ความคิดของหร่วนซือซือขยับเล็กน้อย เธอมองลงไปที่สามเณรน้อยที่เงียบงัน โค้งคำนับเล็กน้อยและพูดเบาๆว่า “โอเค ท่านช่วยพาฉันไปดูที่อื่นๆรอบๆเถอะ”
สามเณรน้อยพยักหน้าอย่างเชื่อฟังและเดินนำหน้าไป หร่วนซือซือตามมาพร้อมกับเงยหน้าขึ้นและมองไปรอบๆรู้สึกประหม่าเล็กน้อยในใจ
หลังจากเดินไปรอบวัดเล็กๆอย่างช้าๆอารมณ์ของสามเณรน้อยก็ร่าเริงขึ้น หร่วนซือซือกำลังพูดคุยและหัวเราะกับเขาและวางแผนที่จะหันหลังกลับ และกลับไปที่ห้องที่เสี่ยวเหมิงและพี่หลงอาศัยอยู่ ใครจะรู้ว่าเขาจ้องมองมาจากประตูด้านข้างถัดจากเขาและการกระทำของเขาก็หยุดไม่ได้
ประตูด้านข้างนี้ดูเหมือนจะนำไปสู่สนามหญ้าเล็กๆอีกแห่งหนึ่ง มองไม่เห็นอะไรจากภายนอก แต่เมื่อกี้สามเณรจื่อจี้พาเธอเดินไปรอบๆและแนะนำเธออย่างละเอียด แต่ไม่ได้พาเธอไปลานเล็กๆที่นั่น
นี่เป็นเรื่องน่าสงสัย
หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆ ทันใดนั้นก็ยื่นมือออกไปเพื่อจับจื่อจี้ที่กำลังจะจากไปและพูดเบาๆว่า “ท่านยังไม่ได้พาฉันไปเดินดูจบจบ ทำไมท่านถึงรีบไปละ?”
ทันใดนั้นก็ถอยห่างออกจากเธอ วางมือเล็กๆสองข้างไว้ด้วยกัน แก้มของเธอเป็นสีชมพูและพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น “ผู้ชายและผู้หญิงอยู่ด้วยกันไม่ได้”
หร่วนซือซือผงะแล้วก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะและถามไปว่า “นี่คือสิ่งที่เจ้าอาวาสของท่านสอนหรือไม่?”
สามเณรน้อยเช่นนี้รู้ว่าชายหญิงไม่ควรอยู่กัน หร่วนซือซือรู้สึกตลกมากขึ้นเมื่อเขาคิดเรื่องนี้มากขึ้น ในที่สุดก็หยุดหัวเราะไม่ได้
แก้มของจื่อจี้มีสีแดงขึ้น และในขณะที่เขาไม่รู้ว่าจะก้าวไปหรือถอย ดังนั้นเขาจึงได้แต่ยืนนิ่งดวงตาสีดำองุ่นของเขาไม่กล้ามองเธออีก
หร่วนซือซือเห็นว่าเขาไม่ได้พูดมานานจึงต้องซ่อนรอยยิ้มและกระซิบเบาๆว่า “โอเค โอเค ฉันจะไม่ล้อแล้ว ท่านลืมไปเถอะ ไปกันเถอะ”
เมื่อจื่อจี้ได้ยินดังนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นและพูดเบาๆ ว่า “อย่าบอกเรื่องนี้กับเจ้าอาวาส”
หร่วนซือซือตกลงอย่างรวดเร็วและกล่าวว่า “โอเค ฉันจะไม่พูดอะไร”
หลังจากพูดจบ เธอก็เดินตามจื่อจี้และเดินไปบนถนนที่เพิ่งมีฝนตก เธอเดินไปข้างหน้าด้วยเท้าลึกหนึ่งฟุต สิ่งที่เกี่ยวกับสนามหญ้าด้านข้างตอนนี้ก็ถูกลืมไปแล้วด้วย
ในเวลาเดียวกันที่สนามหญ้า อวี้อี่มั่วค่อยๆหมุนรถเข็นของเขาออกจากห้องอย่างช้าๆ มองไปที่ฉากฝนตกและหลังฝนตก อากาศก็ปลอดโปร่งทำให้ผู้คนรู้สึกพอใจอย่างอธิบายไม่ถูก
ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะได้ยินเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งและเขาก็รู้สึกคุ้นเคยเล็กน้อยเหมือนกับเสียงของหร่วนซือซือ
พอออกมาจากห้องเท่านั้นเสียงก็หายไป
ตู้เยี่ยก็เดินออกจากห้องมองไปที่อวี้อี่มั่วและถามด้วยท่าทางงงงวย “มีอะไรเหรอ?”
อวี้อี่มั่วลังเลอยู่ครู่หนึ่งและพูดด้วยเสียงทุ้ม “ฉันแค่…เหมือนว่าจะได้ยินเสียงของหร่วนซือซือ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ตู้เยี่ยก็ตกใจเล็กน้อยไม่สามารถพูดได้
หลังจากที่อยู่กับอวี้อี่มั่วมาหลายปี เขาก็ได้ตระหนักมานานแล้วว่าหร่วนซือซือนั้นพิเศษสำหรับเขา แต่เขาไม่รู้เมื่ออยู่ในนั้นทั้งสองคนเข้าใจผิดและคิดถึงครั้งแล้วครั้งเล่า จนกระทั่งวันนี้เขาได้ตระหนักถึงหัวใจของเขา?
ตู้เยี่ยยังไม่ตอบและอวี้อี่มั่วที่อยู่ข้างๆเขาถามว่า “คุณได้ยินไหม?”
ตู้เยี่ยกลับมามีสติและพูดเบาๆว่า “ไม่”
เขาไม่ได้ยินเสียงของหร่วนซือซือ ฉันกลัวว่าอวี้อี่มั่วพูดแบบนี้เพราะความคิดของเขาทำให้เกิดปัญหาใช่มั้ย?
เมื่อได้ยินเช่นนี้ดวงตาของอวี้อี่มั่วก็หรี่ลงเล็กน้อย
เดิมทีซูอวี้เฉิงบอกเมื่อคืนนี้ว่าวันนี้เขาจะพาหร่วนซือซือมาหาเขา
ในตอนนี้ประตูด้านหลังของลานเล็กๆก็ถูกผลักเปิดออก ในขณะนั้นซูอวี้เฉิงสวมเสื้อกันลมสีดำและเดินเข้ามามีใบหน้าที่ดูวิตกกังวลอยู่เล็กน้อย เขายังไม่ได้เข้าไปใกล้เมื่อเขาเห็นอวี้อี่มั่วแค่พูดว่า “อวี้อี่มั่ว! มีบางอย่างเกิดขึ้น!”
น้ำเสียงของเขาเป็นกังวลและทั้งอวี้อี่มั่ว และตู้เยี่ยก็ตกตะลึงและพวกเขาก็รู้สึกประหม่าโดยไม่รู้ตัว
ถ้าซูอวี้เฉิงรู้สึกประหม่าได้ต้องมีบางอย่างผิดปกติ!
ซูอวี้เฉิงก้าวไปข้างหน้าและตะโกนด้วยเสียงต่ำ “หลานชายของอวี้กู้เป่ยพาใครมาที่นี่! มันน่าจะถูกค้นพบที่นี่ เราต้องรีบถอนตัวออกไป!”
หลังจากสิ้นเสียงร่างกายของอวี้อี่มั่วแข็งทื่อชั่วขณะ สมองของเขาก็ว่างเปล่า สิ่งแรกที่เขาคิดไม่ใช่ตัวเองแต่เป็นคนในวัด
เมื่อเขาถูกเปิดโปง อวี้กู้เป่ยก็พบเขาและเขาจะทำร้ายผู้คนที่มาที่วัดอย่างแน่นอน!
ตู้เยี่ยมีปฏิกิริยาตอบสนองแล้วรีบผลักรถเข็นเพื่อผลักเขาไปทางประตูหลัง ประตูนี้นำไปสู่ด้านนอกของวัด เป็นประตูหลังของวัดและประตูด้านหลังของลานเล็กๆ จากที่นี่ตรงนั้น และเป็นถนนสายเล็กๆที่มุ่งตรงไปยังด้านนอกของภูเขา ในขณะนี้รถของซูอวี้เฉิงจอดอยู่นอกภูเขา
อวี้อี่มั่วถูกผลักออกไปข้างนอกพลางขมวดคิ้วและพูดว่า “แล้วเจ้าอาวาสเจินหยวนจะทำอย่างไรล่ะ?”
ซูอวี้เฉิงรีบออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว เก็บข้าวของสำคัญของอวี้อี่มั่วอย่างไม่สนใจใยดีและรีบวิ่งแซงเขา เมื่อได้ยินเขาพูดแบบนี้เขาก็รีบพูด “ตอนนี้ไม่ต้องกังวลเรื่องที่นี่หรอก!”
“และเป้าหมายของหลานชายคนนั้นคือคุณไม่ใช่พวกเรา! พวกเราไปแล้วพวกเขาจะปลอดภัย!”
ซูอวี้เฉิงพูดสองสามคำอย่างรีบร้อนและรีบวิ่งไปด้านหน้าเพื่อเปิดทางทันที
แต่ถนนบนภูเขาขรุขระเปียกและลื่น ตู้เยี่ยผลักรถเข็นไม้แต่เขาไม่สามารถขยับได้เลยและความเร็วของเขาก็ช้าลง
เมื่อเห็นสิ่งนี้ซูอวี้เฉิงก็ขมวดคิ้วแน่นและพูดอย่างรวดเร็วว่า “ไม่ได้แล้ว พวกเขามาถึงที่นี่แล้ว!”
ในขณะที่เขาพูดเขาก็ก้มตัวยกอวี้อี่มั่วขึ้นจากรถเข็นและหันหน้าไปบอกตู้เยี่ยว่า “รีบๆเอารถเข็นออกไป อย่าให้พวกเขาเห็นว่าเราออกจากที่นี่!”
“ตกลง!”
ตู้เยี่ยรีบผลักรถเข็นเข้าไปในพุ่มไม้ข้างๆเขา หลังจากแน่ใจว่าเขามองไม่เห็นแล้วเขาก็ทำลายรอยล้อและรอยเท้าบนพื้นก่อนที่จะวิ่งขึ้นไปอย่างรวดเร็ว
ที่ด้านหลังของซูอวี้เฉิง อวี้อี่มั่วรู้สึกได้ถึงความวิตกกังวลและความตึงเครียด มือของเขาค่อยๆกำแน่นและกำหมัดแน่น แต่ตอนนี้เขาอ่อนแอมากและเขาไม่สามารถแม้แต่จะหนีออกมาได้ด้วยตัวเอง ในช่วงเวลาแห่งความเป็นและความตายกลับลากคนอื่นลงมาด้วย!
ความรู้สึกไร้เรี่ยวแรงและความเสียใจเข้ามาในใจของเขาชั่วขณะ เขากัดฟันและหลับตาลงด้วยความเจ็บปวด
เสียงกระแทก หอบ ความเร่งรีบ เสียงเหล่านั้น ความเร่งด่วนแบบนั้นเหมือนกับคำสาปที่ค่อยๆขยายในหูของเขา เสียงที่ดังขึ้นเรื่อยๆทำให้เขาแทบจะล้มพับ
ฉันไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนการกระแทกหยุดลง คำสั่งด่วนสองสามอย่างมาจากหูของฉัน จากนั้นซูอวี้เฉิงก็วางเขาลง
เขาลืมตาขึ้นและตระหนักว่ามันมาถึงแล้ว ซูอวี้เฉิงวางเขาไว้ในรถแล้วตู้เยี่ยก็เข้าไปในรถและปิดประตู คนของซูอวี้เฉิงก็สตาร์ทรถ ทันใดนั้นร่างก็กระโดดออกไปพร้อมกับเสียง “หวด!”
อวี้อี่มั่วนั่งในรถและเฝ้ามองเนินเขาสีเขียวนอกหน้าต่างไกลออกไปเรื่อยๆและหัวใจของเขาก็เต้นแรงด้วยเหตุผลบางอย่าง
ทุกอย่างในวันนี้ดูเหมือนจะเป็นแผนของอวี้กู้เป่ย
เขาต้องลบความทรงจำนี้!
รถขับเข้าสู่ถนนใหญ่อย่างช้าๆและทุกคนในรถก็แอบโล่งใจ
“พี่เฉิงเกิดอะไรขึ้นทำไมจู่ๆอวี้กู้เป่ยค้นหาเราเจอ?”
ตู้เยี่ยอดไม่ได้ที่จะถาม
ซูอวี้เฉิงนั่งอยู่ที่เบาะผู้โดยสารด้านหน้า เช็ดเหงื่อและสาปแช่งภายในว่า “หลานชายนั้นไม่รู้ว่ารู้ได้ยังไง ยังไงก็ตามวันนี้ฉันมาที่นี่เพื่อตามหาคุณ คิดไม่ถึงว่าฉันจะได้เจอคุณที่นี่ เมื่อฉันพบเขาฉันเลยใช้ทางลัดมาที่นี่ก่อน!”
อวี้อี่มั่วขมวดคิ้ว “คุณรู้ได้อย่างไรว่าพวกเขามาตามหาฉัน ฉันซ่อนตัวอยู่ในวัด พวกเขาอาจจะไปที่วัดชิงซานก็ได้”
ซูอวี้เฉิงกล่าวอย่างเย็นชาว่า “พวกเขามีสายลับของฉันที่นั่น และพวกเขาก็ส่งข้อความมาหาฉัน มันสายเกินไปแล้วเมื่อฉันเห็นมันและพวกเขาก็พาคนมามากมาย ฉันมาที่นี่เพื่อตามหาคุณในวันนี้ แต่ฉันก็ไม่ได้พาใครมาเลย”
อวี้อี่มั่วกำหมัดแน่นและไม่ได้พูดเป็นเวลานาน
ในที่สุดเขาก็จำอะไรบางอย่างได้เงยหน้าขึ้นและถามอีกครั้งว่า “พวกเขารู้เรื่องวัดได้อย่างไร?”
วัดชิงซานใช้ซ่อนตัวได้ดี จนเดิมทีเขาคิดว่าอวี้กู้เป่ยจะไม่มีวันพบ แต่เขาก็คิดไม่ถึง…..
