ดั่งรักบันดาล – บทที่ 539 เป็นพวกเดียวกับเขาใช่ไหม?

หร่วนซือซือจ้องมองที่มืดสลัวของเขาอย่างกระตือรือร้นและคิดบางอย่างในใจ “ตอนนี้เธอยังอยู่ในการรักษา ทำไมคุณไม่ใช้โอกาสนี้เพื่อดูแลเธอ?

ถ้าซ่งอวิ้นอันตื่นขึ้นมา เห็นตู้เยี่ยอยู่ข้างๆ เธอจะต้องมีความสุขมาก

ตู้เยี่ยได้ยินดังนั้นจึงพูดเบา ๆ ว่า “ในเวลานี้ฉันไม่สามารถออกห่างจากประธานได้”

ตอนนี้อวี้อี่มั่วกลับมาที่เมืองเจียงโจวเหมือนเข้าไปในถ้ำหมาป่าทั้งด้านหน้าและด้านหลัง มันอันตรายมาก เขาขาดแคลนกำลังพลถ้าเขาออกไปในเวลานี้ กลัวว่าจะเป็นอะไร?

หร่วนซือซือเดาความคิดของเขาได้อย่างเป็นธรรมชาติและถอนหายใจ “งั้นก็ทำได้แค่รอให้เธอกลับมา… ”

แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น หลังจากที่ซ่งอวิ้นอันหายดี แต่ฉันก็กลัวว่าความสัมพันธ์ของเธอกับตู้เยี่ยจะไม่ดี ไม่ต้องพูดถึงพ่อแม่ของตระกูลซ่ง คนเดียวที่ค้องกลัวคือซ่งเย้อัน จะผ่านไปไม่ได้อีก

ทันใดนั้นบรรยากาศในห้องก็เย็นลงเล็กน้อย ตู้เยี่ยหยุดชั่วคราวค่อยๆกลั่นกรองความซับซ้อน ความเศร้าโศกในดวงตาของเขา กลับสู่ความจริงจังในการทำงาน

“เมื่อถึงเวลาทานอาหารป้าจะเตรียมอาหารให้และคุณสามารถบอกได้ว่าต้องการอะไรอีก”

หลังจากพูดเสร็จเขากำลังจะหันกลับไปและจากไป หร่วนซือซือก็หยุดเขา “ขอโทรศัพท์ฉันให้ฉันหน่อยได้ไหม?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ตู้เยี่ยก็หยุดและออกจากห้องไป สักพักเขากลับมาอีกครั้งพร้อมกับโทรศัพท์มือถือของเธอในมือ

หร่วนซือซือหยิบมันขึ้นมาแล้วเปิดเครื่อง โทรศัพท์สั่นชั่วขณะและมีข้อความปรากฏขึ้นทุกสายที่ไม่ได้รับ

ส่วนใหญ่มาจากซ่งเย้อัน หร่วนซือซือหายใจเข้าลึก ๆ และหลังจากตู้เยี่ยจากไป เธอก็โทรกลับหาเขา

ไม่จำเป็นต้องคิด เธอก็เดาได้แล้วว่าซ่งเย้อันต้องอยู่ในอารมณ์ที่ใจร้อนในตอนนี้ จู่ๆเธอก็หายตัวไปและไม่มีข่าวใด ๆ เกิดขึ้น หลังจากนั้นเขาต้องเป็นห่วง

โทรศัพท์ดังขึ้น ทันทีที่มันดังขึ้นและมีคนรับสาย

“สวัสดี ซือซือ คุณอยู่ที่ไหน?”

“ซ่งเย้อัน” หร่วนซือซือหายใจเข้าลึก ๆ “ตอนนี้ฉันปลอดภัยแล้ว คุณไม่ต้องกังวล แต่ตอนนี้เพราะบางอย่างฉันอาจไม่สามารถกลับไปได้ชั่วคราว”

เสียงของซ่งเย้อันที่อยู่ตรงนั้นดูกังวลเล็กน้อย “ คุณหมายความว่าอะไร?”

หร่วนซือซือกัดริมฝีปากของเธอแล้วพูดว่า “ฉันบอกคุณไม่ได้ เมื่อฉันกลับไปฉันจะคุยกับคุณ โอเคไหม เย้อัน”

เมื่อเธอพูดแบบนี้ก็เกิดความเงียบขึ้นที่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ หลังจากนั้นไม่นานเสียงของซ่งเย้อันก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง “ซือซือ ส่งตำแหน่งมาให้ฉัน แล้วฉันจะไปรับคุณ”

“เย้อัน ไม่ต้องห่วงฉัน ตอนนี้ฉันปลอดภัยแล้ว … ”

“คุณอยู่เคียงข้างเขาสักหนึ่งวินาทีสองวินาที ฉันไม่โล่งใจ ซือซือ ส่งตำแหน่งมาให้ฉัน”

ทันใดนั้นเสียงของซ่งเย้อันก็มุ่งมั่นมากขึ้นและน้ำเสียงของเขาก็ไม่อาจปฏิเสธได้

หัวใจของหร่วนซือซือแน่นขึ้น ทันใดนั้นเธอก็ไม่รู้ว่าจะตัดสินใจอย่างไร

เธอมีความผิดอย่างมากเกี่ยวกับเจ้าอาวาสเจินหยวน เธอยังต้องการชี้แจงสิ่งเหล่านี้รวมถึงเรื่องการตามหาอวี้อี่มั่วด้วย เธอเคยสัญญากับคุณนายใหญ่เป็นการส่วนตัว ถ้าเธอไม่สามารถทำให้อวี้อี่มั่วพบกับเขาได้ เธอก็ไม่สามารถออกไปได้ในตอนนี้

ในอีกด้านหนึ่ง ซ่งเย้อันมีท่าทีหนักแน่นความกังวลของเขาเกี่ยวกับเธอนั้นสมเหตุสมผลและเธอไม่รู้ว่าจะปฏิเสธอย่างไร

“ซือซือ?” ไม่ได้ยินเสียงของหร่วนซือซือ ซ่งเย้อันถามอย่างกังวล “คุณได้ยินที่ฉันพูดเมื่อกี้หรือเปล่า?”

หร่วนซือซือสูดลมหายใจเย็น ๆ และตัดสินใจอย่างไร้ความปรานี พูดทีละคำว่า “เย้อัน ฉันมีเรื่องสำคัญมากที่ต้องจัดการในครั้งนี้ ดังนั้นต้องรอให้ทุกอย่างเสร็จ แล้วเราจะได้พบกัน”

หลังจากพูดเสร็จ เธอก็หยุดฟังคำแนะนำของชายคนนั้น วางสายโทรศัพท์และปิดโทรศัพท์

หลังจากทำสิ่งนี้เสร็จแล้ว เธอก็วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ คลื่นแห่งความรู้สึกผิดก็เกิดขึ้นในใจของเธอ

เธอรู้ว่าเธอทำบางอย่างที่ดูเหมือนไม่ยุติธรรมกับซ่งเย้อัน แต่เธอต้องทำตามที่สัญญาไว้กับคุณนายใหญ่และเธอต้องเข้าใจรายละเอียดของเจ้าอาวาส

เธอถอนหายใจยาวเหลือบมองท้องฟ้านอกหน้าต่าง เดินไปที่เตียงและล้มตัวลงนอน

ทุกวันนี้การนอนอย่างเดียวสามารถป้องกันไม่ให้ถูกคุกคามจากปัญหาต่างๆได้ เธอนอนลงห่มผ้านวมและหลับไป

ตื่นมาไม่รู้ว่าใช้เวลานานแค่ไหน ท้องฟ้าข้างนอกมืดไปหมดแล้ว เธอเวียนหัวและง่วง หลังจากลุกขึ้นนั่งแล้วก็เข้าห้องน้ำไปล้างหน้า

กลับเข้ามาในห้องนอน เธอมองไปที่ห้องที่ตกแต่งอย่างเรียบง่าย รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ทั้งห้องเธอไม่สามารถหาน้ำดื่มได้สักแก้ว เธอตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกหิวและว่างเปล่าในท้อง ซึ่งรู้สึกไม่สบายตัวมาก

ทันใดนั้นเองก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น จากนั้นเสียงของหญิงวัยกลางคนก็ดังขึ้นด้านนอก “คุณหร่วน อาหารเย็นพร้อมแล้ว คุณลงมาทานอาหารเย็นได้แล้ว”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ดวงตาของหร่วนซือซือก็สว่างขึ้น เขารีบเดินไปที่ประตูและเปิดประตู

ด้านนอกประตูมีหญิงวัยกลางคนยืนอยู่ด้วยใบหน้าใจดีและรอยยิ้ม

เธอยิ้มให้หร่วนซือซือและพูดอีกครั้งว่า “คุณหร่วนลงไปทานอาหารเย็นเถอะ”

“โอเค” หร่วนซือซือรู้สึกรักอย่างอธิบายไม่ได้ เธอหิวมาก เขาจึงตามเธอลงไปชั้นล่าง

ร้านอาหารอยู่ที่ชั้น 1 เป็นห้องครัวกึ่งเปิด เมื่อหร่วนซือซือเดินผ่าน เขาก็เห็นอาหารมื้อค่ำแสนอร่อยที่จัดเตรียมไว้บนโต๊ะหินอ่อนแล้ว

โจ๊กที่มีคุณค่าทางโภชนาการ ผัดผักใบเขียวและเต้าเจี้ยวปู ล้วนทำขึ้นอย่างประณีต ซึ่งทำให้ผู้รับประทานรู้สึกอยากอาหาร

หร่วนซือซืออดไม่ได้ที่จะหยิบตะเกียบขึ้นมา หลังจากกินไปไม่กี่คำ เขาก็ได้ยินเสียงดังมาจากบริเวณใกล้เคียง

เสียงมาจากทิศทางของบันได เมื่อหร่วนซือซือมองย้อนกลับไป เธอก็เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยอยู่สองสามคน อวี้อี่มั่วนั่งอยู่บนรถเข็น เสี่ยวเหมิงกำลังผลักเขาไปข้างหลัง ในขณะที่พี่หลงกำลังยืนอยู่ข้างๆเขา รายงานบางอย่างกับเขาด้วยเสียงต่ำ

ราวกับรู้สึกถึงดวงตาของเธอ ทั้งสามคนแทบจะมองไปที่เธอในเวลาเดียวกัน เมื่อพี่หลงและเสี่ยวเหมิงเห็นว่านั่นคือเธอ ดวงตาของพวกเขาก็เบิกกว้างและความประหลาดใจก็กระพริบไปทั่วใบหน้าของพวกเขา

เสี่ยวเหมิงอดไม่ได้ที่จะโพล่งออกไป “ น้องสาวซือซือ คุณมาที่นี่ได้อย่างไร… ”

เขาอยากจะถาม แต่ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงอวี้อี่มั่วที่อยู่ข้างๆเขา เขาหยุดพูดอย่างรวดเร็วมองไปที่ชายบนรถเข็นและไม่พูดอะไร

หร่วนซือซือยิ้มให้พี่หลงและเสี่ยวเหมิง จากนั้นก็เหลือบมองไปที่หน้าของอวี้อี่มั่ว รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็แข็งขึ้นทันที เธอเหลือบมองเขาจากนั้นก็ขยับสายตาออกไปทันทีราวกับว่าไม่ได้เห็นเขา

อวี้อี่มั่วเห็นดวงตาของเธออย่างเป็นธรรมชาติ เขาขมวดคิ้วและไม่พูดอะไรเลย หลังจากหยุดชั่วครู่เขาก็หันศีรษะและสั่งทั้งพี่หลงและเสี่ยวเหมิง “ที่เหลือเราค่อยคุยกันเถอะ”

เสี่ยวเหมิงตอบและผลักรถเข็นเข้าไปในร้านทันที

เมื่อนึกถึงฉากที่พวกเขาทักทายหร่วนซือซือตอนนี้ อวี้อี่มั่วเลิกคิ้ว “พวกคุณคุ้นเคยกับเธอหรอ?”

เสี่ยวเหมิงพูดอย่างรวดเร็ว “คุณอวี้คุณไม่รู้เหรอเราติดตามคุณซือซือเพื่อหาที่อยู่ของคุณในช่วงเวลาที่ผ่านมา”

พี่หลงที่อยู่ข้างๆก็พยักหน้าซ้ำ ๆ “ต้องขอบคุณคุณหร่วน มิฉะนั้นพวกเราก็เหมือนแมลงวันไร้หัวที่ไม่มีทางเริ่มได้”

เมื่อฟังทั้งสองคนสรรเสริญอวี้อี่มั่ว อวี้อี่มั่วก็รู้สึกสงสัย

ผู้หญิงคนนี้ตามหาเขาตอนที่เขาหายไปจริงๆเหรอ?

แม้ว่าเขาจะไม่เชื่ออย่างเต็มที่ แต่ก็ยังมีความยินดีอยู่ในใจและเขาพูดอย่างเงียบ ๆ ว่า “มาคุยกัน เล่ามาให้ฟัง”

เขาแค่อยากได้ยิน เมื่อเขาหายตัวไปเธอพบเขาได้อย่างไร?