ในขณะนี้อวี้อี่มั่วรู้สึกว่าเขาอยู่ที่นี่ราวกับว่าเขาเป็นคนนอกของครอบครัวทั้งสี่คน และอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอับอายอย่างยิ่ง
อีกด้านหนึ่งของเตียงในโรงพยาบาล ฉันเห็นซ่งเย้อันลูบหัวของหร่วนซือซือเบาๆ แล้วกระซิบว่า “ฉันได้ยินมาว่าคุณเข้าโรงพยาบาล ฉันรีบมาทันที แต่ฉันคิดว่าคุณคงอยากเจอเด็กน้อยสองคนนี้มากกว่า ฉันวางแผนที่จะพาพวกเขาไปพบคุณ ฉันจะไปที่นั่นในตอนบ่าย แต่เพราะฉันต้องการจัดการกับอารมณ์ของฉันเพื่อที่จะไม่ทำร้ายคนอื่นเพราะความโกรธของฉัน ฉันจึงพาพวกเขาไปทำเค้กให้คุณแล้วฉันก็มา”
ในขณะที่เขาพูด เขาเงยหน้าขึ้นมองอวี้อี่มั่วอีกด้านหนึ่งด้วยความรู้สึกเฉยเมย และแปลกแยกในดวงตาของเขา
สิ่งที่เขาพูดตอนนี้ไม่มีแรงจูงใจแอบแฝง เห็นได้ชัดว่ามีความหมายสำหรับอวี้อี่มั่วที่จะได้ยิน
ไม่ว่าหร่วนซือซือจะได้รับบาดเจ็บแบบไหนมันก็คือการละทิ้งหน้าที่ของอวี้อี่มั่วอย่างแน่นอน ในตอนแรกเขาพาผู้คนออกไปโดยไม่คำนึงถึงความดูแลของเขา เขาไม่รู้ว่าจะใช้วิธีใดในการทำให้หร่วนซือซืออยู่ข้างๆต่อไป และหร่วนซือซือเข้าโรงพยาบาลมันเป็นความประมาทของเขา
ในขณะที่หร่วนซือซือเข้าโรงพยาบาล เขาต่อต้านความต้องการที่จะเอาชนะอวี้อี่มั่ว สงบลงและในที่สุดก็ใช้กลอุบายดังกล่าวเพื่อตบหน้าอวี้อี่มั่วอย่างดุเดือด
มีอะไรที่ตรงไปตรงมามากกว่าการแสดงความรักกับหร่วนซือซือต่อหน้าเขาหรือไม่?
ที่นั่นดวงตาของอวี้อี่มั่วเย็นลงเล็กน้อย และเมื่อมองย้อนกลับไปที่เขา บรรยากาศในห้องก็เย็นลงมาก
หร่วนซือซืออ้าปากค้างไม่สามารถช่วยได้ แต่ยื่นมือออกไปดึงซ่งเย้อันเบาๆ และกระซิบ “พ่อแม่ของฉัน พวกเขา…
ซ่งเย้อันกลับมายิ้มให้เธออย่างอ่อนโยนและกระซิบเบาๆ ว่า “ไม่ต้องกังวล ฉันกลัวว่าพวกเขาเป็นห่วง ฉันจึงไม่ได้บอกพวกเขา”
หร่วนซือซือได้ยินดังนั้น หัวใจของเธอสงบลง เธอมองไปที่เด็กน้อยสองคนข้างๆเธอและหัวใจของเธอดูเหมือนจะค่อยๆลอยลงมาจากการแขวนอยู่ในอากาศและรู้สึกอุ่นใจมากขึ้น
ในตอนแรกเธอยังคงรู้สึกว่าความเจ็บปวดที่หลังของเธอนั้นไม่สามารถทนได้ แต่ในขณะนี้เมื่อมองดูเด็กน้อยสองคนที่อยู่รอบตัวเธอ เธอรู้สึกประหลาดใจและมีความสุข หัวใจของเธอสงบและมั่นคงมากขึ้น ปัญหาทั้งหมดดูเหมือนจะเป็นในขณะนี้ลืมมันไปสิ่งที่เหลืออยู่คือความหวานและความสุข
ซ่งเย้อันมองเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรักและถามเบา ๆ ว่า “ซือซือ คุณอยากลองกินเค้กที่พวกเราสามคนทำไหม?”
“แม่ นี่เค้กที่พวกเราสามคนทำด้วยกัน มันอร่อยมาก!”
“ใช่ แม่ลองเลย!”
เด็กน้อยทั้งสองส่งเสียงเชียร์ซึ่งกันและกัน หร่วนซือซือยิ้มจนตาของเขาหรี่ลงและหัวใจของเขาก็หวานชื่น “โอเค งั้นฉันจะลองกินดู!”
ซ่งเย้อันหยิบจาน มีดและส้อมออกมาหั่นชิ้นเล็ก ๆ ให้เธอทันทีและส่งให้เธอ
หร่วนซือซือเพิ่งได้ลิ้มรสของมัน ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างทันที “มันอร่อยมาก!”
เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเธอเช่นนี้เด็กน้อยทั้งสองก็หัวเราะด้วยความสุข
อวี้อี่มั่วมองไปที่ครอบครัวที่มีความสุข ฉากตรงหน้าเขาอดไม่ได้ที่จะกระตุกสองสามครั้ง เขาขมวดคิ้วแน่นเล็กน้อยและลังเลที่จะพูด จู่ๆซาซาก็หยิบเค้กที่ถูกตัดขึ้นมาหนึ่งจานโดยไม่คาดคิด ส่งไปให้ “ลุงสุดหล่อ คุณก็กินด้วย”
เสียงของเธอเป็นเหมือนเสียงของคุณย่า แก้มของเธอกลม แก้มของเธอแดงและเธอน่ารักมากจนเธอไม่สามารถปฏิเสธได้ อวี้อี่มั่วโค้งริมฝีปากของเธอ แต่เธอก็ยกยิ้มขึ้น
“ขอบคุณ แต่ฉันไม่กินแล้ว”
เขาพูดแล้วเงยหน้าขึ้นมองไปทางเตียงในโรงพยาบาลและพูดอย่างเงียบ ๆ ว่า “ฉันมีอะไรต้องทำ ขอตัวไปก่อน”
เห็นได้ชัดว่านี่เป็นข้อความที่ส่งถึงหร่วนซือซือ หลังจากที่เขาพูดจบเขาก็ขับรถวีลแชร์และวางแผนที่จะออกไป
เมื่อเขามาถึงประตู ดวงตาของซ่งเย้อันก็มืดลง และทันใดนั้นเขาก็พูดว่า “คุณอวี้ ฉันจะไปส่งคุณ”
ในขณะที่เขาพูดเขาวางจานเค้กในมือลง หันไปยิ้มให้ริมฝีปากของหร่วนซือซือ จากนั้นก็เดินไปที่ประตู
ทั้งสองคนออกจากห้องพยาบาลไปทีละคน ประตูถูกปิดและอวี้อี่มั่วไม่ได้หันหลังกลับและพูดอย่างเย็นชาว่า “ไม่ต้องส่งหรอก”
ดวงตาของซ่งเย้อันกระพริบไปทั่วขาของเขาและสายตาของเขาก็ส่องประกายไปทั่วแขนที่พันด้วยผ้าโปร่ง ความเย็นชาปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา “เมื่อพิจารณาถึงสถานการณ์ของคุณ ต้องมีคุณสมบัติอะไรให้หร่วนซือซืออยู่เคียงข้างคุณ?”
ตรงไปที่ประเด็นของเขาทำให้ อวี้อี่มั่วสะดุ้งเล็กน้อย วินาทีต่อมาอวี้อี่มั่วเลิกคิ้วและมองเขาด้วยสีหน้าเย็นชา “พูดมาว่าฉันเป็นอย่างไร?”
ซ่งเย้อันหัวเราะเยาะ ทันใดนั้นก็ยื่นมือออกไปจับที่จับรถเข็นของเขาจากด้านหลัง ผลักไปข้างหน้าและพูดทีละคำว่า “อนาคตเป็นสิ่งที่คาดเดาไม่ได้ โดดเดี่ยวและไร้หนทาง ไร้พลังและไม่สามารถปกป้องตัวเองได้”
คำพูดของซ่งเย้อันทุกคำมีค่า ทุกประโยคก็ดั่งเข็มเหมือนสายฟ้าฟาดหัวใจของอวี้อี่มั่วอย่างรุนแรง มือของเขาบนที่จับรถเข็นกระชับขึ้นเล็กน้อยและการแสดงออกของเขาก็ดูน่ากลัวเล็กน้อย
ในขณะนี้มีแรงหลังรถเข็นผลักเขาไปข้างหน้าและซ่งเย้อันโน้มตัวเข้าหาเขาเล็กน้อยแล้วกระซิบว่า “ผู้ชายที่ไม่สามารถปกป้องแม้แต่ผู้หญิงได้ เขายังมีชีวิตอยู่เพื่ออะไร?”
เขาพูดคำพูดที่ร้ายกาจที่สุด ด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล แม้ว่าอวี้อี่มั่วจะไม่เคยสนใจความคิดเห็นของผู้อื่น แต่คำพูดเหล่านี้ก็ยังทำให้เขารู้สึกเจ็บปวด
ฉากตอนที่หร่วนซือซือถูกน้ำร้อนลวกก็สว่างวาบขึ้นมาในความคิดของเขา ตอนนั้นเธอเหมือนสัตว์ตัวเล็กๆ ที่ได้รับบาดเจ็บนอนขดตัวอย่างน่าสงสารตัวสั่นและน่าสมเพช
ถ้าไม่ใช่เขา เหตุการณ์ที่น้ำร้อนลวกนี้สามารถหลีกเลี่ยงได้อย่างแน่นอน เขาเป็นฝ่ายผิด แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่มีโอกาสได้ปกป้องเธอนับจากนี้ หรือไม่ได้หมายความว่าเขาต้องสูญเสียทุกอย่าง ขาหัก จึงควรรู้สึกเสียใจกับตัวเองและตัดใจ
รู้สึกถึงแรงผลักที่อยู่ข้างหลังเขาเร็วขึ้นเรื่อยๆ อวี้อี่มั่วมองไปที่ฝูงชนที่อยู่ด้านหน้าไม่ไกลและขมวดคิ้ว มือที่เท้าแขนก็กดปุ่มทันที รถเข็นจะเปิดใช้งานฟังก์ชั่นเบรกฉุกเฉินโดยอัตโนมัติและล้อก็ติดไม่หมุนอีกต่อไป
ซ่งเย้อันรู้สึกได้ถึงการต่อต้านไม่สามารถผลักได้ และขมวดคิ้วแล้วปล่อยมือ เขามองไปที่อวี้อี่มั่วอย่างอ่อนน้อมถ่อมตนและพูดอย่างเย็นชา
ละทิ้งประโยคนี้ ก่อนที่อวี้อี่มั่วจะตอบอย่างเงียบๆ เขาได้ก้าวไปแล้วหันหลังและเดินไปตามทางของห้องผู้ป่วย
ในขณะนั้น หมัดของอวี้อี่มั่วก็กำแน่นเส้นเลือดสีเขียวฟ้าที่หลังมือของเขาปูดและความโกรธก็จุดประกายขึ้นที่ด้านล่างของดวงตาของเขา
เขาไม่เคยได้รับความอัปยศอดสูจากคนอื่นมาก่อน และชั่วขณะหนึ่งความโกรธของเขาก็แผดเผาในอกของเขาเหมือนหายใจไม่ออกเกือบจะระเบิดออกมาจากด้านบน
ประสบการณ์ “คืนชีพจากความตาย” ทำให้เขาตระหนักถึงสิ่งที่นับไม่ถ้วน เขาที่เคยห่างเหินจะต้องตกต่ำถึงจุดนี้ น่าสังเวชเศร้าโศกและถูกคนอื่นปฏิเสธ
ทันใดนั้นความโกรธในใจของเขาก็ค่อยๆจางหายไป และเขารู้สึกตลกอย่างอธิบายไม่ถูก ปรากฎว่าอวี้อี่มั่วจะมีประสบการณ์เช่นนี้ในชีวิตของเขา
หลังจากความยากลำบากและอุปสรรคทั้งหมด ผ่านลมและฝนมาแล้วก็เหนื่อยล้า แต่เขารู้สึกถึงการเกิดใหม่และความโกรธชั่วขณะก็หายไปในขณะนี้ แต่มันทำให้เขาตระหนักมากขึ้นว่าเขากำลังจะทำอะไรต่อไป
สำหรับหร่วนซือซือ เขาจะไม่มีวันปล่อยให้เธอและซ่งเย้อันอยู่ด้วยกัน เพราะผู้ชายคนนี้ไม่บริสุทธิ์และเรียบง่าย
มันเกิดขึ้นเมื่อโทรศัพท์ดังขึ้นและอวี้อี่มั่วก็เข้าไปดู มันเป็นข้อความจากซูอวี้เฉิงว่า “นัดหมอไว้แล้ว คุณสามารถไปตรวจที่นั่นได้ทุกเมื่อ”
เขาจับโทรศัพท์แน่นหายใจเข้าลึกๆ แล้วส่งข้อความกลับไปอย่างรวดเร็ว
สำหรับขาคู่นี้ เขาได้พบแพทย์หลายคนตั้งแต่เขากลับมาจากชิงซาน และครั้งนี้เขาไม่ได้มีความหวังมากนัก แต่ท้ายที่สุด เขาก็ไม่สามารถอยู่ได้ตามความตั้งใจที่ดีของเฉินเต๋อเซิง
เขาไปตรวจอีกครั้ง ไม่ว่ามันจะได้ผลหรือไม่ ในอีกไม่กี่วันเขาก็วางแผนที่จะกลับไปที่ตระกูลอวี้
