เมื่อซ่งอี้ซาได้ยินเช่นนี้เธอก็รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยรีบมองไปที่อวี้อี่มั่วและพูดว่า “ลุงสุดหล่อ ฉันเอง! ฉันเอง!ซ่งอี้ซาคือฉันเอง!”
อวี้อี่มั่วมองไปที่ท่าทางกังวลของเด็กหญิงตัวเล็กๆ อดไม่ได้ที่จะยิ้มและพูดเบาๆ ว่า “โอเค งั้นฉันจะพาคุณไปที่แผนกต้อนรับหมายเลข1”
“โอเค! ขอบคุณลุงสุดหล่อ!”
เมื่อซ่งอี้ซามีความสุขเธอก็เอาแขนของเธอโอบรอบคอของหยูอี้โม่และจูบเขาที่แก้มด้วย “จุ๊บ”
อวี้อี่มั่วตกตะลึงอย่างกะทันหันความอบอุ่นที่อธิบายไม่ได้ปรากฏขึ้นในใจของเขาโดยไม่มีการผลักไสแม้แต่น้อย และเมื่อเขามองไปที่ซ่งอี้ซาเขาก็รู้สึกรักใคร่ในใจมากขึ้นเล็กน้อย
เขากอดเธอแล้วเดินไปที่แผนกต้อนรับหมายเลข1
จากระยะไกลอวี้อี่มั่วเห็นร่างใหญ่และตัวเล็กยืนอยู่ข้างๆโต๊ะประชาสัมพันธ์หมายเลข1 โดยมีผู้หญิงคนหนึ่งหันหลังให้เขา เธอแต่งตัวตามแฟชั่นและมีรูปร่างที่ดี แต่ดูคุ้นเคยเล็กน้อยกับเธออย่างอธิบายไม่ถูก
ข้างๆเธอมีผู้ชายตัวเล็กๆตัวหนึ่งมีขนาดพอๆกับซ่งอี้ซา แต่รูปร่างคล้ายกับเกี๊ยวขนาดเล็กที่ทำจากหยกผง
เด็กน้อยทั้งสองดูเหมือนจะส่งกระแสจิตและเมื่อซ่งอี้ซาหันหน้ามาทั้งสองก็พบกัน
“ซาซา!”
“พี่ชาย!”
ห่างออกไปทั้งสองโบกมือเปล่าและซ่งอี้ซาวิ่งเข้าหาอวี้อี่มั่วมากยิ่งขึ้น
อวี้อี่มั่วมองเข้าไปใกล้ๆและเห็นใบหน้าเล็กๆของซ่งอี้ซา ด้วยเหตุผลบางอย่างทันใดนั้นหัวใจของเขาก็บีบรัดและความรู้สึกคุ้นเคยที่อธิบายไม่ได้ก็โผล่ออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ
เขาก้มตัวลงวางซ่งอี้ซาและดูเด็กเล็กๆ ทั้งสองวิ่งและกอดกัน
ในขณะนี้หร่วนซือซือซึ่งหันหลังให้ด้านนี้ได้ยินเสียงและค่อยๆหันกลับมา อวี้อี่มั่วเงยศีรษะขึ้นและมองไปที่เธอ
ในขณะที่ทั้งสองสบตากันดวงตาของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว
ร่างกายของหร่วนซือซือแข็งทื่อ ด้วยเหตุผลบางอย่างหัวใจของเธอกระแทกกับผนังหน้าอกของเธอเหมือนกวางและแก้มของเธอก็ร้อนขึ้นโดยไม่รู้ตัว
ในอีกด้านหนึ่งอวี้อี่มั่วมองไปที่เธอด้วยความประหลาดใจและความประหลาดใจฉายผ่านดวงตาของเขาจากนั้นค่อยๆ กลับสู่ความสงบจนในที่สุดก็เหลือเพียงความเย็นเล็กน้อย
เหมือนโชคชะตานั้นกลั่นแกล้ง
เขาพยายามอย่างเต็มที่เพื่อตามหาเธอมานานแต่เขาไม่ได้ข่าวใดๆจากเธอ แต่เขาไม่คาดคิดว่าพวกเขาจะได้พบกันที่นี่อีกครั้งในอีกไม่กี่ปีต่อมา
ความเย็นชาปรากฏขึ้นในใจของเขาจากนั้นใบหน้าของเขาก็เย็นลงเล็กน้อยและความอ่อนโยนและความอดทนก็หายไป
ในขณะนี้เด็กน้อยทั้งสองจับมือกันและวิ่งไปทางหร่วนซือซืออย่างรวดเร็วพร้อมกับตะโกน “แม่” “แม่” เรียกอย่างต่อเนื่อง
ทันใดนั้นดวงตาของอวี้อี่มั่วก็มืดลงและอารมณ์ในดวงตาของเขาก็มืดมิดและไม่ชัดเจน
ไม่คาดคิดว่านี่จะกลายเป็นลูกของเธอ
เมืองเจียงโจวเล็กมากจริงๆ
ที่นั่นหร่วนซือซือมีปฏิกิริยาและมองไปที่ซ่งอี้ซาที่ปลอดภัยและแข็งแรง เธอโล่งใจรีบจับมือเล็กๆของเธอและตรวจดูตั้งแต่ต้นจนจบ “ซาซา ไปอยู่ที่ไหน แม่กลัวเกือบตาย”
ซ่งอี้ซารู้สึกผิดเล็กน้อยและกระซิบ “คุณป้าบอกว่าเธออยู่ที่ประตูทิศใต้และฉันต้องการไปรับเธอใครจะรู้ว่าเธอหลงทาง”
เมื่อเห็นการปรากฏตัวของซ่งอี้ซาหัวใจของหร่วนซือซือก็อ่อนลงและพูดอย่างรวดเร็วว่า “ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ครั้งหน้าอย่าหายไปอย่างนี้นะ รู้เรื่องไหม?”
ซ่งอี้ซาพยักหน้าพลันนึกอะไรบางอย่างยื่นมือออกไปเพื่อจับเธอ
“ใช่แล้วแม่!” ใบหน้าเล็กๆของเธอกลับมามีชีวิตชีวาและสดใสและดึงเธอไปยังทิศทางของอวี้อี่มั่ว “แม่ ลุงสุดหล่อคนนี้พาหนูกลับมาหาแม่!”
หร่วนซือซือได้ยินเสียงเงยหน้าขึ้นมองอวี้อี่มั่วที่อยู่ห่างออกไปสองเมตร หัวใจของเธอจมลงเธอหายใจเข้าลึกแต่ไม่รู้จะพูดอย่างไร
อวี้อี่มั่วเดินเข้าไปหาเธอก่อนด้วยอารมณ์ขุ่นมัวในดวงตาของเขาเขาก้มศีรษะลงและชำเลืองมองเด็กน้อยที่น่ารักทั้งสอง จากนั้นเงยหน้าขึ้นมองที่หร่วนซือซือและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันไม่คาดคิดว่าเราจะได้พบกันที่นี่”
หร่วนซือซือระงับการเต้นของหัวใจแสร้งทำเป็นสงบ “ฉันไม่ได้คาดหวังว่าจะไม่ได้เห็นมานานแล้วอวี้อี่มั่ว”
อวี้อี่มั่วเหล่ตาเล็กน้อย ดวงตาของเขาเย็นลงและเขามองลงไปที่ซงอี้ซาและซ่งอี้เซินและอารมณ์ในดวงตาของเขาก็ซับซ้อนขึ้นเล็กน้อย
เมื่อรับรู้การจ้องมองของเขาหัวใจของหร่วนซือซือก็จมลงในทันใดและซ่อนตัวน้อยทั้งสองไว้ข้างหลังเขาโดยไม่รู้ตัว
วินาทีต่อมาเสียงเย็นชาของอวี้อี่มั่วก็ดังขึ้นอีกครั้ง “นี่ลูกของคุณเหรอ?”
หัวใจของหร่วนซือซือ “งุนงง” และรูปลักษณ์ที่ผิดธรรมชาติผ่านเข้ามาในดวงตาของเขาโดยไม่รู้ตัว เขาดึงความกล้าที่จะเงยหน้าขึ้นเพื่อสบตากับเขา “ใช่”
อวี้อี่มั่วเหล่ตาอย่างเงียบๆร่องรอยของความลังเลฉายอยู่ใต้ดวงตาของเขาและพูดอย่างมีความหมายว่า “ดูๆแล้วน่าจะอายุสี่หรือห้าขวบ”
หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆระงับความตึงเครียดในใจและพูดว่า “ดูเหมือนจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับคุณใช่มั้ย?”
อวี้อี่มั่วยกริมฝีปากขึ้นมองเธอด้วยรอยยิ้มจากนั้นก้มศีรษะลงเพื่อดูซ่งอี้ซาซ่อนตัวอยู่ด้านหลังหร่วนซือซือเธอโผล่หัวเล็กๆ ออกมาเพื่อจ้องเขา
เขานุ่มนวลขึ้นเล็กน้อยอย่างอธิบายไม่ถูกและก้มหัวเล็กน้อยเพื่อมองเธอ “พ่อของเธอคือใคร?”
ซ่งอี้ซาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก่อนที่จะตอบซ่งอี้เซินที่อยู่ข้างๆเขาก็พูดว่า “พ่อของฉันชื่อซงเย้อัน เขาวิเศษมาก!”
เมื่อได้ยินชื่อนี้ใบหน้าของอวี้อี่มั่วก็จมลงและคลื่นก็กระพริบอย่างรวดเร็วภายใต้ดวงตาของเขา หัวใจของเขาถูกกดทับกับหินก้อนใหญ่และเขาไม่สามารถหายใจได้
ไม่กี่วินาทีต่อมาผิวของเขาก็ค่อยๆกลับมาเป็นปกติเขาหายใจเข้าลึกๆยืดตัวขึ้นและมองไปที่หร่วนซือซือด้วยสายตาประชดเล็กน้อยและพูดด้วยรอยยิ้ม “ดูเหมือนว่าในที่สุดคุณซ่งจะได้ความปรารถนาของเขา”
เมื่อห้าปีก่อนซ่งเย้อันเคยอยู่รอบหร่วนซือซือโดยไม่คาดคิด หร่วนซือซือพยายามอย่างเต็มที่ที่จะจากเขาไป ในที่สุดเขาก็ยังอยู่กับซ่งเย้อันและทั้งสองมีลูกอายุสี่ถึงห้าขวบสองคน
ด้วยเหตุผลบางอย่างหัวใจของอวี้อี่มั่วก็หดเกร็งและเจ็บปวดอย่างกะทันหันสองครั้ง จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นมองสีหน้าของหร่วนซือซือที่มืดมนมากขึ้นเรื่อยๆ
รู้สึกถึงความเย็นชาในดวงตาของชายคนนั้น หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆและเมื่อเขามองไปที่มือขวาของเขาดวงตาของเขาก็หยุดลงเล็กน้อย
บนนิ้วนางของมือขวาของอวี้อี่มั่วมีแหวนที่เป็นเอกลักษณ์อย่างชัดเจนซึ่ง หร่วนซือซือสามารถมองเห็นมันได้ทันที มันคือแหวนแต่งงาน
เธอกัดริมฝีปากแสร้งทำเป็นสงบและยิ้มออกมา “คุณอวี้อี่มั่วก็เช่นกัน”
เมื่อหร่วนซือซือหัวเราะเธอก็มีเสน่ห์มากขึ้นเรื่อยๆ หัวใจของอวี้อี่มั่วก็แน่นขึ้นและความรู้สึกแปลกๆก็พุ่งเข้ามาในหัวใจของเขา
หร่วนซือซือยังคงเป็นหร่วนซือซือคนเดิมด้วยดวงตาที่ดื้อรั้นบุคลิกที่แข็งแกร่ง อารมณ์ที่ไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ แต่หลังจากห้าปีนี้ดูเหมือนว่าเธอจะได้เกิดใหม่กลายเป็นคนที่น่าตื่นตาและตื่นตามากขึ้น ทำให้ไม่สามารถเพิกเฉยต่อร่างกายของเธอได้
อวี้อี่มั่วได้ยินคำนั้นก้มศีรษะและมองไปที่แหวนแต่งงานระหว่างนิ้วของเขาดวงตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อยเขาหยุดชั่วคราวและในที่สุดเขาก็พูดว่า “ฉันจะไปแล้ว ไปดูแลลูกของคุณให้ดีๆเถอะ”
หลังจากพูดจบเขาก็ก้าวไปข้างหน้าและกำลังจะจากไป
ทันใดนั้นมุมเสื้อผ้าของเขาก็รัดแน่นราวกับถูกอะไรบางอย่างรั้งเขามองลงไปและเห็นซ่งอี้ซายืนอยู่ข้างขาของเขาและเอื้อมมือไปคว้าเขา
ดวงตาของซาซากลมและมีหมอก ใบหน้าของเธอยังคงลังเลเล็กน้อยเธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกรักใคร่
จิตใจของอวี้อี่มั่วฉายความลังเลเล็กน้อย เขาหายใจเข้าลึกๆหยุดและค่อยๆย่อตัวลงจ้องมองเธอยื่นมือออกมาแตะที่แก้มเล็กน้อยของเธอเบาๆแล้วกระซิบว่า “เชื่อฟังแม่ให้ดีนะ ครั้งหน้าถ้ามีเวลาฉันจะพาเธอไปกินเค้ก”
เมื่อซ่งอี้ซาได้ยินดังนั้นใบหน้าเล็กๆของเธอก็เบิกบานขึ้นเล็กน้อย“ โอเค! ลุงสุดหล่อ!”
หร่วนซือซือยืนเมื่อเห็น หัวใจก็แทบจะพุ่งออกมา เธอไม่คาดคิดว่าซาซาที่มักจะไม่ชอบติดต่อกับคนแปลกหน้าจะกล้าที่จะเข้าไปคุยด้วยเช่นนี้!
หรือนี่จะคือความผูกพันทางสายเลือด?
