ดั่งรักบันดาล – บทที่406 แบบนี้เรียกว่าตั้งใจ

เนื่องจากหร่วนซือซือสวมชุดกี่เพ้าที่มีกระโปรงที่สง่างามและผ่าด้านข้างสูงมุมของกระโปรงจึงยกขึ้นเล็กน้อยในทุกย่างก้าว

ผู้หญิงคนนั้นก้าวเท้าไป ทันใดส้นรองเท้าส้นสูงของเธอก็กดลงขยี้ชายกระโปรงลงกับพื้นอย่างรุนแรง

หร่วนซือซือสะดุดราวกับว่ามีบางอย่างจับเธอจากด้านหลัง เธอขมวดคิ้วและเมื่อเธอหันกลับไปเธอก็ได้ยินเสียงแตกดังมาจากด้านหลังของเธอ

เธอหันหน้าไปอย่างรวดเร็วและเห็นกระโปรงที่ขาดการแสดงออกของเธอก็จมลงทันที

เจ้าของรองเท้าส้นสูงสีแดงตะโกนว่า “โอ้” และทักษะการแสดงของเขายกเท้าสูงเกินจริงเล็กน้อยถอยหลังไปสองก้าวแล้วรีบขอโทษ “ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

หร่วนซือซือคิ้วขมวดแน่นและความโกรธก็พุ่งพล่านจากก้นบึ้งสู่หัวใจ เธอกัดฟันและพยายามข่มใจตัวเอง

ดวงตาของหญิงสาวทั้งสองเป็นประกายด้วยความภาคภูมิใจและความตื่นเต้น มุมปากของพวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะเงยขึ้น

หร่วนซือซือไม่สามารถเข้าใจสถานการณ์นี้ได้ชัดเจน พวกเขาจงใจกลั่นแกล้งเธอ หรือบางทีอาจเป็นเพราะพวกเขาได้รับคำสั่งจากเย่หว่านเอ๋อหรือพวกเขาต้องการกลั่นแกล้งเธอจริงๆ

แต่อย่างไรก็ตามพวกเขากล้าที่จะปฏิบัติต่อเธอเช่นนี้และการสนับสนุนจากเย่หว่านเอ๋อเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้

หร่วนซือซือกัดฟันของเธอสีหน้าของเธอจริงจัง “คุณตั้งใจ?”

กี่เพ้านี้ถูกสร้างขึ้นโดยคุณเจนนิเฟอร์เพื่อเธอ และตอนนี้มันถูกทำลายลงที่เท้าของคนอื่นเธอไม่สามารถชดใช้มันได้

หญิงสาวในชุดสีดำโค้งริมฝีปากและยิ้มน้ำเสียงของเธอคือหยินและหยาง “คุณหร่วน ทำไมถึงพูดแบบนี้ อะไรที่บอกว่าตั้งใจหรอ เมื่อกี้เราไม่ทันระวัง!”

“ใช่” ผู้หญิงในชุดกระโปรงสีชมพูที่อยู่ข้างๆเธอก็ควรตอบว่า “คุณพูดแบบนี้ จะกล่าวหาว่าเราหลอกคุณหรอ คุณหร่วนคงไม่คิดจะให้เราชดใช้เงินหรอกใช่ไหม?”

“…”

คุณสองคนพูดติดตลกอะไรกัน ทันทีที่ความโกรธของหร่วนซือซือมาถึงขีดสุดเธอกำหมัดแน่นจ้องตรงไปที่ดวงตาของพวกเขาและพูดว่า “คุณสองคนอย่าหลอกลวงคนมากเกินไป เป็นไปไม่ได้ “เพียงแค่เฝ้าติดตามและให้ทุกคนเห็นว่าคุณทำตามวัตถุประสงค์อะไร!”

เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด ผู้หญิงทั้งสองดูเหมือนจะได้ยินเรื่องตลกบางอย่างพวกเขาทั้งสองมองหน้ากันจากนั้นก็โน้มตัวไปข้างหน้าและปิดด้วยรอยยิ้ม

“คุณหร่วน คุณมีความเข้าใจผิดเกี่ยวกับพวกเรา! การที่รั้งเราไว้และไม่ยอมปล่อยมันไปถูกหรือผิด?”

โดยไม่รอคำตอบของหร่วนซือซือ ผู้หญิงชุดดำข้างๆเธอยิ้มและตอบว่า “ไหนละ! คุณต้องแยกให้ออกระหว่างคำว่าตั้งใจหรือไม่เจตนา”

ในขณะที่เธอพูดเธอก้าวอย่างกะทันหันยื่นมือออกไปจับชายกระโปรงของหร่วนซือซือและดึงออกอย่างแรง

“ครั้งที่สอง” หร่วนซือซือทำปฏิกิริยากับเสียงของการแตกและมองลงไปเพียงเพื่อพบว่าส่วนที่แยกสูงที่หนาในต้นขาถูกดึงไปที่เป้ากางเกง ในทันใดเผยให้เห็นชุดที่ป้องกันด้านใน

เธอดูตกตะลึงไปชั่วขณะและรีบเอื้อมมือไปปิดกั้นเธอ ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าพวกเขาจะอาละวาดจนฉีกเสื้อผ้าของเธอเช่นนี้

หญิงสาวในชุดดำเลิกคิ้วด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ “นี่เรียกว่าจงใจ เข้าใจไหม?!”

ทันใดนั้นความโกรธของหร่วนซือซือก็ใกล้จะระเบิดออกมา

ถ้าไม่ใช่เพราะเธอเอามือปิดส่วนที่ขาดของกระโปรง เธอจะต้องเอื้อมมือไปตบผู้หญิงคนนั้นอย่างรุนแรง

“คุณหนูดูเหมือนว่าเสื้อผ้าของคุณจะมีคุณภาพไม่ดีเท่าไหร่นัก!”

ผู้หญิงสองคนยืนคุยกันอย่างเย็นชาราวกับกำลังดูการแสดง และพวกเธอก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะจากไป

หร่วนซือซือรู้สึกอับอายและรำคาญเมื่อมีคนมาและไปข้างๆเขา หลังจากผ่านห้องน้ำไปเขาก็มองดูพวกเขาอย่างอยากรู้อยากเห็น

หร่วนซือซือไม่กล้าขยับ ตราบใดที่เธอก้าวหรือปล่อยขาด้านข้างของเธอก็จะหายไป เธอหายใจเข้าลึกๆมองไปที่ผู้หญิงทั้งสองคนอย่างเย็นชาและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “คุณ ทำกับฉันแบบนี้คุณคิดว่าฉันจะปล่อยคุณไปเหรอ?”

เธออาจทำอะไรไม่ถูกในตอนนี้ แต่หลังจากวันนี้ไปตราบใดที่เธอคิดเรื่องนี้ไม่ช้าก็เร็วเธอก็จะตามเช็คบิลกับพวกเขาได้

เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด สีหน้าของผู้หญิงทั้งสองก็มืดลงและมีความรู้สึกผิดที่ผ่านเข้ามาในดวงตาของพวกเขาและพวกเขาก็ไม่สามารถพูดอะไรได้สักคำ

หร่วนซือซือตะคอกอย่างเย็นชา “เมื่อถึงเวลาคุณคิดว่าเย่หว่านเอ๋อจะยังปกป้องคุณอยู่ไหม?”

เมื่อผู้หญิงสองคนได้ยินคำพูดนั้นใบหน้าของพวกเธอก็ซีดเผือก พวกเธอหันหน้าพร้อมเพรียงกันมองหน้ากันและไม่สามารถพูดกันได้

หลังจากนั้นไม่นานผู้หญิงในชุดสีดำก็หันหน้ามามองหร่วนซือซือด้วยท่าทางดุร้ายและพูดอย่างเย็นชาว่า “ในวันนี้เราอาจทำให้คุณอับอายได้เช่นกัน!”

ขณะที่เธอพูดเธอยื่นมือออกไปและผลักหร่วนซือซืออย่างกะทันหัน

มีแรงเข้ามาอย่างกะทันหันและจับไม่ได้ หหร่วนซือซือไม่มีการเตรียมการใดๆเมื่อเธอเอียงตัวไปข้างหลังเธอจะหลักล้มลง

เธอใช้มือปกปิดต้นขาด้านข้าง แต่ตอนนี้เธอล้มลงกับพื้นโดยที่เท้าของเธอขดและกี่เพ้าที่ฉีกขาดก็เปิดออกจนหมดและเผยให้เห็นขาขาวยาวสองข้างของเธอ

มีคนเข้าและออกจากห้องน้ำและทันใดนั้นก็เกิดข้อพิพาทจากที่นี่ควบคู่ไปกับการล้มของหร่วนซือซือที่ดึงดูดความสนใจของทุกคนในทันที

เมื่อชายคนนั้นเห็นขายาวของหร่วนซือซือสายตาของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่เมื่อผู้หญิงเห็นเธอดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความหึงหวง

หร่วนซือซือไม่สามารถสนใจความเจ็บปวดที่หัวเข่าและข้อศอกของเธอได้เลย เธอยื่นมือออกไปอย่างรวดเร็วและรีบดึงเสื้อผ้าของเธอขึ้นเพื่อปกปิดผิวที่เผยออกมา

ในตอนนี้เธอรู้สึกอาย

ผู้หญิงสองคนที่อยู่ข้างๆพวกเขามีสีหน้าเหมือนคนมุงดู หนึ่งในนั้นถึงกับหยิบโทรศัพท์ถ่ายภาพของหร่วนซือเพียงไม่กี่ภาพยิ้มและพูดกับเพื่อนของเธอว่า “ถ้าเย่หว่านเอ๋อเห็นรูปนี้ล่ะ คงหัวเราะน่าดู”

หัวใจของหร่วนซือซือมีอาการหนาวสั่นและเธอเงยหน้าขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจและเห็นว่าทุกคนรอบตัวเธอมองเธอด้วยสายตาที่ซับซ้อนในขณะนั้นหัวใจของเธอแทบจะเย็นชา

ในสังคมที่เป็นจริงเช่นนี้เป็นพรที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับคุณที่ต้องทนทุกข์และพบกับความโชคร้ายและคนอื่นๆก็ไม่ปฏิบัติต่อคุณราวกับว่าคุณไม่ใช่คน

ในขณะนี้มีเสียงฝีเท้าที่วุ่นวายอย่างกะทันหันอยู่ใกล้ๆจากนั้นเสียงทุ้มและทรงพลังก็ดังขึ้น “มีอะไรเหรอ?”

เจ้าของเสียงมีออร่าของตัวเอง ทันทีที่เขาปรากฏตัวทุกคนที่เฝ้าดูความตื่นเต้นรอบตัวเขาค่อยๆถอยห่างออกไปและพยายามแยกย้ายกันไป

หร่วนซือซือหันศีรษะของเขาอย่างกะทันหันและเห็นใบหน้าด้านข้างที่เพรียวบางของชายคนนั้น

เขาสั่งพนักงานที่อยู่ข้างๆเขาด้วยน้ำเสียงที่แน่วแน่ “ดูแลแขกทุกคน ฉันจะดูแลที่นี่”

“ตกลง”

บริกรสองคนพยักหน้าทันทีและเริ่มนำแขกออกไป

ผู้หญิงสองคนที่ยืนอยู่ข้างๆรู้สึกผิดเล็กน้อยขยิบตาให้กันและกำลังจะเดินจากไปเมื่อจู่ๆอวี้อี่มั่วก็พูดว่า “คุณสองคนอยู่ก่อน”

น้ำเสียงของอวี้อี่มั่วดูเหมือนจะเย็นชาและไม่สามารถเย็นลงได้อีกต่อไป

สีหน้าของของผู้หญิงสองคนเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันและพวกเขาก็ตื่นตระหนกเล็กน้อย

อวี้อี่มั่วมองไปที่พวกเขาสายตาของเขาเปลี่ยนไปมองลงไปที่หร่วนซือซือ ดวงตาของเขามืดและหมองคล้ำ

หลังจากหยุดชั่วขณะทันใดนั้นเขาก็ถอดเสื้อสูทแล้วสวมใส่หร่วนซือซือ

หร่วนซือซือขมวดคิ้วและต้องการปฏิเสธ แต่เธอมองไปรอบๆและไม่พบอะไรที่สามารถปกปิดร่างกายของเธอได้ เธอจึงใส่เสื้อสูท

โดยไม่คาดคิดว่าเสื้อผ้าตัวใหญ่ของชายคนนั้นเมื่อสวมทับเธอจะยาวไปถึงต้นขาของเธอซึ่งถูกปกปิดไว้อย่างแน่นหนา