“ให้เหตุผลกับฉันที่เธอลงมือหล่อน!!!”ลี่เย่ถิงกัดฟันพูดเสียงหนักแน่นกับซูหรูเยียน
“ฉัน…อาจจะเป็นเพราะว่าเรื่องของเทียนเฉิงครั้งก่อน คุณพักอยู่ที่ห้องฉัน ดังนั้นเธอจึงเข้าใจผิดแล้ว…”ซูหรูเยียนนิ่งอึ้งไปสักพัก จึงพูดติดอ่าง
ลี่เย่ถิงสายตาเต็มไปด้วยความมืดครึ้ม จ้องมองซูหรูเยียนไม่พูดจาหลายวินาที
เฉียวเหวยอีที่อยู่ด้านข้างถูกพนักงานตบหลังเบาๆ ก็สำลักน้ำออกมา ในสมองจึงมีสติขึ้นมา
ลี่เย่ถิงได้ยินเสียงของเธอ หลังจากนั้นหมุนตัวใช้ผ้าเช็ดตัวห่อเธอไว้ นำเธออุ้มกลับไปถึงห้อง
ค่อยๆวางเธอลงบนเตียงอย่างระมัดระวัง ก็รีบถาม“เจ็บมากใช่ไหม?ฉันจะเรียกฟู่หลี่เข้ามาทันที!”
เฉียวเหวยอีนอนคว่ำอยู่บนเตียง ผ่อนคลายหลายวินาที ความเจ็บนั้นผ่านไปแล้ว หลังจากนั้นยื่นมือดึงชายเสื้อลี่เย่ถิงไว้ ส่ายหน้าพูดเสียง
เบา“ไม่ต้อง ไม่ใช่เรื่องใหญ่ ก็แค่แผ่นหลังถูกเธอเหยียบสองครั้ง”
ลี่เย่ถิงยื่นมือเปิดเสื้อของเธอออก มองเห็นบริเวณใกล้แผลบาดแผลก่อนหน้านี้ของเฉียวเหวยอี มีรอยช้ำสีม่วงจริงๆ
“ฉันจะพาเธอไปโรงพยาบาล”เขาขมวดคิ้วแน่นพูดเสียงหนักแน่น
เฉียวเหวยอีได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจากข้างนอก จับชายเสื้อลี่เย่ถิงไว้ พูด“ฉันไม่ได้ผลักเธอ”
ลี่เย่ถิงมองเธอ มองความดื้อรั้นของเฉียวเหวยอี
ถึงแม้ว่า เฉียวเหวยอีจะผลักซูหรูเยียนจริงๆ ก็ไม่เป็นไร ตามเหตุผลที่ซูหรูเยียนเพิ่งจะพูด เพราะว่าเธอหึง จึงลงมือกับซูหรูเยียน
เขาชอบที่เธอหึง
“ปากคนอื่น พวกเขาอยากจะพูดอะไรก็พูด”ลี่เย่ถิงนิ่งอึ้งไปหลายวินาที ขมวดคิ้วพูดเสียงเบา
เขาไม่ได้สนใจเรื่องนี้ เฉียวเหวยอีในใจน่าจะรู้ชัดเจนมาก
ฟู่หลี่รับสายโทรศัพท์ของลี่เย่ถิง หลังจากนั้นก็บอกว่าเขาควรทำยังไง ให้เขาบีบบริเวณกระดูกสันหลังของเฉียวเหวยอีเบาๆ ถ้าเฉียวเหวยอีไม่เจ็บมาก งั้นก็ไม่ได้กระดูกหัก
ลี่เย่ถิงลองทำ เฉียวเหวยอีไม่ได้ร้องว่าเจ็บจริงๆ เขาจึงผ่อนคลายลง
เขานำเฉียวเหวยอีอุ้มเข้าไปในห้องน้ำ ให้เธอนั่งบนโซฟาในห้องน้ำ ช่วยเธอถอดเสื้อผ้าที่เปียก เมื่อมาถึงภายในห้อง เฉียวเหวยอีอดไม่ได้ที่ยังคงสั่นเทา
เขาเงยหน้า มองริมฝีปากสีม่วงของเธอที่สั่นเทา เจ็บปวดจนต้องขมวดคิ้ว นำเธออุ้มเข้าไปในอ่างน้ำ
เขาเลือกอุณหภูมิน้ำพอดีแล้ว ช่วยเธอล้างโคลนกับวัชพืชน้ำที่ติดบนผม ล้างได้ครึ่งหนึ่ง ก้มหน้าลง จูบลงบนหน้าผากของเธอ พูดเสียงหนักแน่น“ฉันผิดเอง ฉันไม่ควรให้เธอเข้ามา”
เขาเสียใจภายหลังที่ตบหน้าซูหรูเยียนแค่ครั้งเดียว!ไม่ว่าใครก็ไม่มีสิทธิ์ทำร้ายที่รักของเขา!
เฉียวเหวยอีตัวเองนั่งไม่ไหว เอนศีรษะค่อยๆพิงบนตัวเขา ไม่กี่วินาที ก็เปิดปากพูดเสียงเบา“เพียงแค่ฉันกลายเป็นเจ้าของตี้หวงอีเฮ่า ฉันก็มีสิทธิ์ที่จะไล่ซูหรูเยียนออกไป คุณห้ามเข้ามาก้าวก่าย ใช่ไหม?”
“ใช่”ลี่เย่ถิงก้มหน้าพูดตอบหนึ่งคำ
“คุณอย่าเสียใจภายหลัง”เฉียวเหวยอีสั่นเทา พูดเสียงเบา
ลี่เย่ถิงให้เธอแล้ว จะไม่มีคำว่าเสียใจภายหลังสี่คำนี้แน่นอน
เพียงแค่เธอไม่เสียใจภายหลัง
เฉียวเหวยอีเงยหน้าขึ้น สบตากับลี่เย่ถิง
หลังจากนั้น สายตาหยุดอยู่บนที่ริมฝีปากของเขา
เธอเงยหน้าขึ้น เข้าใกล้เขา จูบริมฝีปากของเขา เป็นครั้งที่สอง ที่ริมฝีปากและฟันใกล้ชิดกัน ค่อยพัวพันเข้าหากัน
ลี่เย่ถิงชะงักไปไม่กี่วินาที สายตากะพริบความดีใจ ชนปลายจมูกของเธอ สูดลมหายใจเข้า“เธอแน่ใจ?”
เฉียวเหวยอีไม่พูดจา นั่งบนขาของเขา ยื่นมือปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขา ในใจเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง
เธอคิดว่าตัวเองเป็นบ้าแล้ว แต่ว่าวินาทีนี้สมองของเธอ ก็รู้ชัดเจนดีว่ากำลังทำอะไร เธอจะต้องจดทะเบียนสมรสกับลี่เย่ถิง มีความคิดจะแก้แค้นซูหรูเยียน แต่ไม่ได้ทำเพื่อแก้แค้นทั้งหมด
สิบกว่าปีที่ผ่านมาเธอรู้ชัดเจนดีว่า เธอรู้สึกยังไงกับลี่เย่ถิง รักเขา เข้ากระดูกดำ
? ? เธอได้รับใบรับรองตั้งแต่เมื่อไหร่
