เธอมา
เวินหนิงไม่ได้คิดอะไรมาก “ได้ครับ งั้นเดี๋ยวแม่ไปอุ่นให้ ซินหราน หนูอยากกินอะไรคะ?”
“หนูกินอะไรก็ได้ค่ะ”
ปกติอยู่บ้านซินหรานก็กินแค่ของเหลือของน้องชาย ก็เลยไม่เรื่องมาก
พอได้ยินเธอพุดแบบนี้ เวินหนิงก็รู้สึกว่าเด็กคนนี้น่ารักมาก “ได้เลย งั้นหนูกินเหมือนอันหราน เราไปล้างหน้าก่อน เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว”
เวินหนิงพูดจบ ก็เดินไปที่ห้องครัว
ลู่อันหรานเห็นว่าเธอไม่ดูโทรศัพท์ ค่อยโล่งอกไปที
“อันหรานเธอเป็นอะไร ทำไมดูเกร็งขนาดนั้น”
ไป๋ซินหรานเห็นว่าลู่อันหรานลนลาน เลยเอ่ยถาม
“ถ้าเดี๋ยวแม่ฉันจะดูโทรศัพท์ ต้องห้ามเธอไว้ อย่าให้เธอเห็นข่าวอะไรที่ไม่ดีเด็ดขาด เดี๋ยวแม่จะเสียใจ”
ลู่อันหรานคิดไว้แล้ว ให้ไป๋ซินหรานเป็นผู้ช่วยเขาก็ดี ต้องห้ามคุณแม่ไว้ให้ได้
“อื้อ ฉันรู้แล้ว ฉันจะพยายาม”
ไป๋ซินหรานไม่เข้าใจว่าอะไรเป็นข่าวที่ไม่ดี แต่ลู่อันหรานพูดขนาดนี้แล้ว เธอก็ต้องออกแรงช่วยด้วย
เพราะยังไงคุณน้าหนิงหนิงก็พาเธอกลับมา แล้วยังดูแลเธออีก เธอต้องตอบแทนแล้วล่ะ
พอมีผู้ช่วย ลู่อันหรานก็รู้สึกวางใจ
ประสิทธิภาพของตระกูลลู่ คงใช้เวลาไม่นานในการลบข่าวพวกนั้นหรอก
เวินหนิงไม่รู้อะไรเลยว่าเด็กสองคนจะทำอะไร เธอหยิบซาลาเปาหมูที่อันหรานชอบออกมาจากตู้เย็น จากนั้นก็เอาไปอุ่น พร้อมกับทำโจ๊กข้าวโอ๊ตนม มื้อเช้าก็เป็นอันเสร็จ
“ทำเสร็จแล้ว ทั้งสองคนออกมากินได้แล้ว”
เวินหนิงเดินห้องไปเรียกเด็กน้อยทั้งสองคนในห้อง
ลู่อันหรานไม่คิดเลยว่าจะเร็วขนาดนี้ เขากำลังคิดอยู่ว่าจะซ่อนโทรศัพท์ที่ไหนถึงจะปลอดภัย
ลู่อันหรานแสดงสีหน้าเก้อ “ครับ ทำไมเร็วจังเลยครับ……”
เวินหนิงมองไปที่เขาอย่างประหลาดใจ “อันหราน เมื่อกี้เราบอกว่าหิวให้แม่ไปทำอาหารไม่ใช่เหรอคะ ตอนนี้ไม่อยากกินแล้ว?”
“เปล่าครับ ไปเดี๋ยวนี้เลยครับ”
ลู่อันหรานยิ้มแก้เก้อแล้วเดินออกไป เวินหนิงพยักหน้า คิดไปคิดมา เลยหาโทรศัพท์อย่างเคยชิน แต่ไป๋ซินหรานกลับจาม จับเสื้อผ้าเธอไว้ แล้วตัวก็สั่นด้วย
พอเวินหนิงเห็นเธอเป็นแบบนั้น เลยลืมเรื่องโทรศัพท์ “เป็นอะไรคะ หนาวเหรอคะ? หรือว่าไม่สบาย?”
ไป๋ซินหรานส่ายหน้า เวินหนิงเอ็นดูที่เธอลำบากมาเยอะ เลยไม่ได้สนใจเรื่องอื่น “เดี๋ยวน้าไปหายาให้หนู อันหราน เราไปกินข้าวก่อน”
พอได้ยินแบบนี้ ลู่อันหรานก็โล่งอก แอบหยิบโทรศัพท์แล้ววิ่งออกไป
เวินหนิงไม่ได้สังเกตเขา รีบหายาลดไข้ให้ไป๋ซินหราน ป้อนเธอกิน จากนั้นก็พาเธอออกไป
ตอนที่กินข้าว เด็กทั้งสองคนก็ซนมาก เวินหนิงเลยไม่ได้สนใจเรื่องอื่น
ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง ค่อยจัดการมื้อเช้าของเด็กสองคนเสร็จ ลู่อันหรานลองเปิดดู เห็นว่าข่าวถูกลบหมดแล้ว เลยยอมส่งโทรศัพท์ให้เวินหนิง
เวินหนิงไม่ได้คิดอะไรมาก จากนั้นก็ส่งพวกเขาไปโรงเรียน ย้ำกับลู่อันหรานว่าต้องดูแลเด็กผู้หญิงดีๆ จากนั้นค่อยไปหาคุณแม่ที่โรงพยาบาล
พอเข้าไปในห้องพักฟื้น ไป๋หลินยวี่ก็จ้องเวินหนิงนานมาก
เห็นว่าเธอไม่มีอะไรผิดปกติ ค่อยโล่งใจไปที
เห็นปฏิกิริยาท่านแปลกๆ เวินหนิงเลยสงสัย
“แม่เป็นอะไรคะ บนหน้าหนูมีอะไรติดเหรอคะ?”
“เปล่า ไม่มี”
ไป๋หลินยวี่เห็นข่าววันนี้โดยบังเอิญ เห็นว่าลู่จิ้นยวนพัวพันกับผู้หญิงคนอื่น ถูกลือเป็นข่าวดังมาก ท่านเลยกังวลว่าเวินหนิงเห็นแล้วจะเสียใจ
ตอนนี้ดูเหมือน ยังปกติดี?
“แม่คะ ถ้าแม่มีอะไรอย่าปิดบังหนูนะคะ ไม่งั้นหนูจะไม่สบายใจ”
ไป๋หลินยวี่คิดไปคิดมา พอเห็นสีหน้าเวินหนิงเลยเอ่ย “แม่เห็นข่าวของลู่จิ้นยวนกับผู้หญิงแปลกหน้า แม่กลัวว่าหนู……”
“หนูไม่เป็นอะไรค่ะ”
เวินหนิงไม่รู้ว่าข่าวอะไร แต่พอไป๋หลินยวี่พูดแบบนี้ เธอก็เข้าใจทันทีว่าทำไมวันนี้ลู่อันหรานทำตัวแปลกๆ ปกติเขากินข้าวเรียบร้อยแต่วันนี้กลับซนขนาดนั้น จนเธอไม่ได้หยุดพักเลย
ที่แท้ เป็นเพราะเรื่องนี้นี่เอง
“แม่กลัวว่าหนูเห็นแล้วจะไม่สบายใจ แต่ถ้าไม่ก็ดีแล้ว”
