ยิ่งหร่วนซือซือคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่เธอก็ยิ่งตกใจมากขึ้น เธอรีบเอื้อมมือไปคว้าซ่งอี้ซาและพูดเบาๆว่า “โอเคซาซา เราไปกันเถอะ”
ขณะที่เธอพูดเธอมองไปที่อวี้อี่มั่วท่าทีของเธอเย็นชาเล็กน้อย “ขอบคุณสำหรับครั้งนี้”
หลังจากพูดจบเธอก็จับซ่งอี้ซาไว้ในมือข้างหนึ่งและซ่งอี้เซินอีกข้างหนึ่งหันและเดินไปอีกด้าน
อวี้อี่มั่วเงยหน้าขึ้นและมองดูผู้หญิงคนนั้นดึงเด็กน้อยทั้งสองออกไปภายในสองก้าวซ่งอี้ซาก็หันหน้ามามองเขาดูน่ารักมาก
ทันใดนั้นความอบอุ่นก็ปรากฏขึ้นในหัวใจของอวี้อี่มั่ว แต่เมื่อเขาคิดว่าเป็นลูกของหร่วนซือซือและซ่งเย้อันอารมณ์เดิมของเขาก็เย็นลงทันที
หลังจากนั้นไม่นานสีหน้าของเขาก็กลับมาสงบหันกลับมามองไปที่ตู้เยี่ยและพูดอย่างเย็นชาว่า “ไปกันเถอะ”
ตู้เยี่ยลังเลอยู่ครู่หนึ่งพยักหน้าก้าวไปข้างหน้าและเดินตามไปอย่างรวดเร็ว
หร่วนซือซือพาซ่งอี้ซาและซ่งอี้เซินกลับไปที่จุดรับกระเป๋าและกำลังจะหยิบกระเป๋าเดินทางและกำลังจะจากไปใครจะรู้ว่าเสียงดังขึ้นมา
หร่วนซือซือ!” ซ่งอวิ้นอันพุ่งเข้าหาพวกเขาโดยไม่ลืมที่จะจูบเธอครั้งใหญ่ แต่วินาทีถัดมาเธออ้าแขนรับเด็กน้อยทั้งสองไว้ในอ้อมแขนของเธอและจูบต่อไป
“โอเคคุณป้า น้ำลายสอ ”
ซ่งอี้เซินทำอะไรไม่ถูกกับจูบนั้นรีบยื่นมือเล็กๆออกมาเช็ดหน้า
ถัดจากซ่งอี้ซา “หัวเราะเบาๆ “ หัวเราะ “ไม่เป็นไร คุณป้า”
ทันใดนั้นบรรยากาศก็มีชีวิตชีวาและผ่อนคลายหัวใจที่กระวนกระวายใจ หร่วนซือซือค่อยๆผ่อนคลายลงเล็กน้อย
ฉากการพบกับอวี้อี่มั่วในตอนนี้ยังคงก้องอยู่ในใจของเธอตอนนั้นเธอรู้สึกประหม่าเกินไปเพราะกลัวว่าอวี้อี่มั่วจะสงสัยอะไรบางอย่างเมื่อเธอเห็นเด็กเล็กทั้งสอง
โดยไม่คาดคิดเธอเพิ่งมาถึงเจียงโจวและกลับมาพบกับอวี้อี่มั่วที่สนามบินเธอควรคร่ำครวญว่าเจียงโจวยังเล็กเกินไปหรือเธอควรรู้สึกว่าทั้งสองคนมีชะตากรรม?
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ในใจหร่วนซือซือก็ฟุ้งซ่านเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัวเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าซ่งอวิ้นอันเดินไปข้างๆเธอ
“คิดอะไรอยู่! น่าหลงใหลมาก!”
หร่วนซือซือกลับมามีสติ ทันใดเมื่อเห็นซ่งอวิ้นอันอยู่ข้างๆเขาก็แอบโล่งใจส่ายหัวและพูดว่า “ไม่เป็นไร แค่ตอนนี้ซาซาหลงทางแล้วฉันก็ได้พบกับอวี้อี่มั่ว”
“อะไรนะ?”
การแสดงออกทางสีหน้าของซ่งอวิ้นอันดูเกินจริงไปเล็กน้อย ทันทีและเธอเหลือบมองไปที่ซาซาและเซินเซินที่เล่นอยู่ข้างๆเธอ“ คุณหมายถึงอวี้อี่มั่วเห็นพวกเขาทั้งสองคนเหรอ?”
หร่วนซือซือพยักหน้ารู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย
คราวนี้ฉันกลับไปที่เจียงโจวเพราะมีปัญหาภายในประเทศที่ต้องจัดการก่อนที่เธอจะกลับมาเธอคิดถึงความเป็นไปได้นี้ แต่เธอไม่ได้คาดหวังว่าสิ่งต่างๆจะเกิดขึ้นอย่างกะทันหันและรวดเร็วขนาดนี้
ซ่งอวิ้นอันที่อยู่ด้านข้างด้วยการแสดงออกที่สมบูรณ์มากในตอนท้ายเธอหายใจเข้าลึกๆตบไหล่หร่วนซือซือและปลอบโยนเธอ “ไม่ต้องกลัว ตราบใดที่ยังมีพี่ชายของฉัน! มันจะไม่เป็นไร! “
เมื่อเห็นท่าทางที่ยืนยันของซ่งอวิ้นอันอารมณ์ประหม่าของหร่วนซือซือก็คลายลงเล็กน้อยและเธอยิ้ม “โอเค ยังไม่มืดและถึงเวลาไปกินแล้ว”
ซ่งอวิ้นอันพยักหน้าเห็นด้วย “ใช่ ฉันจะไปส่งคุณก่อนเรามาคุยเรื่องอื่นกันเถอะ!”
จากนั้นเธอก็เดินไปด้านข้างและพาเด็กน้อยทั้งสองออกไป
หร่วนซือซือลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่สองใบไว้ข้างหลังและส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม
เธอรู้สึกอย่างไรที่ซ่งอวิ้นอันเป็นเหมือนแม่ของหนูน้อยสองคนและเธอก็เหมือนสาวใช้?
พวกเธอเดินทางออกจากสนามบินและตรงไปยังร้านอาหารที่จองไว้เพื่อรับประทานอาหารค่ำ
หลังจากรับประทานอาหารเป็นเวลานานกว่าสองชั่วโมงกระเป๋าเดินทางก็ถูกส่งไปยังโรงแรมโดยคนขับรถที่นำโดยซ่งอวิ้นอัน หร่วนซือซือพาเด็กน้อยเข้าสู่การพักผ่อนและตรงไปที่สวนซีเฉียว
สวนซีเฉียวเป็นย่านที่อยู่อาศัยที่พัฒนาขึ้นในเมืองเจียงโจวในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา มีบรรยากาศที่ดีและสภาพแวดล้อมที่เงียบสงบซึ่งเหมาะสำหรับผู้สูงอายุอยู่อาศัย
ซ่งอวิ้นอันนัดผู้อาวุโสสองคนไว้ที่เมืองระหว่างอี้เฉิงและเจียงโจว หลังจากนั้นสองปีซ่งเย้อันและคนอื่นๆก็ได้เข้าไปในสวนซีเฉียว พวกเขาอาศัยอยู่ในลักษณะนี้เป็นเวลาสามปี
หร่วนซือซือพาเด็กน้อยทั้งสองออกจากรถและพบหมายเลขห้องที่ตรงกัน เพียงแวบเดียวเขาก็เห็นไม้แขวนเสื้อในตู้เสื้อผ้า ผ้าพันคอไหมสีบานเย็นและเสื้อคลุมสีน้ำตาล เสื้อผ้าทุกชิ้นเป็นของที่เธอคุ้นเคย
เสื้อผ้าของศาสตราจารย์หร่วนและคุณนายหลิว ทั้งสองเป็นคนประหยัดมากและไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าบ่อยนักเมื่อหร่วนซือซือเห็นเสื้อผ้าที่คุ้นเคยเขาก็รู้ว่าเป็นสถานที่ที่ศาสตราจารย์หร่วนและคุณนายหลิวอาศัยอยู่
จมูกของเธอแดงและไม่สามารถก้าวต่อไปได้
เธอจากไปเป็นเวลาห้าปีแล้วและเธอไม่เคยกลับมาพบพ่อและแม่ของเธอทั้งสองในห้าปีที่ผ่านมาและเธอรู้สึกผิดเล็กน้อย
ซ่งอี้ซาและซ่งอี้เซินซึ่งอยู่ข้างๆเ ขาสังเกตเห็นความผิดปกติล้อมรอบเธอทั้งทางซ้ายและทางขวาและถามว่า “แม่เป็นอะไรหรือเปล่า?”
“แม่ร้องไห้ทำไม?”
หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆ กลั้นน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมาและเม้มริมฝีปากของเธอ “ไม่เป็นไร แแม่จะได้พบคุณตาและคุณยายของแม่เร็วๆนี้ พวกหนูมีความสุขหรือไม่?”
ซ่งอี้เซินกระเด้งไปมาด้วยความตื่นเต้น “ดีใจและมีความสุข!”
เมื่อมองไปที่พวกเขาหร่วนซือซือรู้สึกอึดอัดมากขึ้น
เด็กอายุมากกว่าสี่ขวบและเธอพาพวกเขาไปพบตาและยายของเธอเป็นครั้งแรก มันเป็นความกตัญญูกตเวที
เธอกัดฟันรวบรวมความกล้าเธอจับซ่งอี้เซินไว้ด้วยมือซ้ายและกล่องของขวัญสองสามกล่องในมือขวา เธอก้าวไปที่ประตูแล้วกดออด
หลังจากนั้นไม่นานก็มีเสียงจากในบ้านและจากนั้นด้วยเสียงฝีเท้าประตู “คลิก” จึงเปิดออกและคุณนายหลิวก็ปรากฏตัวขึ้นที่ประตู
เธอเดินเพียงสองก้าวก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องเมื่อเธอเห็นหร่วนซือซือยืนอยู่ข้างนอก สีหน้าของเธอก็หม่นลงทันที
ไม่กี่วินาทีต่อมาเธอก็ก้าวไปข้างหน้าด้วยท่าทางประหลาดใจและเรียกอย่างลังเลว่า “หร่วนซือซือ?”
ในน้ำเสียงยังคงมีความไม่แน่ใจอยู่เล็กน้อย
จมูกของหร่วนซือซือเริ่มเป็นสีแดงและเธอพูดเบาๆว่า “แม่”
ในเวลาเดียวกันน้ำตาของคุณนายหลิวก็ไหลออกมาจากดวงตาของเธอทันที “หร่วนซือซือ!”
เธอเดินไปอย่างรวดเร็วเปิดประตูห้องลงและเห็นเด็กสองคนถัดจากหร่วนซือซือสีหน้าของเธอก็ยิ่งตกใจ “นี่มัน…”
หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆ น้ำตาที่ไหลรินเธอมองลงไปที่เด็กน้อยสองคนที่ตกตะลึงและสั่งทันทีว่า “เรียกคุณยายสิ!”
“ยาย”
เด็กน้อยทั้งสองร้องไห้ออกมาอย่างลังเลและขี้อาย
คุณนายหลิวรู้สึกประหลาดใจและดีใจและเธอตอบสองครั้งเมื่อมองไปที่เด็กทั้งสองเธอไม่สามารถซ่อนความสุขไว้ในดวงตาของเธอได้
“เข้ามา! เข้ามา!”
คุณนายหลิวหยิบกล่องกระเป๋าในมือของหร่วนซือซือและรีบปล่อยพวกเขาทันที
หร่วนซือซือเดินตามเธอเข้าไปเดินผ่านสนามและเดินเข้าไปในห้อง
“พวกคุณรีบดื่ม แล้วฉันจะโทรหาพ่อของคุณเอง!”
คุณนายหลิวมีความสุขมากเธอเดินกลับไปกลับมารีบวิ่งไปที่ห้องถัดไปแล้วตบหน้าประตู “คนแก่ หยุดฝึกคัดลายมือได้แล้ว รีบออกมาเร็ว! คุณมาดูว่าใครมา!”
หร่วนซือซือนั่งอยู่บนโซฟาในใจเธอรู้สึกประหม่าเล็กน้อย แม้ว่าเธอจะมาที่นี่เพื่อพบกับพ่อแม่ของเธอ แต่เธอก็ไม่ได้เจอกันมาหลายปีแล้ว
หลังจากนั้นไม่นานประตูก็เปิดออก จากนั้นศาสตราจารย์หร่วนก็ออกมาพร้อมกับแปรงในมือของเขา หร่วนซือซือรีบลุกขึ้นยืนและพูดว่า “พ่อ…”
เมื่อศาสตราจารย์หร่วนเห็นเช่นนี้สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปและเขาก็หันกลับไปที่ห้อง
ประตูถูกปิดลงพร้อมกับเสียงดังโครมครามและบรรยากาศในห้องก็จมลงทันที
หัวใจของหร่วนซือซือแน่นขึ้นและรู้สึกเหมือนมีเหงื่อไหลลงมาที่ศีรษะของเธอและมันก็เย็นไปถึงกระดูก
คุณนายหลิวก็ถึงกับผงะรีบยกมือขึ้นตบประตู “คนแก่ คุณทำอะไร! เมื่อลูกสาวไม่กลับมาคุณก็คุยกันทุกวัน แต่นี่เขากลับมาแล้วทำไมคุณถึงโกรธ!”
เสียงของเธอลดลงและในไม่ช้าศาสตราจารย์หร่วนก็ตอบกลับมาจากห้อง “ไม่อยากกลับมาก็ไม่ต้องกลับมา คุณหายไปห้าปีแล้ว คุณกลับมาทำอะไร!”
เมื่อได้ยินเสียงหัวใจของหร่วนซือซือก็รู้สึกเย็นและมีความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้ในหัวใจของเธอ
“คุณนี่มันคนแก่! เปิดประตู! เธอเป็นลูกสาวคนเดียว!”
“นอกจากนี้หลานของคุณกำลังรออยู่ที่นี่! อย่าใช้อารมณ์!”
“……”
คุณนายหลิวตะโกนสองสามครั้ง เธอโกรธเมื่อเห็นว่าไม่มีการตอบสนองใดๆ เธอก็เดินกลับมาพาซ่งอี้เซินและซ่งอี้ซาไปที่ด้านข้างแล้วพาพวกเขาไปที่ห้องของศาสตราจารย์หร่วน
ราวกับได้รับคำสั่งจากคุณยาย เซินเซินและซาซาทั้งซ้ายและขวายกมือน้อยๆและเคาะประตู “คุณตา”
“คุณตา เปิดประตู”
เมื่อฟังเสียงของตัวน้อยทีละนิด คุณนายหลิวที่อยู่ข้างๆก็อดไม่ได้ที่จะเม้มริมฝีปากของเธอ เธอพนันได้เลยว่า ภายในห้านาทีศาสตราจารย์หร่วนจะเปิดประตูออกมาโดยอัตโนมัติ!
