เสี่ยวเหมิงไม่คิดมากเและพูดด้วยเสียงกระซิบถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนแรกว่า “ตอนแรกฉันรู้ว่าน้องสาวซือซือกลับมาจากต่างประเทศ และฉันปกป้องเธออย่างลับๆ หลังจากนั้นเธอก็ได้พบกับคุณเย่ในโรงพยาบาล ทั้งสองเกิดเรื่องทะเลาะกันที่หลังโรงพยาบาล… ”
เมื่อฟังสิ่งที่เกิดขึ้นกับหร่วนซือซือและเย่หว่านเอ๋อที่เกิดขึ้นด้านหลังโรงพยาบาล อวี้อี่มั่วก็ขมวดคิ้ว
ไม่คาดคิดว่าเย่หว่านเอ๋อจะโหดร้ายกว่าที่เขาคิด ถ้าเสี่ยวเหมิงไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้เขาคงไม่เชื่อ …
เสี่ยวเหมิงได้พบกับหร่วนซือซือเป็นครั้งแรกและสารภาพตัวตนของเขา จนกระทั่งทั้งสองคนตกลงที่จะไปตามหาอวี้อี่มั่วด้วยกัน ทุกอย่างได้รับการอธิบายอย่างละเอียดมากที่สุด
เมื่อพูดถึงตอนที่พวกเขาไปหาเบาะแสด้วยกัน พี่หลงก็อดไม่ได้ที่จะตอบว่า “จริงๆแล้วช่วงเวลาที่ชื่นชมน้องสาวหร่วนมากที่สุดคือช่วงเวลาที่ไปวัดชิงซาน พวกเราไม่มีใครคาดคิดว่าเราจะได้พบกับลั่วจิ่วเหยี่ย…”
เมื่อได้ยินเขาพูดถึงลั่วจิ่วเหยี่ย อวี้อี่มั่วก็นึกถึงสิ่งที่เธอพูดเมื่อพบกับหร่วนซือซือในวันนี้ ปรากฎว่าเธอได้พบกับลั่วจิ่วเหยี่ยจริงๆ …
เขาหยุดและถามอย่างรวดเร็ว “ตอนนั้นสถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง?”
พี่หลงอธิบายทุกอย่างที่เกิดขึ้นในเวลานั้นอย่างชัดเจน ขณะที่อวี้อี่มั่วฟังอย่างเงียบ ๆ หัวใจของเขาก็เต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ ไปพร้อมกับการพัฒนาของสิ่งต่างๆ
โดยไม่คาดคิดผู้หญิงคนนี้กล้าหาญมาก ภายใต้สถานการณ์ในเวลานั้น เธอสามารถสงบและพึ่งตัวเองได้ ซึ่งทำให้เขาค่อนข้างชื่นชมเธอ
ดูเหมือนว่าหญิงสาวที่อยู่ในความตื่นตระหนกได้หายตัวไปแล้ว ตอนนี้ความคิดของหร่วนซือซือได้ก้าวไปสู่ระดับที่สูงขึ้น ซึ่งทำให้เขารู้สึกสบายใจอย่างอธิบายไม่ถูก
ในที่สุดเมื่อเขาได้ยินพี่หลงพูดถึงฉากที่พวกเขาไปที่ภูเขาสีเขียวเพื่อตามหาเขาด้วยกัน อวี้อี่มั่วก็ขมวดคิ้วแน่นขึ้นเล็กน้อยและความแปลกประหลาดก็ปรากฏขึ้นในใจของเขา
ถ้าเป็นจริงตามที่พี่หลงและเสี่ยวเหมิวพูด พวกเขาไปที่วัดชิงซานในวันนั้นโดยบังเอิญและพวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาอยู่ในวัด แต่ทำไมอวี้กู้เป่ยถึงได้พยเขา?
โดยไม่คำนึงถึงเบาะแส อวี้กู้เป่ยพบวัดหลังหร่วนซือซือ แต่หร่วนซือซือไม่รู้ว่าเขาอยู่ในวัด แต่ทำไมอวี้กู้เป่ยถึงแน่ใจว่าเขาอยู่ที่ไหน?
ปมของสิ่งเหล่านี้ดูเหมือนจะติดอยู่ในทางตันและไม่สามารถแก้ไขได้
อวี้อี่มั่วมีอาการปวดหัวอย่างอธิบายไม่ถูก เมื่อฟังคำพูดของพี่เหมิวและเสี่ยวเหมิงอย่างดูถูกเหยียดหยาม เขาก็หมดความคิด
“ประธานอวี้”
เมื่อได้ยินเสียงเรียกของพี่หลง อวี้อี่มั่วก็กลับมามีสติอีกครั้ง พี่หลงถามว่า “แล้วเราจะทำตามที่คุณพูดในขั้นตอนต่อไป?”
อวี้อี่มั่วพยักหน้าและพูดอย่างเคร่งเครียด “ตามที่ฉันพูด อย่าให้อวี้กู้เป่ยสังเกตเห็นปัญหาใด ๆ และต้องมั่นใจในความปลอดภัยของเธอ”
พี่หลงและเสี่ยวเหมิงตอบพร้อมเพรียงกัน “เข้าใจแล้ว!”
อวี้อี่มั่วพยักหน้าเล็กน้อย “โอเค ไปเตรียมตัวกันเถอะ”
เมื่อดูพวกเขาจากไป อวี้อี่มั่วอยู่คนเดียวในสนามสักพักก่อนที่เขาจะควบคุมรถเข็นให้หมุนไปรอบ ๆ
เหตุการณ์นี้เป็นการยิงครั้งแรกของเขาและอวี้กู้เป่ย เขาไม่ยอมให้ตัวเองมีจุดอ่อนในโทรศัพท์มือถือของอวี้กู้เป่ยอย่างแน่นอน ดังนั้นตั้งแต่แรกเขาต้องถือความคิดริเริ่มไว้ในมือของเขาเอง
เขาขับรถวีลแชร์ไปที่บ้าน หลังจากเข้าไปในห้องโถงแล้ว เขาก็มองไปทางร้านอาหารโดยไม่รู้ตัว หร่วนซือซือยังคงกินอยู่และเมินเขา
คุณป้าข้างๆเธอพูดว่า “คุณอวี้ อาหารเย็นพร้อมแล้ว คุณสามารถกินได้เลย”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ อวี้อี่มั่วก็เหลือบไปเห็นอาหารเย็นที่จัดเตรียมไว้เป็นพิเศษสำหรับเขาบนโต๊ะข้างๆ หร่วนซือซือ ลังเลอยู่ครู่หนึ่งพยักหน้าและพูดว่า “โอเค”
เขาเพิ่งเข้าไปใกล้ ๆ ที่นั่น แต่ทันใดนั้น หร่วนซือซือก็วางตะเกียบลง ยืนขึ้นและยิ้มให้ป้าของเขา “คุณป้า ฉันกินเสร็จแล้ว อร่อยมาก”
หลังจากพูดด้วยความสุภาพ เธอก็หันกลับมาและเดินออกไปโดยตรง เธอจ้องมองเขาอย่างไร้ชีวิตชีวาโดยไม่หยุดสักครู่
อวี้อี่มั่วสะดุ้งเล็กน้อยเหลือบมองโจ๊กบนโต๊ะที่เธอยังกินไม่เสร็จและขมวดคิ้วเล็กน้อย
หร่วนซือซือทานอาหารที่นี่เสร็จแล้วและก็ไม่อยากอยู่ห้องเดียวกันกับเขาและไม่อยากทานอาหารเย็นด้วยกัน!
ทันใดนั้นไฟที่ไม่มีชื่อก็พุ่งเข้ามาในหัวใจของเขา
คิดไม่ถึงว่า จะต้องนั่งกินข้าวคนเดียว
แม้ว่าในใจของเขาจะเต็มไปด้วยความโกรธ แต่ในท้ายที่สุดเขาก็ระงับความกดดันของไฟ ไม่พูดอะไรและกินอาหารเย็นอย่างเงียบ ๆ
ด้วยเหตุผลบางอย่างความสัมพันธ์ระหว่างเขากับหร่วนซือซือจะแข็งกระด้างและเหินห่าง ในตอนแรกทั้งสองเข้าใจผิดกัน แต่ตอนนี้พวกเขาค่อยๆคลี่คลาย แต่ทั้งคู่มองหน้ากันและมีความรู้สึกรำคาญซึ่งกันและกัน
ข่างมันเถอะ
อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วและในที่สุดก็ทิ้งเรื่องเล็กน้อยทั้งหมดไว้ข้างหลังและหยุดคิดถึงเรื่องนี้
ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเขาคือการคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไปเพื่อจัดการกับอวี้กู้เป่ย
ในคืนนั้น
แสงจันทร์สลัวและแสงสลัว
ฉันไม่รู้ว่าเป็นเพราะฉันนอนหลับมากเกินไปในระหว่างวันหรือเปล่า หร่วนซือซือจึงล้มตัวลงนอนในตอนกลางคืนโดยไม่มความง่วงเลยแม้แต่น้อย
ในระหว่างวัน เธอโทรหาซ่งเย้อันและหลังจากวางสายเธอก็ปิดเครื่อง เมื่อเธอเปิดโทรศัพท์อีกครั้งในตอนกลางคืน เธอพบว่าซ่งเย้อันไม่โทรมาอีกเลยหรือแม้แต่ส่งข้อความมาอีก
ในใจของเธอรู้สึกผิดอย่างอธิบายไม่ถูก ฉันกลัวว่าครั้งนี้มันจะทำร้ายจิตใจของซ่งเย้อันจริงๆ
ในตอนเย็น เธอบอกคุณนายหลิวว่ามีบางอย่างผิดปกติและไม่สามารถกลับไปที่สวนซีเฉียวได้และให้พวกเขาดูแลเซินเซินและซาซา คุณนายหลิวไม่ได้ถามอะไรมาก ให้เขาถ่ายวิดีโอและส่งมาให้ฉันดู
ในวิดีโอ เซนเซนและซาซาได้รับการกระตุ้นให้อาบน้ำโดยคุณนายหลิว และหนูน้อยทั้งสองพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้น่ารักและตลก
เมื่อไม่สามารถนอนตอนดึกได้ หร่วนซือซือจึงคลิกที่วิดีโอและดูซ้ำแล้วซ้ำอีกและไม่สามารถช่วยยกมุมริมฝีปากของเธอขึ้นได้
ครั้งหนึ่งเธอถามตัวเองว่าเสียใจไหมที่ให้กำเนิดลูกสองคนนี้ โดยไม่ลังเลในคำตอบของเธอคือไม่
ไม่ว่าจะยากแค่ไหน เมื่อมองย้อนกลับไปตอนนี้เธอก็ยังรู้สึกว่าการตัดสินใจของเธอนั้นถูกต้องสมบูรณ์
ในขณะนี้มีเสียง “ป๋อม” อยู่ด้านนอกประตู หร่วนซือซือก็ผงะเพราะคิดว่าเขามีอาการประสาทหลอน
ดูเหมือนว่าเสียงจะดังมาจากทางเดินและยังมีระยะห่างจากด้านข้างของเธอ ปิดโทรศัพท์แล้วลุกขึ้นนั่งและฟังอย่างตั้งใจพร้อมกับลมหายใจอ่อน ๆ
ดูเหมือนจะมีเสียงรบกวนอยู่ข้างนอกและฉันไม่ได้ยินเว้นแต่จะตั้งใจฟัง หร่วนซือซือรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย เธอค่อยๆลุกจากเตียงและเดินไปที่ประตูเพื่อฟัง
ไม่มีเสียงอีก เป็นไปได้ไหมว่าเธอได้ยินผิด?
หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็หมุนลูกบิดประตูและผลักให้เปิดออก เธอเดินออกไปไม่มีอะไรที่ประตู เธอมองเข้าไปในทางเดินและพบว่ามีใครบางคนนั่งอยู่ตรงทางของบันได จากมุมมองของเธอเธอสามารถมองเห็นได้เพียงครึ่งหลังเล็กน้อย …
หายใจเข้าลึก ๆ เธอถอนความกล้า ยกเท้าขึ้นแล้วก้าวไปข้างหน้าจนกระทั่งเธอไปถึงจุดสูงสุดของบันได เธอก็รู้ว่าคนที่นั่งอยู่บนพื้นไม่ใช่คนอื่นมันคืออวี้อี่มั่ว!
รถเข็นของเขาตกบันไดราวกับว่าเขาลื่นตกบันไดและเขานั่งอยู่บนบันไดด้านบนด้วยสีหน้าแปลก ๆ
ความลำบากใจเล็กน้อยฉายไปทั่วใบหน้าของเขาอย่างรวดเร็วเมื่อเขาเห็นเธอ
เมื่อมองไปที่ฉากนี้ หร่วนซือซืออาจจะเดาอะไรบางอย่างในใจได้ มันอาจเป็นเพราะอวี้อี่มั่วต้องการลงไปชั้นล่าง แต่เขาบังเอิญตกลงมาขณะนั่งรถเข็นด้วยตัวเอง
แผ่นไม้ที่ลาดเอียงได้รับการออกแบบติดกับบันได ซึ่งควรได้รับการติดตั้งเพื่อให้เขาขึ้นลงได้ง่ายขึ้น แต่ก็ยังค่อนข้างอันตรายสำหรับเขาที่จะต้องใช้เก้าอี้รถเข็นขึ้นลงตามทางลาดชันด้วยตัวเอง
หร่วนซือซือหายใจเข้าลึก ๆ ไม่สามารถช่วยได้ แต่ผ่อนคลายการแสดงออกเล็กน้อยและพูดเบา ๆ ว่า “จะดีกว่านี้ถ้าจะไม่ต้องขึ้นลงบันไดคนเดียว”
จากนั้นเธอก็เดินลงไปสองสามขั้นวางเก้าอี้รถเข็นที่บันได แล้วย้ายไปที่ด้านบนสุดของขั้นบันได
