สัญญานี้เป็นไม้เด็ดของเธอ
ด้วยเหตุนี้เธอจึงสามารถลาออกหนีจากอวี้อี่มั่วและจากไปไกล ๆ
หร่วนซือซือปิดสัญญาอย่างระมัดระวังออกไปจากห้องแต่งตัวและออกจากสตูดิโอโดยตรง
ทุกย่างก้าวที่เธอทำในวันนี้เป็นการเคลื่อนไหวที่อันตรายสำหรับเธอ ก่อนอื่นเธอโทรหาและรับรูปถ่ายจากตู้เยี่ย จากนั้นก็ขู่เจียงฮ้วนเฉิน ตราบใดที่มีความผิดพลาดเธอจะต้องแพ้เกม
โชคดีที่ทุกอย่างประสบความสำเร็จตามที่เธอหวัง
ด้วยสัญญาในใจหร่วนซือซือจึงกลับไปที่บริษัท โดยตรง เมื่อเธอมาถึงที่ทำงานเธอก็ร่างจดหมายลาออกเซ็นชื่อใส่ไว้ในแฟ้มผลงาน พร้อมสัญญาปิดผนึกและมอบให้เสี่ยวหาน
“เสี่ยวหาน โปรดช่วยฉันส่งแฟ้มผลงานนี้ให้คุณอวี้ ในวันพรุ่งนี้คุณต้องจำไว้ว่าต้องส่งในตอนบ่าย ฉันมีอะไรต้องทำพรุ่งนี้ ฉันจะไม่มาที่บริษัท ”
เมื่อเสี่ยวหานได้ยินคำพูดนั้น ดูเหมือนเขาจะเข้าใจ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า “ทำไมต้องส่งตอนบ่ายด้วย?”
หร่วนซือซือหายใจเข้าลึก ๆ รู้สึกซับซ้อนเล็กน้อย “เนื่องจากการจัดส่งในช่วงบ่ายเป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุดเรื่องนี้จึงขึ้นอยู่กับคุณ”
เหตุผลที่ต้องส่ง ในตอนบ่ายก็เพราะว่าเธออยู่บนเครื่องบินในบ่ายวันพรุ่งนี้ เธอต้องแน่ใจว่าอวี้อี่มั่วได้รับเอกสารอีกครั้ง หลังจากที่เธอขึ้นเครื่องบินแล้วเท่านั้นด้วยวิธีนี้ที่เหมาะสมที่สุด
แม้ว่าเสี่ยวหานยังคงมีข้อสงสัยอยู่บ้าง แต่ในที่สุดเขาก็พยักหน้าเห็นด้วย
หลังจากสั่งทุกอย่างแล้ว หร่วนซือซือก็โล่งใจและออกจาก บริษัท หลังจากเลิกงานและตรงไปที่โรงพยาบาล
เดิมทีเธอตกลงกับซ่งเย้อันที่จะออกเดินทางในบ่ายวันพรุ่งนี้ สัญญาสิ้นสุดลงและบริษัท ได้เตรียมการสิ่งเดียวที่ทำให้เขาและเธอเป็นห่วงคือศาสตราจารย์หร่วนและคุณนายหลิว
แต่ครั้งสุดท้ายที่เธอพยายามอย่างตั้งใจศาสตราจารย์หร่วนและคุณหลิวมีความมุ่งมั่นมาก เธอจะอดทนและบังคับให้พวกเขาออกจากเจียงโจวได้อย่างไร?
เมื่อพวกเขามาถึงโรงพยาบาล ฉันก็พาพวกเขาไปทานอาหารเย็น หร่วนซือซืออยู่ข้างเตียงช่วยศาสตราจารย์หร่วน นวดไหล่และคอของเขาฟังคุณ นายหลิวพูดถึงสิ่งที่น่าสนใจที่เกิดขึ้นในโรงพยาบาลในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา
โดยไม่รู้ตัวพวกเขาทั้งสามคุยกันเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง หร่วนซือซือมองไปที่เวลานั้นทหัวใจของเขาก็จมลงและพูดว่า “พ่อแม่ ฉันมีบางอย่างที่อยากจะบอกคุณ … ”
ศาสตราจารย์หร่วนเอียงศีรษะมองเธอแล้วถามว่า “มีอะไรเหรอ?”
“ฉันอยากไปต่างประเทศสักพัก” หร่วนซือซือรวบรวมความกล้า “ออกไปดูโลกภายนอกลืมตาดูโลกและเรียนต่อต่างประเทศ”
เมื่อคำพูดเหล่านี้ออกมาศาสตราจารย์หร่วนและคุณนายหลิว ก็เริ่มจริงจังเล็กน้อยในเวลาเดียวกัน
คุณนายหลิวกล่าวว่า “คุณคิดจะไปต่างประเทศยังไง บ้านเกิดเมืองนอนดีมาก ถ้าคุณอยากไปเที่ยวก็ทำได้พ่อกับฉันไม่มีใครคัดค้าน”
หร่วนซือซือกัดริมฝีปากของเธอ “ฉันแค่อยากเห็นฉันจะไปสักพัก … ”
เธอได้ตกลงกับซ่งเย้อันแล้วว่าจะไปซ่อนตัวที่ต่างประเทศสักระยะหนึ่งเท่านั้น วิธีนี้จะปลอดภัยที่สุดสำหรับเด็กในท้อง มิฉะนั้นเมื่ออวี้อี่มั่วรู้อะไรบางอย่าง เธอจะไม่กล้าที่จะจินตนาการมันเกิดอะไรขึ้น
คุณนายหลิวรู้สึกไม่เต็มใจที่จะเลี้ยงลูกสาวของเธอและกำลังจะชักชวนเธอต่อไป แต่ศาสตราจารย์หร่วน ก็ยกมือขึ้นและเคลื่อนไหวว่า “ฉันเห็นด้วยกับเรื่องนี้ ซือซือ คุณยังเด็กอยู่ ดังนั้นออกไปดูข้อมูลเพิ่มเติม .. ”
คุณนายหลิวเบิกตากว้างเมื่อได้ยินคำพูดและเห็นได้ชัดว่าไม่เห็นด้วยกับเขาเป็นอย่างมาก “นี่มันไม่เป็นไร … ”
ศาสตราจารย์หร่วนส่ายหัวและเคลื่อนไหวเพื่อไม่ให้เธอพูดอะไรอีก
เขาเอียงศีรษะเล็กน้อยยกมือขึ้นและตบมือของหร่วนซือซือบนไหล่ของเขาแล้วพูดเบา ๆ ว่า “ซือซือ พ่อสนับสนุนคุณ แต่ถ้าคุณมีปัญหาอะไรคุณต้องบอกพ่อ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้จมูกของหร่วนซือซือก็แดงขึ้นและน้ำตาแทบจะไหลออกมา
นานก่อนที่เธอจะพูดแบบนี้เธอก็เดาท่าทีของพวกเขาได้แล้วและเธอก็ไม่แน่ใจว่าจะต้องใช้เวลานานแค่ไหนในการกลับมาครั้งนี้ทหลังจากนั้นชีวิตเล็ก ๆ ก็เกิดขึ้นในท้องของเธอ
เธอกัดริมฝีปากของเธอต่อต้านความผันผวนของอารมณ์และหายใจเข้าลึก ๆ “พ่อแม่มั่นใจได้ ฉันจะดูแลตัวเอง … ”
ศาสตราจารย์หร่วนหยุดชั่วครู่แล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มและยาวว่า “ดีแล้ว อย่าปล่อยให้ตัวเองถูกกระทำ … ”
คุณนายหลิวถอนหายใจและพึมพำอย่างลับๆ “คุณบอกว่าอยู่ที่นี่สบายดี ทำไมคุณถึงไปต่างประเทศล่ะ … ”
ทันใดนั้นประตูของวอร์ดก็เปิดออกจากนั้นร่างสูงก็ปรากฏตัวขึ้นที่ประตู
พวกเขาทั้งสามเดินไปในทางเดียวกันและพวกเขาก็ประหลาดใจที่เห็นซ่งเย้อัน ซึ่งกำลังหอบอยู่ที่ประตูและดูกังวล
คุณนายหลิวถามว่า “เสี่ยวซ่ง คุณเป็นอะไร?… ”
ซ่งเย้อันหายใจเข้าลึก ๆ สงบสติอารมณ์และมองไปที่หร่วนซือซือ “ขอโทษลุงกับป้า ฉันมาที่นี่เพื่อตามหาซือซือ และฉันอยากคุยกับเธอเรื่องบางอย่าง”
หร่วนซือซือก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยหลังจากนั้นเธอรู้จักซ่งเย้อันมานานมากและเธอไม่เคยเห็นเขาในทางที่ประมาท
หร่วนซือซือมองไปที่ศาสตราจารย์หร่วนและคุณนายหลิวแล้วพูดเบา ๆ ว่า “พ่อแม่ ฉันขอออกไปก่อน”
ศาสตราจารย์หร่วนพยักหน้า “ไปเถอะ”
หร่วนซือซือหายใจเข้าลึก ๆ เดินออกจากวอร์ดปิดประตู มองเขาแล้วถามว่า “เย้อัน มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?”
ซ่งเย้อันยื่นมือออกไปและจับข้อมือเธออย่างรวดเร็วและเดินไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว“ คุณมากับฉัน”
ชั่วครู่ หร่วนซือซือได้รับเชื้อจากอารมณ์ของเขาและเริ่มกระวนกระวายโดยไม่รู้ตัว
หลังจากที่เธอถูกลากไปยังทางเดินที่ปลอดภัยที่มุมโรงพยาบาล ซ่งเย้อันก็ปล่อยมือ
หร่วนซือซือหายใจเข้าลึก ๆ รู้สึกไม่มั่นใจมากขึ้น “เย้อัน เกิดอะไรขึ้น?”
ซ่งเย้อันหายใจเข้าลึก ๆ และพูดเสียงเบา “ฉันพบบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับอุบัติเหตุทางมอเตอร์ไซค์เมื่อไม่กี่วันก่อน”
หร่วนซือซือสะดุ้งเล็กน้อยและเปิดปากของเขา แต่ไม่รู้จะพูดอะไร
ซ่งเย้อันก้าวไปข้างหน้าเสียงของเธอลดลงเล็กน้อย“เหตุการณ์ในวันนั้นไม่ใช่อุบัติเหตุกะทันหันอย่างแน่นอน
เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็มีความคิดแวบหนึ่งในใจของเธอในวันนั้นเมื่อเธออยู่กลางถนนและหันไปเห็นรถมอเตอร์ไซค์กำลังเร่งความเร็วและชนเธอ
ด้วยความเร็วที่ไม่ลดลงเขาขับตรงมาหาเธอเห็นได้ชัดว่าเธอเป็นเป้าหมายของมอเตอร์ไซค์คันนั้น!
ด้วยเหตุผลบางอย่างหัวใจของหร่วนซือซือก็เย็นชาและร่างกายของเธอก็สั่นสะท้านโดยไม่รู้ตัว
เธอกัดฟันมองซ่งเย้อันแล้วถามว่า “นี่มันใครกัน?”
ซ่งเย้อันหายใจเข้าลึก ๆ และพูดทีละคำ “ฉันขอให้คนตรวจสอบการเฝ้าระวังชายบนรถมอเตอร์ไซค์พบกับชายคนหนึ่งชื่อฮั่วชวนและฮั่วชวนคือสายสืบของเย่หว่านเอ๋อผู้
เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูดร่างกายของหร่วนซือซือก็สั่นสะท้านราวกับว่าเธอถูกไฟฟ้าดูดมีบางอย่างเชื่อมต่อเข้าด้วยกันอย่างรวดเร็วในใจของเธอค่อยๆขุดลอก
เป็นไปได้ไหม … ทั้งหมดนี้เป็นแผนการสมคบคิดของเย่หว่านเอ๋อ
เสียงของหร่วนซือซือสั่นเล็กน้อย “แต่คนที่ช่วยฉันในตอนนั้นก็คือเย่หว่านเอ๋อ … ”
ซ่งเย้อันลังเลอยู่ครู่หนึ่งและถามว่า “อวี้อี่มั่ว อยู่ที่นั่นด้วย เมื่อเกิดอุบัติเหตุใช่หรือไม่?”
คำพูดราวกับพายุฝนฟ้าคะนองทำให้ หร่วนซือซือเงียบลงทันที
เป็นไปได้ไหมว่า เธอเป็นเป้าหมายของมอเตอร์ไซค์ตั้งแต่แรกและสาเหตุที่เย่หว่านเอ๋อรีบวิ่งไปช่วยเธอเพราะเธอเห็นอวี้อี่มั่ว?
แต่ทำไมเย่หว่านเอ๋อถึงส่งคนมาทำร้ายเธอ? เธอได้หมั้นกับอวี้อี่มั่วแล้ว เธอก็ไม่ได้เป็นภัยคุกคามต่อเขาอีกต่อไป
เว้นแต่จะมีความเป็นไปได้อีกอย่างนั่นก็คือ เย่หว่านเอ๋อรู้แล้วว่าเธอท้อง!
