ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ – บทที่270 พวกเรามาเล่นเกมกัน

ดวงตาของซ่งชิงหรูหลบเลี่ยงสายตาของลี่เย่ถิงเล็กน้อย

นั่นทำให้ลี่เย่ถิงยิ่งมั่นใจมากขึ้นว่าการหายตัวไปของเฉียวเหวยอีมีความเกี่ยวข้องกับการยุยงของเฉียวอีเหริน ซ่งชิงหรูรู้และเฉียวเจิ้งกั๋วก็รู้เช่นกัน

“พวกเรามาเล่นเกมกันดีกว่าก่อนที่เฉียวเจิ้งกั๋วจะกลับมา” ลี่เย่ถิงยิ้มให้กับซ่งชิงหรูเล็กน้อย

ขณะพูด เขาหยิบกริชที่เขาพกติดตัวออกมาจากกระเป๋าแล้วโยนกริชไปบนโต๊ะกาแฟที่อยู่ข้างหน้าเขา

ลี่เย่ถิงจ้องไปยังกริชที่สั่นเล็กน้อยและพูดว่า “ฉันต่อสู้ระยะประชิดไม่ค่อยเก่ง ฉันจึงไม่รู้วิธีใช้กริช แต่ฉันก็ยังรู้เรื่องขนสัตว์อยู่บ้าง”

“กฎของเกมคือฉันจะปิดตา แล้วให้เฉียวอีเหรินไปยืนอยู่ตรงหน้าทีวีไกล ๆ นั่น” ขณะที่เขาพูด เขาก็ชี้ไปที่ทิศทางของทีวี

“วงล้อมนุษย์ทำได้ใช่ไหม ?” ลี่เย่ถิงหันไปมองอู๋โยวอีกครั้ง

“ครับ คุณชาย” อู๋โยวก้มหัวลงเล็กน้อย

การฝึกพื้นฐานจะใช้วงล้อ และอู๋โยวรู้ดีว่าลี่เย่ถิงต้องการจะทำอะไร

เขาเหลือบมองไปในทิศทางของห้องอาหาร และโต๊ะกลมในห้องอาหารสามารถเคลื่อนย้ายและใช้งาน และโต๊ะเป็นแบบหมุนได้

ไม่กี่นาทีต่อมา อู๋โยวและผู้คุ้มกันอีกคนหนึ่งจับเฉียวอีเหรินตรึงไว้บนโต๊ะกลม เฉียวอีเหรินไม่สูงมากจึงกางแขนออกและมัดไว้

อู๋โยววางโต๊ะกลมลง และทั้งโต๊ะและเฉียวอีเหรินก็หันไปในทิศทางของลี่เย่ถิง

“ไม่นะ !” เฉียวอีเหรินหน้าซีดเมื่อเห็นลี่เย่ถิงเล็งกริชขึ้นมาที่โต๊ะ !

“เดาสิ เมื่อเธอหันกลับมา ฉันจะยิงเธอที่ร่างกายหรือบนโต๊ะ ?” ลี่เย่ถิงหันมามองซ่งชิงหรูที่เดินกะเผลกอยู่ด้านข้าง

“ถ้าเดาคำตอบผิด ผมจะเล่นซ้ำจนกว่าคุณจะเดาถูก”

ซ่งชิงหรูปิดปากของเธอและร้องไห้ออกมา หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็คลานไปที่เท้าของลี่เย่ถิง “เย่ถิง พวกเราไม่รู้จริงๆ ว่าเฉียวเหวยอีอยู่ที่ไหน ! พวกเราไม่ได้ทำจริงๆ !”

“อุดปากของเฉียวอีเหรินซะ” ลี่เย่ถิงเตะซ่งชิงหรูออกไปและกระซิบไปทางอู๋โยว

เกรงว่าเธอจะตะโกนเสียงดังเกินไปและทำให้เขารู้สึกรำคาญ

ขณะพูด เขายื่นมือออกเพื่อคลายเนกไทมาปิดตา และผูกปมเบาๆ หลังใบหู

ก่อนที่ซ่งชิงหรูจะอ้อนวอนอีกครั้ง เขาเล็งกริชในมือไปทางโต๊ะกลม

“เริ่มได้ครับ คุณชาย” อู๋โยวหมุนโต๊ะกลมอย่างแรงและตะโกนบอกลี่เย่ถิง

เมื่อมองไปที่ฉากที่โหดร้ายต่อหน้า ซ่งชิงหรูเกือบจะเป็นลม !

ถ้าลี่เย่ถิงขว้างกริชไปโดนหัวใจเฉียวอีเหรินละก็เธอต้องตายแน่ๆ !

ขณะที่ลี่เย่ถิงกำลังจะขว้างกริช เขาก็หยุดกะทันหัน

เงี่ยหูเล็กน้อย หันหน้าไปทางซ่งชิงหรู “เดี๋ยวก่อน คุณนายเฉียวยังไม่ได้บอกคำตอบของคุณเลย ผมจะขว้างโดนเฉียวอีเหรินไหม ?”

“ไม่ !” ซ่งชิงรูตอบเสียงดัง เกือบจะล้มลง

“ฉันพนันว่าคุณจะเดาผิด” ลี่เย่ถิงยิ้มที่มุมปากของเขาเล็กน้อย และในขณะเดียวกันก็มีเสียงดัง กริชก็บินออกไปจากมือของเขา

ซ่งชิงหรูกรีดร้อง แต่ผู้คุ้มกันที่ด้านข้างดึงเธอแน่นและป้องกันไม่ให้เธอลุกขึ้น

ยกเว้นเสียงกรีดร้องของซ่งชิงหรูไม่มีใครส่งเสียงใด ๆ ในห้อง

ลี่เย่ถิงรอสักครู่ ดึงเนกไทของเขาออกอย่างอ่อนโยน และเหลือบมองไปทางซ่งชิงหรู

ซ่งชิงหรูไม่สามารถทนต่อไปได้จึงเป็นลมหมดสติไป

ไร้ประโยชน์เช่นนี้ยังกล้าที่จะลักพาตัวผู้หญิงเขา

ลี่เย่ถิงลืมตามองไปในทิศทางของโต๊ะกลม และหัวเราะเบา ๆ

“น่าเสียดายที่คุณนายเฉียวเดาผิด”