ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ – บทที่ 272 ตีเธอให้ตาย

ลี่เย่ถิงคุกเข่าอยู่บนพื้น วินาทีต่อมาก็ทำการปั๊มหัวใจให้เฉียวเหวยอีครั้งแล้วครั้งเล่า

อู๋โยวมองดูอยู่ด้านข้าง ฝ่ามือเย็นเฉียบ สีหน้าซีดเผือด

พวกเขาไม่มีใครคิดว่าเรื่องจะกลายเป็นแบบนี้ คิดไม่ถึงว่าฝ่ายตรงข้ามยังต้องการชีวิตของเฉียวเหวยอี

ถ้าหากเขารีบจัดการเรื่องปลดประจำการจากการเป็นทหารให้เสร็จเร็วกว่านี้ ไปดูแลเฉียวเหวยอีที่กองถ่ายให้เร็วกว่านี้

เขาถอนหายใจหลายครั้ง หันหน้ามองไปทางคนพวกนั้นที่ถูกตำรวจจับ มองทุกคน และพูดเสียงเบา“พวกนายทุกคนหนีไม่รอด”

ถ้าหากว่าเฉียวเหวยอีไม่ฟื้นขึ้นมา ลี่เย่ถิงให้พวกเขาติดคุกก็ยังน้อยเกินไป

“เฉียวเหวยอี ฉันไม่อนุญาตให้เธอตาย…”ลี่เย่ถิงเบ้าตาแดง ปั๊มหัวใจให้เฉียวเหวยอี ก้มหน้าลงไปฟังเสียงหัวใจของเธอ

ฟังสองสามวินาที ก็ปั๊มหัวใจต่อไป ท่วมตัวจมดิ่งอยู่ในสภาวะที่บ้าคลั่ง“เฉียวเหวยอีชีวิตของเธอเป็นของฉัน!ฉันรู้ว่าเธอได้ยิน!”

ฟู่หลี่พุ่งเข้ามา เห็นลี่เย่ถิงควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว เข้าไปดึงมือของเขาไว้“ลี่เย่ถิงนายอย่าปั้มหัวใจอีกเลย กระดูกหักก็จบเห่แน่!!!”

ลี่เย่ถิงไม่รู้ว่าใครกำลังพูดกับเขา สะบัดฟู่หลี่ออกไปอย่างดุร้าย

ฟู่หลี่ถูกสะบัดกระแทกฝาผนัง แขนมีเสียงดังออกมา

เขาเงียบไม่พูดจา ลุกขึ้น หยิบของที่อยู่ในมือตีเข้าไปที่ลี่เย่ถิง“แม่งถอยไป！！！”

ลี่เย่ถิงหันหน้ามองไปที่ฟู่หลี่

ฟู่หลี่ถูกเขาจ้องมองจนรู้สึกเสียวสันหลัง กัดฟันพูดกับเขา“ไม่แน่อาจจะช่วยชีวิตได้!นายปล่อยเธอก่อน!”

หลังจากนั้นนานมาก ลี่เย่ถิงอุ้มเธออย่างระมัดระวัง ก้าวเดินไปในทิศทางของเฮลิคอปเตอร์ตำรวจ

กู้หลิงเฟิงกับสองสามคนนั่งเฮลิคอปเตอร์ชุดที่สองเข้ามา เห็นคนที่อยู่ในอ้อมแขนของลี่เย่ถิง

ลี่เย่ถิงใช้เสื้อคลุมเธอไว้ บนแขนขาเรียวที่เผยให้เห็นใต้เสื้อผ้า เต็มไปด้วยรอยแผลและคราบเลือด

กู้หลิงเฟิงอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจะไล่ตามไปเปิดเสื้อดู วินาทีที่เห็นหน้าเฉียวเหวยอีชัดเจน ขาก็อ่อนลง

เขายื่นมือออกไปตรวจดูลมหายใจของเฉียวเหวยอี อ่อนแรงมาก

เขาเงยหน้าขึ้น ยกมือขึ้นต่อยลี่เย่ถิง“ลี่เย่ถิง!นายรู้รึเปล่าวันนี้เป็นวันเกิดของเฉียวเหวยอี?!”

เขาปกป้องผู้หญิงอย่างระมัดระวัง เพียงแต่กลับมาในประเทศสองเดือนก็กลายเป็นแบบนี้!!!

ถ้ารู้ก่อนว่าจะเป็นเช่นนี้ เขาก็จะไม่ให้เธอกลับมา!

ลี่เย่ถิงถูกเขาต่อยจนหน้าหัน จมูกค่อยๆมีเลือดหยดลงมาช้าๆ

ชะงักไปชั่วขณะ หันหน้ามองไปทางกู้หลิงเฟิง พูดเสียงเบา“ฉันคนเดียวที่รู้ชัดเจนกว่าใคร”

บนโลกนี้อีกไม่มีทางที่จะมีคนที่สอง ที่จะสนใจเฉียวเหวยอีมากกว่าเขา

…..

เฉียวเหวยอีจำได้ วันเกิดอายุครบสิบแปดปีของเธอ เป็นวันที่เธอมีความสุขที่สุดในชีวิต

เขาไม่เสียแรงโดยไร้ประโยชน์ ไม่ได้จัดงานยิ่งใหญ่เหมือนตระกูลที่มีเงินและอิทธิพล ธรรมดามาก ธรรมดาจนเหมือนกับทุกวัน

เฉียวเหวยอีตื่นขึ้นมาลงชั้นล่าง ได้ยินอันถงกับลี่เหิงปรึกษากันว่าจะเชิญญาติสนิทมาที่บ้านไหม จัดงานเลี้ยงเล็กๆ ก็นับว่าให้ของขวัญกับเฉียวเหวยอีแล้ว

“เด็กผู้หญิงเป็นธรรมดาที่จะชอบเรื่องนี้”ลี่เหิงพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจกับอันถง“ตระกูลเฉียวไม่ออกหน้าก็ช่างเถอะ เหวยอีมีแม่คนนี้อยู่ก็พอแล้ว”

“และยิ่ง…ฉันก็คิดว่าเฉียวเหวยอีเป็นลูกสาวแท้ๆเหมือนกัน”

“แต่ว่าสุดท้ายพวกเราก็ไม่ได้จัดงานแต่งงานกัน และไม่ได้จดทะเบียนสมรสกัน”อันถงใช่คำพูดอย่างระมัดระวัง

อันถงกลัวลี่เย่ถิงมาก แม้ว่าลี่เย่ถิงจะอายุยังน้อย แค่เพียงลี่เย่ถิงไม่กัดไม่ปล่อย ลี่เหิงก็ไม่สามารถจดทะเบียนสมรสกับเธอได้

“หลายปีที่ผ่านมาทำให้พวกเธอสองแม่ลูกกล้ำกลืนความไม่เป็นธรรมแล้ว ใกล้จะสิบสองปีแล้ว ”ลี่เหิงสูดลมหายใจเข้า พูดเสียงเบา น้ำเสียงมีความเสียใจ

อันถังจับมือของเขาไว้เบาๆ และพูด“ความจริงเย่ถิงก็ดีกับเหวยอีมาก ฉันดูออกว่า ในใจเขาสนใจเธอ”