ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ – บทที่ 187 เขาไม่ต้องการ ฉันต้องการ！

ลี่เย่ถิงกำลังพูดคุยกับฟู่หย่วนซาน ได้ยินการเคลื่อนไหวของฟู่จยา หันหน้ากลับไปมอง

“แม่”เขาพูดเรียกเธอเสียงเบา

“ซุ่ยซุ่ยหลับแล้ว?”ฟู่จยาย้อนถาม

“ครับ”ลี่เย่ถิงพยักหน้า

“แม่จะขึ้นไปดู”ฟู่จยาชำเลืองมองเขา พูดตอบ

กำลังจะหมุนตัวขึ้นชั้นบน คิดไปคิดมา ก็หยุดเดิน พูดเสียงเบากับลี่เย่ถิง “ให้เธอเข้ามาเถอะ ด้านนอกหนาวมาก”

ฟู่หย่วนซานที่กำลังเขียนตัวอักษร ได้ยินฟู่จยาให้เฉียวเหวยอีเข้ามา พู่กันก็หยุดลง หมึกหยดลงบนกระดาษที่มีคุณภาพสูง กลายเป็นเละไปหมด

เขาค่อยๆส่ายหน้ายิ้มและพูด“อายุมากแล้ว เขียนคัดลายมือด้วยพู่กันก็เขียนไม่ดี คนแก่ใช้การไม่ได้จริงๆ…”

ฟู่จยาสีหน้าอึดอัดเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไร เดินขึ้นไปชั้นบน

อันถงทำลายการแต่งงานของลี่เหิงกับฟู่จยา ฟู่จยาปีนั้นอารมณ์รุนแรงมากยอมเลือกที่จะฆ่าลูกที่ตัวเองตั้งท้องมาหกเดือน และไม่ให้อภัย และเป็นธรรมชาติที่จะไม่ไว้หน้าลูกสาวของอันถง

วันนี้แปลกมาก คาดไม่ถึงว่าจะให้เฉียวเหวยอีเข้ามาในบ้าน

ลี่เย่ถิงพูดกับอู๋โยวที่ยืนอยู่ด้านนอกเสียงเบา“พาเธอเข้าไปในห้องพักแขก”

ฟู่หย่วนซานนำกระดาษที่เขียนผิดทิ้งลงด้านข้าง พูดเสียงเรียบเฉย“ในบ้านก็มีห้องไม่กี่ห้อง ตัวเองคิดดีแล้วว่าคืนนี้จะนอนห้องไหน”

ลี่เย่ถิงไม่พูดจา

ฟู่หย่วนซานพูดก็ไม่ผิด ลานที่กองทัพจัดสรรในปีนั้น เหมือนกันทั้งหมด มีแค่ห้องนอนสี่ห้อง ฟู่หย่วนซานหนึ่งห้อง ซุ่ยซุ่ยหนึ่งห้อง คนรับใช้หนึ่งห้อง

เฉียวเหวยอียึดครองอีกหนึ่งห้อง เขาก็ไม่มีที่นอนแล้ว

“ซุ่ยซุ่ยก่อนนอนยังคิดถึงเธอ คืนนี้ไม่ให้เธอไปแน่นอน”ฟู่หย่วนซานเงยหน้าขึ้นมองลี่เย่ถิง และพูด

“ใช่”ลี่เย่ถิงพูดตอบเสียงเบา

“ลี่จือจิ้งตาเฒ่าคนนี้ ยังไม่ได้ผ่านการยินยอมของฉัน ก็จะนำหลานฉันไปแล้ว น่าขันจริงๆ!”ฟู่หย่วนซานใช้พู่กันเขียนสองตัวอักษร ก็เขียนผิด ถือโอกาสวางพู่กันทิ้งลง พูดเสียงเย็นชา“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ให้ซุ่ยซุ่ยย้ายมาอยู่ที่นี่ หลีกเลี่ยงที่จะให้ตระกูลลี่เพิ่มความลำบากใจให้เขา”

“เขาไม่ต้องการ ฉันต้องการ!”

ใกล้จะแก่แล้ว ฟู่หย่วนซานเริ่มเขียนและวาด ปลูกฝังนิสัย แต่ของนี้เขาไม่เคยจะชอบใช้พู่กันมาหลายปีแล้ว ก็ยังไม่ชำนาญ

“ผมก็ไม่รู้ว่าเขามีความคิดแบบนี้ได้ยังไง”ลี่เย่ถิงชะงักไป พูดตอบ

เขารู้ว่าผู้อาวุโสลี่ไม่ชอบซุ่ยซุ่ย แต่ว่าไม่รู้ คาดไม่ถึงว่าเขาจะวางแผนนี้ ถ้าหากรู้ ก็จะไม่ทิ้งซุ่ยซุ่ยไว้ที่ตระกูลลี่อย่างแน่นอน

“ดังนั้น ตาเฒ่าก็ไม่คิดจะปรึกษาหารือกับพวกเรา ถ้าไม่ใช่เฉียวเหวยอีเป็นฝ่ายพาซุ่ยซุ่ยมาส่ง…”ฟู่หย่วนซานพูดครึ่งหนึ่ง ก็หยุดลง ถอนลมหายใจ

“ชีวิตนี้อ่านคนมานับไม่ถ้วน ก็ยังมองคนทะลุปรุโปร่งกว่าพวกเธอ เธอถ้าไม่สนใจซุ่ยซุ่ย จะไม่บุ่มบ่ามเสี่ยงมากวนโมโหฉัน ให้อู๋โยวส่งคนเข้ามา”

เฉียวเหวยอีทำแบบนี้ ก็พิสูจน์ได้ว่าเธอยังเป็นห่วงซุ่ยซุ่ย

ลี่เย่ถิงคิดว่าเฉียวเหวยอีใจดำ ฟู่หย่วนซานไม่ได้คิดแบบนั้น

ปีนั้นที่ลี่เย่ถิงรับซุ่ยซุ่ยกลับมา ตอนแรกนำเด็กทิ้งไว้อยู่ที่นี่ตามลำพัง ลี่จือจิ้งไม่รับเด็กคนนี้ ลี่เย่ถิงเห็นเด็กคนนี้ก็เจ็บปวด มีเพียงแค่ฟู่หย่วนซานที่คิดว่าไม่มีความผิด

และยิ่ง เฉียวเหวยอีเป็นเด็กสาวอายุสิบแปดสิบเก้า อยู่ต่างประเทศต่างถิ่นตามลำพัง เธอเพียงคนเดียวจะสามารถเลี้ยงลูกได้ยังไง?เธอยังต้องเข้าเรียน ยังต้องมีชีวิตอยู่รอด ตัวเองก็ลำบาก นำลูกทิ้งไว้ให้ลี่เย่ถิง จึงเป็นทางเลือกที่ถูกต้อง

เพียงเพราะว่าเรื่องของตระกูลลี่ ลี่เย่ถิงเกลียดอันถงกับเฉียวเหวยอี ฟู่หย่วนซานรู้แต่พูดจูงใจไม่ได้ และไม่รู้จะพูดจูงใจยังไง

ไม่ได้ปฏิบัติไม่ดีกับซุ่ยซุ่ย แต่ห่วงใยมากกว่าผู้หญิงเหล่านั้น