หร่วนซือซือกัดฟันของเขา เมื่อเธอฟื้นตัวเธอถอยหลังอย่างรวดเร็วโดยทิ้งระยะห่างระหว่างกับเขา
อวี้อี่มั่วเปลี่ยนใบหน้าที่จริงจังของเขาและกระพริบตาที่เธอยิ้มแทนที่จะยิ้ม “ดูแลเด็กน้อยทั้งสองคน ฉันจะไปแล้ว”
หร่วนซือซือสะดุ้งก่อนที่เขาจะไหวตัวทัน เขาเห็นอวี้อี่มั่วดึงประตูรถปิดประตูรถก็ปิดลงจากนั้นรถก็สตาร์ทและขับไปข้างหน้า
หร่วนซือซือยืนอยู่ที่เดิมและอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าเธอรู้สึกอย่างไรที่อวี้อี่มั่วในวันนี้แตกต่างจากเมื่อห้าปีก่อนมาก
ก่อนที่เธอจะเข้าใจเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านหลัง เซินเซินและซาซากอดขาของเธอจากด้านหลัง
“แม่ ทำอะไรอยู่?!”
หร่วนซือซือก้มศีรษะลงมองไปที่เด็กเล็ก ๆ สองคนที่มองมาที่เธอด้วยใบหน้าที่เป็นสีชมพูและอ่อนโยนของพวกเขา หัวใจของเขาอ่อนลงและเขายื่นมือสองข้างออกมาแตะที่ศีรษะของพวกเขาและกระซิบว่า “ไม่เป็นไร คุณและลุงผู้จัดการคุยกันเป็นอย่างไรบ้าง?”
“ลุงดีมาก พรุ่งนี้เรามาถ่ายรูปกันอย่างเป็นทางการ!”
“ใช่ เราทุกคนเข้าใจว่าลุงหมายถึงอะไร!”
หร่วนซือซือฟังยิ้มและมองลงไปที่พวกเขาและพูดว่า “ตอนนี้เราเตรียมพร้อมหมดแล้ว เราก็ควรจะกลับบ้านได้แล้ว!”
“ตกลง!”
หร่วนซือซือพาทั้งสองคนด้วยมือซ้ายและขวา เดินไปที่บริเวณงาน ทักทายพนักงานจากนั้นเก็บของและเตรียมตัวออกเดินทาง
หลังจากเดินไปที่ทางเข้าสวนซาฟารี หร่วนซือซือต้องการกลับด่วน แต่ไม่มีรถอยู่ใกล้ๆ พวกเขารออยู่ข้างถนนเป็นเวลานานโดยไม่ได้ขึ้นรถ
เดิมทีเธอและซ่งเย้อันตกลงกันว่าในระหว่างการถ่ายทำ และเรื่องเซินเซินและซาซาเขาจะจัดให้มีคนมารับพวกเขา แต่เมื่อวานนี้เธอกับซ่งเย้อันเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นและเธอรู้สึกอายเกินกว่าที่จะบอกเขาเกี่ยวกับการถ่ายทำ
มองซ้ายและขวาไม่เห็นรถผ่านมานานแล้ว
ซาซาเงยหน้าขึ้นมองเธอแล้วถามว่า “แม่ มีเรื่องอะไรเหรอ?”
หร่วนซือซือรีบปลอบใจ “ไม่มีอะไร รถจะมาถึงเร็วๆนี้”
แม้ว่าเขาจะพูดอย่างนั้น แต่ก็ยังไม่มีรถคันใดจอดรับ สักพักหร่วนซือซือก็รู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย
ทันใดนั้นเสียงแตรดังขึ้นจากด้านหลังพวกเขาจากนั้น มายบัคสีดำก็หยุดอยู่ข้างๆพวกเขาและหน้าต่างของรถก็ลดลงเผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติของอวี้อี่มั่ว
“ขึ้นรถ ฉันจะพาพวกเธอกลับ”
เมื่อเห็นสิ่งนี้หร่วนซือซือก็ขมวดคิ้ว
เขาจากไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมคุณถึงออกมาในเวลานี้?
เธอขยับริมฝีปากและกำลังจะไม่พูด แต่ซาซาเดินนำหน้าเธอไปหนึ่งก้าวเพื่อจะพูดว่า “ลุงสุดหล่อ!”
ด้วยเหตุนี้เธอจึงยกมือขึ้นและโบกมือให้เขา
เมื่ออวี้อี่มั่วเห็นสิ่งนี้รอยยิ้มที่อ่อนโยนก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา เขาผลักประตูให้เปิดออกจากรถและก้มลงกอดซาซา
“ลุงจะพาคุณกลับบ้าน”
ซาซาพยักหน้าโดยไม่ลังเล รอยยิ้มของเธอช่างหวานและน่ารัก
หร่วนซือซือยืนอยู่ที่นั่นด้วยความงุนงงเล็กน้อย
ซาซาและอวี้อี่มั่วไม่เคยเห็นหน้ากันสักครั้งทำไมเธอถึงต้องพึ่งอวี้อี่มั่ว?
เซินเซินข้างๆเธอดูเหมือนจะรู้สึกถึงความแปลกประหลาดของเธอ เขาจึงดึงมือที่จับนิ้วของหร่วนซือซือและพูดว่า “ถ้าแม่ไม่ชอบลุงคนนี้ ฉันจะขับไล่เขาไป”
เมื่อมองไปที่รูปลักษณ์ที่เข้มงวดหร่วนซือซือก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม
เธอยกมือขึ้นลูบหัวเล็กๆของเขาแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร”
เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นอีกครั้งเธอก็เห็นว่าอวี้อี่มั่วอุ้มซาซาขึ้นรถไปแล้ว หันไปมองเธอและรอให้เธอลุกขึ้น
หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆมองไปที่โทรศัพท์และในที่สุดก็เลือกที่จะถอยหลัง
พวกเขาไม่ขึ้นรถและไม่รู้ว่าจะรอนานแค่ไหน ดังนั้นพวกเขาก็จะนั่งรถไปด้วย
หร่วนซือซือตัดสินใจมองลงไปที่เซินเซิน และพูดเบาๆ “ตั้งแต่น้องสาวขึ้นไปแล้วเราจะขึ้นไปด้วยหรือไม่?”
เซินเซินพยักหน้าโดยไม่คัดค้าน
เมื่อเห็นสิ่งนี้หร่วนซือซือจึงพาเซินเซินเข้าไปในรถ
ในเวลาเดียวกันหลังต้นไม้บนถนนฝั่งตรงข้ามกระจกแผ่นหนึ่งสะท้อนแสงสีเงิน
หลังจากที่รถของอวี้อี่มั่วขับออกไป คนที่ซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ก็ปรากฏตัวขึ้นเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและโพสต์รูปที่เขาเพิ่งถ่ายทันที
สิบนาทีต่อมา ที่คฤหาสน์เฟิงหนาน
เย่หว่านเอ๋อนั่งอยู่บนโซฟาและมองไปที่สิ่งที่นักสืบส่วนตัวส่งมา ทุกครั้งที่เธออ่านใบหน้าของเธอก็ซีด
หร่วนซือซือมีลูกจริงๆ! สิ่งที่เธอไม่คาดคิดที่สุดคือกลายเป็นฝาแฝดคู่หนึ่ง!
ไฟได้เผาไหม้ในใจของเธอและเธอก็พลิกกลับอย่างรวดเร็วและเมื่อเธอเห็นรูปถ่ายของเซินเซินและซาซาที่ขยายใหญ่ขึ้นใบหน้าของเธอก็ซีดลงทันที
ในภาพเด็กทั้งสองคนชายและหญิงมีใบหน้าและการแสดงออกเกือบจะเหมือนกันกับอวี้อี่มั่ว ในขณะนั้นเธอยืนยันแล้วว่านี่เป็นลูกของหร่วนซือซือและอวี้อี่มั่วแน่นอน!
เมื่อคิดเช่นนี้เย่หว่านเอ๋อก็แทบจะระเบิด! เธอเขย่าโทรศัพท์แน่นและทั้งร่างของเธอก็เริ่มสั่นสะท้าน
ทุกอย่างดูเหมือนจะพัฒนาไปในทิศทางที่เลวร้ายที่สุด หร่วนซือซือไม่เพียงแต่มีลูกเท่านั้น แต่ยังมีลูกๆของอวี้อี่มั่วด้วย เธอเป็นภรรยาที่ซื่อสัตย์ของเขา แต่เธอไม่เคยใช้ห้องร่วมกับเขา
ถ้าเรื่องแบบนี้กระจายออกไปเธอจะถูกหัวเราะเยาะ!
ไม่สิเธอคงนั่งนิ่งไม่ได้แน่ๆ! ยิ่งเป็นไปไม่ได้เลยที่จะได้เห็นอวี้อี่มั่วถูกล่อลวงโดยพวกเขา!
ดวงตาของเย่หว่านเอ๋อกระพริบอย่างรุนแรง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและโทรออกทันที
เธอกัดฟันและพูดว่า “ฮั่วชวน ฉันต้องการเจอคุณ”
เสียงผู้ชายแหบแห้งดังมาที่นั่น “คุณ ได้ตลอดเวลา”
เย่หว่านเอ๋อกัดฟันและวางสายโทรศัพท์ เธอลุกขึ้นและขับรถออกไป
เมื่อห้าปีก่อนฮั่วชวนถูกจำคุกเพราะเธอตอนนี้เธอพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้เขาออกจากคุกก่อนที่จะมีความสัมพันธ์กัน เพื่อที่เขาจะได้เป็นแขนขวาที่แหลมคมของเธอต่อไป!
เดิมทีเธอต้องการให้เขาพักผ่อนสักสองสามวัน แต่ตอนนี้เมื่อเห็นรูปถ่ายเหล่านั้นหัวใจของเธอก็ยุ่งเหยิงไปหมด!
เธอรอไม่ไหวแล้ว! เธอรอไม่ไหวแล้ว!
ออกมาจากคฤหาสน์เฟิงหนาน เธอเหยียบคันเร่งตลอดทางและภายในครึ่งชั่วโมงรถก็มาถึงที่หมายและหยุดอยู่หน้าบังกะโลที่ห่างไกลและไม่โดดเด่น
เย่หว่านเอ๋อลงจากรถและเหลือบมองไปรอบๆ ทำหน้าบึ้งมีแววดูถูกอยู่ใต้ดวงตาของเธอและเธอบังคับให้เธอรู้สึกอึดอัดในใจเดินไปที่ประตูห้องแรกยกมือขึ้นแล้วเคาะประตู
ในไม่ช้าน้ำเสียงที่ต่ำและระมัดระวังของชายคนหนึ่งก็ดังมาจากข้างใน “ใคร?”
เย่หว่านเอ๋อหายใจเข้าลึกๆ “ฉันเอง!”
ไม่กี่วินาทีต่อมาประตูก็เปิดออกจากด้านในพร้อมกับ “คลิก” และเย่หว่านเอ๋อก็เงยหน้าขึ้นและดูซีดเล็กน้อยเมื่อเขาเห็นใบหน้าของฮั่วชวนในรอยแตกของประตู
ฮั่วชวนก้าวถอยหลังและปล่อยให้เธอเข้าไป “คุณเย่ไม่ได้เจอกันนานแล้ว”
เย่หว่านเอ๋อมองไปที่ใบหน้าที่มืดและผอมของเขาซึ่งมีรอยแผลเป็นขนาดใหญ่และเล็กหลายแห่ง และความรังเกียจก็ผุดขึ้นมาในใจของเธอ “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
ฮั่วชวนลดศีรษะลงและอธิบายอย่างรวดเร็วว่า “มันไม่สำคัญหรอก หลังจากทะเลาะกับใครบางคนในคุก คุณคงจะทิ้งไปโดยไม่ได้ตั้งใจ”
เย่หว่านเอ๋อขมวดคิ้วมองไปที่เขาอีกครั้งและไม่สามารถพูดอะไรได้
หลังจากนั้นไม่นานเธอก็มองไปที่เขาน้ำเสียงของเธอลดลงเล็กน้อย “ฮั่วชวน คุณรู้ไหมว่าทำไมฉันพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยคุณให้พ้นโทษ”
เธอไม่ได้มีไว้เพื่อมิตรภาพของเจ้านาย ที่เธอช่วยเขาออกมา เพราะมีจุดประสงค์อย่างอื่น
