ในช่วงเวลาสั้น ๆ คุณนายหลิวได้เตรียมอาหารห้าอย่างและซุปหนึ่งถ้วย บนโต๊ะก็เต็มไปดวยความสุข
เด็กน้อยสองคน ซ่งอี้เซินและซ่งอี้ซา ไม่สามารถกินอาหารจีนต้นตำรับในต่างประเทศได้ ในเวลานี้พวกเขารวมตัวกันรอบโต๊ะส่งกลิ่นหอมบนโต๊ะและถอนหายใจ
“ว้าว! ยายนี่อะไร มันดูน่ากินจัง … ”
คุณนายหลิวแนะนำพวกเขาทีละอย่าง “นี่คือข้าวหมูกรอบหั่นบาง ๆ ส่วนสีแดงนี้คือปลาเปรี้ยวหวาน … ”
หลังจากการแนะนำ เด็กน้อยจอมตะกละทั้งสองเห็นคุณยายจ้องมองด้วยความชื่นชมมากขึ้น คุณนายหลิวรู้สึกสนุกตามธรรมชาติและดึงพวกเขาเข้าไปในครัวอย่างมีความสุข“ ไป! ไปล้างมือ! คุณต้องล้างมือ! แล้วมากินข้าว! ”
หร่วนซือซือยืนอยู่ข้างๆทันใดนั้นก็นึกถึงรูปลักษณ์ของเธออาหารทุกจานบนโต๊ะเป็นของโปรดของเธอ
เธอหายใจเข้าลึก ๆ หันหน้าไปโดยไม่ได้ตั้งใจเห็นศาสตราจารย์หร่วนอยู่ข้างๆเธอ หัวใจของเธอแน่นขึ้นชื่อกลิ้งอยู่ในลำคอและในที่สุดก็ตะโกนว่า “พ่อ … ”
สีหน้าของศาสตราจารย์หร่วนไม่ได้เย็นชาเหมือนตอนเริ่มต้น เขามองไปที่หร่วนซือซือ ความลังเลวูบอยู่ใต้ดวงตาของเขา จากนั้นก็พูดอย่างเย็นชาว่า “ไปล้างมือและกินข้าวกันเถอะ”
หัวใจของ หร่วนซือซืออบอุ่นเมื่อได้ยินคำพูดและเดินไปข้างหน้าด้วยเสียงที่หายใจไม่ออก “พ่อ ปีที่ผ่านมา ฉันขอโทษคุณและแม่ … ”
เมื่อศาสตราจารย์หร่วนได้ยินคำนั้นน้ำตาก็กลิ้งเข้าตาน้ำตาก็ไหลรินและในที่สุดเขาก็โบกมือน้ำเสียงของเขาเบาลงเล็กน้อยและพูดว่า “โอเค กลับมาก็ดีแล้ว”
เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูดหร่วนซือซือรู้อยู่ในใจว่าเขาให้อภัยเธอแล้ว
เธอหายใจเข้าลึก ๆ และพยักหน้าทั้งน้ำตา“ เอ่อ ฉันฟังพ่อ!”
ทั้งสองมองหน้ากันสองวินาทีต่อมามุมริมฝีปากของทั้งคู่อดไม่ได้ที่จะยกขึ้นและพวกเขามองหน้ากันอย่างโง่เขลาและยิ้มทุกอย่างในอดีตถูกกำจัดไปในขณะนี้
อาหารมื้อนี้อาจกล่าวได้ว่าเป็นมื้อที่อร่อยที่สุดที่หร่วนซือซือที่เคยกินในรอบห้าปีที่ผ่านมา
ในตอนเย็นเดิมที หร่วนซือซือวางแผนที่จะพาเซินเซินและซาซาไปที่โรงแรม แต่คุณนายหลิวชักชวนให้พักอยู่ที่บ้าน เธอจึงต้องส่งคนไปรับกระเป๋าของพวกเขา
แม้ว่าบ้านในสวนฉีเซียว จะไม่ใหญ่เกินไป แต่ก็มีห้องไม่น้อย หร่วนซือซือพาเซินเซินและซาซานอนตะแคงซึ่งก็เพียงพอแล้ว
เป็นเวลาหลังสองทุ่มบางทีอาจเป็นเพราะเด็กน้อยทั้งสองหลับไปอย่างรวดเร็วหลังจากวิ่งเล่นมาทั้งวันในระหว่างวัน
หร่วนซือซืออาบน้ำและออกมาจากห้องน้ำในขณะที่เช็ดผมเธอหยิบโทรศัพท์สำหรับชาร์จขึ้นมาและเหลือบมองมันมีข้อความใหม่จากพี่ฉีปรากฏอยู่หลายข้อความ
“ลืมไปเถอะ ซือซือ ฉันไม่ต้องการบังคับคุณคุณมีทางเลือกของคุณ ฉันก็ควรเคารพ”
“คราวนี้คุณสามารถกลับไปที่จีนได้โดยไม่ต้องมีส่วนร่วมใด ๆ แต่คุณต้องไปที่นั่นเพื่อเข้าร่วมพิธีมอบรางวัลในวันเสาร์นี้ มันสำคัญมาก!”
เพื่อเน้นย้ำถึงความสำคัญ พี่ฉียังส่งอีโมติคอนด่วนพิเศษสองสามรายการออกมา
หร่วนซือซือแสยะยิ้มและส่งข้อความกลับไปให้เขา “โอเค ฉันเข้าใจแล้ว”
เธอเองรู้ดีถึงความสำคัญของพิธีมอบรางวัลนี้ภาพยนตร์ที่เธอกำกับได้รับรางวัลอันทรงเกียรติด้วยชื่อเรื่องนี้เธอสามารถทำสิ่งต่างๆได้มากขึ้นในอนาคต
ดังนั้นเธอจึงต้องไปงานประกาศรางวัลนี้
ในพริบตาเช้าวันรุ่งขึ้นก็มาถึง
คุณนายหลิวตื่นแต่เช้าและทำงานเป็นเวลาสองชั่วโมง เธอเตรียมอาหารเย็นแสนอร่อยมีแป้งแท่งนมทอดสดใหม่ บิสกิตไข่อบเต้าฮวย เต้าหู้จีนและโจ๊กลูกเดือย เพียงแค่ทำสิ่งนี้เพื่อเป็นอาหารเช้าแท้ๆและอิ่มอร่อย
ซ่งอี้เซินและซ่งอี้ซานอนเหมือนแมวตัวน้อย ทั้งสองได้ถูกกลิ่นของห้องครัวดึงดูดและมันก็ยิงผายลมสีรุ้งออกมา
“คุณย่า คุณน่าทึ่งมาก!”
“ใช่แล้ว เรากินได้แค่ขนมปังนมและข้าวโอ๊ตก่อนหน้านี้ซึ่งไม่ดีเลย … ”
“… ”
คุณนายหลิวได้รับคำชมจากหูถึงหู จับเด็กเล็กทั้งสองมาจูบซ้ายขวาและไม่ยอมปล่อยมือ
อีกด้านหนึ่งศาสตราจารย์หร่วน มาที่โต๊ะอาหารหลังจากอ่านหนังสือพิมพ์และเห็นโต๊ะอาหารเช้าเขาอดไม่ได้ที่จะชิมสักหน่อยและพูดว่า “ฉันไม่เคยเห็นคุณทำอาหารอร่อยมากมายขนาดนี้มาก่อนตอนที่เราอยู่กันสองคน … ”
“เปรียบกับหลานที่มีค่าของฉันได้ยังไง!” คุณนายหลิวโบกมือ “ไปเลยอย่ามาขวางทางนี่!”
“คุณ……”
หร่วนซือซือยืนดูทั้งสองคนทะเลาะกันเหมือนเมื่อห้าปีก่อน เขาอดไม่ได้ที่จะเม้มริมฝีปากรอยยิ้มของเขาลึกล้ำ
ความรู้สึกนี้เป็นความรู้สึกเหมือนอยู่บ้านที่เธอคุ้นเคยมากที่สุด
ในขณะนี้มีเสียงดังจากประตู จากนั้นก็มีเสียงชายพูดด้วยเสียงต่ำมา “ซือซือ!”
หร่วนซือซือได้ยินคำนั้นและหันกลับมาและเห็นซ่งเย้อันเดินมาที่นี่ หลังจากเปลี่ยนรองเท้าที่ประตู
เธอเม้มริมฝีปากแล้วถามว่า “คุณมาได้ยังไง?”
ดวงตาของซ่งเย้อันอ่อนโยนและชัดเจน “ฉันไปที่โรงแรมเพื่อตามหาคุณและพบว่าคุณไม่ได้อยู่ที่นั่นดังนั้นฉันจึงมาที่นี่โดยตรง”
ทันทีที่เขาพูดจบก็มีเสียงน้ำนมจากหนูน้อยสองคน “พ่อ!”
หัวใจของซ่งเย้อันอบอุ่นและก้าวไปข้างหน้าทันทีโดยจับเซนเซนและซาซาด้วยมือซ้ายและขวาทีละคน
ที่โต๊ะอาหารอีกด้านหนึ่งศาสตราจารย์หร่วนและ คุณนายหลิวมองไปที่ด้านนี้พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของพวกเขา
เป็นความปรารถนาสูงสุดของพวกเขาที่ได้เห็นลูกสาวมีความสุข
หลังจากทานอาหารเช้าด้วยกัน ซ่งเย้อันก็พาหร่วนซือซือไปที่ระเบียงและพูดเบา ๆ ว่า “ฉันได้ยินอันอันพูดว่า เมื่อวานคุณเจออวี้อี่มั่วที่สนามบินหรอ?”
เมื่อได้ยินชื่อนี้สีหน้าของหร่วนซือซือก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย ไม่นานผิวของเธอก็กลับมาเป็นปกติและเธอพูดอย่างเงียบ ๆ ว่า “อืม ซาซาหายไป แล้วเขาเป็นคนเจอ”
การแสดงออกของซ่งเย้อัน ดูหนักอึ้งเล็กน้อยเมื่อเขาได้ยินคำพูด หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเขาก็เงยหน้าขึ้นมองหร่วนซือซือ และกล่าวอย่างแน่วแน่และเคร่งขรึมว่า “ซือซือ ฉันคิดว่าเรื่องภายในประเทศควรได้รับการจัดการโดยเร็วที่สุด ถ้าอย่างนั้นคุณควรกลับไปโดยเร็วที่สุด ไม่เช่นนั้นฉันต้องกังวล ถ้าอวี้อี่มั่วสงสัย หลังจากผ่านไปนานฉันกลัวว่าเวลาจะมาถึง … ”
เมื่อฟังหัวใจของหร่วนซือซือแน่นขึ้นไม่สบายใจเล็กน้อยและเขาส่ายหัวอย่างรวดเร็วเพื่อปฏิเสธ “ไม่ฉันจะไม่ให้เขารู้!”
เมื่อเห็นความตื่นตระหนกบนใบหน้าของหญิงสาวซ่งเย้อันยื่นมือออกมาจับไหล่ของเธอเบา ๆ ด้วยมือใหญ่ใจดีของเธอและปลอบโยนเบา ๆ ว่า “ไม่ต้องกังวล ไม่ต้องกลัว ตราบใดที่ฉันอยู่ที่นี่”
หร่วนซือซือค่อยๆหันศีรษะของเขาหันหน้าไปทางดวงตาที่มืดและสงบของเขารู้สึกโล่งใจเล็กน้อยในใจของเขาพยักหน้าและพูดเบา ๆ ว่า “ฉันจะแก้ปัญหาที่เจียงโจวให้โดยเร็วที่สุด”
“โอเค” ซ่งเย้อันนั่งลง ทันใดนั้นก็คิดอะไรบางอย่าง “ยังไงก็ตาม วันมะรืนคุณต้องไปเข้าร่วมพิธีมอบรางวัล มีเสื้อผ้าที่เหมาะสมหรือยัง?
หร่วนซือซือส่ายหัวและยักไหล่ “ไม่ ฉันกลัว“ยังเลย เกรงว่าจะต้องไปซื้อที่ห้างสรรพสินค้า”
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ซ่งเย้อันก็เม้มริมฝีปาก“ ถ้าอย่างนั้นรอฉันสักครู่ดีกว่า แล้วฉันจะพาคุณไปเดินเล่นรอบ ๆ วันนี้ฉันมีเวลา”
หร่วนซือซือไม่ได้คิดมากและตกลง “โอเค”
พิธีมอบรางวัลกำลังจะมาถึงและเธอต้องทำชุดให้เสร็จโดยเร็วที่สุด
ในช่วงบ่าย ซ่งเย้อันขับรถและพาหร่วนซือซือไปที่ห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ที่สุดในบริเวณใกล้เคียงเพื่อเลือกชุดที่จะสวมใส่ในพิธีมอบรางวัล
ทั้งสองคนเดินเล่นไปมาในห้างสรรพสินค้าและหร่วนซือซือก็ไม่เห็นสิ่งที่เธอชอบเช่นกัน
ทันใดนั้น ซ่งเย้อันที่อยู่ข้างๆเขาก็พูดว่า “ยังไงก็มีสตูดิโอออกแบบอิสระอยู่ใกล้ ๆ เราไปดูได้เลยว่าเหมาะไหม?”
หร่วนซือซือตั้งข้อสงสัย “สตูดิโอออกแบบอิสระ?”
“ใช่ ฉันไม่รู้ว่าคุณเคยได้ยินหรือเปล่า? ชื่อเจนนิเฟอร์ลี ที่ได้รับรางวัลในเจียงโจวในปีนี้”
เมื่อหร่วนซือซือได้ยินดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นและเขาก็พยักหน้าทันที “ฉันรู้จักเธอ!”
เธอเป็นผู้หญิงยุคใหม่ที่มีความคิดริเริ่มสร้างสรรค์และผลงานของเธอก็เป็นตัวแทนที่ดีมาก กล่าวกันว่าชุดที่ชนะเลิศถูกตัดออกด้วยกรรไกรตามต้องการซึ่งน่าทึ่งมาก!
หร่วนซือซือมองซ่งเย้อันย่างไม่เชื่อ “คุณรู้จักเธอไหม?”
ซ่งเย้อันกระพริบตาและกระพริบตาอย่างมีเล่ห์เหลี่ยม ยื่นมือออกไปเพื่อคว้าเธออย่างเป็นธรรมชาติ “ไปเถอะ ฉันจะทำให้คุณเป็นผู้หญิงที่น่าตื่นตาที่สุดในงานประกาศรางวัลนี้
