ลี่เย่ถิงมองว่าเฉียวเหวยอีในตอนนี้เป็นเหมือนกับสุนัขที่กัดคนไปทั่ว เขาอายุมากกว่าเธอถึงแปดปีจึงไม่ถือสาเวลาที่เธออารมณ์เสีย
เฉียวเหวยอีเห็นเขามองเธอนิ่ง ๆ จึงพูดต่อไปอย่างเย็นชา “ฉันเหนื่อยแล้ว อยากพักผ่อน”
หลังจากนั้นเธอก็ดึงมืออีกข้างหนึ่งที่โอบเอวไว้ออก ลุกขึ้นเดินกลับไปที่ประตู
ลี่เย่ถิงมองไปที่เธอ ยิ้มและกระซิบ “เล็กว่านี้ฉันก็ชอบ”
ทันใดนั้นสีหน้าของเฉียวเหวยอีก็แย่ลงกว่าเดิม
สิ่งที่เขาพูดออกมาดูเหมือนจะเป็นการขอโทษ แต่เขายังคงทำให้อับอายขายหน้าเธออยู่ไม่ใช่หรือ?
อะไรคือเล็กกว่านี้ก็ชอบ?
เฉียวเหวยอีโกรธจนแทบจะคลั่งแล้ว
เธอไม่เคยสนใจเรื่องนี้มาก่อน ยังไงก็ตาม คงจะดีถ้าเธอไม่ตัวเล็ก และชุดเล็กที่เช่ามาก็ใส่ง่าย ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครบอกว่าเธอเล็กมาก่อน !
ลี่เย่ถิงมองหน้า ยิ้มและเปิดประตูให้เธอ
เฉียวเหวยอีเดินเข้าไปโดยไม่สนใจเขา เธอขึ้นตึกไปคนเดียวและผล็อยหลับไป
ลี่เย่ถิงได้รับโทรศัพท์สองครั้ง และนั่งลงในห้องหนังสือ และเมื่อเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อจัดการกับบางสิ่ง ทันใดนั้น เหลาอู่ก็ส่งข้อความมาอย่างกะทันหัน “บอสครับ ! เกิดเรื่องฉุกเฉิน !!!”
ลี่เย่ถิงมองข้อความ และขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้
……
เมื่อลี่เย่ถิงขึ้นไปชั้นบน เขาเห็นเฉียวเหวยอีนอนอยู่บนเตียงโดยหันหลังไปที่ประตู เหลือแต่โคมไฟข้างเตียงที่ยังเปิดอยู่ เขาไม่รู้ว่าเธอหลับอยู่หรือไม่
เขาถอดแจ็กเก็ตออกแล้วโยนทิ้ง เดินไปหาเธอ และจ้องมาที่เธอครู่หนึ่ง
เฉียวเหวยอีที่กำลังจะผล็อยหลับไป เธอได้ยินเสียงบางอย่างดังขึ้นข้าง ๆ จึงตื่นขึ้น ลืมตาและจ้องไปที่ลี่เย่ถิง
เฉียวเหวยอีไม่ได้ตั้งใจจะคุยกับเขา จากนั้นเธอจึงหลับตา พลิกตัว และนอนต่อ
ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกได้ว่าลี่เย่ถิงกอดเธอจากด้านหลัง
อาการง่วงของเฉียวเหวยอีได้หายไปแล้ว เธออดไม่ได้ที่จะลุกขึ้น ขมวดคิ้วและพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “ลี่เย่ถิง คุณจะให้ฉันนอนไหม !”
เธอกำลังจะถูกทรมานจนประสาทเสียโดยเขา !
ลี่เย่ถิงกอดเธอ ปล่อยให้เธอนั่งบนตัก ก้มศีรษะและจูบริมฝีปากสองสามครั้ง “เด็กดี ไว้ขึ้นไปนอนบนเครื่องบินเถอะ”
เฉียวเหวยอีขมวดคิ้วทันที “ไหนบอกว่าอีกสองสามวันถึงจะกลับไง?”
“เธอกลับไปกับอู๋โยวก่อน อีกสองสามวันฉันจะตามไป” ลี่เย่ถิงลูบหัวเธอเบา ๆ และกระซิบกลับมา
เฉียวเหวยอีไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด เขาจะไม่กลับไปกับเธองั้นเหรอ?
“เชื่อฟังสิ” ลี่เย่ถิงจูบริมฝีปากของเธออีกครั้งและพูด
คราวนี้เกิดเรื่องยุ่งยากนิดหน่อย เขาไม่แน่ใจว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนกว่าจะกลับ เฉียวเหวยอีอยู่ที่นี่แล้วไม่ปลอดภัย เขารู้สึกไม่สบายใจ
ก่อนที่เธอจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น ลี่เย่ถิงก็กอดเธอแน่นขึ้น
“อื้อ…” เฉียวเหวยอีที่โดนจูบปิดริมฝีปากของเธอ และฝ่ามือร้อนของเขาแตะเอวหลังของเธอ ลูบเบาๆ ด้วยความคิดถึง
เธอถูกจูบจนแทบหายใจไม่ออก และลี่เย่ถิงผละออก กดหน้าผากของเธอและถามเธอด้วยเสียงที่อ่อนโยนว่า “เธอตื่นแล้วหรือยัง?”
เฉียวเหวยอีไม่ได้นอน ในตอนนี้คือเธอไม่รู้สึกว่าตัวเองได้นอนอีกต่อไป
ลี่เย่ถิงหยุดเป็นเวลาสองนาที ช่วยเธอเก็บเสื้อผ้าและสวมเสื้อผ้าให้เธอ ขณะที่กระซิบว่า “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากกลับมาที่จีน ก็รอจนกว่าฉันจะกลับไปพูดเรื่องนี้ อย่าทำอะไรโดยพลการ”
การเดินทางครั้งนี้ทำให้เธอเชื่อฟังเขา และทำให้เขาไม่อยากปล่อยเธอไปจริงๆ แต่เพื่อความปลอดภัยของเฉียวเหวยอี
เฉียวเหวยอีได้ฟัง จึงคิดว่าสถานการณ์ที่ไม่คาดฝันนี้ไม่ใช่สิ่งที่เขาสามารถแก้ไขได้ในสามหรือห้าวันอย่างแน่นอน
“เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่คะ?” เธอถามอย่างสงสัย
? ? เธอได้รับใบรับรองตั้งแต่เมื่อไหร่
