ลู่เสี่ยวม่านได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยบนใบหน้าของเธอ ตาของเธอบวมและมุมปากของเธอยังมีเลือดไหล ดูเหมือนว่าเธอต้องการที่จะกัดลิ้นของตัวเองและฆ่าตัวตาย ในขณะนี้ปากของเธอถูกยัดไว้กับ ลูกบอลผ้าทำให้เธอไม่สามารถกัดได้อย่างอิสระ
หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆก้าวไปข้างหน้าและเข้าไปหาเธอ จากนั้นยื่นมือออกเพื่อดึงลูกบอลผ้าที่ยัดไว้ในปากของเธอออก
ลู่เสี่ยวม่านไออย่างรุนแรงและมีน้ำตาไหลออกมา ดวงตาของเธอเป็นสีแดงจ้องมองไปที่หร่วนซือซืออย่างไม่มีความเป็นมิตรและความสุข เหมือนเธอมองอย่างศัตรูอย่างชัดเจน
หร่วนซือซือรู้สึกหนาวและถามอีกครั้ง “ลู่เสี่ยวม่าน ทำไมถึงเป็นคุณ?”
เธอจะเป็นคนที่อยู่ข้างๆอวี้กู้เป่ยได้อย่างไร? จะเป็นผู้หญิงของอวี้กู้เป่ยได้อย่างไร? ในความคิดของเธออวี้กู้เป่ยและหร่วนซือซือเป็นสองคนที่ไม่สามารถเอาชนะพวกเขาได้!
ยิ่งไปกว่านั้น ลู่เสี่ยวม่านเคยช่วยเธอไว้เมื่อไม่นานมานี้! เธอไม่รู้ความสัมพันธ์ระหว่างตัวเองกับอวี้อี่มั่ว และอวี้กู้เป่ยหรอ?
ลู่เสี่ยวม่านตะคอกอย่างเย็นชาและมีการดูถูกเหยียดหยามเล็กน้อยจากด้านล่างของดวงตาของเขา “หร่วนซือซือ มาถึงตอนนี้คุณยังไม่รู้อีกหรอ?”
หร่วนซือซือตกตะลึงและพูดไม่ออก
จากนั้นลู่เสี่ยวม่านก็เย้ยหยันอย่างเหยียดหยาม “โง่จริงๆ!”
เมื่อมองเธอไปที่ผู้หญิงตรงหน้า หร่วนซือซือไม่สามารถยอมรับได้เลย เพื่อนสนิทคนนี้ที่คุยกับเธอเมื่อไม่นานมานี้กลายเป็นคนที่แปลกประหลาดและเย็นชา ตัวตนที่แปลกประหลาดของเขาทำให้เธอประหลาดใจจริงๆ
ทันใดนั้นมีบางอย่างแวบเข้ามาในความคิดของเธอจากนั้นเธอก็ตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่าง ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย
ถ้าเธอจำไม่ผิด ลู่เสี่ยวม่านน่าจะอยู่ที่นั่น ตอนที่เธอทำโทรศัพท์มือถือหาย หลังจากนั้นเธอก็ได้รู้จากคุณย่าของเธอว่ามีคนใช้โทรศัพท์มือถือของเธอโทรหาอวี้อี่มั่ว จากนั้นเธอก็โทรหาอวี้อี่มั่ว เธอโกหกและไปที่วัดชิงซานอย่างเงียบๆ
ด้วยวิธีนี้ทุกอย่างดูเหมือนจะเชื่อมโยงกันอย่างสมบูรณ์
เมื่อโทรศัพท์หายไปมันคือลู่เสี่ยวม่านที่อยู่ตรงกลาง หลังจากนั้นโทรศัพท์ก็ตกอยู่ในมือของอวี้กู้เป่ย เขาจัดการหลอกอวี้อี่มั่ว อันที่จริงนี่เป็นกับดักที่พวกเขาใช้เธอเป็นเหยื่อล่อตั้งแต่ต้น!
หลังจากคิดถึงเรื่องนี้อย่างชัดเจน หนังศีรษะของหร่วนซือซือก็ชาและมีอาการขนลุก เธอกัดฟันมองไปที่ลู่เสี่ยวม่านแล้วพูดว่า “ที่โทรศัพท์ฉันหายก็เพราะคุณใช่ไหม?”
ลู่เสี่ยวม่านหัวเราะเยาะเมื่อได้ยินคำนั้นและถามอย่างดูถูก “ตอนนี้คุณรู้หรือยัง?”
ด้วยคำยืนยันส่วนตัวของเธอทำให้หัวใจของหร่วนซือซือแน่นขึ้นอย่างรวดเร็วและเธอกำหมัดแน่น “ทำไมคุณ…ทำไมคุณถึงทำแบบนี้!”
ถ้าไม่ใช่เพราะเธอฉันกลัวว่าจะไม่เกิดเรื่องที่ตามมาอีกและอวี้อี่มั่วจะไม่ติดกับดักจนเกือบตาย สิ่งเหล่านั้นในวัดชิงซานจะไม่เกิดขึ้น
“เราไม่ใช่เพื่อนที่ดีต่อกันเหรอ ลู่เสี่ยวม่านเรารู้จักกันมาหลายปีแล้วทำไมคุณถึง…”
ความหมองคล้ำปรากฏขึ้นในดวงตาของลู่เสี่ยวม่าน ในไม่ช้าเธอก็ระงับอารมณ์ทั้งหมดและทิ้งประโยคที่เย็นชาไว้ว่า “ฉันไม่เคยคิดว่าคุณเป็นเพื่อน”
“แล้วความช่วยเหลือและการดำเนินการทั้งหมดก่อนหน้านี้ของคุณเป็นของปลอมหรอ?”
ตอนที่ซ่งอวิ้นอันเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล เธอคอยปลอบโยนเธอและบอกจุดสนใจต่างๆของเธอเมื่อต้องย้ายไปโรงพยาบาล ต่อมาเธอตกลงที่จะพาเธอไปรับการรักษาที่ต่างประเทศเพื่อพาซ่งอวิ้นอันไปต่างประเทศ
ลู่เสี่ยวม่านไม่เอ่ยอะไรและกล่าวว่า “คุณยังไม่แน่ใจหรอ การติดต่อของฉันกับคุณมีจุดมุ่งหมาย”
คำพูดเหมือนค้อนหนักกระแทกหัวใจของหร่วนซือซือ ดูเหมือนเธอจะไม่สามารถยอมรับมันได้ เท้าของเธอเริ่มอ่อนแอและเธอก็ก้าวถอยหลัง
เธอกัดฟันหายใจเข้าลึกๆและถามว่า “เสี่ยวม่าน ฉันปฏิบัติต่อคุณในฐานะเพื่อนจริงๆ และฉันคิดว่าฉันไม่เคยปฏิบัติต่อคุณอย่างเลวร้าย ทำไมคุณถึงปฏิบัติกับฉันแบบนี้?”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ดวงตาของลู่เสี่ยวม่านก็เปล่งประกายด้วยความซับซ้อน เธอพยายามที่จะทำริมฝีปาก แต่สุดท้ายก็ไม่มีเสียง ท้ายที่สุดเธอดูเหมือนไม่เต็มใจที่จะมองไปที่หร่วนซือซือ เพียงแค่ขยับศีรษะของเธอออกไปมองข้างๆ และพูดอย่างเย็นชาว่า “ตอนนี้ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมาก”
เมื่อมองไปที่ผู้หญิงตรงหน้าเขา หร่วนซือซือไม่สามารถยอมรับมันได้ เธอกัดริมฝีปากล่างของเธอและหายใจเข้าลึกๆ และพูดว่า “สิ่งที่คุณทำกับ ไม่เพียวแต่เรื่องนี้ใช่ไหม? พูดอีกอย่างหนึ่งก็คือมันเป็นสิ่งนี้ที่อวี้กู้เป่ยสั่งให้คุณทำมากกว่านี้”
เมื่อได้ยินคำว่า “อวี้กู้เป่ย” สีหน้าของลู่เสี่ยวม่านก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ในเวลานี้เธอไม่ต้องการพูดอะไร เธอเพียงแค่หลับตาและพูดอย่างเย็นชา “ไม่มีความคิดเห็น”
เมื่อเห็นว่าอดีตเพื่อนของเธอได้กลายมาเป็นศัตรูตัวฉกาจ หัวใจของหร่วนซือซือก็ขุ่นมัวและเจ็บปวด เธอกัดฟันและคิดอะไรบางอย่างขึ้นมา เธอยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา ทันใดนั้นเสียงของเธอก็แน่นขึ้น “ตอนนี้คุณตกอยู่ในเงื้อมมือของอวี้อี่มั่วแล้ว เขาไม่ปล่อยคุณไปง่ายๆ คุณเคยคิดบ้างไหมว่าคุณจะทำอะไรในอนาคต”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ลู่เสี่ยวม่านที่หลับตาลงก็มีปฏิกิริยาบางอย่าง ในที่สุดเธอกดคิ้วลืมตาและมองไปที่หร่วนซือซือ ก่อนที่จะหัวเราะเยาะ “อะไรกัน คุณคิดที่จะอ้อนวอนฉันหรอ?”
ทันใดนั้นน้ำเสียงของหร่วนซือซือก็เย็นลง “คุณได้ทำหลายสิ่งหลายอย่างที่ทำให้ฉันเสียใจ ทำไมฉันต้องอ้อนวอนให้คุณ?
ลู่เสี่ยวม่านยิ้มเยาะเย้ย “แล้วคุณพูดมากไปเพื่ออะไร ชีวิตและความตายของฉันเกี่ยวข้องอะไรกับคุณ?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หัวใจของหร่วนซือซือก็เย็นยะเยือก เธอมองลึกๆไปที่หญิงสาวที่ถูกมัด มือของเธอที่ห้อยลงมาข้างๆ ค่อยๆกำหมัดแน่นในที่สุดเธอก็กัดฟันและทำให้หัวใจของเธอกลับมาโหดร้าย
กลายเป็นว่าตั้งแต่แรกเริ่ม เธอมักจะหลงใหลในตัวเอง เพื่อนที่ดีทุกคนจากหลายปีที่ผ่านมา พี่สาวที่แสนดีที่พูดคุยได้ทุกเรื่องล้วนเป็นเรื่องไร้สาระ! บางครั้งเธออาจจะเป็นคนของอวี้กู้เป่ยเมื่อห้าปีก่อน
แม้ว่าฉันจะคิดแบบนี้ แต่ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะยังคงมีอารมณ์ที่ไม่สบายใจติดอยู่ในใจ หร่วนซือซือเพิ่งเดินไปสองก้าว เมื่อประตูห้องถัดไปก็ถูกเปิดออก อวี้อี่มั่วก็ขับรถวีลแชร์ออกจากห้องนั้น
เธอเงยหน้าขึ้นและมองไปที่เขา เธอเพิ่งร้องไห้และดวงตาแดงอย่างเห็นได้ชัด
อวี้อี่มั่วหยุดชั่วคราวแล้วถามอย่างเมินเฉย “เสร็จแล้วหรอ?”
“ใช่”
ตามที่เธอพูด เธอหยุดพักและเดินออกไปข้างนอกอย่างก้าวกระโดด
ตอนนี้ไม่ว่าพวกเขาจะจัดการกับลู่เสี่ยวม่านอย่างไรพวกเขาก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเธอ
เพียงแค่ออกมาจากห้องใต้ดิน เสียงของอวี้อี่มั่วก็ดังมาจากด้านหลัง “ต่อไปไม่ว่าคุณจะทำอะไรกับเธอ ฉันจะไม่เข้าไปยุ่ง?”
หร่วนซือซือรู้ได้ทันทีว่า “เธอ” ในปากของเขาหมายถึงลู่เสี่ยวม่าน เธอสูดลมหายใจและพูดอย่างหนักแน่นว่า “ฉันและเธอไม่ได้เป็นเพื่อนกันอีกต่อไป สิ่งที่เธอทำกับฉันคือหนี้ที่เธอเป็นหนี้และเธอควรชดใช้”
เมื่อละทิ้งคำพูดเหล่านี้เธอเร่งฝีเท้าและจากไป ใครจะรู้ว่าเสียงของชายคนนั้นดังมาจากด้านหลัง “อืม รอจนถึงวันที่ฉันแลกเปลี่ยนกับอวี้กู้เป่ย คุณจะไปกับฉัน”
หร่วนซือซือลังเลอยู่ครู่หนึ่งและไม่ได้หันกลับมามองและรีบวิ่งจากไปอย่างรวดเร็ว
ซูอวี้เฉิงก็ขึ้นมาจากห้องใต้ดินเช่นกัน เขาเหลือบมองไปที่ด้านหลังของการจากไปของหร่วนซือซือ เขายืนอยู่ข้างๆอวี้อี่มั่วและก็หัวเราะ “ฉันกับผู้หญิงคนนี้ ทันใดนั้นก็ไม่รู้สึกรังเกียจอีกต่อไปเลย”
อวี้อี่มั่วเลิกคิ้วเล็กน้อย “อะไรนะ”
ซูอวี้เฉิงยิ้ม “ดูเหมือนเธอจะค่อนข้างโง่ เธอถูกเพื่อนๆวางแผนมาตลอดและตอนนี้เธอก็สามารถรับรู้ได้แล้ว”
เมื่ออวี้อี่มั่วได้ยินคำพูดนั้นเขาก็เหลือบมองเธออย่างเย็นชาและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นๆว่า “จากนี้ไป นับตั้งแต่วันนี้ อย่าทำให้ความคิดของเธออีกต่อไป”
ขณะที่เขาพูด เขาก็ขับรถวีลแชร์ออกไปโดยทิ้งให้ซูอวี้เฉิงยืนอยู่คนเดียว
ซูอวี้เฉิงมองไปที่ด้านหลังของทั้งสอง อดไม่ได้ที่จะเกาหัวพึมพำกับตัวเอง “คำพูดนั้นหมายความว่าอย่างไร!”
เมื่อกี้ฉันพูดถึงลู่เสี่ยวม่านอย่างชัดเจน ทำไมถึงฟังความคิดเห็นของอวี้อี่มั่ว เหมือนกับว่ากำลังเตือนเขา?
