ดั่งรักบันดาล – บทที่ 390 เจอกับเจียงฮ้วนเฉินอีกครั้ง

ระหว่างทางกลับกับเซินเซินและซาซามอง ใบหน้าของหร่วนซือซือมืดมนและเธอไม่ได้พูดอะไรสักคำ

หนูน้อยทั้งสองตกใจกลัวและคิดไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเขาเชื่อฟังตลอดทางและไม่กล้าพูดอะไรสักคำในรถ

ในที่สุดเซินเซินก็อดไม่ได้และถามอย่างระมัดระวังว่า “แม่ไม่ชอบให้เราเล่นกับลุงสุดหล่อเหรอ?”

เมื่อเห็นว่าหร่วนซือซือเงียบและไม่ตอบ เซินเซินจึงพูดต่อ “ถ้าอย่างนั้นเราจะไม่พบเขาในครั้งต่อไป”

ซาซาที่อยู่ข้างๆเธอก็ก้มศีรษะลงอย่างตกใจและพูดด้วยน้ำเสียงของคนชราว่า “ฉันด้วย”

หร่วนซือซือเงยหน้าขึ้นมองผ่านกระจกมองหลังและเห็นเด็กน้อยทั้งสองก้มหน้าลงมองด้วยความเศร้าใจอย่างมาก หัวใจของเธออ่อนลงมากโดยไม่รู้ตัว

“แม่แค่โกรธที่คุณไม่บอกฉันว่าคุณจะไปไหน รู้ไหมว่าฉันกังวลเมื่อไม่พบพวกคุณ”

เซินเซินสูดอากาศและกระซิบ “แม่ ฉันรู้ พวกเราขอโทษ”

เมื่อเห็นว่าเด็กน้อยทั้งสองดูเหมือนกำลังร้องไห้ความทุกข์ใจของหร่วนซือซือก็หายไปและเขาก็รีบพูดว่า “โอเค คราวหน้าจะไม่ทำอีกแล้ว โอเค?”

“โอเค แม่!”

หร่วนซือซือเงยหน้าขึ้นและมองผ่านกระจกมองหลังเพื่อดูใบหน้าเล็กๆของพวกเขาที่กลับมาสดใสอีกครั้งจากนั้นก็ยกมุมปากขึ้น

แน่นอนว่าทั้งสองคนเป็นหัวใจของเธอจริงๆ ถ้าไม่มีพวกเขาเธอคงจะไม่มีความสุขอย่างแน่นอน

รถชะลอความเร็วลงเรื่อยๆจนถึงประตูสวนซีเฉียว เธอหันหน้ามาและพูดขณะที่ดึงเบรกมือ “พรุ่งนี้วันหยุด คุณอยากไปไหน แม่จะพาไปที่นั่น”

“ฉันอยากทาสีที่บ้าน!”

“อยากดูทีวี”

เมื่อฟังคำตอบของพวกเขาหร่วนซือซือส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

ในสองวันที่ผ่านมาพวกเขาออกไปวิ่งข้างนอกทุกวันเล่นที่สวนซาฟารีและฮวนเล่อกู่ โดยปกติแล้วพวกเขาไม่อยากออกไปข้างนอกอีกสักพัก

หร่วนซือซือยิ้ม “ให้คุณอยู่บ้านสักวัน”

พรุ่งนี้เธอจะไปดูที่สตูดิโอของเจนนิเฟอร์ดูชุดเสื้อผ้าใหม่และทำงานของเธอต่อไป

หลังจากนั้นเซินเซินและซาซาจะทำงานของเธอให้เสร็จเมื่อเป็นเช่นนั้นเธอจะทำงานให้เสร็จโดยเร็วที่สุดและเธอจะสามารถออกจากเมืองเจียงโจวได้

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้หร่วนซือซือก็รู้สึกมีความสุขขึ้นเล็กน้อย

เช้าวันรุ่งขึ้นหร่วนซือซือ เซินเซินและซาซา อยู่ที่บ้านโดยปล่อยให้ศาสตราจารย์หร่วน และคุณนายหลิวดูแลพวกเขา จากนั้นขับรถออกจาก West Bridge Garden และมุ่งหน้าไปที่สตูดิโอของเจนนิเฟอร์

ระหว่างทางเธอจำได้ว่าซ่งเย้อันเคยบอกเธอว่าเจนนิเฟอร์ชอบลิลลี่ป่าเธอจึงไปที่ร้านดอกไม้ใกล้ๆและซื้อมัน

ที่ตั้งของสตูดิโอของเจนนิเฟอร์นั้นยอดเยี่ยมมาก ในบ้านเก่าใกล้ใจกลางเมืองที่พลุกพล่านจะพบได้หลังจากผ่านซอยที่บิดเบี้ยวเท่านั้น มันซ่อนตัวอยู่ในเมืองที่พลุกพล่านและมีความน่าสนใจ

แต่ในทางแบบนี้สมรรถนะของรถนั้นได้รับการทดสอบมากที่สุด หร่วนซือซือ ระมัดระวังและหวาดกลัวตลอดทางก่อนที่จะหยุดรถบนถนนลูกรังหน้าสตูดิโอ

เธอลงจากรถหยิบช่อดอกไม้และกดออด ไม่นานผู้หญิงที่ค่อนข้างคุ้นเคยก็มาเปิดประตูให้เธอ

เธอเป็นผู้ช่วยของคุณเจนนิเฟอร์

ขณะที่เธอเดินเข้าไปในสนามบ้าน หร่วนซือซือถามว่า “วันนี้คุณเจนนิเฟอร์มาที่นี่ไหม ฉันต้องการดูชุดใหม่และเรียนรู้เกี่ยวกับการเตรียมงาน”

ผู้ช่วยเสี่ยวซินยิ้มอย่างเขินอายเมื่อเธอได้ยิน “วันนี้คุณเจนนิเฟอร์ ไม่อยู่ เธอมีอะไรต้องออกไปฉันคิดว่าคุณมาที่นี่เพื่อซื้อเสื้อผ้าของคุณ”

เมื่อได้ยินว่าคุณเจนนิเฟอร์ไม่ได้อยู่ที่นั่น หร่วนซือซือก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยเขาลังเลและมองไปที่ผู้ช่วยเสี่ยวซินแล้วพูดว่า “ฉันจะกลับมาอีกครั้ง ฉันจะโทรติดต่อล่วงหน้าเพื่อยืนยัน”

เสี่ยวซินพยักหน้าและยื่นนามบัตรสตูดิโอ “โทรมาได้เลย”

หร่วนซือซือยิ้มและพยักหน้า “ฉันฝากช่อดอกไม้นี้ให้เจนนิเฟอร์ด้วย”

“ตกลง”

หลังจากอำลาเสี่ยวซินแล้วหร่วนซือซือ ก็หันหลังเดินออกจากสนาม

ฉันคิดว่าฉันจะได้เห็นคุณเจนนิเฟอร์ในวันนี้ แต่ฉันไม่ได้คาดหวังว่าสิ่งต่างๆจะเกิดขึ้นอย่างน่าเสียดาย

หร่วนซือซือยิ้มและส่ายหัวเดินออกจากประตูและเข้าไปในรถ

หลังจากขึ้นรถแล้วเธอก็ตระหนักถึงความกว้างของซอยนี้ มันจะยากสักหน่อยถ้าเธอต้องการเลี้ยวกลับ แต่เธอไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนถ้าเธอเดินไปข้างหน้า

หร่วนซือซือมองซ้ายขวาเห็นว่าไม่มีรถอยู่ข้างหน้าและข้างหลัง เขาหักหมุนพวงมาลัยช้าๆและเริ่มเลี้ยวหน้ารถ

ทุกครั้งที่หันไปต้องย้อนกลับมาอีกหลายครั้งหลังจากนั้นหัวรถก็ยังเลี้ยวไม่สนิท

หร่วนซือซือรู้สึกกระวนกระวายและมีเหงื่อไหลออกมาที่หน้าผากเธอหายใจเข้าลึก ๆ และพยายามอีกครั้งอย่างช้าๆก่อนจะหมุนหน้าไปรอบๆ

เธอแอบถอนหายใจอย่างโล่งอกและกำลังจะเหยียบคันเร่ง รถสีดำก็ขับมา

ตรอกแคบๆแบบนี้แทบจะไม่สามารถรองรับรถสองคันผ่านไปมาได้ แต่นี่เป็นข้อพิสูจน์ว่าคนขับทั้งสองคนมีทักษะในการขับขี่ที่ดี แต่หร่วนซือซือเพิ่งหันกลับมาร่างกายเป็นแนวทแยงและตอนนี้ฉันเห็นรถคันนั้นกำลังจะมาถึง ฉันกลัวมากจนไม่กล้าขยับ

นี่คือวิธี?

หร่วนซือซือนั่งอยู่บนที่นั่งคนขับ กัดริมฝีปากล่างของเธอและไม่รู้จะทำอย่างไร

ทันใดนั้นรถคันตรงข้ามก็บีบแตร รถของเธอร่างของหร่วนซือซือก็แน่นขึ้นจากนั้นเธอก็มีปฏิกิริยาตอบสนองและค่อยๆหมุนพวงมาลัยไปทางขวา

รถทั้งสองคันเคลื่อนตัวไปข้างหน้าอย่างช้าๆ และขณะที่หร่วนซือซือถอนหายใจด้วยความโล่งอกในใจทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงเสียดสีจากด้านหลังของรถ

ตูม!

หัวใจของหร่วนซือซือแน่นขึ้นและเหยียบเบรกทันที เธอหยุดรถและผลักประตูทันทีเพื่อออกไป

ด้านนอกรถส่วนท้ายของรถทั้งสองคันมีการเผชิญหน้ากันอย่างใกล้ชิด

หัวใจของหร่วนซือซือแน่นขึ้นและเขามองไปที่ป้ายทะเบียนของรถสีดำทันใดนั้นก็ตะลึง

แค่เฉี่ยว ฉันไม่ได้คาดหวังว่าจะได้เฉี่ยวรถราคาแพงขนาดนี้!

เมื่อเธอสูญเสียสติ ประตูของรถสีดำก็เปิดออกทันใดนั้นชายคนหนึ่งที่มีลักษณะเหมือนบอดี้การ์ดก็เดินลงมาด้วยใบหน้าที่ลึกล้ำและเย็นชาจ้องมองไปที่หร่วนซือซือ “คุณมาที่นี่”

จู่ๆหัวใจที่ห้อยลงมา หร่วนซือซือก็เอ่ยขึ้นในลำคอเธอไม่ใช่คนที่ยั่วยุอะไรสักอย่างหรือ? ทำไมมันน่ากลัวขนาดนี้!

เธอพูดขึ้นในใจแต่เธอก็ยังรวบรวมความกล้าก้าวไปข้างหน้าและพูดว่า “ฉันขอโทษ ฉันสามารถโทรติดต่อ บริษัทประกันภัยได้แล้ว”

ชายคนนั้นเหลือบมองเธอและยกคางขึ้นมองเธอ “มีอะไรบอกเจ้าของได้”

ก่อนที่หร่วนซือซือจะตอบสนองประตูด้านหลังก็เปิดออกและเธอก็ถูกผลักเข้าไป เธอตกใจมากและเมื่อเธอหันหน้าไปเห็นคนที่นั่งข้างๆเธอ เธอก็ตะลึงทันที

กลับกลายเป็นเจียงฮ้วนเฉิน!

ใบหน้าหล่อเหลาที่ปรากฏบนหน้าจอโฆษณาของห้างสรรพสินค้าในเมืองเจียงโจวอยู่ใกล้แค่เอื้อม!

หร่วนซือซือประหลาดใจ “ทำไมถึงเป็นคุณ?”

เจียงฮ้วนเฉินยิ้ม ดวงตาที่เต็มไปด้วยดวงดาวคู่หนึ่งดูเหมือนจะมีทั้งกาแล็กซี่งดงามและจมลึกเขายิ้มและถามว่า “ถ้าไม่ใช่ฉัน คุณอยากเป็นใคร?”

เขาไม่รอให้หร่วนซือซือพูดเขาก็ขยับเข้ามาใกล้เธอกระพริบตาที่เธอและพูดว่า “ไม่ได้เจอกันนานแล้วผู้ช่วยตัวน้อย”

หร่วนซือซือได้ยินสิ่งนี้ทันใดนั้นก็มีบางอย่างแวบขึ้นมาในความคิดของเขาและในขณะนั้น หลังจากนั้นก็มีบางอย่างเกิดขึ้น

ประโยคนี้ไม่ใช่สิ่งที่เธอเห็นบนการ์ดในช่อดอกทานตะวันในวันนั้นใช่หรือไม่? ตอนนั้นเธอคิดว่ามาจากคุณฉี แต่เธอไม่คาดคิดว่า….

หร่วนซือซือถามกลับว่า “คือคุณ?