สำหรับเธอ ฮั่วชวนเป็นเพียงผู้ใต้บังคับบัญชา
“คุณ ฉันรู้”
ฮั่วชวนลดศีรษะลง รอยแผลเป็นบนหน้าผากของเขาชัดเจนขึ้นเป็นแถบยาวที่เอียงเหมือนตะขาบที่บิดงอ
เย่หว่านเอ๋อมองไปที่เขาและมีความอาฆาตพยาบาทอยู่ในใจ เธอก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัวและขมวดคิ้ว “ฮั่วชวน เปลี่ยนทรงผมของคุณเถอะ รอยแผลเป็นบนหน้าผากของคุณน่ากลัวนิดหน่อย”
ฮั่วชวนได้ยินคำนั้นมีแสงสลัวๆสว่างวาบใต้ดวงตาของเขาหายใจเข้าลึกๆและพูดว่า “ถ้าคุณไม่ชอบ ฉันจะเปลี่ยน”
เมื่อเย่หว่านเอ๋อได้ยินสิ่งนี้สายตาของเธอก็ฉายแววพึงพอใจและเหลือบมองไปที่พื้นที่เล็กๆรอบตัวเขาขมวดคิ้วและพูดว่า “คุณพักอยู่ที่นี่?”
“ใช่” ฮั่วชวนพยักหน้า “ฉันสามารถกลับมาหาคุณได้ทุกเมื่อถ้าคุณต้องการ”
“ยังใช่ถึงเวลานี้” เย่หว่านเอ๋อตอบอย่างเรียบง่ายและเรียบร้อย “เป็นการดีที่สุดที่จะซ่อนตัวตนของคุณ”
พรสวรรค์ที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดนั้นน่ากลัวที่สุด ตอนนี้ฮั่วชวนได้รับการปล่อยตัวจากคุกและไม่มีใครรู้ว่าเขาได้รับการปล่อยตัว นี่คือการใช้งานที่คุ้มค่าที่สุดของเขา!
เย่หว่านเอ๋อยื่นมือออกไปหยิบการ์ดออกมาจากกระเป๋าและวางไว้บนโต๊ะข้างๆเธอ “มีเงินอยู่หนึ่งแสนหยวนในการ์ดและรหัสผ่านคือวันเกิดของฉัน คุณใช้มันก่อน หาหากไม่พแ”
ฮั่วชวนขมวดคิ้วเล็กน้อย “ฉันไม่ต้องการสิ่งเหล่านี้”
เย่หว่านเอ๋อพูดอย่างไม่อดทนเล็กน้อย “ให้คุณถือไว้”
เมื่อถึงเวลานั้นจะต้องใช้เงินอีกมากมายและเขาก็เป็นอาวุธของเธอ ดังนั้นควรจะรักษามันให้ดี
เมื่อเห็นฮั่วชวนขมวดคิ้วดวงตาของเย่หว่านเอ๋อก็สงบลง เธอยกมือขึ้นและตบไหล่ฮั่วชวนเบาๆ เสียงของเธอเบาลงเล็กน้อย “ตอนนี้คนเดียวที่อยู่ข้างๆฉันคือคุณ คุณควรจะสบายดี เข้าใจไหม?”
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ความอบอุ่นก็แวบผ่านดวงตาของฮั่วชวนและในไม่ช้าเขาก็พยักหน้าแรงๆ “ ฉันเข้าใจแล้ว คุณไม่ต้องกังวล”
เย่หว่านเอ๋อโค้งริมฝีปากของเธอเมื่อเธอเห็นสิ่งนี้ “หร่วนซือซือกลับมาพร้อมกับลูกสองคนตอนนี้งานแรกของคุณคือการตรวจสอบเธอ!”
เพียงแค่รู้จักตัวเองและศัตรูเท่านั้นที่จะชนะการต่อสู้
คราวนี้เธอต้องอดทนมากพอและต่อแถวยาวเพื่อจับปลาตัวใหญ่ ในเวลานั้นเธอต้องเอาหร่วนซือซือและเด็กทั้งสองแยกออกด้วยกัน!
ด้านอื่นๆ
มายบัคสีดำแล่นผ่านเมืองและกำลังจะขับรถไปยัง West Bridge Park แต่จู่ๆโทรศัพท์ของหร่วนซือซือก็ดังขึ้น
เมื่อเธอเห็นคำว่า “อันอัน” กระพริบบนหน้าจอโทรศัพท์เธอก็ไม่ได้คิดอะไรและกดปุ่มรับสาย “เฮ้อันอัน”
เสียงของซ่งอวิ้นอันดังมาจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ “ซือซือ เสร็จแล้วหรอ เซินเซินกับซาซารู้สึกยังไงที่กับการย้ายสถานที่ทำงานในวันแรก”
หร่วนซือซือแสยะยิ้มและมองลงไปที่เด็กน้อยที่เชื่อฟังทั้งสองที่นั่งอยู่ข้างๆและพูดเบาๆ ว่า “เชื่อฟังมาก เราจะถ่ายทำอย่างเป็นทางการในวันพรุ่งนี้”
“ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน ไปทำบาร์บีคิวกันเถอะ!”
หร่วนซือซือตะลึงเมื่อได้ยินคำพูดและเงยหน้าขึ้นมองอวี้อี่มั่วที่นั่งอยู่อีกด้านและตู้เยี่ยในแถวหน้า ทันใดนั้นเขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
ถ้าเธอบอกว่าเธออยู่ในรถของอวี้อี่มั่วตอนนี้ ฉันกลัวว่าซ่งอวิ้นอันจะโวยวาย?
ซ่งอวิ้นอันที่อยู่อีกด้านหนึ่งไม่ได้ยินเสียงใดๆมานานแล้วจึงพูดต่อว่า “ห๊ะ มีอะไรเหรอ อย่าบอกว่าไม่มีเวลา! ฉันโทรหาพี่ฉีเมื่อกี้เพื่อถามเขาบอกว่าคุณจะเสร็จ ตอนห้าโมงครึ่ง”
หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆกลืนและถามว่า “ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน?”
“อยู่ห้างสตาร์ไลท์ใจกลางเมือง”
หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆและพูดว่า “คุณส่งตำแหน่งมาให้ฉัน ฉันจะไปหาคุณ”
เมื่อเธอวางสายโทรศัพท์ก่อนที่เธอจะวางโทรศัพท์ทิ้งเธอก็รู้สึกกังวลเมื่อมองไปที่เขาและเขาเงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัวเพื่อสบกับดวงตาสีดำของอวี้อี่มั่ว
อวี้อี่มั่วยกริมฝีปากบางขึ้นน้ำเสียงแผ่วเบา“จะไปไหน?”
หร่วนซือซือเปิดปากของเขาหลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเขาก็เหลือบมองออกไปนอกหน้าต่างและพูดว่า “หยุดตรงข้างหน้า ฉันจะพาพวกเขาไปที่ห้างสตาร์ไลท์ เพื่อเจออันอัน”
เมื่ออวี้อี่มั่วได้ยินคำนั้นที่จะไปหาซ่งอวิ้นอันและคิ้วของเขาก็ค่อยๆยืดออก
เขาหันไปมองตู้เยี่ยที่อยู่ตรงหน้าและพูดว่า “ไปที่สี่แยกข้างหน้า แล้วไปที่ห้างสตาร์ไลท์”
ตู้เยี่ยตอบทันทีว่า “ตกลง”
หร่วนซือซือตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและกำลังจะปิดปากของเธอ แต่ใครจะรู้ว่าตู้เยี่ยหันหน้ามาเธอต้องกลืนคำพูดที่เข้ามาในลำคออีกครั้ง
อวี้อี่มั่วไม่ให้โอกาสเธอปฏิเสธเลย
ลืมมันไป
“แม่ เราจะไปไหนกัน?” เซินเซินเงยหน้าขึ้นถามพร้อมกับกระพริบตา
หร่วนซือซือยิ้มและตอบเบาๆว่า “ไปหาป้าอันอันกันเถอะ!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้เขาก็เต้นอย่างมีความสุขทันที “เยี่ยมมาก!”
ซาซาเอียงศีรษะมองไปที่หร่วนซือซือแล้วถามอย่างน่ารักว่า “ลุงไปกับพวกเราด้วยไหม?”
ลำคอของหร่วนซือซือแน่นขึ้นเมื่อได้ยินเรื่องนี้และเขาไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร
เมื่อเห็นว่าเธอเงียบซาซาจึงหันหน้าไปมองอวี้อี่มั่วที่อยู่ข้างๆยื่นมือออกไปเพื่อจับผ้าพันแขนของเขา “ลุงสุดหล่อ คุณไปกับเราไหม?”
อวี้อี่มั่วได้ยินคำนั้นเงยหน้าขึ้นมองหร่วนซือซือด้วยรอยยิ้มและพูดว่า “มันขึ้นอยู่กับความเต็มใจของแม่ของคุณ”
ทันทีที่เขาพูดจบซาซาก็เงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยสายตาอ้อนวอนและพูดว่า “แม่พาลุงสุดหล่อไปด้วย”
ชั่วครู่หร่วนซือซือก็หายใจไม่ออกในใจ
ไม่คาดคิดว่าอวี้อี่มั่วเป็นคนเจ้าเล่ห์ เขาจงใจโยนคำถามไปที่ซาซา เมื่อซาซาพูดเธอจะปฏิเสธในฐานะแม่ได้อย่างไร?
หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆและกัดฟันอย่ามองตาที่น่าสงสารของซาซา และพูดอย่างโหดร้ายว่า “ซาซา มันไม่นับว่ามากเท่าที่แม่พูดหรอกเธอเป็นน้องสะใภ้ของฉัน ถ้าคุณต้องการ ไว้รอทานข้าวเย็นกับลุงสุดหล่อคราวหน้านะ”
ร่องรอยแห่งความผิดหวังส่งผ่านดวงตาของซาซา“ โอเค”
ในขณะที่คุยกันรถก็มาถึงห้างสตาร์ไลท์ และรถก็หยุดอยู่ข้างถนน หร่วนซือซือผลักประตูและลงจากรถ เรียกเซินเซินและซาซาจากรถ จากนั้นมองไปที่อวี้อี่มั่วในรถและพูดว่า “ขอบคุณสำหรับวันนี้”
ก่อนที่คำพูดจะจบลงเสียงผู้หญิงที่แหลมสูงและดังมา “หร่วนซือซือ”
ซ่งอวิ้นอันหญิงสาวที่เหมือนลมจู่ๆก็รีบวิ่งเข้าไปจับแขนของหร่วนซือซือ ใครจะรู้ว่าเธอยืนนิ่งและเมื่อเธอเห็นคนในรถเธอก็ตะลึงและอ้าปากกว้าง
อวี้อี่มั่วเหลือบมองเธอ จากนั้นหันไปหาหร่วนซือซือและพูดอย่างเงียบ ๆ ว่า “ถ้าคุณต้องการขอบคุณฉันจริงๆคุณสามารถสร้างผลงานเชิงพาณิชย์ที่ดีได้”
หร่วนซือซือดึงมุมริมฝีปากของเธอและยิ้มอย่างเต็มใจ เมื่อเธอกำลังจะดึงซ่งอวิ้นอันออกไปเธอพบว่าตู้เยี่ยซึ่งนั่งอยู่แถวหน้ากำลังหันศีรษะและมองไปที่พวกเขา
การจ้องมองของตู้เยี่ยมองข้ามเธอและเขามองตรงไปที่ซ่งอวิ้นอันข้างๆเขา ทั้งสองมองกันและดวงตาของพวกเขาก็ซับซ้อนและไม่สามารถบรรยายได้
หลังจากนั้นไม่นานซ่งอวิ้นอันก็หันกลับมาจ้องเขาสีหน้าของเขาจริงจังขึ้นมากและเขาก็จับหร่วนซือซือและหันกลับมา “ไปกันเถอะ”
เมื่อรู้สึกถึงความลำบากใจในอากาศ หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆและรีบปิดประตูรถพาเซินเซินและซาซาที่อยู่ด้านข้างเพื่อเดินตามซ่งอวิ้นอันอย่างรวดเร็ว
“แม่เป็นอะไรหรือเปล่า?”
“ใช่ ทำไมจู่ๆเธอถึงอารมณ์เสีย?”
“…”
เมื่อฟังคำถามของเด็กน้อยทั้งสอง หร่วนซือซือมองขึ้นไปที่ด้านหลังของซ่งอวิ้นอันที่เดินอยู่ข้างหน้าและหัวใจของเขาก็จมลง
เป็นไปได้ไหมที่ซ่งอวิ้นอันยังมีความรู้สึกต่อตู้เยี่ย?
