หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆมองไปที่เสี่ยวเหมิง และพูดอย่างจริงจังว่า “เสี่ยวเหมิง งั้นช่วยถามพี่หลงดูว่าเขามีเพื่อนที่จะแนะนำไหม ถ้าทำสำเร็จแล้ว ฉันจะพาพวกคุณไปเลี้ยงข้าว”
“น้องสาวซือซือ จะมาสุภาพกับฉันทำไม?” เสี่ยวเหมิงพูดด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมา และโทรออกไปยังหมายเลขของพี่หลง
ก่อนที่จะมีการเชื่อมต่อสาย เขาพูดด้วยน้ำเสียงบางอย่าง “พี่หลงเคยเป็นทหารมาก่อน มีหลายคนที่เขารู้จักเยอะ ถ้าถามเขาคงจะได้รับคำตอบแน่นอน”
จากนั้นโทรศัพท์ก็เชื่อมต่อที่ปลายสายอีกด้านหนึ่ง เขาก็ทักทายพี่หลงอย่างรวดเร็ว “พี่หลง ยุ่งอยู่หรือเปล่า? ฉันมีเรื่องบางอย่างจะถามคุณ…..”
พูดจบเขาก็เดินไปด้านข้างคุยโทรศัพท์ หลังจากนั้นสองนาที เขาก็วางสาย และเดินไปหาหร่วนซือซือพร้อมกับใบหน้าที่ดูประหลาดใจ “ได้ผลจริงๆ!”
หร่วนซือซือรู้สึกดีใจเล็กน้อยเมื่อเห็นสิ่งนี้ “มีคนที่รู้จักหรือไม่?”
“พี่หลง มีคนรู้จักที่น่าเชื่อถือได้คนหนึ่ง เป็นเจ้าหน้าที่ทหารเรือ เรื่องแบบนี้เป็นเพียงความกรุณาเล็กๆน้อยๆสำหรับเขาเท่านั้น”
หร่วนซือซือดีใจเล็กน้อย “งั้นก็ดีเลย”
เสี่ยวเหมิงยังยิ้มและกล่าวว่า “พี่หลงบอกว่าคืนนี้เขาว่างพอดี สามารถพาพวกเราไปพบเขาได้”
หร่วนซือซือพยักหน้าซ้ำๆ “แบบนี้ก็ดีเลย”
ตอนนี้เรื่องนี้ ยิ่งเร็วยิ่งดี ถ้าล่าช้านานเท่าไหร่ก็จะมีอุบัติเหตุมากขึ้นเท่านั้น
คืนนั้นหร่วนซือซือเก็บของ และพาเสี่ยวเหมิงไปยังสถานที่ที่ตกลงกันไว้ ซึ่งเป็นบาร์ที่มีสไตล์บนถนน เป็นบาร์ที่มีชื่อเสียงในเมืองเจียงโจว
บาร์มีทั้งหมดสามชั้น ชั้นบนสุดเป็นระเบียงเปิดโล่ง มีแสงไฟเอ้อระเหยทุกจุดและมีสายลมยามค่ำคืน ซึ่งให้รู้สึกดีมากทีเดียว
แต่ละโต๊ะคั่นด้วยแท่นวางดอกไม้ซึ่งเป็นส่วนตัวและไม่โจ่งแจ้ง
เมื่อหร่วนซือซือและเสี่ยวเหมิงมาถึงตำแหน่งที่จองไว้ล่วงหน้า พี่หลงและคนอื่นๆยังไม่มาถึง เสี่ยวเหมิงพลิกดูรายการไวน์ มองไปรอบๆและยิ้มให้หร่วนซือซือ “น้องสาวซือซือ คุณดื่มน้ำผลไม้ดีกว่าไหม ไม่งั้น….”
ในขณะที่เขาพูด เขาก็ตัดบท มีความลังเลในดวงตาของเขาพร้อมกับรอยยิ้มเล็กน้อย
หร่วนซือซือเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างงุนงง “ไม่งั้นจะเป็นยังไง?”
เสี่ยวเหมิงยิ้มอย่างมีเลศนัย “ไม่งั้นประธานอวี้จะรู้ จะไม่ยกโทษให้ฉันอย่างแน่นอน”
ทันทีที่หร่วนซือซือได้ยิน เขาก็รู้สึกร้อนวูบวาบไปที่สมองทันที แก้มของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดง “อย่าพูดเรื่องไร้สาระ”
ด้วยเหตุนี้เธอจึงพลิกดูรายการไวน์ และสั่งค็อกเทล
ทันทีที่เสี่ยวเหมิงและเครื่องดื่มของเธอมาถึง ชายสามคนก็เดินมาที่บันได ในหมู่พวกเขาคนที่เดินอยู่ข้างหน้าคือพี่หลง
เมื่อเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย หร่วนซือซือก็ดีใจ และรีบลุกขึ้นยืนพร้อมที่จะทักทายเขา
เธอยังไม่ได้พูด การจ้องมองของเธอกวาดไปที่คนข้างๆพี่หลง การจ้องมองของเธอก็หยุดลง
ชายที่ยืนอยู่ข้างๆพี่หลงมีรูปร่างตรงใบหน้าแบบสามมิติคิ้วเหมือนดาบ ดวงตาเหมือนดวงดาว ผิวสีข้าวสาลี และเต็มไปด้วยความเป็นสุภาพบุรุษ
เขาสูงมากและสูงกว่าคนทั้งสองที่อยู่ด้านข้าง ดวงตาที่เปล่งประกายคู่หนึ่ง มองไปที่ระเบียงทั้งหมดอย่างชัดเจน และในที่สุดสายตาของเขาก็อยู่ที่เธอ
เมื่อหร่วนซือซืออยู่ในอาการงุนงง พี่หลงได้พาชายสองคนเข้ามาทักทายเธอ “เสี่ยวหร่วน เสี่ยวเหมิง พวกคุณรอนานแล้วหรือยัง?”
เธอฟื้นและยิ้มให้พี่หลง “เราเพิ่งมาถึงเหมือนกัน”
พี่หลงพยักหน้า จากนั้นแนะนำชายสองคนที่อยู่ข้างๆพวกเขา “นี่คือเพื่อนที่เป็นทหารเรือของฉันชื่อเฉินจุน คนนี้เป็นคนนักจิตรกรวาดภาพเหมือนเสี่ยวเฝิง”
หร่วนซือซือพยักหน้าแล้วทักทายทั้งสองคน
จากนั้นพี่หลงก็แนะนำพวกเขาว่า “นี่คือหร่วนหร่วนซือซือที่ฉันพูดถึง นี่คือเพื่อนสนิทของฉันเสี่ยวเหมิง”
ดวงตาของเฉินจุนจับจ้องไปที่หร่วนซือซือสักครู่ จากนั้นเขาก็เคลื่อนตัวออกไปอย่างเป็นธรรมชาติและทักทาย
ทั้งห้าคนนั่งลงที่โต๊ะ ไม่นานไวน์ที่พวกเขาสั่งก็มาถึง หลังจากที่มีคนจับแก้วไม่กี่คน เนื้อหาก็เปลี่ยนไปเป็นเนื้อหาของการประชุมในวันนี้
ในฐานะคนกลาง พี่หลงอยากจะเปิดปากก่อน เขายิ้มและอธิบายสถานการณ์ว่า “อันที่จริงส่วนใหญ่เป็นเรื่องของเพื่อนฉันเสี่ยวหร่วน ต้องการหาคนสองสามคน แต่เธอไม่มีรูปถ่าย ก็เลยขอให้เสี่ยวเฝิงช่วยวาดมันขึ้นมา เพื่อง่ายต่อการตามหา”
เฉินจุนจิบวิสกี้ และพูดอย่างเงียบๆว่า “หาคนมันง่ายมาก ตราบใดที่คุณให้ข้อมูลประจำตัว ก็จะทำให้พบข้อมูลส่วนบุคคลที่เกี่ยวข้องได้”
พี่หลงลังเลและกล่าวว่า “แต่ครั้งนี้คนที่เธอกำลังตามหานั้นพิเศษหน่อย”
ด้วยเหตุนี้เขาจึงหันศีรษะและมองไปที่หร่วนซือซือไม่รู้ว่าจะอธิบายได้อย่างไร
หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆ เงยหน้าขึ้นมองเฉินจุนและกระซิบเบาๆว่า “คืออย่างนี้ ฉันกำลังตามหาคนอยู่สองสามคนทั้งหมดล้วนมีชื่อเรียก แต่ฉันไม่รู้ชื่อจริงของพวกเขา ดังนั้น….”
เมื่อพูดอย่างนี้ เฉินจุนและเสี่ยวเฝิงก็เข้าใจ
เฉินจุนหยุดเล็กน้อยจ้องมองไปที่หร่วนซือซือแล้วพูดว่า “งั้นเอาอย่างนี้ คุณช่วยอธิบายรูปลักษณ์มา ตอนนี้เสี่ยวเฝิงยกมือขึ้นมา”
เมื่อหร่วนซือซือได้ยินดังนั้น เขาก็ยิ้มอย่างรวดเร็วและขอบคุณเขา “งั้นก็ดีเลย ขอบคุณพวกคุณ!”
เฉินจุนเม้มริมฝีปาก และไม่พูด เสี่ยวเฝิงที่อยู่ด้านข้างหยิบแล็ปท็อปออกมาจากกระเป๋าที่เขาถือมาทันที เปิดหน้าวาดรูปดูพวกเขาแล้วพูดว่า “โอเค พูดมาเถอะ “
มืออาชีพนั้นแตกต่างกันจริงๆ เขาถือเมาส์ไว้ในมือซึ่งมีความยืดหยุ่นมากกว่าพู่กัน ตามคำอธิบายโครงร่างจะถูกวาดเป็นสองและสามครั้ง หลังจากผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมงก็มีการวาดภาพบุคคลนั้น
หร่วนซือซือจ้องไปที่ใบหน้าบนหน้าจอ พยายามที่จะนึกคิด ทันใดนั้นก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่างและพูดว่า “ใบหน้าเขามีไฝดำอยู่ใกล้ขมับทางด้านซ้าย”
พี่หลงแปลกใจ “เสี่ยวหร่วนเพิ่งจะได้พบพระชราหลังค่อมในครั้งก่อน เธอสังเกตได้ดีมาก!”
หร่วนซือซือได้ยินสิ่งนี้ การพบกันครั้งที่สองกับอาจารย์อู้เอินในโรงพยาบาลก็เกิดขึ้นในใจของเธอ และความรู้สึกผิดก็ปรากฏขึ้นในใจของเธอ เธอดึงรอยยิ้มที่เบี้ยวออกมาและกระซิบว่า “ฉันเห็นมันโดยบังเอิญ”
เมื่อเธอพูดเช่นนี้ เฉินจุนซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามกับเธอก็ยิ้มเล็กน้อย แต่เธอก็เงียบและไม่พูดอะไร
เนื่องจากหร่วนซือซือมีความใกล้ชิดกับสามเณรน้อยจื่อจี้คนเดียวเท่านั้น ท้ายที่สุดก็มีเพียงภาพวาดของอู้เอินและจื่อจี้เท่านั้น พี่หลงและเสี่ยวเหมิงไม่สามารถจำรูปลักษณ์ของพระภิกษุหนุ่มคนอื่นๆได้ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้วาดภาพเหล่านั้น
ในท้ายที่สุด หร่วนซือซือมองไปที่ภาพบุคคลบนคอมพิวเตอร์ที่มีลักษณะคล้ายคนจริง และประหลาดใจ “เกือบจะเสร็จแล้ว จากการวาดภาพบุคคลดังกล่าวจะต้องดีกว่าที่จะหาบางส่วนอย่างแน่นอน”
ทันทีที่เธอพูดจบ เฉินจุนซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามก็พูดอย่างไม่ไยดีว่า “พวกเขาเป็นใคร?”
หร่วนซือซือยิ้มอย่างแข็งกร้าว เงยหน้าขึ้นและมองไปที่เขาเพียงเพื่อตอบสนองสายตาที่หยั่งรู้ของชายคนนั้น
หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆหยุดครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “เป็นคนที่ฉันอยากขอโทษ”
ทันทีที่เธอพูดจบ บรรยากาศก็เริ่มหดหู่เล็กน้อย เมื่อเห็นว่าสถานที่นั้นเย็นแล้ว พี่หลงกำลังยุ่งอยู่กับการหยิบแก้วไวน์บนโต๊ะ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ตั้งแต่วาดภาพวันนี้เสร็จ งั้นเราก็อย่าเสียเวลา มา เสี่ยวหร่วน พวกเรามาดื่มให้กับเฉินจุนและเสี่ยวเฝิงด้วยกันสักแก้วเถอะ”
ทุกคนหัวเราะหยิบแก้วมาชนกัน หลังจากนั้นทุกคนก็ไม่พูดถึงเรื่องนี้อีกเลย
เกือบจะถึงเวลาสนทนาและเกือบจะได้ดื่ม หร่วนซือซือก็ลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ และสั่งให้พนักงานนำจานผลไม้มาให้
เมื่อเธอเดินมาถึงระเบียงจากด้านบนของบันได เธอก็เห็นเฉินจุนสูบบุหรี่อยู่หน้าราวบันไดที่มุมระเบียง ชายคนนั้นพิงราวบันได ใบหน้าของเขาหันไปเล็กน้อย ดูเย็นชาและโอ่อ่าเหมือนภาพวาด
ในขณะนี้เขาหันศีรษะเล็กน้อยและพบกับการจ้องมองของหร่วนซือซือ
หร่วนซือซือไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไร แต่เขายกมือขึ้นเล็กน้อยจับบุหรี่พ่นออกมา และถามด้วยเสียงทุ้ม “เมื่อกี้คุณพูดโกหก”
น้ำเสียงของเขายืนยันและหักล้างมันอย่างไร้ความปราณี
