หร่วนซือซือผงะไปชั่วขณะ เมื่อเขาไม่แน่ใจในสิ่งที่เขาพูด จากนั้นเขาก็ได้ยินเขาพูดอย่างรีบร้อน “คุณเคยเห็นชายในภาพเหมือนนั้นมามากกว่าหนึ่งครั้ง”
ทันใดนั้น หร่วนซือซือก็ตอบสนองและประหลาดใจเล็กน้อย “……คุณรู้ได้อย่างไร?”
ชายคนนั้นไม่บอกและพูดว่า “การแสดงออกของคุณทรยศต่อคุณ”
หร่วนซือซือสะดุ้งและมองไปที่เฉินจุนอีกครั้ง เธอหายใจเข้าลึกๆ “ถ้าฉันบอกว่าฉันไม่ได้โกหกล่ะ?”
เฉินจุนหัวเราะเยาะ “เป็นไปไม่ได้”
ทันใดนั้น หร่วนซือซือก็ไม่มีอะไรจะพูด และดูโกรธเล็กน้อย
ชายคนนั้นพูดอย่างไม่เร่งรีบ “ฉันรู้ เพราะว่าฉันเป็นมืออาชีพ”
หลังจากนั้นเขาก็มองไปที่ใบหน้าสีฟ้าซีดของหร่วนซือซือ เขายิ้มและถามว่า “ถ้างั้น ฉันจะช่วยคุณตามหาพวกเขา?”
หร่วนซือซือแอบประหลาดใจ เมื่อเห็นใบหน้าที่จริงจังของเขา ความรู้สึกไม่สบายเดิมก็หายไปมาก
“ทำไมคุณถึงต้องการช่วยฉัน?”
เฉินจุนควักบุหรี่ครึ่งมวนในมือออกไปที่ที่เขี่ยบุหรี่ข้างๆเขา แล้วพูดเบาๆว่า “ไม่มีเหตุผล”
หลังจากนั้นเขาก็เหลือบมองไปที่พี่หลง “เพื่อนของเพื่อนฉัน ก็เป็นเพื่อนของฉันเช่นกัน ถ้าเต็มใจ ฉันก็จะช่วย แต่ถ้าคุณไม่เต็มใจ ก็คิดสะว่าฉันไม่ได้พูดอะไร”
ในขณะที่เขาพูด เขายกขาขึ้นและกำลังจะเดินไปทางที่นั่ง หัวใจของหร่วนซือซือแน่นขึ้น และสมองของเขาก็หมุนอย่างรวดเร็ว
แม้ว่าเขาจะไม่คุ้นเคยกับเฉินจุนคนนี้ แต่ก็ไม่ควรพูดถึงทัศนคติของเขาบวกกับการคาดเดาของเขา ในตอนนี้เขาควรมีความเข้มแข็งด้วยความช่วยเหลือของเขา บางทีสิ่งต่างๆอาจจะราบรื่นขึ้น
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ลำคอของหร่วนซือซือก็บีบแน่นและเรียกเขาทันที “เฉินจุน เดี๋ยวก่อน”
ชายคนนั้นหยุด แล้วค่อยๆหันกลับมาเลิกคิ้วมองเธอ แต่ไม่พูดอะไร
หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆ “งั้น…คุณช่วยฉันได้ไหม”
รอยยิ้มจางๆ ดูเหมือนจะกระพริบไปทั่วดวงตาของเฉินจุนและเขากระซิบว่า “อืม”
ออกมาจากบาร์ เสี่ยวเฝิงและพี่หลง เสี่ยวเหมิงได้กลายเป็นหนึ่งเดียวกัน ทั้งสามคนเดินไปข้างหน้า และพูดคุย หัวเราะ พวกเขายังมีนัดสำหรับดื่มครั้งต่อไป เฉินจุนและหร่วนซือซือที่ไม่ยิ้มแย้มตามธรรมชาติ ทั้งสองเดินไปด้านข้างอยู่เคียงข้างกัน แต่ไม่มีใครเป็นฝ่ายเริ่มพูดและสักพักบรรยากาศก็อึดอัดเล็กน้อย
ทันใดนั้น ชายที่อยู่ข้างๆเธอก็หันศีรษะมา ตอนนี้เธอก้มหน้าอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามว่า “ฉันได้ยินมาว่าคุณจะจัดการกับลั่วจิ่วเหยี่ยหรอ?”
เมื่อพูดถึงลั่วจิ่วเหยี่ย ร่างกายของหร่วนซือซือก็แน่นขึ้นและความหนาวเย็นก็ออกมาจากใจของเธอโดยไม่รู้ตัว และปีนขึ้นไปด้านหลังของเธอ
เขากำสองมือเข้าหากันแน่น หันหน้าไปมองชายข้างๆแล้วถามว่า “คุณรู้ได้ยังไง?”
เมื่อพูดถึงการติดต่อกับลั่วจิ่วเหยี่ย ครั้งก่อนที่พวกเขาสองคนต่อสู้กันในวัดชิงซาน นอกจากนั้น เขาและลั่วจิ่วเหยี่ยก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย
เฉินจุนหัวเราะเบาๆ “ตั้งใจฟังสิ่งที่คนอื่นพูด”
ในปากของเขาคำว่า “คนอื่น” ต้องเป็นพี่หลงอย่างแน่นอน
เฉินจุนพูดต่อพร้อมกับหัวเราะเบาๆในน้ำเสียง “คิดไม่ถึงว่าคุณจะเป็นคนกล้าหาญ”
หร่วนซือซือยิ้มและพูดว่า “เปล่า ครั้งนั้นถ้าไม่ใช่พี่หลงและคนอื่นๆ ฉันก็ไม่กล้าเหมือนกัน”
เฉินจุนเลิกคิ้วเล็กน้อย “ไม่ เธอเป็นคนกล้าหาญจริงๆ”
ในขณะที่พวกเขากำลังคุยกัน พวกเขาก็มาถึงข้างทางแล้ว รถที่เสี่ยวเหมิงและหร่วนซือซือขับก็จอดอยู่ข้างทาง
เฉินจุนชะงักเล็กน้อย เหลือบมองไปที่หร่วนซือซือหยิบนามบัตรออกมาจากกระเป๋าเสื้อและยื่นให้
หร่วนซือซือตกใจเล็กน้อย หลังจากยื่นมือไปหยิบมันขึ้นมา เขาก็รู้ว่าการ์ดสีขาวคือหมายเลขโทรศัพท์และชื่อของเขาเฉินจุน
“โทรมาหาฉันนะ”
หลังจากพูดจบ เขาก็เหลือบมองเธอ จากนั้นเดินไปข้างหน้าเพื่อบอกลาพี่หลงและเสี่ยวเหมิง จากนั้นพาเสี่ยวเฝิงไปที่ฝั่งตรงข้ามของถนนแล้วขับออกไป
เสี่ยวเหมิงมองไปที่เงารถตรงนั้น จากนั้นมองไปที่พี่หลงที่อยู่ด้านข้างและอุทานว่า “พี่หลง รถคันนั้นดูดีเหลือเกิน!”
พี่หลงหัวเราะเบาๆข้างๆเขา “เป็นรถออฟโรดของทหาร แม้ว่าคุณจะอิจฉาก็ซื้อมันไม่ไหวหรอก”
เสี่ยวเหมิงก็ถามอีกครั้งว่า “พี่หลง คุณรู้จักลักษณะนางฟ้าสวยและโดดเด่นคนนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่!”
พี่หลงยิ้มและพูดว่า “เขาเป็นเพื่อนร่วมทีม เป็นคนที่เก่งกาจและน่าเชื่อถืออย่างยิ่ง”
เมื่อเขาพูดเช่นนี้ ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่าง หันศีรษะและมองไปที่หร่วนซือซือลดเสียงลงและถามว่า “เขาพูดว่าจะช่วยคุณหรือไม่?”
หร่วนซือซือลังเลอยู่ครู่หนึ่งพยักหน้า “พูด”
“แน่นอนฉันเดาถูก” พี่หลงพูดด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจน “เพื่อนของฉันเป็นคนชอบธรรม โดยทั่วไปเขาจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วย แต่เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะตรวจสอบในฐานะของเรา ดังนั้นฉันแค่อยากจะแนะนำเขาให้คุณรู้จัก สำหรับเขาการช่วยตามหาใครสักคนนั้นไม่มีอะไรเลย”
เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูดหร่วนซือซือก็เข้าใจทันที ปรากฏว่าพี่หลงหมายถึงสิ่งนี้ เธอมองเขาด้วยความขอบคุณ และพูดด้วยความจริงใจว่า “พี่หลง ขอบคุณ”
พี่หลงยิ้ม “ขอบคุณอะไรกัน? นี่ก็เป็นเรื่องของระธานอวี้เหมือนกัน เรื่องของประธานอวี้ก็เป็นเรื่องของเราเช่นกัน”
หร่วนซือซือพยักหน้าอย่างพอใจ เมื่อเขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง เขาก็สังเกตเห็นบางอย่างแปลกๆ
เธอหันหน้าไปและเห็นรถสีดำจอดอยู่ไม่ไกลจากถนน เธอคุ้นเคยกับมัน เธอดูประหลาดใจเล็กน้อย และรีบมองไปที่เสี่ยวเหมิงและพี่หลง “นั่นรถของอวี้อี่มั่วใช่ไหม?”
เมื่อเสี่ยวเหมิงและพี่หลงได้ยินดังนั้น พวกเขาก็รีบมองไปที่นั่น
ในไม่ช้าเสี่ยวเหมิงก็พูดด้วยความประหลาดใจ “ใช่เหรอ? ประธานอวี้ไม่ได้บอกว่าจะมาถึงในชั่วโมงนี้?”
หร่วนซือซือมองเขาอย่างสับสน “คุณหมายความว่าอะไร?”
สรุปว่ามีปัญหาอะไร? อวี้อี่มั่วปรากฏตัวอย่างกระทันหันได้อย่างไร?
“ประธานอวี้มีเรื่องที่จะสั่ง เขาติดต่อฉันตอนที่อยู่ที่บาร์เมื่อกี้ เขาอยู่ใกล้ๆพอดี เขาบอกว่าจะไปถึงที่นั่นภายในครึ่งชั่วโมง ฉันไม่คาดคิดว่าเขาจะมาแล้ว!”
เสี่ยวเหมิงอธิบายอย่างเร่งรีบ และจากนั้นก็รีบเดินไปหาหร่วนซือซือ “น้องสาวซือซือ ไม่ต้องพูดเยอะแล้ว ฉันจะไปที่นั่นก่อน”
หร่วนซือซือพยักหน้าอย่างรวดเร็ว และมองไปที่ตำแหน่งของหน้าต่างรถ มันมืดและมองไม่เห็นอะไร
หลังจากที่เสี่ยวเหมิงขึ้นรถ หร่วนซือซือก็ลังเลว่าจะปล่อยเขาไว้คนเดียวหรือไม่ ใครจะรู้ว่าในไม่ช้าประตูรถก็เปิดออก เสี่ยวเหมิงลงมา และเดินไปหาเธออย่างหดหู่
หร่วนซือซือประหลาดใจ “คุณเป็นอะไรไป?”
พี่หลงยิ้มและพูดติดตลก “เป็นไปได้ไหมที่ประธานอวี้จะมาสั่งสอน?”
เสี่ยวเหมิงไม่ได้อยู่ในอารมณ์ มองไปที่หร่วนซือซือและพูดว่า “ประธานอวี้บอกว่าต้องการเจอคุณ”
หร่วนซือซือประหลาดใจ “เจอฉัน?”
เสี่ยวเหมิงพยักหน้าด้วยการแสดงออกที่แสวงหาตัวเอง “ใช่”
หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆ รู้สึกอึดอัดใจ แต่ไม่สามารถช่วยได้ แต่กัดปากและเดินไปในทิศทางของรถ
เมื่อเธอมาถึงรถ เธอก็ยื่นมือออกไป ก่อนที่เธอจะถึงเวลา เธอจับประตูรถ แต่ประตูถูกดันให้เปิดจากด้านในก่อน เธอกัดฟันก้มตัวและเข้าไปในรถ
ในขณะที่ประตูรถปิดลง หร่วนซือซือก็ตัวสั่นอย่างอธิบายไม่ถูก เนื่องจากแอร์ในรถหนาวมากเกินไป ทันทีที่เธอหันศีรษะไป เธอก็เห็นอวี้อี่มั่วมีสีหน้าเล็กน้อย
หร่วนซือซือดึงความกล้า และถามอย่างใจเย็น “มีอะไรเหรอ?”
ชายคนนั้นพูดดวยน้ำเสียงลึกซึ้งว่า “อาการบาดเจ็บหายดีแล้วหรือยัง?”
หร่วนซือซือพยักหน้า “เกือบจะหายดีแล้ว”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ความสงสัยก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของอวี้อี่มั่ว เขาก็พูดอย่างเคร่งขรึมว่า “ให้ฉันดูหน่อย”
“หือ?” หร่วนซือซือมองเขาด้วยความประหลาดใจ และเอนหลังอย่างระแวดระวัง “บอกว่าดีขึ้นแล้วไง แล้วจะดูอะไรอีก?”
เมื่อมองดูท่าทางลุกลี้ลุกลนที่ส่องประกายภายใต้ดวงตาของเธอ การแสดงออกของอวี้อี่มั่วก็เย็นลงอีกครั้ง และเขาพูดอย่างเคร่งขรึม “ฉันจะดูบาดแผลเท่านั้น ไม่ได้ดูอย่างอื่น”
หร่วนซือซือโกรธเล็กน้อย ไม่เคยมีใครมองไปที่บาดแผลของผู้หญิงโดยตรง นอกจากนี้ตอนนี้พวกเขาไม่ได้สนิทกันแล้ว จะดูมันอย่างไม่เป็นทางการได้อย่างไร?
หร่วนซือซือกัดฟัน และพูดอย่างหนักแน่นว่า “ฉันบอกว่าดีขึ้นแล้วก็คือดีขึ้นแล้ว ไม่มีอะไรที่จะต้องดูแล้ว”
ขณะที่เธอพูด เธอยกมือขึ้นเพื่อจะออกจากรถ แต่ใครจะรู้เขายื่นมือออกมาและจับข้อมือของเธอไว้แน่น
