ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ – บทที่ 240 สามี？！

เฉียวเหวยอีชะงักไปชั่วขณะ หลังจากที่เงยหน้าพูดคนนั้นก็มองเข้ามา

เป็นเฉินพัวโจว

เฉินพัวโจวยิ้มตาหยีจ้องมองเธอ และพูด“บังเอิญจัง พบกันอีกแล้ว เสี่ยวเหวยอี”

เฉินพัวโจวหน้าตาไม่เลว ถึงแม้ว่าไม่ได้ล้ำเลิศเหมือนซ่งเทียนเฉิงกับลี่เย่ถิง แต่ถือว่าหน้าตาดีในหมู่คนธรรมดา รูปร่างไม่สูงไม่เตี้ย ท่าทางจะสูงใกล้ๆหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตร หน้าตาเหมือนเด็ก อายุประมาณสามสิบกว่าปีก็ยังดูเหมือนเด็กนักศึกษามหาวิทยาลัย

เฉียวเหวยอีกับเขาสบตากัน และพูด“ถ้าสมมุติว่าอยากกินช็อกโกแลตบริสุทธิ์ล่ะ?”

“เป็นความคิดของนักแสดง”เฉินพัวโจวแกะผ้ากันเปื้อนที่คาดไว้ที่เอว เดินออกมาจากเคาน์เตอร์

“ไม่รับเงินของสองคนนี้”เขากำชับกับพนักงานร้าน

“ได้ครับเจ้านาย”

“วันนี้ศาสตราจารย์เฉินอยู่เหรอ…”นักศึกษาหญิงสองคนที่นั่งด้านข้างประหลาดใจ พูดกระซิบเบาๆ

พ่อของเฉินพัวโจวก็เป็นศาสตราจารย์ของมหาวิทยาลัยJ คุณลุงเป็นผู้อำนวยการของมหาวิทยาลัยJ แม่เป็นศาสตราจารย์ที่มหาวิทยาลัยq เฉินพัวโจวตัวเองก็เป็นศาสตราจารย์มหาวิทยาลัยJ ครอบครัวนักวิชาการที่แท้จริง เขาอายุไม่มากแถมยังหล่อเหลา

ยังไม่แต่งงาน เด็กนักศึกษาหญิงในมหาวิทยาลัยมีจำนวนมากที่ชอบเขา

เฉียวเหวยอีมองนักศึกษาหญิงที่เห็นได้ชัดเจนว่าหลงใหลเฉินพัวโจว

เป็นคนที่ฉลาดจริงๆ สามารถคำนวณได้ เป็นศาสตราจารย์หนุ่มหล่อในมหาวิทยาลัยยังไม่พอ ยังใช้ประโยชน์จากความหล่อเหลาของตัวเอง ทำอาชีพเสริมในมหาวิทยาลัยอีก

ถังหยวนเป่าสั่งช็อกโกแลตได้รับมาแล้ว กินสองคำ มองไปที่เฉียวเหวยอีด้วยความสงสัย สายตากำลังซักถามเฉียวเหวยอี คนนี้เป็นใครอีก

“นี้เป็นผู้จัดการฉัน”เฉียวเหวยอีแนะนำทั้งสองคนทันที“ถังหยวนเป่า”

เฉินพัวโจวไม่รอให้เฉียวเหวยอีแนะนำ ก็ยื่นมือออกไปหาถังหยวนเป่าแล้ว“ฉันเป็นเพื่อนร่วมหอพักเดียวกันในมหาวิทยาลัยของสามีหล่อน”

ถังหยวนเป่าแทบจะสำลักออกมา

ลี่เย่ถิงเป็นสามีของเฉียวเหวยอีได้ยังกัน?เฉียวเหวยอีทำไมไม่บอกเธอ?!

“ล้อเล่น”เฉินพัวโฉวเห็นท่าทางสำลักของถังหยวนเป่า ก็ยิ้มพูดตอบ

ครุ่นคิดสักครู่ ก็พูดเพิ่มอีกหนึ่งประโยค“แต่ก็ใกล้แล้ว”

“……”เฉียวเหวยอียอมปากของเฉินพัวโจวจริงๆ

“วันนี้ต้องปิดร้านเร็ว”เฉินพัวโจวพูดกับนักศึกษาที่กินกันพอสมควรแล้ว“ช่วงบ่ายปิดร้าน”

“รู้แล้วค่ะศาสตราจารย์เฉิน!”นักศึกษาหญิงพูดตอบอย่างเชื่อฟัง

เฉียวเหวยอีรอไอศกรีมของตัวเองทำเสร็จ รับมาแล้ว พูดกับเฉินพัวโจว“งั้นศาสตราจารย์เฉิน ฉันก็ไปแล้ว อีกสักพักยังต้องไปถ่ายหนัง”

“เธอรอเดี๋ยว”เฉินพัวโจวเลิกคิ้วให้เธอ“มีเวลาพูดคุยสองสามประโยคไหม?”

“？”เฉียวเหวยอีไม่เข้าใจ

ในร้านไม่มีใคร เหลือแค่พวกเขาสามคนที่นั่งอยู่

ความจริงเฉินพัวโจวก็เป็นกังวล เฉียวเหวยอีจะเข้าใจผิดความสัมพันธ์ระหว่างลี่เย่ถิงกับซูหรูเยียน ดังนั้นจึงมีเจตนาดีที่จะพูด ลี่เย่ถิงสนใจเฉียวเหวยอีมาก เฉินพัวโจวเข้าใจชัดเจนดี

ดูเหมือนว่า ผู้จัดการที่อยู่ด้านข้างก็รู้เรื่องราวมาก เฉินพัวโจวก็ยิ่งไม่ปิดบัง

“เรื่องวันนั้น เธอโอเคใช่ไหม?ไม่ได้รับบาดเจ็บหนักใช่ไหม?”เขามองเฉียวเหวยอีอย่างละเอียด

“ไม่เป็นไร ไม่ได้รับอุปสรรคใดๆ”เฉียวเหวยอีส่ายหน้าพูดตอบ

“งั้นก็ดี”เฉินพัวโจวยิ้มและพูดตอบ“บางครั้งลี่เย่ถิงเพื่อซ่งเทียนเฉิง ปฏิบัติกับซูหรูเยียนด้วยการดูแลทุกอย่าง ฉันคิดว่าเธอเป็นสาวน้อยที่ฉลาด น่าจะเข้าใจการกระทำทุกอย่างของเขา”

เฉียวเหวยอีได้ยินเขาเอ่ยถึงซูหรูเยียน ก็ไม่ได้พูดจา

“แต่ว่าเธออยู่ในใจของเขา ไม่มีใครเปรียบเทียบตำแหน่งของเธอได้ นี่เกรงว่าในใจเธอไม่รู้ชัดเจนพอ”เฉินพัวโจวพูดต่อไป